30 augustus, 22 km, eerst mistig later half bewolkt. Van Castro naar Fonsagrada
We zijn in Galicië aangekomen! En ook op de helft van onze Camino Primitivo
Opnieuw een pittige etappe dat je het beste kunt zien op onderstaand overzicht. Deze lees je van links naar rechts.
Na een goed ontbijt in Albergue Castro gaan we op pad. Het is mistig, de wereld is klein rondom ons. Vandaag gaat Jeannette alleen op pad en ze volgt de snelle Marion en Mieke.
Op weg naar El Acebo stijgen we 600 meter. We lopen door bossen, het lijken speciaal voor de pelgrims aangelegde paden. Een klein stukje langs de weg. We zien heide struiken in bloei en ontelbare kleine spinnewebjes. Onze mooie momenten zitten in de kleine dingen vandaag.
Niet ver voor El Acebo komen we bij de grens van Asturias en Galicië. Er liggen alleen nog stenen op de grond, het markeringsbord is weg. Voor ons toch een mijlpaal. We komen in het mooie Galicië.
En daar is die dan…de eerste km paal met “Galicië” erop. Let op, de schelp staat net anders dan in Asturias, nu vooral op de gele pijl letten.
De bar in El Acebo is geheel vernieuwd, een terras achter en je kunt er lekkere broodjes bestellen. Na 12 km zijn we ook toe aan een pauze.
Het was heel toevallig, toen we daarboven waren. In het ene dal mist, dat was Asturias, in het andere Galicische dal de zon.
Het ziet er heel anders uit in Galicië. We zien vandaag landbouw en veeteelt gebieden. Langs de wandelpaden staat de kleurrijke heide.
We zien Fonsagrada al van verre liggen. Witte huizen boven op de berg….we zullen daar toch niet naar boven hoeven?
We komen voor een keuze, naar Fonsagrada of een andere plaats. Het blijft opletten, je zit zo op een andere route…..Wij moesten hier links af.
Jawel hoor, we moeten inderdaad naar boven. Dat is nog een heel pittig, 100 meter in nog geen km. We kunnen het inmiddels allemaal, zo langzaam lopen dat we niet hoeven te stoppen.
We hijgen uit als er boven zijn en gaan op zoek naar onze herberg Cantabrico. De andere wandelaars zijn er ook gearriveerd. Dichtbij vinden we een cafe voor ons etappe drankje.
Op naar Santiago……. a way of life…. Intussen zie ik het bij allemaal “de Camino smile”
29 augustus 25 km, meest zonnig en droog 23 graden. Van Berducebo via Grandes de Salime naar Castro
Dit overzicht is tot Grandes de Salime, wij doen er nog 5 km bij.
Opnieuw een prachtige etappe: We begonnen met 2 klimpartijen van 100 (bij de uitgang van Berducedo) en 175 (bij de uitgang van La Mesa)
We zien mist over het stuwmeer, Grandes de Salime. Zouden we in de mist gaan lopen? We zien het als een witte deken liggen.
Marion, Mieke, Walter en Els waren na het ontbijt eerder vertrokken. Ben trots op Els, zij gaat vandaag alleen op pad. Tot onze grote verrassing kwamen we ze later tegen. Een afslag gemist en die hebben zomaar 2 km meer stijging gehad. Pff, dat zorgt er wel voor dat de toch al lange etappe nog langer werd.
Vlak voor het begin van de afdaling bij het kerkje kwamen we ook Els nog tegen.
De route is vooral de enorme daling naar het Grandes de Salime stuwmeer. Onverharde oneffen paden. In 8,2 km gaan we van 1.040 hoogtemeters naar 210 meter. Een Pyreneese afdaling. Dat is niet niets en kost grote moeite. Het is niet zo…..dat doe je even. De mist was nog even te zien bij de afdaling. Later loste het snel op.
Het stuwmeer komt steeds dichterbij. Maar ruim 8 km lopen om bij het meer aan te komen is best ver. Soms lijkt er geen eind aan te komen. De laatste 150 meter dalen gaat over vele zigzag paden. Ook nu zien we maar langzaam het meer dichterbij komen.
We kijken nog even bij het uitzichtpunt voor we de enorme brug overgaan.
Daarna stijgen we naar Grandas de Salime langs een eentonige weg, gelukkig is het er rustig. Om mezelf moed te geven ga ik zingen, dat helpt. We zingen zelfs nog met z’n drieen.
We zien het meer opnieuw onder ons liggen. De laatste paar km naar Grandas gaan we over een bospad, dat is fijn voor de afwisseling.
In Grandes de Salime hebben we een laatste pauze voor we over een redelijk vlakke weg, deels door de bossen naar Castro gaan.
Morgen naar Fonsagrada, gelukkig weer rond 20 km per dag.
28 augustus 24 km, zonnig 25 graden, van Samblismo naar Berducebo
We hebben de Hospitales kunnen doen! Ik ben zo trots op deze kanjers.
935 meter stijgen, 750 meter dalen. We volgen de rode lijn, helemaal over de bergpaden.
Een geweldige ervaring, zo ontzettend mooi, de foto’s spreken voor zich.
We vertrokken om 7.45 uur, de zon was net op. De zon komt voorzichtig over de heuvels en geeft een goudkleurige gloed.
We blijven stijgen en gaan van 600 meter naar 1200 meter. In het dal ligt nog wat bewolking, heel snel wint de zon het van de wolken
Het tegenlicht is prachtig als de dappere wandelaars boven komen.
Bij de eerste pauze treffen we de snelle wandelaars. Die gaan vast op pad als we nog even rusten. Ze vinden de weg gemakkelijk door de pijlen die op de palen staan. Deze morgen zijn ze 1/2 uur eerder bij de 1e pauze na 4 km in 2 uur.
De toppen blijven komen. We zetten ons in om gestaag naar boven te klimmen.
Daarna komen we bij Puerto de la Marte waar Ted en Els een steentje voor een dierbare neerleggen. Zo voelen we ons weer even verbonden met hen.
Het blijft ongelofelijk mooi! We blijven lang op ongeveer 1200 meter hoogte met af en toe korte dalingen..We kijken de ogen uit.
