Zondag, 1e Paasdag 9 april 2023, van O Porriño naar Redondela, 21km, 20 graden, zon en sluierwolken en beetje wind.

Gisterenavond na het eten even O Porriño in geweest waar het vrij leeg was. Vijf Nederlandse dames die we regelmatig tegenkomen zagen we ook nu weer. Verder was het vrij leeg in het stadje. Terug bij het hostel dronken Geert en ik nog iets en raakten we met de eigenaar in gesprek. Hij had ook de camino gelopen en datgene wat hem al 20 jaar bezighield heeft hij op de camino achter kunnen laten. Om kwart over zes liep de wekker af zodat we om 7 uur beneden zouden staan om te gaan ontbijten en vroeg op pad te kunnen zijn. Geert had een eigen kamer en hij was om 7 uur niet beneden terwijl hij meestal degene is die ruim op tijd is. Even op zijn deur kloppen en toen bleek hij nog in bed te liggen maar hij was daarna supersnel beneden. We vonden een barretje waar we lekker hadden ontbeten, lunch mee konden nemen en natuurlijk koffie/thee gedronken hadden.

Vanwege wegwerkzaamheden moesten we een kilometer omlopen wat een stuk klimmen en dalen  was maar met een mooi uitzicht.

De douw over het veld is prachtig in de morgen. Het is erg fris ten opzichte van andere ochtenden. Thea en Jeannette hebben erg koude handen en Jeannette heeft een paar handschoenen. Ze doen er ieder een aan wat ervoor zorgt dat ze allebei een warmere hand krijgen.

We zijn bij het 100km bord en daar wordt een foto en grappen gemaakt. Jeannette vertelt dat ze door een windvlaag samen met nog iemand achteruit werd geblazen. Er gebeurd vanalles op deze camino

Nu op 1e Paasdag en enkele dagen hiervoor zijn er verschillende kerken open waarvan deze, Santa Baia de Mos er een van is. Kort daarna is een winkeltje waar spulletjes gekocht worden om aan de rugzak te hangen. Nog een klein stukje verder is een barretje waar we koffie drinken en ook weer grappen maken.

Ook op dit uitzichtpunt hebben we plezier. De flinke klim zijn we dan alweer vergeten. Het volgende stuk dalen we flink. Een stukje voor Redondela vraagt Geert of het nog ver is omdat hij zijn voeten wel even wat rust wil geven. Ver is het niet meer maar te ver om door te lopen als je last hebt. We stoppen bij picknickbankjes en kort na ons stoppen ook Canadezen die we regelmatig zien net als Bernd (die wij Herman noemen) en Sonja uit Duitsland die we ook regelmatig tegenkomen.

Wanneer we bij hostal Alfonso de XII aankomen en ik net de deur opengemaakt heb horen we muziek en zien we de processie aankomen. Deze is kort, het beeld van Maria wordt gedragen, gevolgd door een muziekkapel en enkele mensen die waarschijnlijk uit Redondela komen. Binnen hebben we nog geen sleutel van boven maar Maria de beheerster komt eraan. We schrijven ons in en gaan dan naar onze gezamenlijke slaapkamer waar we spullen achterlaten en de nodige dingen doen om daarna naar een pleintje te gaan om een etappedrankje te drinken, napraten over de mooie wandeling en we besluiten daar ’s avonds ook te gaan eten. Na het eten lopen we een rondje en we zien de Nederlandse dames in een restaurant. Geert gaat ze gedag zeggen maar blijft zo lang weg dat we verder lopen. Via app gaat hij ons wel vinden. We komen bij een mooie wandellaan met seringen en laten er een foto maken.

Om te laten zien hoe groot dit beeld is gaat Wilma, onze grootste vrouw ernaast staan.

Intussen gaan we naar het terras van het zaakje waar we gegeten hadden voor de Superbock die Geert had ontdekt. Nou, dat was tot nu toe de ontdekking van deze camino, het was alcoholvrij bier en leek op dropwater of een hoestdrank. Jeannette zei nog tegen de ober dat het alcoholvrij was en hij zei dat het klopt, wat kon hij anders zeggen?