Woensdag 24 September 2024, van Vilanova de Arousa naar Picaraña, veel regen en wind, 20 graden.

We zijn mooi op tijd bij de boot die ons naar Pontesesures gaat brengen. Tenminste dat is wat ik nu nog dacht. Op de boot is het erg druk en vinden we niet allemaal een plek binnen onderin, enkelen zitten op het achterdek, op de trap. De boot heeft in het begin wat deining maar dat is al snel over. Alleen als er een klein snel bootje voorbijkomt voel je nog iets. Langs de rivier staan 12 kruizen die de apostelen vertegenwoordigen. Verder kunnen we weinig verstaan van wat er gezegd wordt. Opvallend is wel dat ze muziek draaien van Céline Dion, My heart will go on, uit de film Titanic. Gevolgd door I will survival

Gelukkig komen wij wel veilig aan. En net voordat we aanleggen gaat een vrouw hetzelfde lied van Céline Dion zingen, prachtig 😀

Aan boord bleek ook nog een verstekeling.

We lopen Padron in en gaan eerst koffie of thee drinken. Daarna lopen twee personen door en gaan de anderen naar de kerk Convento del Carmen voor een Pedronia. Deze is helaas dicht en daarna gaan we naar Iglesia de Santiago Apóstol de Padrón. Deze kerk was nooit open wanneer ik er was maar nu wel en we krijgen er een stempel. De Pedronia kunnen we schijnbaar bij het toeristenbureau krijgen. Daar gaan we naar toe en even later zijn vier mensen blij met dit certificaat.

Onderweg wordt een foto gemaakt van de kilometers die we nog moeten lopen. Over ruim 27 kilometer zijn we in Santiago. Dat wordt niet meer vandaag maar morgen.  We hebben allemaal onze regenkleding aan en dat is maar goed ook. Al voor we in Padrón waren ging het regenen en het is misschien nog een paar minuten droog geweest onderweg maar meestal regende het hard of heel hard. Regenkleding helpt maar uiteindelijk werden we allemaal erg nat.

Onderweg wordt even tijd genomen om druiven te testen. Deze bleken te gisten, leek alsof ze druiven met alcohol aten.

Als je dan toch nat wordt denken deze dames dan maar gelijk haren wassen. Bijzonder dat ze de regenmuts ophouden. Maar muts op of niet, alles wordt nat, het is erg hard gaan regenen.

Bij het pension aangekomen wil iedereen graag douchen en natte spullen te drogen hangen. Dat laatste kon op een kapstok in de gang. Het bleef maar regenen en regenen. De aardige pensionhouder bracht ons in twee groepjes met zijn auto vanaf zijn garage naar de voordeur van de eetbar om de hoek. Dat scheelde een nog nattere jas. Terug liepen we, het regende niet meer zo hard en we lagen voor de verandering eens vroeg op bed. Ondanks de regen hadden we een geslaagde dag.

Dinsdag 24 september 2024, van Armenteira naar Vilanova de Arousa, regen en na 2 uur droog, 6 kilometer en 19 graden

Om 5 uur word ik wakker en hoor ik het heel hard regenen. Klinkt zo raar na al die mooie droge dagen. Het regent nog steeds als we opstaan en niet zo’n klein beetje. Er gaan verhalen via andere pelgrims dat er een weeralarm zou zijn. Dat kan ik niet achterhalen, wel dat weeronline veel regen aangeeft. We hebben vandaag een mooi stuk te dalen en het zou jammer zijn wanneer we dat niet kunnen lopen. Maar eerst ontbijten we bij het hostel en we gaan om 10 voor half 9 met 2 taxi’s naar Armenteira. Daar aangekomen is alles dicht behalve de kerk.

We lopen wat door de gangen van de binnentuin en het is niet erg warm.  We besluiten om in de kerk te gaan zitten voor een moment van rust. In de kerk horen we het vooral regenen, we hadden liever mooi gezang gehoord.

