6 oktober, met de taxi naar Cee. 13 kilometer lopen naar Finistera en 3 naar de kaap. En de zon gaat onder in Finistera. 12-25 graden

‘Het toetje van onze camino’ noemt Mieke het. Zo kun je het inderdaad zien. Heel anders dan de etappes op de Camino Frances. Maar ook erg fijn.
We starten in Cee bij de haven. We zijn aan zee. Dat betekent een verandering van sfeer en nieuwe indrukken. Bijvoorbeeld een wit zandstrand, het geluid van de branding van de zee, meeuwen die herrie maken.

We lopen naar het aangrenzende stadje Corcubion, een mooi oud stadje met een prachtig kerkje en bijzondere huizen.

Daarna het eerste  klimmetje van deze dag.

En dan komt de kaap van Finistera in zicht (de witte puntjes meest links).

We drinken koffie in een chique hotel aan het strand van het plaatsje Estorde.

Wat is die zee mooi blauw en de stranden wit! We lopen verder naar het volgende dorpje.

En wat zijn de uitzichten mooi met Finistera steeds beter in zicht.

Vlak voor Finistera kunnen we kilometers over het strand lopen.

En dan zijn we in Finistera. We lunchen op een terras in de haven

Aan het eind van de middag doen we boodschappen voor de picknick op de Kaap vanavond. En wandelen nog eens 3 kilometer bergop naar de Kaap van Finistera. Het is warm en voelt als zwaar de hele tijd bergop.

Na 360  kilometer lopen bereiken we het kilometer 0.00 punt. Een geweldige prestatie met elkaar, zonder blaren en steeds als groep bij elkaar gebleven.

Het duurt nog even voordat de zon echt ondergaat. We eten en wachten.

En maken ondertussen bijzondere foto’s.

En dan zakt de zon ineens snel.

We komen in het donker terug in Finistera.

Tot slot nog een tekst van Ernest Hemingway die ik dagen geleden op de ‘wall of wisdom’ zag staan.

‘ Het is goed om een doel te hebben om naartoe te reizen; maar uiteindelijk is het de reis die telt’.

Ik hoop voor ons allen op een mooie voortzetting van onze reis.