6 november, 25 km mistig -4 tot +2

Waar is mijn andere schoen? Vraag ik als ik vanochtend mijn schoenen aan wil doen. Ook Joachim en Erick vinden maar één schoen in de schoenen kast. Tata… Verrassing! Vanwege een feestdag heeft Amelia kadootjes voor ons gekocht. Dat is toch leuk om zo de ochtend te beginnen. Amelia van albergue Vieira is zo een fijne gastvrouw, ik vind de herberg echt aan te bevelen. Een uitgebreid ontbijtbuffet en een prima maaltijd horen er ook bij.

We genieten er alledrie van voor we deze ochtend in de mist vertrekken. Een rechte weg naar Hospital de Orbigo. Een pad langs de weg. Het is erg stil en voor mij maakt het niet uit.

Het is wat het is, zeg ik dan. En kijk eens wat de natuur voor mooie ijs kristallen maakt. Wat voor pad het ook is, ik vind altijd wel wat om te genieten.

Na ongeveer 1,5 uur was ik in Hospital de Orbigo. Nog te vroeg voor een pauze, en dat is maar goed ook…. vanwege de feestdag is alles gesloten. De brug ligt er verlaten bij. In heel het dorp in de ochtend niemand te zien. Wel de eerste ooievaars, die al druk met hun nest bezig waren.

Ik dacht wel in Villares de Orbigo te pauzeren. Dat was na 9,7 km en dan ben ik er wel aan toe. Ook dit café was dicht. Er zat niets anders op dan naar Santibanez te gaan. Daar zou een herberg open zijn en jawel hoor….de bijbehorende bar was open. Er is een kachel aan, ik mag er rusten en ze maken een broodje voor me. Hoe eenvoudig, kan het zijn en ik ben er ontroerd van. Zomaar gastvrij ontvangen, warm zitten en iets te eten krijgen. Prima zo.

Dan komt het schitterende deel door de natuur. Bijna 7 km. Ik zie niemand. Ik voel me niet eenzaam. Wel beschermd op een of andere manier. Alles is wit, de bomen de planten. En daar loop ik…Zie mij daar lopen….

Hè…staat het bord van de donativo bar buiten. Zou die open zijn? Casa de los Dios heet het daar.

En wie tref ik daar? David! Hij is ruim 1 jaar weggeweest en nu weer terug om de pelgrims te ontvangen. Hij herkent me en wil heus met me op de foto. Ook hier is de kachel aan. Je kunt er fruit nemen en wat drinken en het is donativo. Je geeft wat het je waard is. Ik blijf er even om daarna weer verder te gaan.

Daarna is het nog 6 km. Die ga ik voelen. Het is toch ook de 2e dag rond 25 km en dat merk ik. Een dilemma. Mijn normale reactie is….niet aanstellen gewoon doorlopen. En dan ga ik meestal sneller om er eerder te kunnen zijn. Voor 2020 heb ik met mezelf afgesproken serieus op signalen in te gaan. Als ik nou eens langzamer ga lopen? Zou dat helpen? En ja. Ik voelde de vermoeidheid wegzakken. Zo kwam ik bij het grote kruis boven Astorga uit en liep daarna op een rustig tempo naar Astorga.

Ik ga naar albergue Siervas de Maria. De enige herberg die hier open is. Op dezelfde etappes zijn we met 5. Joachim uit Spanje, Erick uit Frankrijk, Philip uit Engeland, Hemmig uit Korea. Leuk om ze hier allen te treffen in de herberg.

De Italiaanse voluntario Carlo ontvangt ons hartelijk.