Bij de ingang van de kerk staan we te kijken of het droger zal worden maar we hebben er een hard hoofd in. Er loopt iemand naar de bar om te kijken of die open is, maar helaas. Een kwartier later is de bar open en gaan we er naar binnen om op te drogen en wat te drinken. En een taxi te laten bellen. Door de vele regen die al gevallen is en een stukje dalen is het niet verstandig om op een paar dagen afstand van Santiago het risico te nemen dat je uitglijdt en een blessure oploopt.

Met taxi’s gaan we naar Vilanova de Arousa en worden bij een bar afgezet. We mogen daar ons brood opeten als we maar een drankje bestellen. Dat doen we graag en iets na 2 uur wordt het droog en gaan we kijken of we de rugzak in het hostel kwijt kunnen. Dat mag en er blijft ook iemand die zich na de autoroute niet lekker voelt, bij het hostel. De anderen gaan wandelen, een stukje langs het strand, tegen de pelgrimsroute in en maken een rondje om terug te komen bij de brug.

Hopelijk kunnen we morgen weer op pad, in ieder geval nemen we ’s morgens de boot naar Pontesesures en daarna lopen we een stuk naar Picaraña.

Maandag 23 september 2025, van Pontevedra naar Combarro, fris in de ochtend en warm in de middag, 23 graden en 23 kilometer

De ochtend met nevel is iedere dag weer een feest om te zien.

De pelgrimskerk is al vroeg open en we brengen een kort bezoek daaraan. Een stempel in ons paspoort hoort daarbij.

We lopen langs een van de vele religieuze gebouwen in Pontevedra en zien een brandlucht in de verte die mij aan de brand in Portugal doet denken. Het lijkt al heel lang geleden dat we daar waren.

Hier lopen we langs een van de vele horreos, dit is een oude graanschuur die we regelmatig zien in Galicië.

Het is erg druk met Pelgrims op het eerste deel van onze etappe. Wanneer we op de Spirituele variant lopen zien we nauwelijks een pelgrim. We lopen door Combarro waar we overnachten en twee mensen besluiten daar te blijven in plaats van naar Armenteira te klimmen. Met vijf personen gaan we de klim aan en regelmatig denken we dat we een vlak stuk gaan krijgen maar blijkt de weg toch nog verder omhoog te gaan.

Deze man ziet ons lopen en biedt ons druiven aan, iedereen krijgt een tros mee welke heerlijk smaken.

Dit kleurrijke gebouw bevat veel afbeeldingen die met pelgrimeren te maken hebben.

Het is warm en het klimmen maakt ons dorstig. Bij deze plek maken we dan ook dankbaar gebruik van de mogelijkheid water te kopen voor een donativo, een vrije bijdrage. Het Nederlands staat niet op het bord maar met al onze talenkennis kunnen we lezen wat de bedoeling is. Het water drinken we gelijk op, sommigen nemen nog een flesje voor onderweg mee.

Na een mooie lange klim en op het laatst een pittige afdaling komen we bij het klooster van Armenteira. Eerst gaan we even op een terras zitten om bij te komen van de wandeling. De kerk van het klooster is open en in het winkeltje daarnaast kunnen we een stempel halen. Er is vanavond een pelgrimsmis waar we helaas niet naar toe kunnen omdat we in Combarro overnachten.

Het klooster zelf kunnen we niet bezoeken maar de binnentuin wel. We nemen de taxi terug naar Combarro waar we een mooi hostel hebben, boodschappen doen en in het mooie centrum aan de haven gaan eten. We sluiten samen weer een mooie etappe af.

Zaterdag 21 september 2024, van Ramaloso naar Redondela, wolken en af en toe zon, 21 graden en 19 km.

