12 maart, 22 km, droog met wat zon 8 graden van Tilburg naar Baarle Nassau
We waren vandaag op pad met: Emmy, May, Ria, Ingrid, Carla en Nelly. Deze dames willen allen graag de Camino Brabant afronden en zo kunnen we samen met een aantal auto’s het vervoer regelen.
Omdat het een lange zware etappe is van meer dan 25 km, kies ik voor een startpunt verderop in Tilburg. Handig, het is vanaf de woonplaats van Ingrid.
Een mooie route over het Reusel pad en de Regte heide.
We komen langs de Maria grot met stempel plaats.
Ook landgoed de Hoevens is heel mooi. Door het vlonderpad kunnen we een nar gebied goed passeren.
Het laatste deel gaat over zandpaden en langs de boeren erven.
Bij de grens is een klein kapelletje te vinden aan de andere kant van de boom. Daaronder staat de paal met de Camino stempel.
Een eind verder komen we opnieuw bij de grens. Enkelen staan aan de kant van België. De anderen worden door May eroverheen getrokken.
Nog even een laatste stempel bij de kerk in Baarle Nassau en onze wandeling zit erop.
We sluiten af bij restaurant Den Engel voor ons etappe drankje.
Het was weer een mooie dag. Tot een volgende keer.
6 maart, 17 km, zonnig 10 graden van Hollum naar de boot
We hebben een jarige vandaag. Van harte gefeliciteerd Elly. Een kadootje hoort erbij met herinnering aan Ameland.
Wat een heerlijke laatste dag. De bagage laten we achter in ons fijne hotel in Hollum. Taxi de Boer verzorgt onze bagage vervoer en brengt die om 15.30 uur bij de boot.
Door de polder gaan we naar de Waddenzee. Honderden ganzen grazen er. Als we dichtbij komen vliegen ze al op met het bekende “gak” geluid. Mooi om te zien dat ze zowat tegelijk opvliegen. Daar sta je even voor stil.
Terugkijkend zie je de contouren van Hollum.
Als we aankomen zien we de schorren en slikken van het Wad. Wauh, wat kan ik genieten van die glinstering op de modder.
Na enkele km nemen we afscheid van de Waddenzee en klimmen over de dijk op weg naar Ballum.
Nog heel even een kleine pauze.
In Ballum vinden we een cafe open. Elly trakteert en we genieten van een kopje koffie en iets lekkers. Dank je wel Elly.
Na Ballum gaan we een duingebied in. De Zwanenwater duinen. Nog even genieten van die heerlijke rust, gouden kleuren van het riet. Zeker niet via de kortste weg naar de boot. De lange afstand route Waddenwandelen brengt ons op de mooiste paden.
Vlak voor Nes gaan we door een bos met wat hoogte verschil. Nog even de beenspieren testen.
Via het Kobuspad lopen we Nes binnen. Onverwacht omdat je het pas op het laatst ziet liggen.
Het was een echte voorjaarsdag vandaag. We zien de eerste citroenvlinders, krokussen, sneeuwklokjes en bloeiende Els.
In Nes sluiten we onze wandeldagen af. We gaan langs de haven naar de boot.
We gaan met de gewone boot naar Holwerd en onderweg signaleren we 2 zeehonden. Een kadootje!
We kijken terug op 4 fantastische wandeldagen over het prachtige eiland Ameland.Met 4 dagen volop zon, een voorjaars gevoel. Dank voor het fijne gezelschap en tot een volgende keer.
5 maart, zonnig, 23 km van Buren naar Oerd langs het strand en naar Buren terug
Met heel veel dank aan Elly voor onderstaand verslag, hier en daar aangevuld.
Wat een geweldige dag was het vandaag. Zon, wind (hoort erbij aan zee), 8 graden. De dag begon vanmorgen met een prachtige zonsopkomst van uit het raam. De dag begint goed met koffie, yoghurt met muesli en vers fruit, roerei en een snee krentenbrood toe. Met de bus gaan we naar Buren aan Zee, net als gisteren. Bushalte voor de deur, wat willen we nog meer. Officieel geen bushalte daar maar de chauffeur was, net als gisteren, zo aardig ons daar af te zetten 😊
We lopen door de duinen naar het Noordzee strand.
Wat ik opvallend vind zijn de bandensporen in het zand. Wat moeten al die voertuigen op het strand? Ik kom een auto tegen met het raampje open en een hond steekt zijn snuit in de wind 🤔 Even later zie ik een squad (zo’n motor met 4 wielen). Ik ga mijn gedachten hierover niet met jullie delen 🤫 Meer dan 4 km over het strand, wat een gevoel van vrijheid, ontspanning, één zijn met mezelf. De wind blaast zand over het strand en maakt zandduinen.
De meeuwen krijsen en de scholeksters roepen naar elkaar. Ik zie schelpen, zo mooi. Alleen de natuur kan ze zo vormen, volmaakt van kleur en vorm. Ook maakt de natuur mooie stillevens van schelpen, van zand. Zonder hamers en beitels. Gewoon met wind, zon en water. De natuur is een echte kunstenaar. Ik laat voetstappen achter in het zand, voor even. Tot ze worden uitgewist door het water.
Bij Oerd gaan we de duinen over.