Voor Montefurado is een lastige daling over vele losliggende stenen.
Bij Montefurado klimmen we opnieuw ophoog. Onderweg kunnen we nergens water bijvullen. De vorige keer was er nog een levende persoon, die wilde soms water geven. Nu is het totaal verlaten. Ook het cafe in Lago is inmiddels gesloten. Het is dan ook heel belangrijk genoeg water mee te nemen!
Daarna volgt een mooi pad door het bos naar Berducebo. Zelf ben ik blij dat we niet nog eens moeten klimmen. En zo vol trots Berducebo binnenlopen. Walter, Marion en Mieke hadden deze monstertocht in 7 uur afgerond. Wij waren tot 16.30 uur onderweg, dat is toch bijna 9 uur.
27 augustus, 19 km, zonnig 27 graden van Tineo naar Borres, Samblismo
Vertrekken vanuit Tineo net na zonsopkomst is een lust voor het oog. Tineo ligt in een dal en we klimmen direct omhoog. Totaal bijna 500 meter stijgen en daarna weer dalen.
De uitzichten op het dal van Tineo zijn bijna sprookjesachtig. De zon komt voorzichtig over de heuvels en zet de daken van de huizen in het vroege licht. Er hangt een klein beetje nevel. We weten niet goed waar we eerst moeten kijken.
We lopen aan de rand van een heuvel, ook hier komt de zon net op het pad, we lopen meestal in de schaduw.
En het gaat zo maar door, de heuvels dichtbij zijn groen, verder weg zijn ze grijzer. Het strijklicht van de zon blijft nog wel een paar uur.
De heide staat prachtig in bloei. Kun je je voorstellen wat het ons brengt om zo te lopen?
Op een bospad wachten we weer even op elkaar. Tijd voor een stukje brood, banaan, wat water en we kunnen weer verder. En ook even een nat t-shirt drogen.
Dan begint de daling naar Campiello. In Vilaluz worden een aantal van ons naar binnen geroepen voor een stempel. Intussen is de geest van Walter ergens onderweg gesignaleerd.
Eerst gaat de daling naar Campiello over een hooggelegen pad. Later liepen we langs een drukke weg. De omgeving blijft mooi. Het is dan goed opletten omdat de auto’s erg hard rijden.
Vlak voor Samblismo staat een bankje met de mooie tekst. Awake my dear, be kind to your sleeping heart, take it out into the vast fields of light and let it breathe.
En bij Samblismo? We worden verwend. Zij zijn speciaal voor ons open, er staan stoelen klaar in de schaduw, schommelstoelen en hangmatten. Een oase van rust en uitrusten.
Zo kunnen we goed uitrusten voor de grote uitdaging van morgen…..de Hospitales.
26 augustus, zonnig 23 graden, 14 km van Bodenaya naar Tineo
Zo vinden we vanmorgen onze was…..keurig opgevouwen en op kleur gesorteerd…
VERWONDERING dat is hoe ik de dag van vandaag wil noemen. Zo een warm bad te mogen ontvangen bij David en Cilea is voor mij niet in woorden te vangen. Met dank aan Walter, hij heeft onze gevoelens zo goed verwoord:
De liefde.
Ik ben vandaag ontvangen in onze verblijfplaats door David en zijn vrouw En wat een ontvangst. De deur vloog open en ik werd begroet alsof ik zelf de apostel was, de man van de liefde, teruggekeerd om de harten van de mensen te raken. Warmte, aardigheid, openheid… zoveel meer dan je ooit zou kunnen wensen. Ze omhelsden me niet alleen met hun armen, maar met hun hele wezen, alsof ik de verloren liefde was die eindelijk terugkeerde. Wat een mensen, zo betrokken, zo volledig aanwezig, luisterend met een aandacht die ik mijn eigen familie zelden geef. Bij hen voel ik altijd een afstand, een behoedzaamheid, alsof we allemaal bezig zijn ons eigen stukje hart te beschermen. Maar hier, met David en zijn vrouw, viel die verdediging weg. Mijn keel schoot vol, tranen van een vreemdsoortige liefde drongen zich op. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt.
Deze mensen, zo lief, zo warm… De albergue was een ontdekking, niet alleen voor het lichaam dat eindelijk mocht rusten, maar vooral voor de geest. Overal waren er prikkels, kleine voorwerpen en herinneringen, elk met hun eigen verhaal. Het was alsof elk object, elke foto, elke steen die de muren vulde, doordrenkt was van een eeuwenoude liefde, wachtend om opnieuw te worden gevonden. Ik raakte overrompeld door het gevoel dat hier iets anders leefde, iets puurs, iets wat ik verloren dacht. Omdat ik als eerste was gearriveerd, werd ik tot keukenhulp uitgeroepen. Voor ik het wist, stonden we samen in de kleine keuken, snijdend en roerend, een vegetarische paëlla te maken. En hoe smakelijk was dat. Elke hap leek een viering, een ode aan de liefde die onverwacht in deze afgelegen uithoek van de wereld was opgelaaid. Hij gebruikte zelfs kruiden, en het gerecht bloosde als een jonge minnaar.
Terwijl we kookten, voelde ik de drang om het mysterie van deze plaats verder te ontrafelen. Ik vroeg David om Paqui te bellen. Iedereen kan immers wel zeggen dat hij getrouwd is met een vrouw van Spaans bloed, maar ik wilde dat hij haar stem hoorde, de warmte die door de telefoon zou sijpelen, de bevestiging van de echtheid die ik voelde. En jawel, ze spraken met elkaar, hij in zijn geoliede Spaans, zij lachend aan de andere kant van de lijn, een lach vol liefde en lichtheid. Ik luisterde, probeerde de woorden te volgen, maar eigenlijk was het de klank die me raakte, de melodie van hun samenzijn. Het was alsof liefde zelf door de draden sijpelde, hen omhelsde en hen herinnerde aan de kracht van hun gemeenschappelijke verbintenis.