Vanmorgen met zijn tweeën naar het ziekenhuis in Vigo nadat de rest van de groep vertrokken is voor de kustroute. De taxichauffeur was behulpzaam net zoals een bezoekster van het terras waar we ontbeten hadden. Bij het ziekenhuis aangekomen worden de gegevens genoteerd en kunnen we via een dokter en de röntgen naar de wachtkamer om te wachten op de uitslag. Ambulances rijden af en aan en wij, de enige buitenlanders, zitten maar te wachten en wachten totdat we drie uur later aan de beurt zijn en dan zijn we snel de deur uit. De knie is ingetapt en recepten voor medicijnen krijgen we mee en lopen mag, maar geen camino. Een taxi hoeven we niet te bellen, er staat er buiten een klaar die ons naar Redondela brengt. Voor de deur van het hostel worden we afgezet, waar ik mijn rugzak binnen zet en we aan de overkant op het terras koffie gaan drinken.

Alle tafels zijn bezet maar bij een pelgrim kunnen we aan tafel plaatsnemen. Terwijl we het terras oplopen staat er meteen een man op om een extra arm te geven. De behulpzaamheid is erg groot van de mensen om ons heen, een aangename ervaring. De pelgrim is een Duitse vrouw die alleen loopt. Ze vertelt dat het moeilijk is om een overnachtingsplek dicht bij de route te vinden waardoor ze soms ver daarvan moet overnachten. Het is haar eerste camino maar zeker niet de laatste zegt ze en wanneer ze verdergaat gaan wij op andere stoelen zitten zodat we overzicht op het terras hebben. We bestellen een drankje en even later ga ik naar de apotheek die op 7 minuten lopen zit. Voor mij een korte etappe natuurlijk. Daarna ga ik een tafel voor vanavond proberen te reserveren bij een restaurant om de hoek dat ik ken van een andere camino. Helaas is alles al gereserveerd. De ober van ons terras raadt aan om het bij twee restaurants dichtbij te proberen. De ene bleek Casa Consejo te zijn waar ik geweest was en de andere is Samoa waar wel plaats is en we om 7 uur al terecht kunnen. Deze pelgrims eten graag ‘vroeg’ wat hier in Spanje niet de norm is.

Het hostel ligt op de eerste verdieping en via een lange trap komen we boven. Gaan zitten op de trap om met je armen steeds een tree hoger te komen is de gemakkelijkste manier om boven te komen als je op een been nauwelijks kunt staan. We zoeken de beste bedden voor ons nu dat kan en installeren ons. Wanneer ik net in de douche ben hoor ik de anderen binnenkomen.

Enkele van de foto’s van de route die de anderen gelopen hebben laten zien dat het in de ochtend heel mooi was langs de kust met de ochtendzon en nevel. Een sportmoment tussendoor was schijnbaar erg leuk geweest. En de foto van de pelgrim en de boom vind ik erg mooi. De gitarist op de foto lijkt op Keith Richards van de Rolling Stones en er was ergens een zandsculptuur van een krokodil te zien.

We hadden allemaal pasta of pizza gegeten en deze was heerlijk. Als dessert namen we thee met Churros, eerst zonder en later met chocolade. We hadden weer genoten van een leuke avond en ik had te veel slaap om het blog af te maken waardoor ik het nu, vroeg in de ochtend pas plaats.

Vrijdag 20 november 2024, van Mougas naar Ramalosa, bewolkt en regen, 20 graden en 20 kilometer

Om 7 uur opgestaan en met het aanmaken van de lamp is het net of er een bouwlamp aangaat en gaat iedereen aan de slag om op te frissen en tas in te pakken zodat we op tijd klaar zijn met de tassen voor bagagevervoer en de eerste stappen om te gaan ontbijten.  Helaas kan Foekje niet meelopen omdat haar knie te veel pijn doet bij belasten. We wachten samen met haar tot de taxi komt om haar naar Pazo Pias in Redondela te brengen. Terwijl we staan te wachten komt het busje voor bagagevervoer al. Zien we gelijk onze bagage vertrekken. Even later is de taxi er en zwaaien we Foekje uit. We gaan op pad om te ontbijten bij de camping 15 minuten lopen verderop.