De route voert ons verder door de duinen. De eerste uitlopers van het wilgenroosje steken hun rode kopjes nieuwsgierig boven de grond. Want boven de grond begint weer een nieuw seizoen van groeien, bloeien en zaad schieten. Tot de cirkel weer rond is en ze in de winter weer beschutting zoeken tegen de winterse elementen. In het duingebied liggen vlonders zodat we ook van dit stuk natuur kunnen genieten.
En stap voor stap komen we bij de oostelijke ronding van Ameland te zien op de printscreen van de route. We zijn nu bij de Waddenzee. Het water is rustiger, er zijn veel vogels die daar foerageren.
Een hele andere beleving dan langs het Noordzee strand. Nu staat het water laag maar aan de rand met hooi is te zien dat het water soms (bijna) tot het pad komt. We komen aan bij Oerd Blinkert. Dit is met 24 meter de hoogste duin van Ameland.
In de schuilhut aan de voet van het duingebied, eten we onze lunch en omdat we er toch zijn, scoren we nog een geocash.
Van de wind in de rug gaan we naar de wind op de kop. We lopen 7 km op en verhard pad, de meseta van Ameland. De meseta is een hoogvlakte in Spanje tussen Bourgos en Léon en die staat bekent om zijn saaiheid. Het pad is saai, de natuur om ons heen allesbehalve. We zien scholeksters, kolganzen, grauwe ganzen, eidereenden. Meer vogelsoorten kunnen we met het blote oog niet onderscheiden.
Aangekomen in Buren verwennen we de innerlijke mens met koffie en thee. De benen krijgen een half uurtje verdiende rust want ze moeten ons nog ruim drie km dragen naar de Veerhaven. We komen opnieuw bij het Wad aan. De zilveren kleur op het water is betoverend
Daar eindigt na ruim 22, misschien wel 23 km onze wandeltocht, een tocht vol nieuwe indrukken en schoonheid voor wie dat kan zien.
4 maart, zonnig, 7 graden. Van strand van Buren naar Hollum 20 km
Vanmorgen begon met een vervoers verrassing. Voor ons hotel stopt de bus naar de boot en bij de boot wacht de bus naar Buren. Speciaal voor ons zet hij ons precies bij zee af. Een topservice!
We lopen van oost naar west. Zo waren we voor 9.30 uur gestart. Eerst door de Grauwe Duin, daarna door de bossen. Een zeer afwisselende dag. Met een strakblauwe lucht is zo een mooi eiland als Ameland op zijn mooist.
Na bijna 5 km komen we op het strand aan en treffen horeca die net open is. Strandtent Sjoerd. We boffen. Daarna gaan we een stukje over het strand.
We blijven verrast worden. Na ongeveer 1,5 km over het strand komen we bij de Zwanenwater duinen. Een mooi pad langs de eendenkooi. We horen de scholekster, wulp, kieviten en ook al de veldleeuwerik. We komen verder bijna niemand tegen, een oase van rust en natuurschoon.
Daarna gaan we richting strand en komen op een pad langs de Lange Duinen. Een geschenk van de natuur wordt het genoemd.
Ter informatie:
Het voor u liggende brede strandgebied is de afgelopen 30 jaar ontstaan toen de grote zandplaat het “Bornrif” zich vanuit het zeegat tussen Ameland en Terschelling naar het oosten verplaatste en met het strand samengroeide.
Sinds 1990 legt de zee een laag vruchtbaar slib en klei op de oever van de baai en daarop zijn zoutminnende planten gaan groeien. Vanwege ondergrondse toevoer van zoet water uit de duinen zijn er intussen ook zoetwater planten gaan groeien en in to-taal staan er al meer dan 60 soorten planten op het groene strand. Het ontstaan van een groen strand is in Europa zeer uitzonderlijk en wat u voor u ziet is dus echt een bij-zonder landschap.
Tussen de planten en de broedvogels zitten zeldzame exemplaren die daarom ook op Nederlandse Rode lijsten staan vermeld. Er loopt een wandelroute tussen het groene strand en de duinen die het hele jaar toegankelijk is. De vegetatie is tijdens het broed-seizoen voor de vogels gereserveerd en dit wordt met duidelijke borden aangegeven. Ook buiten het broedseizoen wordt u verzocht de vele vogels met rust te laten en het pad zoveel mogelijk te volgen. Vooral tijdens hoogwater rusten er soms duizenden kustvogels aan de waterlijn. Namens de vogels bedankt voor uw medewerking.
Spannend was het Finnegatspad. Totaal onbegaanbaar. We staan voor een keuze …..of 2 km terug of het wandelpad volgen? Gelukkig zien we op Topo GPS dat het wandelpad doorloopt. Ook hier staat veel water en zoeken we een pad door de duinen.
Hier kunnen we echt niet door.
Dan zijn we bij het pad waar we de duinen over kunnen. We hebben het toch maar voor elkaar!
Deze voorjaarsdag was er een met een gouden randje!
Natuurlijk hoop ik altijd op zonnig weer en nu lijkt het erop dat we volop zon krijgen om het lange afstand wandelpad “Waddenwandelen” op Ameland te gaan doen.
Vandaag starten we en donderdag gaan we na de wandeling naar huis.
We logeren in het Fletcher hotel van Hollum en gaan vandaag voor de westzijde van het eiland.
We hadden de snelboot van 13 uur. Altijd is het aankomen op zo een Waddeneiland, meteen een vakantie gevoel. We zijn op pad met: Lydia, Joke, Leo, Jose, Ton, Jose, Marion en Elly.
Eindeloze vlaktes, eerst door de polder.
