13 april

Vandaag gaan we naar ‘het einde van de wereld’, zo noemde men de kuststrook aan de Atlantische Oceaan. Dit was al een heidense gewoonte, toen men nog geloofde dat de aarde vlak was. Later heeft de katholieke kerk dit heidense gebruik gerecupereerd als bedevaart.

Voor zeer veel middeleeuwse pelgrims hield de bedevaart niet op in Compostela; ze zetten onvermoeibaar hun tocht verder, 90 km westwaarts, tot aan de “Kaap Finisterre” (in het Galicisch: Cabo Fisterra“), een 600 meter hoge granietheuvel op het uiterste punt van een landtong bij het huidige Galicische kustplaatsje Fisterra, aan de Atlantische Oceaan. Volgens de overlevering kreeg de kaap de naam “Finis Terrae” (Latijn voor ‘einde van de aarde’, oftewel ‘de plek waar de wereld ophoudt’) toebedeeld door de Romeinen, die dachten dat de wereld reikte tot dit meest westelijk gelegen punt van het Europese vasteland en niet verder.

Op het strand verbrandden de pelgrims hun kleren of wierpen ze in zee. Dit gebaar stond symbool van het afwerpen van “de oude mens“, het zich zuiveren naar lichaam en geest en als “een nieuwe mens” een verse start in het leven beginnen. Op datzelfde strand zochten de pelgrims naar een of meer exemplaren van de felbegeerde Jakobsschelp.

Gre en Sikke aan de kust in Muxia…

Strandjutter of pelgrim…?