Dag11: 23 september 2018, Redondela – Pontevedra (21 km)

De dag begint onrustig. Bijna iedereen heeft in de zeer warme en wat minder lekker ruikende slaapzaal slecht geslapen. En in de keuken blijkt dat het eten van een Zuid-Afrikaanse groep en van mijzelf uit de koelkast is verdwenen.

Ondanks de onrust, die vooral in de Zuid-Afrikaanse groep groot is, nemen wij de tijd voor een met elkaar gedeeld ontbijt. De oploskoffie, het brood van gisteren en de kaas helpen ons om langzaam wakker te worden.

Marion heeft besloten vandaag alleen te gaan lopen. Ze wil graag eens ervaren wat het met haar doet om zelf haar weg in de stilte te vinden. Ze vertrekt als eerste, een half uur voordat wij gaan lopen. Ik zwaai haar bij de deur van de albergue uit, ik ben met haar benieuwd hoe zij deze dag gaat ervaren.

De rest van ons vertrekt als het bijna licht is. Het is nog mistig, fijn om te gaan lopen als het nog niet zo warm is.

Bij de brug van het dorpje Arcade drinken we op een terras een kop koffie. Met een mooi uitzicht en met lekkere churros.

Het is vandaag bijzonder druk, vele pelgrims zijn onderweg. Leuk om naar al die verschillende mensen te kijken en bijzonder om met diverse van hen al lopend kennis te maken.

Direct na onze pauze stijgen wij het dorpje verder in. De graanschuurtjes (horreos) en de was zijn foto-geniek.

Het is erg warm (30 graden) en in combinatie met het klimmen betekent dat dat je veel water nodig hebt. Veel pelgrims hebben hervulbare flessen of waterzakken. Maar er zijn ook pelgrims die flesjes meedragen die ze onderweg bij de afvalbak achter laten.

Even later passeren wij een lang draadstalen hek. Een mooie plek om een kruis te plaatsen.

De juiste richting wordt ons op allerlei manieren steeds goed aangegeven. Ook oude schoenen hebben zo een doel.

Nico en Barbara lopen voorop. Zij zijn het die onze lunchplek vinden. Gelukkig is er voor ons nog een tafel vrij.

De laatste 7 km lopen wij rustig verder. Er is veel contact met andere pelgrims, met name José maakt graag en makkelijk contact.

Halverwege kunnen we kiezen: lopen wij langs de weg of nemen wij de alternatieve route langs de rivier? Beide routes blijken tot mijn aangename verrassing sinds kort heel goed aangegeven te staan. Dat was toen ik hier in meimaand was, zeker nog niet het geval.

De route die we kiezen is mooi, ook Martha kan deze groene keuze die veel schaduw biedt, wel waarderen.

Ons eindpunt van vandaag is de enige pelgrimskapel waarbij een vrouwelijke pelgrim het middelpunt vormt.

Het verhaal wil dat als je in deze kapel bij het Jacoba-beeld bent geweest, het vervolg van je camino voorspoedig zal verlopen.

En indien nodig of gewenst: er is een speciale pelgrims-biechtstoel beschikbaar.

We treffen Marion weer bij deze kapel. Zij heeft een mooie dag gehad waarbij zij toevallig (?) precies op het moment dat een zondagsmis in de kapel van start ging, daar aanwezig was.

In de slaapzaal van de albergue praat ik met Marion na deze wat onrustig gestarte dag over verlangzamen.

Verlangzamen is een werkwoord dat de woorden verlangen en langzaam in zich heeft. Een woord waarmee wij ons in deze fase van de camino steeds meer verbonden voelen. En een ervaring die we onszelf en anderen in het gewone leven zo gunnen.

Een woord dat nu, terwijl ik dit verslag schrijf, door vier van de vijf pelgrims uit de groep in praktijk wordt gebracht. Ondanks het door hen geplande stadsbezoek, liggen ze nu lekker te slapen.

Vandaag, een dag waarin we met en zonder elkaar, zoals zo mooi wordt beschreven in dit gedicht, iets hebben geproefd van de waarde van verlangzamen.

Vertraag

Vertraag

Vertraag je stap

Stap trager dan je hartslag vraagt

Verlangzaam

Verlangzaam

Verlangzaam je verlangen

Neem je tijd

En laat de tijd je nemen

Laat

-Leonard Nolens-