We komen langs het monument van het paardengraf aan het Tjettepad. In 1979 verkeerde een zeiljacht in nood en de reddingsactie werd uitgevoerd met paarden. Het was te diep en de paarden verdronken.
Een stukje over het strand. De zilveren gloed op het water is prachtig. De zee is bijna lichtgevend.
Bij het Sierdsmoaispad gaan we het duin over.
En komen zo via de bossen en de eendenvijver bij de vuurtoren aan.
De vuurtoren, Bornrif genaamd is 55 meter hoog, 15 verdiepingen! Enkelen gaan toch even naar boven. Onderweg naar boven is de kamer te zien met een vuurtorenwachter.
Het laatste deel gaan door een droge en daarna natte duinvallei.
De natte duinvallei is een uitdaging voor Leo, Jose, Elly en Marion. De anderen kiezen de droge route terug.
20 februari, bewolkt, droog 3-11 graden van Het Zilk naar Haarlem, 20 km
Vandaag gingen we vooral door de Waterleiding Duinen en door Nationaal park Zuid Kennemerland. Een oase van rust en natuur en dat niet ver van Haarlem en Zandvoort vandaan!
Een heerlijke laatste dag van ons kustpad geschreven door Elly en door mij aangevuld.
We vertrokken bij het Stayokay hotel op weg naar de route. Sneeuwklokjes hebben hun klokjes nog dicht want het is nog fris op dit vroege tijdstip.
Het lijkt wel of de regenbui van vannacht het winters bruin van het mos gespoeld heeft en vervangen door zonnig geel.
De meeste kou hebben we gisteren achter ons gelaten, we vinden het een heerlijke wandeltemperatuur.
Over de zon gesproken, die deed toch z’n best om door een wolk heen te piepen. We passeren het Oosterkanaal en even later zijn we op de route.
Ik ben verrast de sporen (bloeiwijze) van het mos, het zet de omgeving in een bruin-oranje gloed.
Ondanks hun schutkleur ontdekken we tussen de bomen damherten. We zien groepen met alleen maar jonge bullen. De hindes met hun jongen zagen we in aparte groepen.
En dan die boomstronk. Na een mooi bomenleven gaat hij langzaam op in de cyclus van het leven en is dit er nog van over…..
We komen aan bij boshut Panneland voor onze eerste stop. Gezellige dames voorzien ons van koffie, thee en lekkers.
We komen weer in de Waterleiding duinen.
We lopen de waterleidingduinen uit, eten wat bij Dune aan de duinrand, en we lopen daarna Nationaal park Zuid-Kennemerland in.
We lopen voornamelijk op deze verharde weg en het laatste stukje over een zandpad. Nog even de zandheuvel naar beneden en dan zijn we bij Kraantje Lek.
Hier eindigt de vierde editie van het kustpad. Vanaf onze slaapplaats 21 km gelopen. We sluiten af met het etappedrankje.
Mieke heeft al plannen voor ons lustrum volgend jaar. We kijken er naar uit….
Mieke:
Het waren heerlijke wandeldagen! Heel hartelijk dank voor jullie gezelschap, de mooie gesprekken en het samen beleven van het kustpad. Volgend jaar gaan we zeker het 5e deel van het kustpad vervolgen.
19 februari, 23 km heel koude wind 4 graden. Van Katwijk via Noordwijk richting Zilk
We slapen in het Stayokay hostel Noordwijk en ik kwam erachter dat een bus terug naar ons hostel niet echt in de buurt kwam….. Gelukkig kent Johan het hier heel goed en kwam met een advies vanaf het Zweefvliegtuig veld terug te gaan. Dat is 1 km minder in de richting van Zilk en dan direct terug. Een wandelpad evenwijdig aan de Vogelaar dreef.
Vandaag was het opnieuw heel afwisselend. Direct naar het strand voor een km of 5. Het was prachtig op een verder leeg strand.
Ik had het nog steeds heel koud en daarom kwamen we na 5 km, bij het begin van Noordwijk, bij een zeer gastvrije strandtent. We nemen het ervan. Koffie/thee met een gebakje gaat er dan al in….😉
Net na Noordwijk kwamen we een restant van de Atlantikwall. Gebouwd in de 2e wereldoorlog. Een verdedigings linie van de Noordkaap naar de Pyreneeën. Langs de hele kust werden betonnen bunkers gestort.
Door de duinen en de bossen gingen we verder naar het noorden.
Bij de Noraweg gaan we voor nog eens 1,5 km over het strand. Ieder met zijn/haar gedachten, helemaal ingepakt met mutsen en dassen.
Het Langeverderduin is voor mij vandaag het hoogtepunt. Smalle paden, duinen die omhoog en omlaag gaan. Helaas was de zon een beetje verstopt achter een dunne bewolking. Sfeervolle foto’s….we ervaren leegte en rust. Genoeg om te zien en elke stap te genieten.
Terug naar ons hostel kwamen we een stukje door de Waterleiding Duinen. En ja….voor ons verrassend. We zagen veel damherten. 2 waren hun geweien samen aan het testen. We horen de klappen van de geweien goed. Els heeft alvast een mooie foto kunnen maken. Wie weet zien we er morgen meer.
In het Stayokay hostel worden we gastvrij ontvangen. Moe en heel voldaan nemen we er plaats voor ons etappe drankje.
