21 november 2017, 23 km, schitterend weer, 22 graden

“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”…(Pipi Langkous)

Dat was het vandaag zeker. We hoorden zojuist van de herbergier dat we vandaag moeilijkheidsgraad 9 (!) hadden. Zo een zware etappe, dat hadden we niet verwacht. Wel zijn we vanochtend eerst 7 km de stad uit gegaan met de bus. Lijn 21 vanaf straat Marmoles.

Dit bleek de juiste beslissing voor de eerste dag….De eerste pijl kwamen we tegen in straat Marmoles. Irma zag hem bijna over het hoofd.

Na de stad trekken we gelijk de natuur in. Voortdurend stijgen en dalen met hele pittige %. Daar zeggen we u tegen. Johanna weet na een dag al hoe het moet. Hele kleine pasjes en zodanig langzaam dat je gewoon door kunt ademen. Ik zie ze stralen als het lukt!

Boven rusten we even uit en zien dan deze mooie huisjes slak. Met labyrint nog wel. Als je op de toppen van jezelf loopt kom je jezelf tegen. En dan zie je hoe mooi en uniek je bent.

De natuur is overweldigend mooi. Ik geef hieronder een indruk van de dag.

Dan zien we in de verte de witte stad Almogia. Witte huizen tegen de helling. Nog niet wetend dat je eerst helemaal naar beneden loopt om daarna weer helemaal naar boven te klimmen.

Onderweg hebben we onze eerste Camino engeltjes ontmoet. Uit het niets komt er een hoofd uit een raam. Linksaf zegt hij op een punt waar het onduidelijk was… de 2e was toen we een huis passeerden en spontaan water aangeboden kregen. We zijn dankbaar en blij met dit mooie gebaar.

Voordat we naar de herberg gaan (nog verder klimmen…) hebben we het etappedrankje wel al verdiend.

Dat smaakt!

We slapen in de algemene herberg voorbij het dorp. 8 bedden in totaal, maar we zijn tot nu toe de enigen. Voor morgen krijgen we het advies voldoende water meenemen, want er is niets onderweg…..