Op deze camping kunnen we ontbijten. Het is er druk en we staan in de rij. Bestellen meteen iets voor de lunch en kunnen helaas niet pinnen omdat de batterij in het pinapparaat op is. Met een nieuwe spreuk en woord en regenkleding aan gaan we op pad. We lopen al snel uit elkaar en wanneer we langs een apart zaakje komen gaan we er binnen voor een stempel. De aardige kunstenaar verwelkomt ons en zet een stempel. We vinden hem wel op Catweazle lijken.

De regen houdt niet op, maar het levert ook mooie plaatjes op

De route loopt niet meer langs de kust maar iets daarvan af. Dat is klimmen over steenpaden en zandpaden. Door de droogte hiervoor is het niet modderig.

In Baiona krijgen we van de pastoor een stempel in ons paspoort en hij wil graag onze namen en gegevens in zijn boek schrijven wat wij allemaal laten doen. De aardige pastoor wenst ons een goede camino en we gaan buiten lunchen. Wanneer we weer willen vertrekken gaat het weer regenen, flink deze keer, regenkleding weer tevoorschijn en op pad. Klimmen in de stad en dalen daarna.

Ik vergat nog te schrijven dat we ’s morgens bij deze spiegel een foto gemaakt hadden van ons al zwaaiend en deze verstuurd hadden naar Foekje. Ze belde ons even zodat we hoorden hoe ze ontvangen was en al een kamer had.

Deze mooie bloemen geven kleur aan de wandeling

En dan zijn we in Pazo Pias waar we allemaal een eigen kamer hebben wat wel leuk is een keer. ’s Avonds gaan we dichtbij een pelgrimsmenu eten, we kiezen allemaal voor vegetarisch omdat varkensvlees niemand aanstaat en bijna iedereen lust er wel Sangria bij. Nog even naar de supermarkt voor water en wat lekkers en dan horen we dat Foekje naar huis gaat. Eerst morgen langs de dokter maar dat verder lopen de komende dagen niet zal lukken is wel duidelijk. De knie kan nauwelijks belast worden. Heel jammer maar het is niet anders.

Donderdag 19 september 2024, van A Guarda naar Mougas, zon in de middag en 21 graden.

Na een ontbijtbuffet bij het hotel gingen we op pad.  Het is nog fris maar we gaan ervan uit dat we het niet koud zullen krijgen. We lopen de stad uit en zien een stukje verder het beeld van Jacobus met een staf. Je ziet dat de foto nog wat gelig is door de bosbranden.

Deze tekst op de rugzak van een pelgrim vond ik wel mooi. Leuk om een praatje te maken onderweg

Vandaag lopen we een stukje van zee. Door de bomen kun je de zee nog zien. Praatjes maken we ook met elkaar.

Deze beschilderde steen lag op een plaats waar we even pauze hielden. Ik vind hem wel staan voor pieken en dalen die we allemaal kennen en ook voor de route van vandaag die meer topjes heeft dan gisteren.

Bij dit kerkje kunnen we binnen een stempel halen. Buiten zitten mannen zeedieren schoon te maken maar we begrijpen niet wat het zijn. Naam lijkt op kokkels maar we weten niet of die het zijn.

We lunchen een keer luxe met bijvoorbeeld een salade, een keer iets anders dan een broodje kaas.

De lucht is helderder geworden, gelukkig dat we niet meer in door brandlucht lopen.

Een mooi plekje om even te zitten onderweg. Er wordt ook nog even gezongen.

Deze ‘pelgrim’ zal Santiago nooit bereiken, wij hopen dat wij het wel gaan halen. Helaas heeft iemand zoveel last van haar knie dat het niet wijs was de laatste kilometers te lopen. Een taxi zorgt ervoor dat zij en degenen die haar ondersteunden bij Hostel turistiko Alguncheira kwamen. Hopelijk gaat het morgen beter.