18 februari, 25 km 2 graden zon, van Den Haag naar Katwijk
Onderstaand verslag is van Elly, waarvoor heel hartelijk dank!
Wat een geluksvogels zijn we. De dag begon fris met een temperatuurtje van -2, zonnig, oplopend naar +3. Wij als provinciaaltjes moesten ons een weg banen door de stadse drukte van den Haag. We komen bijna ogen en oren tekort om veilig over te kunnen steken. Maar na 1,8 km zag ik de tweede kamer der Staten-Generaal, we steken de weg over en we lopen het Haagse bos in, wat een rust.
Ik begin even een stukje verderop in de route: de Waalsdorper vlakte. Dat is de foto met de drie kruisen. Een kippenvel moment. Dat er mensen zijn die gestreden hebben voor onze vrijheid, KANJERS!
Vanmorgen scheen de zon uitbundig, altijd goed voor mooie plaatjes. Helemaal in combinatie met water. De oude beuk met Tonderzwammen is dan zelf wel dood maar geeft leven aan insecten en vogels die in de holten een nest bouwen. Het Haagse Bos gaat over in Landgoed Clingendael, Vlakte van Waalsdorp en Meijendel. Bij Meijendel lopen we niet meer door het bos. Het landschap wordt meer open en hier en daar is een kleine zandverstuiving te zien. Bomen hebben nauwelijks een stam. Die zijn verdwenen onder het zand . We lopen tussen vennen door.
Mos vervangt zijn bruine winterkleur voor fris lentegroen. Ook de korstmossen op de takken hebben zin in de lente en kleuren uitbundig geel. En de gagel vindt het nog wat te fris en houdt z’n knoppen nog gesloten. In de boerderij van Meijendel hebben we na 11 km onze eerste pauze. Tijd voor koffie. Na onze 2e pauze bij Duinoord lopen we echt de duinen in. Smalle zandpaadjes, op en neer, uitkijken naar de palen met de rode kop, ondersteunt door de wandelapp om op de route te blijven. Hier en daar wat nat, het valt mee….
De duinen gaan over in een halfverhard pad wat ons naar Katwijk aan Zee voert.
25,5 km verder komen we bij onze eindbestemming aan. Poeh poeh, de benen hebben het weer goed gedaan. We zijn moe maar voldaan.
We logeren in 2 appartementen: “steeds aan zee”. Eerst even inchecken, daarna om 19.30 uur naar het restaurant.
Morgen lopen we naar de Zilt, 20 kmwaarvan we de eerste al hebben gelopen 😊
17 februari, koud en zonnig, 10 km, van Scheveningen naar Den Haag
We vervolgen onze weg van het lange afstand kustpad en we zijn inmiddels bij deel 2. In 4 dagen gaan we van Scheveningen naar Haarlem station.
Degenen die met de auto komen gaan naar de parkeerplaats Uithof en daarna met een directe metro naar het Kurhaus.
Wat boffen weer het heerlijke zonnige winterweer! We zijn op pad met: Patricks, Marjo, Els, Elly, Joepke, Mieke, Gerard, Piet en Hans
Het Kurhaus is een hotel uit 1884 met een mooie monumentale koepel.
De kustroute loopt vandaag niet langs de kust…..we wandelen door de parken van Scheveningen, de Scheveningse Boschjes. Deze werden in de 30-tiger jaren van de 20e eeuw in het kader van werkverschaffing. Rustige parken, en vijvers met een klein laagje ijs.
We zien indrukwekkende kunst, stuk voor stuk herdenkingsmonumenten. Deze is ter herdenking aan ontelbare slachtoffers vande 2e wereldoorlog
We komen ook langs het Vredespaleis. Afgesloten! Het blijkt Amerikaans grondgebied. Van een afstandje torent het gebouw boven de bomen uit.
Als we in Den Haag zijn, zijn we toe aan pauze. Wel binnen, want het is echt te koud om buiten stil te zitten.
We lopen langs de spiegel expositie. Dat is leuk voor “selfie” in de spiegel.
Daarna gaan we langs het binnenhof. Deze wordt verbouwd. We gaan een hoge uitkijktoren op om binnen op hierbinnen hof te kunnen kijken. Vele treden….ik schat meer dan 150. Moeite wordt beloond. We hebben een mooi uitzicht
Onderstaande foto is van Elly….een meeuw vloog zomaar op het juiste moment voorbij.
Het laatste stukje langs het station en dan 1,5 km naar ons overnachtings hostel. Stayokay Den Haag. Niet ver van de route en prima accommodatie.
Morgen gaan we naar Katwijk. We kijken er alweer naar uit.
12 februari, bewolkt droog 4 graden van Wintelre naar Boshuis Venkraai 22,5 km.
We lopen van Wintelre over de Oirschotse heide, Oirschot, Spoordonk,langs de Beerze, Kampina en tenslotte de Oisterwijkse vennen
Eerst even de auto’s geregeld, zodanig dat er 2 auto’s bij het eindpunt staan, en 1 bij het beginpunt. Een leuke puzzel die precies paste….😉
We zijn op pad met Hannie, Gerard, Carla, Nellie, Emmie en Bart
We halen eerst een stempel bij de kapel van Wintelre. Fijn dat in de beschrijving zo goed staat waar je stempels kunt vinden en dat de bewegwijzering heel duidelijk is. Een compliment voor de beheerders van camino Brabant.
