27 november, 22 km, half bewolkt, 20 graden

“Loslaten is niet het einde van de wereld. Het is het begin van een nieuw leven”.

Zo was het vanochtend. Irma gaat niet mee en gaat naar huis. Teveel pijn, zodat haar lijf aangeeft, ik kan zo niet verder. We wensen haar een goede terugreis en een spoedig herstel. Fijn dat je er bij was!

Dat is voor ons heel vreemd. Op pad gaan met 3-en. We zijn er een beetje stil van. Deze ochtend was de taxi er om 7.30 uur om ons terug te brengen naar Encines Reales. Want….we willen niets overslaan. Zo waren we net toen het licht was op pad. We zien roze wolken boven het stadje.

Om het stadje uit te komen hebben we eerst een forse stijging. Om direct daarna een landweg in de richting van de snelweg te hebben. Hier gaan we onder een tunnel door.

Vanaf daar vinden we een prachtig glooiend landschap. Bochtige weggetjes door de olijfgaarden.

Tot onze verrassing dalen we naar een rivier, waar we doorheen moeten waden…Hoe zou dat moeten als het veel regent? Nu staat het al tot aan de enkels. We vinden dat we geluk hebben. De regen wordt voor woensdag voorspeld…

Dit was het laagste punt van vandaag. Daarna volgt een stijging van wel 10 km. Heel geleidelijk, dat wel. Uiteindelijk stijgen we 200 meter over een breed pad. Dit ook gebruikt wordt door de boeren. Op dit moment waren ze bezig met gif spuiten. We werden er zelfs een beetje misselijk van.

Vanaf de top zie je Lucena liggen. We lopen nog ongeveer 5 km door het industrieterrein en later het oude deel de stad binnen.

We zijn rond 14.30 uur terug en gaan gezellig tegelijk met de Spanjaarden eten. “Een menu del dia”. Heerlijk!