Dag 14: 26 september 2018, Padron – Milladoiro (19 km (+11 km voor Nico)

Vanwege de warmte vertrekken we ook vandaag weer vroeg. We verlaten, uitgezwaaid door de buurman van onze albergue, Pepe, het onvergetelijke Padron.

We zijn er ons bewust van dat dit onze laatste volle loopdag is. We hebben afgesproken om ons zeker vandaag niet te haasten.

De weg leidt ons door kleine dorpjes waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.

Tussen de dorpjes liggen kleine groene landjes. Gebieden waar de vrouwen uit de buurt hun eigen groente verbouwen en hun kippen en schapen de ruimte geven.

De zon is al snel warm ook al staat deze in dit jaargetijde laag aan de horizon, de schaduwen zijn lang.

Ik bemerk bij mijzelf de neiging om van elk detail een foto te maken, blijkbaar mijn manier om langzaam afscheid te nemen van deze camino.

In Esclavitude willen we koffie drinken. Maar eerst worden wij geroepen halt te houden bij de kerk.

De kerk, waar ik nooit eerder een open deur heb aangetroffen, blijkt prachtig.

Door de pastoor worden we uitgenodigd mee te lopen naar de sacristie achter de kerk. Hij wil ons graag fêteren op een stempel in ons pelgrimspaspoort.

Buiten de kerk zie ik dat Nico bezig is zijn hele rugzak leeg te maken. Zijn pelgrimspaspoort lijkt kwijt.

Tijdens de koffie checkt hij opnieuw al zijn bagage. Niets te vinden, zijn credencial, het paspoort waarin onderweg op bijzondere plekken stempels zijn gezet, is en blijft zoek. Daar waar Nico en anderen in Porto nog wat onwennig en lacherig met dit document hun eerste stempel in de kathedraal lieten zetten, blijkt hij er inmiddels erg aan gehecht. Juist het pelgrimspaspoort met al die met aandacht gezette stempels en juist, is tijdens deze camino een waardevol document geworden dat je echt niet wil verliezen.

Na enig nadenken weet Nico waar het document kan zijn. Hij heeft de credencial vannacht onder zijn kussen gelegd, en is het daar waarschijnlijk vergeten. Na een kort telefoongesprek kan ik hem vervolgens erg blij maken: de credencial is gevonden en wordt voor hem bewaard. Nico beslist om direct terug te lopen, wij vervolgen opgelucht onze weg.

Inmiddels staat de zon hoog aan de lucht. De blauwe luchten zijn een prachtig decor voor foto’s. De hoge temperatuur in combinatie met de palmbomen geven een gevoel van verre tropische vakanties.

De felle zon en de hoge temperaturen geven de wandelaars warme voeten, bezwete ruggen en behoefte aan veel pauzes in de schaduw. Ook een kerk kan schaduw bieden. Samen met Marion loop ik Santa Maria de Cruces binnen. Een heel klein kerkje waarbij wij ons verwonderen over een houtsnijwerk dat volgens de vrijwilliger die aanwezig is, de heilige drie-eenheid voorstelt. Dat hebben wij beiden niet op deze manier verbeeld zien worden.

Bij het kerkje staat een oud-Gothisch kruis. Op een bord naast het kruis staat geschreven dat dit een zeer bijzonder en oud aan de camino gerelateerd kruis is. De volgende keer zal ik lezen wat er geschreven stond.

Tijdens onze tweede koffiepauze, dit keer in de tuin van een hele oude albergue in Teo, krijgen wij een blije foto. Nico en zijn credencial zijn weer herenigd.

Terwijl ook Nico weer in de goede richting loopt, komen wij in het bos. We zijn blij met de schaduw, dat is zeker als je nog flink moet klimmen om in de richting van Santiago wil gaan, erg prettig.

Bij het 10 km-paaltje laat Jose een herinnering achter. Een bijzondere plek en een waardevolle herinnering komen hier even samen. Een mooi moment.

Vlak voordat we Milladoiro binnenlopen, houden we halt bij een caravan met alles wat een pelgrim op een (warme) dag nodig heeft: koude dranken, fruit, brood, schaduw, zitbankjes en een stempel.

Op een van de bankjes doen wij onze schoenen uit en laten wij de drankjes en het brood goed smaken.

Wat volgt is nog 2,5 km asfalt in de felle zon. De laatste kilometers op weg naar een fonkelnieuwe albergue.

Een albergue met loungestoelen, een uitgebreide keuken, een föhn (!), een bibliotheek en nog vele andere voorzieningen.

Een albergue waar wij vanavond zelf onze maaltijd koken. Onze laatste maaltijd voor onze aankomst morgen in Santiago. Een aankomst waarnaar wij individueel en met elkaar naar uitkijken.

Gisteren en vandaag hebben we met elkaar gesproken over de ervaringen en waardevolle momenten onderweg. Met nieuwe herinneringen, een fit en gebruind lijf en (her)nieuw(d)e inzichten zijn wij elk klaar voor de volgende stappen.

Morgen gaan wij vermoeid en na twee weken vol met camino-beleving volledig ontspannen op weg naar de kathedraal van Santiago. We zijn er aan toe, de aankomst, de pelgrimsmis en de een-persoonskamers die in Santiago op ons staat te wachten. En heel voorzichtig kijken wij al verder: het weerzien van onze (klein)kinderen, partners, familieleden en vrienden.

Santiago here we come!