Verrast zijn we door de net opgekomen sneeuwklokjes…. voorzichtig komt het voorjaar eraan. Eerst gaan we naar de Oirschotse heide.
Natuur en Landschap van de Oirschotse heide:
Het landschap van het terrein is ontstaan in de laatste ijstijd en ligt op de Midden-Brabantse dekzandrug. In warmere perioden is leem afgezet, dat op enkele plaatsen aan de oppervlakte komt (Brabantse Leem). Nog weer later is een deel van het zand door droogte en menselijke invloeden gaan verstuiven. Dit is nog steeds te zien aan de aanwezigheid van reliëf en duintjes. Het terrein is vroeger veel natter geweest, maar nu sterk verdroogd. Het landschap kenmerkt zich door bos (naald- en plaatselijk eikenbos), open zand (free-for-all terrein) en droge en natte heide, deels vergrast met pijpenstrootje en bochtige smele. Door het hele terrein ligt een netwerk van zandbanen en -paden. Verspreid over het terrein ligt een aantal poelen.
Sterk verdroogd staat in de beschrijving…..dat vinden we nu niet. Er liggen flink wat grote plassen, waar we net langs kunnen.
Bij een Maria beeldje in de muur zien we ook een stempel aan de overkant van de weg.
Of even later in een kapelletje.
Een van de hoogtepunten van deze etappe is het deel langs de Beerze. Erg mooi! We konden er goed langs, wat modder, maar ook nog gras te zien. Daar kun je dan lopen.
Ook de natte Kampina laat zich mooi zien.
Na nog een extra stop bij de Gerrithoeve komen de laatste km’s eraan. De Oisterwijkse vennen.
We zien ook een grote vlucht ganzen. Zou er dan nu toch nog koude aankomen?
Bij Boshuis Venkraai sluiten we de dag af met ons etappe drankje. We kijken terug op een gezellige wandeldag.
De eerstkomende datum voor een informatie middag is maandag 14 april 2025. In overleg kunnen ook andere data worden vastgesteld. Stuur een mailtje naar info@inbalansopweg.nl voor je aanmelding.
Aanvang 14 uur in Den Bosch met uitleg over de volgende onderwerpen. Bij de bevestiging krijg je de adres gegevens.
Wat neem je mee? (Wat je thuis laat is meegenomen….)
Wat voor rugzak koop je?
Hoe pak je je rugzak in?
Hoe draag je je rugzak?
Hoe vind ik de weg?
Waar begin je?
Hoe kom je op de beginplaats?
Hoe bereid ik me voor? Trainen
Pelgrimspaspoort
Waar slaap je?
Routeplan
Kosten: € 15 (inclusief BTW) per persoon inclusief koffie/thee
Aansluitend gaan we op pad voor een wandeling van ongeveer 8 km. We gaan naar de Moerputtenbrug en over Vlijmen terug om te ervaren hoe het is om met een rugzak te wandelen.
4 februari, 17 km van Groesbeek naar Nijmegen, 2 graden mist
Wederom een prachtige route!
De tweede dag wandelen we over smalle paadjes door weiland en bos, met hoogteverschillen tot 70 meter. De tocht gaat langs de Hel, de Duivelsberg en het Filosofendal door Berg en Dal en met zicht op de Ooypolder en over de Waalkade lopen we Nijmegen binnen.
Zo een warme hartelijke ontvangst in Groesbeek bij Tonny en Andre doet ons heel goed. (Burgemeester Ottenhofstraat 44) We voelen ons zeer verwend. Een prima adres voor de wandeling van Cuijk naar Nijmegen. Het adres ligt ook aan het Pieterpad. Na het afscheid gaan we de kou in.
We zijn zo Groesbeek uit en lopen evenwijdig aan de zevenheuvelenweg over een graspad naar boven. Daar in de verte in de mist de Duivelsberg.
Dat is het echte werk! De Duivelsberg is een pittige klim met tussendoor ook weer paden die naar beneden gaan. We worden getest op ons uithoudingsvermogen.
Boven aangekomen hebben we onze eerste verdiende pauze bij restaurant de Duivelsberg. Die zijn vanaf 11 uur iedere dag open.
Duivelsberg is tot 1949 Duits bezit geweest. In het kader van de grenscorrecties na de oorlog werd het gebied in dat jaar bij Nederland getrokken. In 1963 zijn de meeste correcties weer ongedaan gemaakt, maar de Duivelsberg is Nederlands gebleven. Voor de naam ‘Duivelsberg’ bestaan verschillende verklaringen. Een van die verklaringen is dat het een offer plaats voor heksen was…..
Meestal kunnen we de modder passeren, soms moeten we er gewoon door.
Vanaf de heuvels bij Beek kunnen we in de Ooijpolder het dorpje Persingen zien liggen, een kerk met een paar huizen. Het ligt iets hoger dan het omringende landschap, omdat het op een hoogte in het landschap, een donk, gebouwd is. De Ooijpolder is gelegen in de uiterwaarden van de Waal. De polder dankt haar faam aan de rijke flora en fauna.
In Nijmegen gaan we over het Valkhof met de Nikolaaskapel en de St. Maartenskapel (nu de Barbarossa-ruïne) Om het lelijke aanzicht van de stad te camoufleren, plantte men snelgroeiende bomen en zo ontstond het huidige park.
Door het oude centrum gaan we langs de kerk naar de markt voor ons etappe drankje. De mooie wandeling zit erop. We kijken terug op 2 heerlijke wandeldagen en elkaars gezelschap. Tot een volgende keer.
