Vandaag start de Camino Portugues van Rita. Zij gaat op pad met Ans, Cilia, Ellen, Rianne en Silvia. Buen Camino voor deze dames! Voor de lezers van mijn blog: de berichten van Rita komen ook voorbij. Je herkent ze aan dag 1 etc….Die staan tussen mijn berichtjes.

7 april, 22 km, zonnig 19 graden, Athez – Glux-en-Glenne

Wat een heerlijk weer! Het liedje van Acda en de Munnik “vandaag ben ik gaan lopen” komt regelmatig langs. Pas toen iedereen gezegd had dat het niet kan, ging ik lopen. Kijk mij daar dan gaan……Het doet wat met me, de zon en de temperatuur. Ik geniet vandaag van elke stap. Even de GR route opzoeken en de heuvels in klimmen. Hier ga ik rechtsaf….

Heel snel daarna is een splitsing. Nog niet helemaal geconcentreerd, loop ik zomaar een aanwijzing voorbij en kom bij een hek. Ik klim er zelfs overheen, want ik had het toch goed gezien?

Het echte pad bleek een stukje verder te zijn. Een echt GR pad met grote keien, waar het water gewoon doorheen loopt. Ik heb ontdekt dat op zo een pad, het niet handig is met mijn stokken. Beter gaat het alsof je trap loopt. Mijn conditie stijgt met de dag en zo kan ik het uren volhouden. Even een boom passeren, hoort er ook bij.

Ik kijk regelmatig op Maps.me, maar als ik de GR route zie, duurt het wel even voor ik kijk. Nu blijkt hier nog een rood-witte GR route te lopen en ik was echt “van het padje” af….Ik schat toch wel 2 km om… Nou ja, ik vind het wel weer terug hoor. Maps, geeft aan waar ik ben en hoe de route loopt.

Vandaag zijn het niet vele kleine stijgingen en dalingen, maar 3 langdurige. Steeds weer terug naar een dal om een riviertje over te steken. Hoe moet ik deze nu doen.?

Vertwijfeld kijk ik rond. Precies op dat moment zie ik een echtpaar lopen. Mijn Camino engeltjes…. Zij vertellen je dat er een eindje verder een bruggetje is gemaakt.

Hier moest ik dus over…zouden ze dat echt bedoelen? Er is niks anders. Met knikkende knieën en met mijn voeten dwars, ga ik over de bovenste plank, toen ik erop ging staan wiebelt die. (Ik ben best trots dat ik dit toch doe….)

Daarna begint de laatste stijging. Door de bladeren zie ik het pad niet. Wel de rood-witte strepen.

Ik kies ervoor om langs een kleinere verharde weg naar mijn bestemming te gaan. De laatste 5 km vooral dalen. Daar is Glux-en-Glenne. Een piepklein dorpje met een gite en een restaurantje en een zeer hartelijk welkom door Engelsen dit keer.

Wat denk je van een biertje in de zon?

En tot slot……het zijn de kleine dingen die het doen, kunst onderweg. Het is maar wat je erin ziet. Ik vind deze stam heel mooi!