11 augustus, 20 km, heet 31 graden van Franeker naar Sint Jacobi parochie

Nu is onze cirkel weer rond. Op 7 augustus gestart en vandaag weer aangekomen in Sint Jacobi Parochie. Samen met Tiny, Elly, Ellen, Stephanie en Pieternella hebben we dit prachtige deel van Friesland mogen bewandelen.Van harte gefeliciteerd met deze prestatie.

Al vroeg gingen we deze ochtend met de trein naar Franeker. Het zou weer een hete dag worden en de eerste uren van de dag zijn dan heerlijk om te lopen. 21 graden bij de start.

Na Schalsum hadden we met zijn allen een afslag gemist. We letten heel goed op, bij elke splitsing, net zoals bij de Camino. Zie je geen pijl….dan ben je vast van het pad(je) af. Ons pad liep dood en we dachten nog, dan moeten we vast rechtdoor. Dat was niet het geval. Een boer was op zijn land en wees ons de goede weg. We moesten echt terug.

Over een mooi Binnenpad gaan we naar Boer. Bij een brug in de schaduw nemen we even pauze. Hier in het Friese land heb je wijdse vergezichten. Boererven, watertjes, landweggetjes en dan ook weinig schaduw. Als er dan een plekje met schaduw komt, is dat zeker de moeite waard.

Zou er voor ons in Ried een kopje koffie te koop zijn? Nee, helaas. Ook het gemeenschapshuis was gesloten. En wat komt er op ons pad? Bij het huis naast de kerk (het vroegere schooltje) was iemand in zijn tuin aan het werk. Ik zei: we dachten koffie te kunnen krijgen hier in Ried. Daar kan ik wel voor zorgen zei hij. En zo kregen we het Camino kadootje van de dag. We mochten zomaar in de tuin komen en deze heren hadden zelfs een kappeletje gemaakt met de kerk van Sint Jacobi Parochie en van Santiago. En ook een echte Jacobus. Bijna thuiskomen voor ons. We voelden ons verwend……

We kregen vleugels toen we over de velden naar Minnertsga liepen. Geholpen door een stevige oostenwind hebben we dit deel niet als heet ervaren. Ik zing en fluit het liedje van “vandaag ben ik gaan lopen”. Dat geeft moed om door te gaan

In Minnertsga wacht Stephanie op ons. Zij loopt ondanks haar blaren mee naar Sint Jacobi Parochie. Fijn en dapper om het samen af te kunnen ronden.

Dan zijn we er. Het voelt bijna als aankomen in Santiago. De kerk al van verre te zien. We halen de sleutel bij de fietsenmaker en mogen de kerk openen.

Met een stempel sluiten we de wandeling af. Die is verdiend.

Ons pelgrimspaspoort wordt een blijvende herinnering aan het Jabikspaad. En dan de mooie gesprekken onderweg, de kerkjes, de lieve hartelijke Friezen. Een week om nooit te vergeten. Dank je wel Tiny, Elly, Ellen Pieternella en Stephanie.

Tot slot: dit mooie Friese gedicht. Laat ons een huis van stilte bouwen…..

Met heel veel dank ontvangen van Wiep Kiehoorn

Hûs fan stilte
Lit ús in hûs fan stilte bouwe
mei muorren fan leafde
en in dak fan frede
mei keamers fol blydskip
en in tún
in tún
mei wat ljocht en wat skaad
mei wat sjongende fûgels
en in slomjende kat op it paad.

Lit ús in hûs fan leafde bouwe
mei muorren fan begryp
en in dak fan fertrouwen
en in hiem om te sintsjen
en keamers,
keamers
om yn te ferdwinen
elkoarren te sykjen
elkoarren te finen.

Lit ús in hûs fan stilte bouwe.