Wat een ontmoeting. Woorden schieten tekort om dit te beschrijven. Ik voelde me een vreemdeling en een vertrouwde in één, verloren en gevonden, herboren in de warmte van dit vreemde huis. De dag gleed voorbij in een zachte schemering van licht en stilte, een amorphous droom waarin alles vloeide en vervlochten raakte. En toen de avond viel, wist ik dat ik iets bijzonders had meegemaakt. Iets wat ik mee zou dragen, als een talisman tegen de kilte van de wereld buiten deze muren. David en zijn vrouw, en hun albergue – een toevluchtsoord voor de verdwaalde ziel, een baken van liefde in de eindeloze reis. Amor, Amor, Amor… Het woord weerklonk in mijn gedachten als een mantra, een lied dat nooit zou ophouden, een vuur dat nooit zou doven.
Na al deze warmte gingen we de deur uit voor de route van Bodenaya naar Tineo, toch 340 meter stijgen en even zoveel dalen. We blijven op hoogte van 700-800 meter. Dus niet de hele onderstaande route, ongeveer na 7 km na Salas. In het overzicht zie je La Espina, en dan naar Tineo.
Voor Espina kunnen we een klein ommetje maken, zodat we uitzicht op zee hebben. Met zo een helder weer moet dat lukken, ook al Bodenaya nog 20 km van zee. Dat willen we meemaken en 1 km meer is vandaag niet erg. Naar het westen toe laaghangende bewolking, naar het noorden de zee.
De route van vandaag is met steeds uitzicht over de velden. We lopen langs een heuvelrug, links van ons kijken we in het dal. Een hele andere dag dan gisteren, waar we in de bossen liepen.
Op de hoogte gelegen paden is het tot onze verrassing toch heel modderig. Zou er dan toch in de nacht regen zijn gevallen?
De schoonheid vinden we vandaag ook in kleine dingen. Wat denk je van deze mooie oude man op van die prachtige asturiaanse klompen? Daar zitten 3 hakken aan, dat is om door de modder te lopen. Hij had er zelf een lamp van gemaakt en stak voor ons de lamp aan. Het is net of erbij elk uitzicht punt een gordijntje open gaat. Alweer een prachtig uitzicht!
We logeren vandaag in een luxe hotel, die een aparte pelgrims afdeling heeft gemaakt. We mogen ook in het hotel kiezen voor een pelgrims menu. Dat zien we vanavond. Eerst het etappe drankje aan de rand van Tineo met uitzicht over het dal. We zien er 3 “rode wouwen”. Wauh!!!.
Morgen naar Samblismo en….daarna Hospitales. We zien er naar uit.
25 augustus, 19 km, droog en bewolkt van La Rodriga via Salas naar Bodenaya
Iedere dag zijn er wat meer heuvels….het begint op bergen te lijken. En ook elke dag wat pittiger. Dat is fijn, dan kunnen we steeds beter voorbereid zijn , voor de hospitales. Vandaag maar liefst meer dan 800 meter stijgen, vooral na Salas.
Wat een speciaal verblijf in Roca Madra bij Diego en Allison. Samen met alle andere pelgrims eten aan de gezamenlijke vegetarische maaltijd. De was werd gedaan, het voelde als een warme deken. Het was ook een nieuwe ervaring. Slapen met andere pelgrims in een ruimte en dat nadat we heerlijke linzen ophadden.😉 De stapelbedden waren voor de lange mensen onder ons niet groot genoeg. En als je dan bovenin ligt is het extra lastig. Vanmorgen was het ontbijt om 7 uur klaar, dus dat was vroeg op staan. We nemen hartelijk afscheid.
We gaan eerst naar Cornellana, de plaats waar veel pelgrims kunnen slapen in een klooster. Toen we er langs kwamen was iedereen al weg. Het is vandaag iets drukker dan de eerdere dagen onderweg. Ik schat dat we 20 pelgrims onderweg hebben gezien. Na het klooster beginnen we aan de klim en kijken terug op het klooster.
De route van vandaag is vooral over bospaden, met hier en daar hele stevige klimmen. De ondergrond is niet makkelijk, het zijn allemaal ongelijke stenen. De snelle wandelaars kiezen hun tempo en wachten even later weer om aan te sluiten.
Na 12 km komen we in Salas aan. Een mooi dorp, waar op deze zondag alleen een bar open treffen. De winkels zijn dicht. Geen probleem, gisteren hadden we bij de supermarkt wat extra meegenomen.
We klimmen gestaag verder. Vlak bij Bodenaya is een kerkje open. Daar gaan we een stempel halen. Ted en ik zingen samen het lied “pelgrim” van Enya. Een mooi moment.
De grote verrassing van de dag was de ontvangst in Albergue Bodenaya. David en Cilea waren er om ons te ontvangen. De nieuwe eigenaren zijn een paar weken weg en zij zijn terug gekomen om deze weken de pelgrims te ontvangen. Vandaag als eerste onze groep. Onderweg had ik al enthousiast verteld over het verblijf in de Albergue Bodenaya. Een zeer hartelijke ontvangst.
24 augustus, 17 km, bewolkt, beetje regen 23 graden.
Ook deze wonderschone dag van Paladin naar Rodriga zit erop. Eerst vrij vlak van Paladin naar Grado langs de rivier later van Grado naar Rodriga met een stijging van 300 meter naar Alto de Fresno en dalen tot net voor Cornellanna.
We konden deze morgen pas om 9 uur ontbijten. Onze bagage voor Correos moeten we om 8.30 klaar hebben staan. Dat doen we dan ook keurig en hebben er lol om. We helpen zelfs even om de bagage aan te geven.
Daarna gaan we op pad. De bergen van Asturias altijd dichtbij. De Camino Primitivo over de mooiste paden. Af en toe een stukje langs de weg, dan weer alsof het over een prive terrein gaat. Door dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Hoe lang geleden heeft er nog iemand gewoond. Soms staan de planten nog buiten, maar je ziet dat het huis niet meer is bewoond.
We passeren een brug voor we Grado binnen gaan. Een grotere plaats waar we ook onze inkopen doen en even pauze hebben op een terras. Wat denk je van een kopje koffie met een “biscuoto” Dat gaat er wel in.
