20 september 2016, 18,6 km, mist, 15 graden….31952 stappen. Een stijging van 600 meter en daling van 450.
Een echte zware etappe door de grote stijging en daling.
Tagarchief: Orrison
Dag 1 Mieke Camino francais
21 mei, 600 meter stijgen, schitterend weer
Jozef van de herberg Beilari is zo bevlogen! Stralend laat hij de pelgrims met elkaar kennismaken met behulp van een spel, om zo het Camino gevoel te brengen. Je voelt je al snel een familie.
De tekst op een tegeltje spreekt voor zich en verwoord voor mij het gevoel van deze ochtend.
Deze zondagochtend zijn we gestart met de mis in het kerkje van St. Jean. Een volle kerk, en iedereen zing mee. Een inspirerende ervaring. Daarna gingen we op pad.
We hebben weer geluk, de Napoleonroute is woensdag dicht geweest, maar met dit mooie weer, is hij zeker weer open. Zo mooi!
Voor de eerste dag is de afstand niet ver, 8 km, maar 600 meter stijgen is niet niets. De heuvels hier kennen grote stijgingspercentages en dat voel je goed aan je kuiten en knieën. Onze Hollandse benen zijn dat niet gewend…. We nemen ook bij Hunto even pauze. Dan hebben we er 2 uur lopen opzitten.
We nemen de tijd, om ook in de schaduw het heerlijke broodje gebakken ei te nuttigen. We genieten volop.
Zeker vandaag hebben we ons etappedrankje verdiend. Dit te nuttigen op het mooiste terras van de Camino is een kadootje op zich. We zijn in de herberg van Orrison.
Goed gedaan de eerste dag. Ik ben trots op jullie.
Dag 2 Mieke Camino Francais
22 mei 2017, Orrison – Rochevaux 18 km prachtig weer 25 graden
De meest uitdagende etappe vandaag, met een stijging van 650 meter en een daling van 500 meter. Deze laatste in 5 km en ik moet je zeggen dat is erg zwaar!
Wat een verschil met vorig jaar, toen we door de mist onze weg moesten zoeken. Nu was het al direct helder, toen we van Orrison vertrokken.
We voelen ons nu al een fijne groep. Ieder geniet op zijn manier. We helpen elkaar waar nodig. “Ik heb 5 engeltjes bij me” hoorde ik. En “Wat voel ik me dankbaar dat ik dat op mijn 70ste nog mag doen” . Koesteren hoor ik zeggen…”Oude reus, wat ben ik blij met je”, Wat mij heel goed deed was de dankbaarheid van mede pelgrims uit Zweden, toen ik ze hielp met hun rugzak. Het zijn zo van die kleine dingen die ons als pelgrim dankbaar maken.
Na ongeveer 7 stevige km klimmen vinden we zomaar een busje waar je koffie, eieren, bananen e.d. kunt kopen. Onze eerste pauze, we waren al 2 uur onderweg. We lezen daar dat het nog 1 km flink stijgen is, en daarna 5 km plat. Die 5 km plat hebben we niet gezien hoor, het bleef maar stijgen.
Zo zie goed dat het stijgt, Carmen, Johan, Annet, Klazien en Ellen tegen de blauwe lucht. Zo mooi om te zien!
Regelmatig staan we even uit te blazen. Zodra je spieren beginnen te trillen is dat heel belangrijk.
De daling is vooral over een stenig bospad. Heel goed opletten. Steil en met losse steentjes. Ondanks dat ik stokken gebruik is dat ook voor mijn knieën zwaar.
We vragen ons op een moment af …hoe ver zou het nog zijn. Het bleek 750 meter. Dat valt mee. En weldra zien we ook het klooster van Ronchesvalle. We zijn er! Deze monster etappe gehaald.
De herberg wordt gerund door Nederlandse vrijwilligers. We worden hartelijk ontvangen. Ik word begroet met: ” hè Mieke, we hadden je al verwacht”. Leuk he? Simon had ons al aangekondigd.