3 februari dag 1 van Cuijk naar Groesbeek, zonnig 2 graden
Wat een heerlijke winterdag! Buiten in de kou wandelen over de ns wandeling van Cuijk naar Groesbeek. Langs de Maas, de Mookerheide, Sint Jansberg. Het is er prachtig!
Door het centrum van Cuijk lopen we naar de veerpont. Met als kadootje een strak blauwe lucht, de bomen mooi in hun kaalheid, wachtend op de lente.
We zijn op pad met Gonnie, Monica, Anny, Fennie, Ina, Thea en Joke.
Tot Mook loop je langs de Maas. Dan begint al snel de steile klim naar de historische Mookerheide.
Boven heb je een uitzicht terug over Cuijk, de torens nog in de ochtendnevel.
Je daalt en klimt naar het Zevendal.
Even verder staan we in natuurreservaat Sint Jansberg, de meest zuidelijke stuwwal in Nederland. De Sint Jansberg is een voormalig landgoed dat bezaaid is met hellingbossen en akkers, die omgeven zijn met houtwallen. Holle wegen doorsnijden het bouwland. De hoogste punten zijn de Kiekberg (77 m)
en de Sint- Maartensberg (66 m).
Het blijft flink klimmen en dalen….wat dacht je van deze trap. We kunnen allemaal goed klimmen. Ieder lukt het om boven te komen.
Door de vorst zijn de bladeren met rijp bedekt en de ijsbrokken liggen op de plassen.
De paden zijn hier en daar zeer modderig. Meestal nog bevroren, met de zon erop flinke modderpoelen.
Langs velden en bos wandelen we naar Groesbeek.
Rond 16.15 uur komen we aan bij het zeer gastvrije adres van Tonny en Andre aan de Burgemeester Ottenhofstraat. We zitten zelfs nog even buiten in de zon en worden verwend met het etappe drankje en hapjes.
17 januari, 22km, mist 2 graden van Veldhoven naar Wintelre
Hemelsbreed maar 5 km, wij gaan via de landerijen naar Knegsel en Vessem voor we bij de eindbestemming aankomen. We zijn nu halverwege gestart om in andere seizoenen de Camino Brabant te leren kennen. Vele kapellen, waar we de mooie stempels vinden. De deuren staan open we kunnen de stempels meestal vinden bij de kaarsen rekken.
Her heeft wel wat die mist die kunstwerken maakt op de takjes.
Vandaag zijn we op pad met Francie, Ingrid, Tonny, Emmy en Ria.
De route van vandaag is denk ik voor de helft verhard over fietspaden. De bospaden vinden we toch het mooiste. Veel plassen, we konden altijd wel een droog randje vinden.
Na 7 km hebben we onze pauze bij cafe de Kempen. In Vessem bezoeken we de pelgrims herberg. We worden er hartelijk ontvangen. Ook zij hebben een stempel. Hier vinden we een cafetaria open voor een heerlijk kopje soep (tegenover de benzinepomp)
De Camino Brabant voelt ook als echte camino….met km paal.
We zijn benieuwd hoe de natuur er hier uitziet met een zonnetje…..we zien andere mooie dingen, zoals deze spiegeling in het water.
Vlak voor ons eindpunt hebben we het kadootje van de dag. Wat kan mist ook mooi zijn!!!
Tegenover de kerk van Wintelre vinden we ook horeca. Bij hotel 64 zijn de pelgrims van harte welkom voor een drankje.
Onverwacht zijn er 2 plaatsen vrij bij de wandeling van Cuijk naar Nijmegen op 3 en 4 februari met 1 overnachting en volpension. Wil je ervaren hoe het is om 2 dagen heuvels te lopen als voorbereiding voor b.v. een camino of een andere lange afstand wandeling? Dan kan ik deze van harte aanbevelen. We gaan over de Mookerheide, de Sint Jans Berg, de Duivelsberg en dat allemaal in deze 2 dagen.
10 januari, 8 km, zonnig 23 graden van Saucillo naar Galdar, de laatste dag van deze geweldige camino.
Vandaag gaan we met de bus van 11.30 uur terug naar Saucillo. Met vele haarspeldbochten bereiken we Saucillo en we vragen ons af of we over de weg naar beneden gaan. Diep beneden ons ligt Galdar met de zee erachter.
Na een paar km gaan we van de weg af en gaan over een smal pad naar beneden. Onverwacht mooi, langs een rotswand over losliggende keien met veel ongelijkheid. We focussen ons op het lopen!
Later wordt het nog mooier. Het doet me denken aan de rotswanden van het Mullerthal. We lopen er als het ware onder.
Als we weer de weg opgaan is het nog 3 km dalen. Ook nu ligt Galdar nog diep onder ons.
Nog een stukje verder zien we duidelijk de torens van de Santiago kerk. De Santiago de los Cabaleros.
Bij deze kerk worden we met applaus ontvangen. Juan en Juanma staan op ons te wachten. Hoera we hebben deze camino allemaal kunnen afronden. We krijgen de vlag van de Canarische Eilanden. We zijn trots op elkaar dat we zo goed hebben gelopen. En alles volgehouden, ondanks wat knieklachten van enkelen.
Daarna gaan we naar het gemeente Museum om ons certificaat op te halen. Heel speciaal!!!!