Dan begint de enorme klim. We houden de moed er in door te zingen. Bv “als er nooit meer een morgen zou zijn” of “vandaag ben ik gaan lopen”. We kunnen het allemaal goed volhouden. Pas als we boven zijn gaan we rusten. Intussen is het een beetje gaan regenen en deze mooie dames in het rood bieden een mooie contrast met het groen.
We gaan lunchen en zoeken een plekje, droog…wat vinden we een bankje net groot genoeg om met 7 op te zitten. Een broodje, een banaan, een kaasje en ook samen delen. Een goed pelgrims gevoel. We hebben het goed samen.
Dan begint de afdaling naar Doriga. De plaats waar ik de vorige keer geslapen heb. We gaan terug in de tijd met allemaal spulletjes van toen we klein waren.
Het meest hilarisch vond ik deze deur…met daarachter een “sta-toilet”. Het is daarna nog 3 km en we hebben alvast het alcohol vrije etappe drankje.
Het blijft klimmen en dalen, ook om een viaduct te passeren. De afdaling die volgt is er een met stenen en boomstronken.
Onderweg kwamen we deze tekst tegen: Eentje om te laten bezinken.
Een gastvrije ontvangst in albergue Roca Madre in La Rodriga. We slapen in 1 ruimte, er wordt voor ons gekookt en morgen krijgen we ontbijt. We voelen ons verwend.
Van Oviedo naar Paladin, een gloednieuwe herberg Vila Palentin, 433 meter stijgen en 600 meter dalen.
We hebben vandaag een jarige in ons midden. Van harte gefeliciteerd Ted.
Wat is het toch bijzonder om gisteren morgen nog thuis te zijn en nu al een etappe achter de rug met als eindbestemming Paladin door het schitterende Asturias. We begonnen met een ontbijt bij het cafe tegenover ons hostel, pension Romero. De temperatuur is al heerlijk, op dat moment 17 graden.
Nog even boodschappen doen en dan lopen we Oviedo uit. Direct daarna beginnen de heuvels. Het gaat op en neer.Vooral een grote stijging naar Escamplero. Alles wat we dalen gaan we daarna weer omhoog. We zien ongeveer 20 pelgrims onderweg. Wie weet of we die morgen weer tegen komen.
De andere jaren was Escamplero de eindbestemming. Helaas was deze ruim voor vertrek al vol en ben ik erg blij dat ik een accommodatie voor Grado heb gevonden. De eerste pauze na 7 km, hebben we bij een kerkje. Even uitrusten, wat eten en alvast wennen aan het camino ritme. 7 km lopen, rusten, eten, drinken en wandelen. Bij de meeste kerkjes zijn hier stempels, vol trots zetten we die in ons pelgrims paspoort.
Het is een prachtige omgeving. We krijgen oog voor kleine dingen, zie je die mooie slak? Zo een mooie ronding op zijn huisje staat voor mij “naar binnen gaan, verinnerlijken”. Zo gaat dat met wandelen, een worden met de natuur.
Vlak voor de eindbestemming, nog 3 km te gaan vinden we deze mooie opslag schuur. Even in de schaduw en dan de laatste km’s. Dat doet goed.
Deze foto met tekst van Walter, wil ik graag met de lezers delen.
Dat verdient een etappe drankje. De eerste etappe is volbracht. Enthousiast worden we door de eigenaar van Vila Paladin ontvangen.
Voor mij de mooiste en de zwaarste camino in Noord Spanje van Oviedo door de bergen van Asturias naar Santiago de Compostela. De Camino Primitivo.
De Camino Primitivo is waarschijnlijk de oudst bekende pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Koning Alfons II verliet in 814 zijn hoofdstad Oviedo om naar Santiago de Compostela te lopen. Hij heeft op de originele vindplaats van de resten, het heiligdom voor de Apostel Jakobus opgericht. Later werd de Camino Francés een belangrijker route, maar gedurende vele eeuwen bleef de Primitivo de meest gelopen route vanuit religieus oogpunt.
320 km over hoge toppen en dalen. We verwachten 7 september in Santiago aan te komen, bij Melide sluit de Camino Primitivo aan bij de Camino Français.
We zijn: vlnr Marion, Silvia, Mieke, Els, Jeannette, Mieke (ikzelf), Walter en Ted
We hebben er zin in! Na een goede vlucht was er een taxi die ons naar het centrum bracht. Hier in Spanje is het heel gewoon om nog om 20.00 uur te gaan eten. We gaan eerst even langs de kathedraal. Helaas is die gesloten. Wel zien we het eerste teken. Naast de kathedraal…..Let op . Je kunt hier kiezen. Of naar de Camino del Norte, of naar de Primitivo. Die doen wij. Leuk is dat! We zien pelgrims die ook gaan vertrekken. Die zien we vast deze weken terug.
24 juli, zonnig, 20 km, vanaf de visvijver in Valkenswaard naar Bruggerhuizen, Venbergse watermolen, Malpie, Borkel en Schaft naar Achterste brug
Wederom een erg mooie route! We waren benieuwd of we vandaag wel met droge voeten de route kunnen lopen….. Tot nu toe hebben we onderweg steeds een andere route moeten volgen om het water te ontwijken. En ja, gelukt! Ook langs de Dommel was het droog.
We zijn op pad met Elly, Gerard, Marion, John, Francie en Ingrid
Vanaf de visvijver zoeken we de geel rode markering op. Het was deze keer extra opletten, de struiken en brandnetels zijn zo hoog dat de tekens soms niet te vinden zijn en je er zomaar voorbij loopt.
We volgen de loop van de Dommel tot we bij het restaurant Venbergse molen aankomen. Dat is helaas gesloten, we vinden bij de kano plaats een fijn plekje voor onze pauze.
Dan gaan we naar De Malpie, een groot heide gebied, waar we de eerste heide in bloei zien. We komen ook langs de Malpieberg. Langs het groot Malpieven ligt een brug, vroeger een knuppelbrug van boomstammen.
Met dit heerlijke weer gaan we het dorp Borkel en Schaft binnen. Even van de route, maar wel met een terras. Dat doen we! Nog 3 km te gaan naar de Achterste brug, maar een alcoholvrij biertje gaat er wel in. Ons etappe drankje een beetje eerder.
