Dinsdag 19 april, dag 14, van Picaraña naar Santiago, 16km, zon, wolken en regen.

We hadden een mooie overnachtingsplek 16km van Santiago vandaan. Voor de laatste keer gaan we op pad, wandelend met onze rugzak naar ons einddoel Santiago. Iedereen, behalve ik dan komt daar voor de eerste keer en we hebben allemaal zo onze eigen gedachten over hoe het zal zijn. Om goed te kunnen lopen hebben we eerst ontbijt nodig. We kunnen terecht bij het restaurant waar we gisteren gegeten hadden. Dat is om de hoek en dat zou om 8 uur opengaan. Het begon een beetje tot meer te regenen voor we er waren. De serre was open maar het rolluik was nog dicht. We waren niet de enigen en na een paar minuten ging het rolluik omhoog en konden we naar binnen.

Na het ontbijt gaan we op pad en het is weer droog. Silvia wil graag mee en ze denkt ook wel dat ze het vol kan houden. Het gaat nu echt beter met haar teen.

De markeringspaal wordt goed in de gaten gehouden. We tellen nu echt af. Helemaal droog blijft het niet. Het is af en toe regenkleding aan en dan weer uit. In de zon is het echt warm als je uit de wind loopt, zonder zon en met wind is het behoorlijk fris. Het is echt zoeken naar de goede combinatie van kleding vandaag.

We hebben onderweg net als tijdens de andere wandelingen fijne gesprekken met elkaar en halverwege de route staat iemand langs de kant van de weg om ons naar een barretje te verwijzen. Onze laatste kop koffie of thee voor Santiago. Irene trakteert ons op churros. Ineens regent het weer flink, gelukkig zitten wij nu binnen en is het alweer droog wanneer we verder gaan.

Constance wil graag een foto van haar met het bord ‘Santiago’ en heeft het liefst dat onze beste fotograaf Irene deze zal maken. Veel van de foto’s die ik voor het blog kon gebruiken waren door Irene gemaakt en we zijn het er allemaal over eens dat zij er de beste kijk op heeft hoe een goede foto te maken. Helaas staat het bord ‘Santiago’ niet langs de route. Wie wel langs de route staat is deze kat.

En na 280 kilometer gelopen te hebben komen we op het plein aan. Een kippenvel moment dat niet van de kou komt voor sommigen van ons. Een groepsknuffel en felicitaties volgen. Daarna laten we een foto maken van ons.

We gaan naar Monastario San Martin Pinario waar we allemaal een eigen eenvoudige kamer hebben. Iedereen is onder de indruk van het gebouw. Een heel mooie plaats om in Santiago te kunnen overnachten. Tui die steeds voor drie mensen de bagage vervoerd had is er nog niet geweest. We gaan allemaal even naar onze kamer en spreken af om twee uur bij de lift te zijn. Dan gaan we ergens lunchen en daarna onze Compostella ophalen. Hiervoor moeten we een QR code scannen op onze telefoon en dan vullen we samen alles tegelijk in. We mogen naar binnen en krijgen een nummer. Tot mijn grote verbazing is de eerste van ons over twee nummers al aan de beurt. Ik herinner me nog goed dat ik hier wel eens meer dan een uur heb gewacht. Er staan voetstappen op de vloer en we maken er een sport van om allemaal van links naar rechts een stap naar voren te gaan als het volgende nummer verschijnt. Onze pelgrimspaspoorten worden nagekeken en afgestempeld waarna we onze welverdiende Compostella krijgen. Enkelen van ons koopt de verklaring van afstand erbij en een koker om de Compostella in te bewaren. We worden uitgenodigd door iemand van de huiskamer van De Lage Landen om boven te komen. Dat doen we en we krijgen er koffie en thee en praten over onze camino. Onze namen en wat gegevens kunnen we noteren op een blad. Er hangt een mooi kleed wat iemand gemaakt heeft. Hiervoor gaan we met zijn allen staan om weer een groepsfoto te hebben.

Na het bezoek lopen we over het plein naar een bar voor een etappedrankje en omdat het nu zo’n mooi weer is laten we nog een foto van ons maken voor de kathedraal. Wat een verschil van licht vergeleken met een paar uur geleden toen we aankwamen.

Het etappedrankje werd vooral koffie en een stuk Santiago cake ging er bij sommigen ook nog wel in. Daarna naar onze kamer, alleen Hans loopt nog even door de stad. Ik vraag nog of hij de weg wel terug weet. Ja hoor, ik weet het wel te vinden, zegt Hans. Wanneer we om kwart voor acht weer bij de lift zijn om te gaan eten vertelt Hans dat hij toch een stukje verkeerd gelopen was. Gelukkig nu wel snel de weg gevonden. Bij een zaakje waar altijd veel pelgrims gaan eten hebben ze een pelgrimsmenu en wij gaan daar naar toe. Vier dames uit Tsjechië die we onderweg regelmatig zagen zijn er ook. Ze vonden dat wij snel gelopen hadden. Ze waren kort na ons vertrokken en hadden ons helemaal niet meer gezien onderweg. Het menu smaakte prima en het is ook leuk om zoveel pelgrims te zien. Wel raar dat we behalve de Tsjechische dames en een jongedame die we onderweg nogal eens zagen verder niemand teruggezien hebben.

De mannen die regelmatig ’s avonds muziek maken onder de bogen tegenover de kathedraal zijn er niet vanavond bij het Monastario kunnen we niets meer drinken. Elly en ik gaan toch even zitten om nog gezellig wat te kletsen en Hans loopt nog even de stad in. Morgen gaan we samen hier ontbijten en daarna naar de markt en naar de mis. ’s Middags zal er wel geshopt gaan worden  en zullen we nog veel napraten. Het camino lopen is nu geëindigd en het kan zo maar zijn dat sommigen het caminovirus opgelopen hebben en nog vaker een camino zullen lopen. Ik vond het fijn met jullie als groep deze camino gelopen te hebben. We hebben veel meegemaakt en veel plezier gehad. Geniet nog van de tijd hier in Santiago.

Bedankt voor de reacties van alle mensen die dit blog gevolgd hebben. Ik vond het leuk om het te maken.