We kijken terug op een heel bijzondere camino. Dagelijks veel afwisseling in natuurschoon, we hebben Gran Canaria op een bijzonder manier lever kennen. De stilte en de pracht van het binnenland, tegenover het toeristische Maspalomas en Galdar. Verrassend verschil in temperatuur op 1500 meter en op zeenivo. Dagen met meer dan 1000 klimmen en 1000 meter dalen. Daardoor een zware camino. Ik ben trots op alle wandelaars. We hebben een enorm fijne tijd gehad, waar we nog lang op terugkijken.
Natuurlijk sluiten we af met ons etappe drankje. We ontvangen ieder een camino logo van camino Gran Canaria voor op de rugzak.
9 januari, zeer zonnig 22 graden. Van Cruz de Tejeda naar Saucillo. We gaan op pad voor een daling van 1100 (!) meter.
Wat een fantastische dag!
Voor de laatste keer verlaten we onze accomodatie “Rural suite Santiago de Tunte, waar we 4 nachten zijn gebleven. Een prima plek met een bushalte voor lijn 18 naar het noorden en zuiden.
Dan komt nu het verslag van Ellie, dank je wel hiervoor.
Inmiddels beroemde ontbijt bij de bakker, konden we in het museum van Tunte twee! stempels halen, één van de kerk en één van de gemeente Tunte. De dame op de foto leek helemaal blij dat ze deze stempels 9 keer kon zetten 😅
Met de bus van 9 uur en het laatste stuk met de taxi, slingeren we door de bergen naar Cruz de Tejeda.
We ontmoeten Juan die Mieke geholpen heeft met het organiseren van deze reis. Juan woont al 52 jaar op Gran Canaria en hij kent de Camino op zijn duimpje. Hij liep vandaag met ons mee. Trots liet hij ons enkele bezienswaardigheden zien ☺️ We starten onze wandeling van vandaag bij Cruz de Tejeda. Eerst vanaf 1521 meter hoogte stijgen naar 1717 meter hoogte in 2 km. Pittige klim, prachtig pad, fantastische uitzicht ondermeer op Tenerife. We konden de hoofdstad Santa Cruz zien liggen wat volgens Juan bijna nooit het geval is.
Juan vertelt over de Canarische pijnbomen die zwarte stammen hebben maar de brand van een aantal jaren terug toch overleeft hebben. De schors is zo dik dat die de binnenkant van de stam beschermd.
Een andere bezienswaardigheid is Cruz de los Moriscos. Het is de top van de Morisvis berg. Pff even rusten!!Zo je kunt zien aan de richting wijzers zijn er hier vele wandelmogelijkheden.
Het dalen kon beginnen….over smalle zigzaggende paadjes. Op het ene pad lagen pijnboomnaalden en het andere pad was bedekt met lavasteentjes. Ook de beruchte ronde stenen waren van de partij. Ik kan je zeggen dat alle ondergronden tot slippartijen konden leiden dus focus was echt nodig.
Na de daling in de bossen, komen we op open terrein, met de mooiste uitzichten. Bergen van lava steentjes. Heel bijzonder.
Juan naam ons mee naar een krater. Het ziet eruit als een diep gat.
We vervolgen onze camino en langzaamaan verandert het landschap. We laten het bos achter ons en we komen in een groen glooiend landschap.
Dit landschap met stapelmuurtjes deed me aan de Hadrians Wall denken. We picknicken zittend op het gras 😊 in de zon en dan te bedenken dat er in Nederland sneeuw ligt 🥶
Plots zien we een echte camino paal staan. Nog 13 km maar Galdar.
Wij lopen vandaag tot Saucillo. Nog 5 km te gaan. Knieën beginnen het hier en daar te begeven door het steile afdalen, het lopen op asfalt en de alle kilometers die al in de benen zitten.
Op een kaart wijst Juan waar we zijn en wat we gedaan hebben🤔.
Als we langs het pad lopen met cactussen op de wand hebben we nog 1 kilometer te gaan.
We lopen Saucillo binnen en bij de bushalte is de bar….We kunnen onze dorst lessen en de benen laten rusten. We zijn bijna 1000 meter gedaald tot 753 meter.
Met de bus rijden we naar Galdar waar we in het centrum een heerlijk hotel hebben waar we twee nachten zullen slapen 🤗
Garanon – Cruz de Tejeda…..dat was het plan. Ik had een bus van Tejeda naar San Bartholomeu gezien en ik dacht dat dat hetzelfde was als Cruz de Tejeda..niet dus! En ook bleek dat de bus van Cruz de Tejeda maar een paar keer per dag kwam. Na overleg besluiten we om lopend terug te gaan naar Tejeda, 4 km extra met 500 meter dalen.
Eerst zoveel mogelijk over de hoogtelijnen, dat betekent niet veel stijgen en dalen en naar Tejeda de daling.
Na het ontbijt bij de bakker gaan we met de taxi naar Garanon. Daar is totaal geen openbaar vervoer. Ook een ervaring, rijden over de vele haarspeldbochten . We staan versteld hoe auto’s elkaar passeren. En vanmiddag zelfs een bus over diezelfde kronkelweg.
We starten bij het informatie bord van Garanon.
Niet ver daarna het eerste “wauh moment”. Het uitzichtpunt Becerra. Onbeschrijfelijk mooi. We blijven er staan kijken. Op de voorgrond Roque noble, dan Becerra en in de verte Tenerife.