Het laatste stuk gaat door de weilanden. Met overstapjes en heel veel brandnetels. Met het blad van de weegbree er even overheen wrijven en de jeuk is weg.😉
Deze prachtige wandeling laat steeds een stukje van de Dommel zien. Hier wordt volop gekanoed en ze hebben daar speciale glijbanen voor de kano.
We komen bij de auto van John en Marion uit. Marion brengt de wandelaars weer terug naar het beginpunt. Het was een mooie dag!
En dat was de laatste dag van onze Ardennen trip. Zeer mooi, en ook zeer zwaar! Zie vooral de hellings %, die tot 40% gaan…..
Informatie van de website Eislektrail
Tijdens de laatste etappe van het Escapardenne Eislecktrail is het volop genieten van de prachtigste stukken Ardennen. Er zitten een paar korte stevige klimmen tussen voor we het eindpunt het toeristische stadje La Roche en Ardenne bereiken. Bijna volledig onverharde paden met uitzichten onderweg over de Ourthevallei. Zeker bij de start vanaf Le Herou.
We besluiten dan ook bij Le Herou te starten, waardoor de etappe 18 km ipv de geplande 15 km werd. Dit is nog een deel van de zwarte route, die we gisteren waren gestart.
Het is het deel dat rondom de kronkelende Ourthe gaat.
We dalen eerst af naar de Ourthe en dan begint de lange klim van 250 naar 400 meter langs spectaculaire rotspartijen. Het vergt een grote concentratie. Steeds opnieuw een plek voor je voeten zoeken en zeker weten dat je stevig staat. De snelle klimmers konden een foto maken toen ze veilig boven waren.
We lopen ook stukken over een pad meteen langs de rivier. Soms zelfs ook door het water omdat de hoger gelegen rotsen veel moeilijker waren.
Spectaculair! Voor alle wandelaars, wauh! Wat goed dat jullie dit kunnen. Zeker voor degene die voor het eerst zo in deze omstandigheden klimt en daalt. Zo kronkelen we zeker 10 km langs of hoog boven de Ourthe. Tussen de inspanningen door nemen we ook pauze. Wat denk je van een lunch pauze aan de rand van de Ourthe op een steen, zomaar ervaren wat de stilte, het kabbelende water en de natuur met je doet.
Dit gaat zo door tot we bij Berismenil zijn aangekomen. Inmiddels is het warm en onze water voorraad is op. Wat mooi is het dat je dan ergens aanbelt en zomaar je watervoorraad kunt aanvullen. Hier lopen we over een hoogvlakte met mooie uitzichten.
We zien aan het einde van die hoogvlakte een dal, daar gaan we naar toe. We realiseren ons dat we erg boffen met het weer. Het is droog en een zeer aangename temperatuur.
Tot onze grote verrassing treffen we op 5 km voor La Roche en Ardenne een terras aan en ze zijn nog open ook. Dat doen we echt! Zo heerlijk om even te zitten, goed uit te rusten voor we aan die laatste km’s beginnen. Die ervaren we als redelijk eenvoudig. Het stijgt en daalt nog steeds, de toppen zijn minder steil. We gaan doorgaans dalen.
Dan zien we in het dal La Roche en Ardenne liggen.
Trots zijn we als we beneden zijn. Onze Eislecktrail zit er op.
Goed gedaan! Gefeliciteerd met deze monster prestatie voor Suzanne, Anneke, Jeannette, Ada, Ria, Janna en Leo. Natuurlijk ook voor Johan, Eddy en Marleen, die waren wat eerder in La Roche. Ik bewonder jullie doorzettingsvermogen en moed om door te gaan. Steeds opnieuw al die stappen zetten en iedere keer opnieuw de volgende heuvel trotseren.
We hebben een geweldige week ervaren. Met veel gezelligheid en een perfecte verzorging van Ans en Cees, met het ontbijt maaltijd en ontvangst met het etappe drankje. Dank je wel voor alles!
Een fantastisch mooie en zware etappe! Een deel van de etappe van Houffalize naar Nadrin met 1416 hoogtemeters.
Algemene beschrijving van de Eislektrail:
Tussen Houffalize en Nadrin zoekt Escapardenne Eislek Trail de meest wilde trajecten langs de rivier Ourthe op. Soms wandel je vlak naast de rivier, dan weer zoekt het pad het plateau boven de ingesneden vallei op, zoals bij Bonnerue of nabij Engreux. Afwisseling troef dus en je wandelt haast nonstop over onverharde paden. Onderweg passeer je ook de samenvloeiing van de twee Ourthes en kom je langs het stuwmeer van Nisramont. Kort voor Nadrin kom je in de buurt van het bijzonder pittoreske gehucht Ollomont.
We zijn ook deze morgen weer weggebracht naar Bonnerue, en de auto:s staan alweer bij het eindpunt. Een goed begin. Deze plek van Bonnerue ligt op 450 meter….
We dalen direct af naar de Ourthe. Meteen een stevige afdaling naar ongeveer 350 meter over kleine onverharde zigzag paden. Haarspeldbochten voor de wandelaars.
En zo we gedaald zijn gaan we ook weer omhoog. Die ervaren we als de eerste pittige klim van de dag. We hebben regelmatig pauze en zien bij de eerste pauzeplaats dat we pas 3 km hebben afgelegd in 1 uur.
Het is heel afwisselend. Dan weer hoger gelegen langs een heuvelrug, dan weer terug langs de Ourthe. Een zeer smal pad, waarbij we steeds over boomwortels en bomen klimmen.Net voorbij Engreux gaan we de Ourthe over.
Het Belvedère aux deux Ourthes heeft een prachtig uitzicht. Vandaag zien we meer wandelaars. Hier is ook een rondwandeling te zien.
Vlak daarna komen we bij een keuze punt. De zware zwarte route met kans op uitglijden of de makkelijke rode route. We kiezen de zwarte route, het is droog weer en we verwachten geen gladde stenen.