Dag 6, woensdag 18 september 2024, van Praiha de Ancora naar A Guarda, zon achter brandlucht, 25 graden en 22 km

’s Morgens eerst ontbijten en lunch meenemen bij de bakker die Baukje gisteren gezien had en er erg goed uitzag. Tot onze teleurstelling was deze vandaag gesloten. Gelukkig was er op het plein vlakbij een bakker waar we terecht konden. Deze werkte met een automaat waarmee je betaald. Je stopt je geld erin en wat teveel is komt terug. Tot mijn verbazing hadden enkele mensen dit nog nooit ergens gezien.

Buiten op het plein zien we de zon met een rode gloed door de brandlucht die boven Portugal hangt hangen. Op diverse plaatsen in het midden en noorden van Portugal zijn brandhaarden en er gaat veel in de brand verloren, ook mensenlevens 😔   Wij lopen een aantal wandeldagen van de brandhaarden in het noorden vandaan.

Bijzonder hoe deze boom zich overeind houdt, ook nu is de zon niet goed te zien.

Er zijn heel veel pelgrims op pad. Een Portugees verbaasde zich over het aantal en ik ook, heb niet eerder zoveel mensen op deze route gezien.

We lopen vanmorgen in een behoorlijk tempo, het is niet zo warm en de zon brand niet. Misschien speelt dat mee. Hierdoor zullen we eerder bij de boot zijn die ons naar Spanje brengt.

Eerst een stukje door het bos waar de route niet doorheen loopt. We hoeven alleen maar het bospad te volgen om bij het water te komen.

Op het bootje vinden we het leuk dat we snel naar de overkant gebracht worden.

Daar aangekomen helpen we elkaar uit het bootje en op het strand zetten we de eerste stappen in Spanje.

Het is in Spanje een uur later waardoor we voor ons relatief vroeg lunchen op bankjes bij de zee. Daarna lopen we door bos waar bomen met schilderingen staan die je op sommige punten tot een gecombineerde tekening kunt maken.

Inmiddels zijn we langs de zee verder gelopen en ligt de groep een beetje uit elkaar. Ansje en Riekje hadden in het bos veel foto’s gemaakt en daarna nog van paarden die ze tegenkwamen. We wachten met enkele mensen bij deze rotonde om het laaste stuk naar ons hotel te lopen. De anderen lopen door omdat stilstaan/zitten niet zo fijn is voor ze. Toch duurt het niet lang of we zien de achterblijvers. Nadat we verdeeld over twee kamers onze spullen achterlaten lopen we samen naar een terras voor ons etappedrankje. Daarna gaan de liefhebbers lopen naar de top van Monte de Santa Tegra die op 328 meter boven zeeniveau ligt. Om de hoek van het hotel kunnen we via trappen naar boven. Al snel wordt het een stenen bergpad wat leuk in om naar boven te lopen maar naar beneden kunnen we dat later beter over de weg doen. Wanneer we voor de eerste keer de weg oversteken zijn de paden tussen de weg door makkelijker te lopen.

We stoppen even bij restanten van wat ooit een dorp was en Ansje wil wel weer naar beneden maar een stempel die boven te krijgen is brengt haar al gauw op andere gedachten waar ze later geen spijt van heeft.

Onder andere dit uitzicht, ook al is het niet helder maakt het de moeite waard. Wanneer we weer naar beneden lopen zien we al snel het treintje wat we aan kunnen houden en wat ons terug naar boven brengt. Daar mogen we lang genoeg wachten om nog even wat te drinken.

En daar zitten ze dan, vooraan in het treintje om naar beneden gebracht te worden. Dat scheelt veel traptreden lopen naar beneden. We hebben veel plezier onderweg en worden zowat voor de deur van het hotel afgezet. Snel opfrissen en iets warmer aantrekken zodat we kunnen gaan eten. Bij de haven vinden we een restaurant waar we weer heerlijk op zijn Spaans tapas eten.

Dag 5, dinsdag 17 september van Viano do Costela naar Vila Praiha de Ancora. 29 graden en 24km

Vanmorgen liepen er 4 wekkers tegelijk af wat een mooi geluid gaf met verschillende toontje. We waren al opgestaan en de telefoonbezitsters waren niet op de kamer. De brandlucht van branden rondom Porto drongen onze kamer in wat niet zo aangenaam was.