We blijven over een smal pad langs de bergrug lopen. We staat “geen toegang als het regent of hard waait” dat snappen we. Het pad is zanderig en loopt wat schuin af . En het ravijn ernaast is heel diep. We hebben windkracht 1 en zon, dus wij kunnen eroverheen.
Wat denk je van een pauze met zo een uitzicht? Met Roque Noble op de achtergrond.
Na 5,7 km komen we bij Cruz de Tejeda aan op 1510 meter. Trots op deze mijlpaal. De echte top van Cruz de Tejeda down we morgen voor we naar Saucillo afzakken.
Na het terrasje tegenover deze Cruz de Tejeda beginnen we aan de daling van 500 meter op 4 km. Wel even wennen na al die klim km! Het is doorgaans niet al te moeilijk, met ook hier mooie vergezichten. Het is echt genieten.
Dan doemt Tejeda op. Een gezellig toeristisch dorp.
We sluiten de dag af met een etappe drankje. Voor we naar de bus gaan. Een heerlijk verrassende dag.
7 januari, 10 km zeer zonnig, 22 graden,van Tunte naar Garanon
San Bartolome uitlopen was meteen al een uitdaging en oefening voor de stijgingen die ons te wachten stonden. De bewolking trok weg en we werden getrakteerd op een strak blauwe lucht. Al snel zien we het dorp onder ons liggen
Ook werden we verrast door het geluid van een specht die we zomaar op een tak zagen zitten. -verwondering-
We klimmen naar “Mirador de Cruz Grande”. Prachtige paden met voortdurend wisselende uitzichten.
Het is hard werken en we krijgen bijna elke bocht een beloning met het uitzicht en de strak blauwe lucht. We krijgen er geen genoeg van.
De Paso de la Plata is misschien nog wel mooier. Een smal pad hooggelegen met zelfs uitzicht naar Tenerife. We letten goed op, gaan langzaam en vergeten vooral niet om van de omgeving te genieten.
Natuurlijk rusten we uit op het hoogste punt.
Deze etappe is er een om nooit te vergeten. Voortdurend verwondering over wat we zien, ons eigen kunnen, de natuur en de stilte. We maken ook nog een ommetje naar “Ventana del Nublo”. Niet ver van de route en zeer de moeite waard om te gaan zien. Je kijkt er door de rotsen heen.
Pas bij de laatste km’s gaan we dalen en tot slot nog stijgen tot we op een hoogte van 1670 bij El Garanon aankomen.
Om bij de taxi terug naar San Bartholomeu te komen moeten we toch iets terug naar de weg. Wij hebben 10 km gelopen, de taxi doet er 25 km over, met heel veel haarspeldbochten.
Vandaag hebben we een maaltijd besteld en eten die in de patio van ons verblijf. Niet binnen omdat net de elektriciteit was uitgevallen.
6 januari van Arteara naar Fataga en van Fataga naar Tunte, 11 km totaal, 700 meter stijgen, licht bewolkt, 22 graden
Arteara Fataga
Fataga Tunte
Het is vandaag Driekoningen en dat betekent zondag dienst van de bussen. Zo ging onze bus pas om 12.30 uur (bus 18) en na een halfuur met veel haarspeldbochten waren we om 13 uur in Arteare. Voor €1,50 een half uurtje in de bus. Er gaan dus wel bussen, enkelen per dag en het is een kwestie van plannen. Om 18.30 uur is het donker, we hadden ingeschat dat we dat zouden kunnen halen…..ps om 18 uur waren we terug.
Direct bij Arteara klimmen we langdurig omhoog. Een rotsig, kronkelend pad, dat naar een top gaat
Het is hard werken, we zijn trots op ons zelf dat het lukt. Als we boven zijn volgt een licht glooiend pad naar Fataga. Nu hebben we tijd om de omgeving goed op ons in te laten werken. Het is werkelijk fantastisch! Inmiddels is het wat bewolkt en zo maken de wolken patronen op de bergen.
Na een pauze gaan we in 2 groepen verder. Belangrijk om zo veel mogelijk je eigen tempo te lopen, we wachten daarna in Fataga.
In Fataga ga ik een winkel binnen en Antonio lokt me naar achteren. Hij blijkt prijzen te hebben gewonnen met het maken van bijzondere honing en jam. Ik mag vanalles gratis proeven. Zo proef ik voor het eerst cactus vruchten en krijg een zakje mee…..ja! Met de stekels die zo door het zakje komen.
Na Fataga gaan we door een verbrand palmboom bos. We ruiken er zelfs nog de brandlucht.
Als je naar het kaartje kijkt zie je dat de weg van de auto’s zeer veel haarspeldbochten heeft. Wij steken die bochten af en hebben daar forse stijgingen over zeer ongelijk terrein.
We komen in duidelijk ander terrein. We zien de eerste Canarische dennenbossen en kijken in een diep dal.
Op het laatst komen we boven Tunte uit en hebben we 100 meter te dalen.
Beneden vinden we een uitgestorven Bartholomeu. Geen bar open, alle restaurants dicht. We vragen nog advies aan onze host en die geeft een restaurant op ruim 1 uur lopen. Dat gaan we niet doen! Uiteindelijk wordt er gekookt en ik mag zomaar aanschuiven. Een heerlijke maaltijd met rijst, kikkererwten, tonijn, tomatensaus, maïs…we boffen. Dank aan de boodschappers, kokers en opruimers. Wat fijn om zo samen een maaltijd te maken!