Het zijn hele smalle paden rechts de heuvel, links de afgrond. We concentreren ons om niet te vallen. We stappen ook over grote stenen en proberen goed onze weg te zoeken. Als het echt niet lukt gaan zitten helpt bij mij ook.
We passeren ook het stuwmeer van Nisramon. Tot mijn verrassing vinden we daar een open restaurant, tijd voor een onderbreking en om de water voorraad bij te vullen.
Niet ver daarna beginnen we aan een laatste zware klim, waar geen einde aan lijkt te komen. We worden opgewacht door de snelle klimmers…… Daarna gaan we over de velden naar Ollemont. Op onderste foto helemaal op de horizon.
We rijden naar ons adres in Burre en worden weer van harte verwelkomd. Intussen wordt onze maaltijd voorbereid.
Zo zijn onze wandeldagen…..Slapen, wandelen en bij thuiskomst relaxen en verwend worden. Wat willen we nog meer?
Op de eerste plaats willen we Ans en Cees alvast bedanken. Zij verzorgen ons met het ontbijt, boodschappen en een warme maaltijd. We worden echt verwend. Daardoor kunnen we op en top van de wandelingen genieten.
Een nieuwe uitdaging: de mooie Eislektrail in de Ardennen.
Escapardenne Eislek Trail loopt over 106 km van Kautenbach naar La-Roche-en-Ardenne door een schitterend deel van de Ardennen. Een langeafstandspad dat het Groothertogdom Luxemburg verbindt met de Waalse provincie Luxemburg, in 2012 ontstaan. Grensoverschrijdend dus en niet alleen letterlijk! Dit is het eerste wandelpad in de Benelux dat werd ontworpen volgens de strenge Europese normen voor een ‘Leading Quality Trail’.
Wij doen de laatste 50 km, van Tavigny naar La Roche en Ardenne, verdeeld over 3 dagen, vandaag naar Bonnerue.
Route die prima is gemarkeerd met een blauw golfje. Dit is de eerste markering, die we bij Tavigny zien.
We zijn erg blij met het vervoer, we zitten op 50 km van de route en het is bijna 1 uur rijden van onze accommodatie in Burre. Dank aan Cees, Johan, Leo en Eddy die ons naar het beginpunt brengen en dan ook nog de auto’s bij het eindpunt neerzetten. Intussen wachten we rustig. We gebruikten de tijd om de GPX track te downloaden.
Het eerste deel naar Houffalize is nog vrij vlak, het doet ons denken aan de lichte heuvels van midden Limburg. We denken nog “3 schoentjes”? Dat valt dan wel mee. Wegen langs de velden en door de bossen.
Dan komt de afdaling naar Houffalize, daar begint het een beetje op een moeilijkheidsgraad te lijken. Ongelijke stenen af en toe met modder.
Na Houffalize begint het echt. Een stijging van 14 %, we starten gewoon en als je naar aanpast aan wat voor jou mogelijk is, lukt het echt.
Al gauw zien we Houffalize diep onder ons liggen. Het gaat echt en je bent zo boven.
We lopen door de bossen. O.a. Dennenbossen met daaronder mossen die bijna lichtgevend zijn. Steeds sterk stijgend en dalend, over ongelijke paden. Het blijft goed opletten.
Op Topo GPS zien we dat we nog ongeveer 2 km te doen hebben. Dan komt plotseling een afslag naar rechts. Wel een hele hoge berg! Even denk ik, kan ik dat wel? Gewoon eraan beginnen en de eventuele beren nog niet op je pad zetten. Ik zie wel hoe het gaat. En ja, boven voelt het…yes het lukt. Toch maar even naar 390 meter hoog.
We komen het bos bijna uit en worden overvallen door hevige windvlagen met regen. Toch nog even de regenkleding aan en hopen dat we droog blijven.
We komen bij het eindpunt van deze etappe. Bonnerue. Daar staan de auto’s en er blijkt 1,3 km verder een restaurant open voor een kopje thee.
Deze 1e dag van de Eislektrail zit er op. Thuis in Burre staat ons etappe drankje en de lekkere hapjes alweer klaar.
15 juli, 15 km 27 graden zon van Maissin naar Redu.
Een glooiende wandeling door de bossen en langs de Lesse. We oefenen vast wat hoogteverschillen. Deze hoogteverschillen voelen als makkelijk te doen. Op onderstaand kaartje zie je dat het tussen 280 en 350 meter is. Dan gaan we morgen voor het echte werk de Eislektrail.
Op deze maandag morgen is het heel rustig. Het eerste deel is over landwegen. We lopen door de heuvels, het hooi is geoogst en ligt op rollen te drogen. Het is nog lekker fris, en warm genoeg voor de zomerkleren.
Al gauw gaan we door de bossen. Heel afwisselend, dennenbossen. Het vroege ochtend licht geeft nog mooie lange schaduwen. Hoe verder we naar de Lesse dalen, hoe meer modder. Het is al wat droger geworden en de tractoren hebben diepe groeven gemaakt.
We gaan door naar het boekendorp Redu. Open landschap met zicht op de kerk van Redu. Vandaag verwelkomen we ook Johan, die gisteravond is aangekomen.
In Redu hebben we even pauze. We zien wat actie bij een restaurant en vragen of hij al open is voor koffie. Nog niet zegt hij, maar voor ons wil hij wel open gaan.👍 We voelen ons verwend.
Na Redu lopen we zeker 4 km over een pad met de Lesse onder ons. Ook hier vandaag vrijwel geen mensen. Deze route begon met een “rode ruit” als aanwijzing, later een blauw vierkant. We moeten de route goed lezen en een GPX track is onmisbaar.
We wisselen steeds af met wie we lopen. Samen of in gedachten alleen. Als je wandelt heb je zoveel ruimte voor die mooie gesprekken of gewoon met jezelf, genietend van de mooie natuur.
We komen weer in Maissin aan. Dan nog 20 minuten rijden naar Burre. Wat staat er voor ons klaar? Heerlijke tapas. 😃😃 Een biertje erbij en onze dag is weer compleet. Vandaag in de schaduw, de patio is net te heet. We hebben het goed met zijn allen.
