Dag 9: 21 september 2018, A Ramalossa – Freixa – Vigo (25 km en onnoembaar veel hoogtemeters)

Na 8 dagen in restaurants te hebben gegeten, hebben we wel eens zin in wat anders. Door Barbara, Nico, Marion en José wordt uitgaande van de zeer beperkte voorzieningen die er in het klooster zijn, inkopen gedaan. Het resultaat is een kleurrijke en gezonde avondmaaltijd gewoon bij ons eigen thuis voor vandaag.

En tijdens het eten brengen we een toast uit op iedereen die via deze blog, whatsapp, mail en alle andere manieren met ons meeleeft en meereist. Leuk om jullie enthousiaste reacties te lezen en horen!

De daaropvolgende nacht geniet elk van ons van een rustige privé-kamer.

Na deze nacht kunnen wij dus uitgerust op stap. In de schemer van de ochtend vertrekken we rond 8 uur voor de volgende etappe.

Door de bewoners van een van de huizen waar wij langskomen wordt ons een goede weg toegewenst.

Het lopen gaat bij ieder vrij soepel. Op een enkele blaar en wat pijnlijke knieën na, gaat het lopen en het klimmen een ieder heel goed af. Ik geniet ervan dat iedereen zijn of haar eigen tempo heeft gevonden.

De route staat ook hier goed aangegeven, we krijgen steeds de bevestiging dat we op de goede weg zijn.

In een van de tuinen zijn de kiwi’s bijna rijp.

Sommige huizen zijn mooi juist doordat ze zo vervallen zijn.

En deze jonge kat had ik graag als nieuwe huisgenoot verwelkomt.

Na ongeveer 11 km lopen staan we voor een keuze. We kunnen de normale weg nemen, de voor de hand liggende optie die ons in 10 km naar onze albergue zal leiden. Op de foto is dat de oranje route. Ook is er de mogelijkheid voor de langere, moeilijker weg te kiezen. Een route door het groen, zeker drie kilometer langer en met iets meer klimmetjes. Op de foto is dat de groene route.

Na enige aarzeling en na een korte pauze beslist iedereen voor de lange variant te gaan.

Al direct lopen we op deze route over een mooi licht stijgend bospad. We lijken de goede keuze gemaakt te hebben.

We passeren een kleine waterval.

En moeten via de stapstenen een beekje oversteken.

De route gaat over veel onverharde paden door het bos. Steeds hoger, hoger en hoger. Bij elke bocht verwachten we dat we mogen gaan dalen, bij heel veel bochten blijken we weer verder te mogen stijgen. De luchtvochtigheid in het bos is ongeveer 80%, de temperatuur is 25 graden. Het zweet druipt op een gegeven moment van elk van onze gezichten.

Na een zeer steile weg met een hellingsgraad van ruim 45 graden, komen we aan in een dorpje. Hoogste tijd om even uit te blazen en hoogste tijd voor nieuwe energie.

Door de overbuurman worden we verrast met vers geplukt vingen. Een, in Mieke’s woorden echt camino-kadootje.

Met nieuwe energie gaan we weer verder omhoog, het hoogste punt, het punt waarvan we eerder zeiden: ‘Daar zullen we toch niet helemaal naar toe gaan?’ komt nabij.

Uren later lopen we eindelijk Vigo tegemoet.

En tegen vijf uur naderen we, op karakter, het eindpunt, een albergue in deze grote stad.

De bedden zijn gauw verdeeld.

En tijdens het etapoedrankje komt de energie al snel weer terug. We hebben het gedaan, we voelen ons vermoeid en hebben ondanks en dankzij deze mooie, zeer pittige etappe een mooie dag beleefd.

Want waarom zouden we de makkelijke weg kiezen als er genoeg energie is om van de mooiere, moeilijke weg te genieten?