De taxi was of niet bereikbaar of had geen auto voor zoveel mensen. Was handiger geweest als we gisteren meteen de taxi besproken hadden. Maar goed, dat was niet zo. Dapper begonnen we aan de trappen naar beneden maar na 30 treden en nog zo’n 630 te gaan besloten we over de weg te gaan lopen.

Na ontbijt bij de bakker en nog een stuk lopen door de stad bereiken we de kust. We lopen weer over vlonders en soms een grindpad. We vinden dit allemaal mooier lopen dan door dorpjes.

We lopen af en toe tussen of onder het groen

Na een tijd in de schaduw gelopen te hebben zien we ineens de zee weer. Ook zien we redelijk wat pelgrims, met sommigen maken we een praatje. Zoals met een Nederlandse die vanaf Lissabon loopt en een stukje de bus gepakt had. Haar wandelmaatjes mochten niet meer verder vanwege de branden.

Het watertje waar we langs lopen geeft aan dat we bijna aan de rand van de stad zijn. We zijn blij, het is weer mooi geweest voor vandaag.

Aan de overkant zitten de eersten te wachten op de laatsten met uitzicht op het hostel. Een paar dappere pelgrims gaan nog even de zee in maar zijn er snel weer uit. Het water is  te koud.

We checken in, verdelen de bedden, douchen en doen de was en we gaan daarna naar de supermarkt en meteen daarna naar een restaurant waar ze ook vegetarische gerechten hebben. We hadden heerlijk gegeten en heerlijk langs de zee gelopen. Morgen gaan we naar Spanje en gaat ons avontuur verder.

Zaterdag 14 september 2024, zon, 25 graden en 22km

Na een goede nachtrust, ontbijt, schulden aan elkaar afbetalen en met een spreuk en woord gaan we op pad, nu voor een hele dag camino lopen. We lopen op wandelschoenen maar hele slippers zijn toch gemakkelijk tijdens camino. Zowat om de hoek zit een klein winkeltje waar fruit en ook slippers gekocht worden. En al snel lopen we weer op vlonders langs de zee.

Er komt ook een stukje door Vila de Condo waar we een berichtje krijgen van ons overnachtingsadres bij Sandra met een foto en de vraag of iemand twee dingen heeft laten liggen. Ja, iemand van ons had niet alles meegenomen en Sandra zal ervoor zorgen dat het verstuurd gaat worden. Zo lief van haar.

In Vila do Condo willen we koffie/thee drinken en gelijk lunchen, deze heerlijke salade en soep voor andere liefhebbers smaken heerlijk. Wanneer we weer op pad gaan geef ik aan dat we toch iets meer moeten doorlopen omdat we anders wel heel laat in Aguçadoura zullen zijn. Ik schat nu in dat het zeker vijf uur zal gaan worden als we niet te vaak stilstaan.

Meestal zijn kerkjes dicht maar vandaag zijn er twee open. Bij een ervan kunnen we een stempel halen.

We praten veel met elkaar onderweg en leren iedereen steeds beter kennen. Er worden ook grapjes gemaakt zo nu en dan wat goed is voor de lachspieren. De andere spieren die volop gebruikt worden doen het nog goed bij iedereen. We lopen aardig door maar gunnen onszelf ook een ijsje. Het lijkt wel of je vier bolletjes krijgt als je er twee besteld en het is heerlijk.

Langs de zee liggen balen van een soort zeewier en liggen er hele stukken strand vol met wier wat waarschijnlijk ligt te drogen.

Portugees is echt een andere taal als Spaans maar we redden ons overal, wat meehelpt is dat er soms ook Engels gesproken wordt in Portugal. We kunnen Amsterdam in het Portugees lezen: Amesterdao. We zien hier dat de afstand naar Santiago nog maar 187 km is. Volgens mijn berekening is de totale afstand 284 km. Dat zou betekenen dat we er al bijna 100 gelopen hebben, nou… wij weten wel beter, of ik heb mij vergist maar daar komen we in Santiago dan wel achter.