15 juli , 23 half bewolkt 10 km van Burre naar Mirwart
Vandaag de eerste dag dat we op pad zijn in de Ardennen. Vanmorgen om 8.45 uur vertrokken en om 11.30 in de Belgische Ardennen, Wallonië. Op onderstaande kaart ligt Burre bij Nr 4.
Vandaag maken we vanaf ons verblijf een rondwandeling van Burre naar Mirwart. Morgen van Maissin naar Redu en dan 3 wandeldagen van de Eislektrail.
Mooi om aan het stijgen en dalen te wennen. We beginnen met 10 % stijging. Een uitdaging? Zeker wel, maar we zagen boven pas dat het 10% was, en eigenlijk denk je dan: hè???
Dat was heel pittig. We zijn op weg met Ria, Ada, Janna, Anneke, Marleen, Leo, Suzanne en Jeannette. Eddie is net niet te zien, die staat achter Ada.
Het is meteen een omgeving met mooie vergezichten.
Eerst even langs het spoor, onder een tunnel door, door het bos en vele plassen die we prima kunnen passeren. 😉
Dan dalen we af naar het riviertje La Lomme. We zijn dan ongeveer 1,5 uur onderweg en zien bij La Lomme bankjes, een picknick tafel en…..plaats voor ons. We rusten er wat en gaan daarna weer klimmen.
In ons verblijf worden we hartelijk ontvangen door Ans en Cees met hapjes en het etappe drankje. We voelen ons verwend met deze speciale ontvangst.
En wat boffen we weer met het weer!!! Zo maar weer een week met volgens de voorspellingen zomerweer. We gaan ervan genieten.
10 juli 17 km droog 23 graden rondwandeling vanaf hotel de Naaldhof in Oss
Direct als je het fietspad het viaduct passeert ben je in het natuurgebied Herperduin. Herperduin ligt tussen Schaijk en Berghem en met de nummers van het wandelroutenetwerk hebben we zelf een route gevonden. (Via de site van Visit Brabant)
Dit natuurgebied is eigendom van de gemeente Oss. Vroeger bestond het gebied uit heide, stuifzand en landbouw, maar vanaf het einde van de 19e eeuw is het gebied beplant met grove den om het stuifzand vast te leggen. Er is ook een recreatieplas in dit gebied, genaamd ‘het Klompven’.
Vandaag was het de kennismaking voor de wandelaars van de camino Portugues die in september met Rita op pad gaan. Welkom voor Marion, Riekje en Trees. We wensen ze veel succes.
Ook welkom aan Gerard, Marianne, Joepke, Ria, en Annemarie.
Het Herperduin is een bosgebied met vennen en duinen. Op deze woensdag is het erg rustig.
Als we het gebied door zijn, hebben we pauze bij restaurant Pan en Zo. Een prachtig restaurant in de natuur. Daarna gaan we via een andere lus terug. Over het algemeen goed begaanbare paden. Hier en daar moesten we elkaar helpen om over het water te komen.
Ook passeren we een gebied met stuifzand.
Zeker de moeite waard om te bezoeken.
We sluiten de wandeling af met een etappe drankje bij restaurant de Naaldhof. Een erg leuke wandeldag!
Vandaag was het een deel van etappe 6 en etappe 7. We beginnen in Leenderstrijp en gaan via Soerendonk over de Groote Heide naar de Achelse Kluis en verder naar het noorden door het Leenderbos.
Hemelsbreed is het maar 4 km van het beginpunt naar het eindpunt. Met de auto moet je toch echt 20 km rijden om er te komen. We waren benieuwd of we de route weer zouden moeten aanpassen vanwege het hoge water. Dat viel deze keer wel mee. Wel hier en daar modder, maar ook een hoger gelegen paadje, of dat waar het gras nog net door de modder te zien is.
Direct na het vertrekpunt lopen we langs de Strijper Aa. In het boekje staat zelfs een alternatief bij hoog water. Wij gaan het altijd proberen.
Vlnr Frans, Els, Elly,Ingrid, Meriam, Josephine en Ria
In Soerendonk hebben we pauze, bij de plaatselijke snack bar, waar inmiddels ook zitjes zijn. We bestellen er een broodje of soep. Dat smaakt. Daarna gaan we over de Groote Heide naar de Achelse kluis.
Het is vandaag erg rustig. Zelfs bij de Achelse kluis is bijna niemand. Wij vinden het heerlijk. De rust van de natuur. We zien er ook de rups van het Jacobs kruis kruid en de bijbehorende plant. In juli zie je die vaak bij elkaar. Ook boomstammen met heel veel paddenstoelen. Je oog moet er maar net opvallen.
Vanaf de Achelse kluis gaan we nog 3 km naar het noorden, de route vervolgen. We zien ook dat je er nergens met de auto dichtbij kunt komen. Overal zijn de paden afgesloten met hekjes of slagbomen.
Net na de Achelse kluis leek het net of er toch teveel water zou staan. Rechts en links van de stenen is veel water. Kennelijk altijd een nat pad. Er zijn grote stapstenen. We zijn vergezeld met een beetje motregen…..daar kunnen we wel tegen.
Rond 16 uur vinden we het tijd voor het etappe drankje! Een heerlijke wandeldag over het Brabants vennenpad zit erop. Bijna alles onverhard door de Brabantse natuur, vandaag op de grens met België.
Er is een plaats vrij gekomen voor de Camino Français van 2-22 oktober 2024. Ook zijn er plaatsen vrij voor de wandelingen in Limburg vanaf Epen. 16-19 december 2024
Voor de Camino Français; Zie: voor meer informatie https://reizen.inbalansopweg.nl/reizen/camino-francais-2/
We wandelen van Leon naar Santiago en als afsluiting van Cee naar Finistere waar we een mooie zonsondergang hopen mee te maken.
Wie is voorbereid op 20 km per dag en gaat met ons mee? In 3 maanden kun je ook km’s opbouwen van 5 naar 20 km.
Al heel lang gedroomd van een camino? Of ken je iemand die graag mee wil?
Stuur een mail naar Info@inbalansopweg.nl.
Wandelen in het mooie Limburg? Van 16 tm 19 december 2024 gaan we de omgeving van Epen in Zuid Limburg verkennen. We wandelen ongeveer 17 km per dag, de eerste dag een panorama wandeling van 10 km. Kijk voor meer informatie bij:
26 juni 26 km, zeer heet en benauwd van Vaals naar Gulpen met 2 serieuze toppen. De Vaalserberg op 322 meter, de hoogste berg van Nederland en het Eyserbos
We vertrekken vanaf Gulpen met de bus naar Vaals en gaan direct beginnen met de klim. We vinden het wel spannend, de hoogste berg van Nederland. Op onderstaande kaart te zuiden van Vaals.
Door het bos klimmen we omhoog, we vonden het allemaal erg meevallen en komen toch gemakkelijk boven. Eigenlijk is het een 4 landen punt geweest. Ook neutraal Moresnet maakte, naast België, Nederland en Duitsland deel uit van het 4 landen punt. Moresnet, maar 344 ha groot . Beide landen wilden dat kostbare gebied, vanwege zinkwinning aan hun land toevoegen. In 1830 heeft België zich losgemaakt van Nederland en is het gebied toegewezen aan België.
Na het 3 landen punt gaan we met een kleine omweg door de Vijlenerbossen langs restaurant het Hijgend Hert. De Dutch Mountain Trail gaat hier ook over velden van de boeren of langs de rand van het bos met het mooie uitzicht.
Het Hijgend Hert is een van horeca gelegenheden die wel min of meer op de route liggen. Een speciale plek midden in het bos en we worden er gastvrij ontvangen voor een stukje Limburgse vlaai of soep. (Voor mij een alcoholvrije Radler…)
Bij Rott wordt de afdaling ingezet. Niet alleen dalingen, maar ook stijgingen vinden we op ons pad. Op het eerste hoogteprofiel is dat goed te zien.
Bij Wahlwiller is ook horeca open. We hebben er dan inmiddels 20 km opzitten en we hebben echt behoefte aan pauze. De hitte komt echt aan. We stoppen regelmatig en inmiddels is het al 15.30 uur. Ook nemen we een kijkje in de kerk en zien mooie beeltenissen van kunstenaar Aad de Haas.
En dan daarna….op weg naar de 2e top van vandaag. De Eyserberg op 197 meter.
Door de hekjes van de “route de vin” de wijngaarden, erg mooi om te zien.
Het is echt heel pittig! De hoogtelijnen liggen dicht op elkaar. We zijn al aan het einde van de dag en de laatste km’s ervaren we altijd als zwaar. En dan nog van 20 naar 26……we doen het uiteindelijk met 5-en. Zeer voldaan komen we boven.
Daarna dalen we af naar Gulpen. Een mooi paadje met ook nog eens heel veel water en modder van de Gulp.
We ploeteren door en zijn uiteindelijk pas na 18 uur binnen. Pffff een hele zware dag, die we ook hebben gehaald. Toppers!!!
28 juni, 17 km, half bewolkt 22 graden, van Eijsden naar Maastricht
En dat was de laatste dag van onze Dutch Mountain Trail, van Eijsden naar Maastricht met als hoogte punt, de Observant.Op deze kaart de blauwe lijn.
We starten met de laatste km’s vanaf ons hotel Le Bonheur langs het kasteel van Eijsden. Wat een verschil met de afgelopen dagen. Een prima wandel temperatuur van 20 graden. Het is nog bewolkt als we vertrekken.
De route is aan de westkant van de Maas, dit betekent dat we met de pont overvaren. De eerste pont vertrekt om 10 uur. We zijn ruim op tijd en zien er 3 anderen die ook de Dutch Mountain Trail lopen.
Aan de overkant van de Maas is het een vlak stuk naar de sluizen. Een mooie omgeving. We zien regelmatig een glimp van de Maas.
We zien ernaar uit om de laatste berg te beklimmen. D’n Observant: De meest westelijke top van de Seven Summits is net als de meest oostelijke top geen natuurlijke berg, maar een afval- berg. Hij is gemaakt van de deklagen van de Sint Pietersberg, die voor de mergelwinning voor een groot deel werd afgegraven, en in de jaren vijftig beplant. De naam komt van het Franciscaanse Observantenklooster dat vroeger op de Sint Pietersberg lag.
Vorig jaar hadden we met de groep de route gevolgd volgens de GPX track. Omdat ik nu wist dat het met een groep niet te doen is om over steile paden met handen en voeten naar boven te klimmen, had ik nu gekozen om via de haarspeldbochten naar boven te klimmen.
Dennis en Leo gaan het avontuur wel aan en zijn trots dat ze het hebben kunnen doen.
We hebben vandaag een “lady lijn”. We zijn ook boven aangekomen. En wel op precies dezelfde tijd. Stevig stijgende brede paden, dat is ons gelukt.
Na de Observant dalen we af en hebben onze welverdiende pauze bij restaurant den Observant. Over het terrein van de Enci klimmen we naar het eindpunt van het Pieterpad. Met een schitterend uitzicht over de terreinen van de Enci. Ik vond die vele treden zeer zwaar.
Daarna dalen we af naar de Maas. Maastricht is op de achtergrond al goed te zien. Ik schat nog een km of 4.
We kijken terug op een heel bijzondere Dutch Mountain Trail. De eerste week zomerweer, in de avond buiten eten. Maar ook ploeteren in de vele modder. Veel meer dan in het noorden van Nederland. Ontdekken dat de paden van de Dutch Mountain Trail niet allemaal makkelijk zijn. Losse stenen, keien die lang niet allemaal even groot zijn. De passen, die je terplekke aanpast. Wat kan wel, wat kan net niet. Steeds opnieuw vooruitzien waar je de eerste stap kunt zetten.Ondervinden dat het klimmen kan, dat we genoeg voorbereid zijn. Elkaar helpen, moe en zeer voldaan zijn.. We hebben het allemaal kunnen doen. Van harte gefeliciteerd met deze bijzondere prestatie Dennis, Leo, Ingrid, Nettie, Arien, Ria. Stuk voor stuk toppers. We hebben allemaal onze grenzen verlegd. We mogen er trots op zijn!