We komen net voor 5 uur bij ons overnachtinsadres wat inhoud dat we goed doorgelopen hebben. Het hostel is een goede plek voor ons, we slapen wel veelal boven en zijn over drie kamers verdeeld. Na ons opgefrist te hebben en de was gedaan is gaan we een etappedrankje doen.  Ook vanavond weer een mooie zonsondergang waar degene die hier voorbij vliegt misschien ook van geniet. Het avondeten wordt in twee groepjes gegeten omdat het erg vol is en ze niet twee tafels aan elkaar kunnen zetten. Bijzonder is dat er aan iedere tafel hetzelfde besteld wordt, bij de ene is vis het hoofdgerecht en bij de ander gingen ze voor vegetarisch. Iedereen heeft heerlijk gegeten en we gaan morgen direct lopen om bij een barretje te ontbijten. Schijnbaar gaat het nog warmer worden dan vandaag. Wordt goed smeren met zonnebrandcrème morgen en proberen op tijd op pad te gaan.

Vrijdag 13 september 2024, zon en 25 graden, route 16 km.

Gisteren net voor 12 uur ’s nachts aangekomen in Porto. We waren extra vroeg op Schiphol zodat we ruim de tijd hadden elkaar te leren kennen. Die tijd werd wel heel ruim, de vlucht had meer dan twee uur vertraging waardoor het vliegtuig pas om half 10 de lucht in ging. De taxichauffeur stond ons op de luchthaven van Porto op te wachten en bracht ons naar De Central House Porto Ribeira  waar we een kamer hadden met 4 stapelbedden en eigen badkamer. Iedereen was moe maar 3 mensen gingen toch nog even naar het terrasje om de hoek aan de Douro. Een stukje op het blog schrijven zat er toen niet meer in.

De wekker stond om 7 uur en in Porto is het een uur eerder dan in Nederland. Om 6 uur hoorde ik iemand zeggen, dames het is tijd om op te staan, nee hoor het is pas 7 uur. Twee minuten later zei iemand anders, we moeten opstaan het is al 7 uur geweest, nee hoor het is 6 uur. Er moeten nog wat telefoons of horloges verzet worden.

Een paar minuten na 8 uur nam de blauwe auto de bagage mee. Direct daarna gingen we beneden ontbijten. Een uitgebreid buffet stond daar klaar, heerlijk.

We verlaten het hostel, lopen langs de Douro en omhoog via smalle straatjes met heel veel trappen naar de Kathedraal.

Daar aangekomen zien we veel studenten. De tweede en derde jaars verwelkomen de nieuwe studenten waarbij er over en weer cadeaus gegeven worden.

We bezoeken de Kathedraal en Sao Bento, het trein- en metrostation waar in tegels de geschiedenis van Portugal afgebeeld is. Dan langs een zaakje voor lunch en met bus 500 naar de Mercado waar onze camino gaat beginnen. Was leuk om Porto even bezocht te hebben maar iedereen is blij dat we de drukte van vele groepen toeristen achter ons kunnen laten.

We lopen een prachtige route, over veel vlonders langs de zee. We praten veel en lopen meestal niet ver uit elkaar.  Pauze en lunch in de weinige schaduw die we vinden en later een kopje koffie of thee op een mooi terras, daar hebben we wel zin in.

We zijn allemaal blij als we bij pension Sandra zijn en de 2-persoonskamers zijn een luxe voor ons pelgrims. We nemen ruim de tijd om ons op te frissen en enkele dames gaan de zee in, nou… tot hun knieën. Het moest wel veilig blijven. Om half 8 gingen degenen die zin hadden naar de zonsondergang kijken en anderen die al aan een portje gezeten hadden sloegen over.

Na de mooie zonsondergang gingen we eten in de cafetaria van ons pension. We kregen vis, friet en salade waarna we allemaal vermoeid maar voldaan naar onze kamers gingen.