3 november, 20 km, overwegend droog, 22 graden

Angel en Isabel van het hostel Mira Sierra in Villaharta hadden echt goed voor ons gezorgd. Angel bracht ons tot het monument waar we gisteren eindigden. Hiervoor moest hij 2 keer rijden. De eersten hadden extra vroeg ontbeten, zodat we toch nog om 9 uur konden vertrekken.

De etappe van vandaag begint halverwege dit hoogte profiel. We vroegen ons af of we die berg die bij het midden staat al hadden gehad….

Dat was niet het geval. Die gaan we vandaag meenemen. Er is wat motregen en er is een harde wind. De regen valt erg mee, we worden er bijna niet nat van.

Het pad slingert zich door de heuvels, er zijn ook vandaag adembenemende uitzichten. Rustig aan klimmen we naar boven en dalen af. Ieder van ons in staat om steeds door te blijven lopen. Zo gaat dat het beste zorg dat je niet buiten adem raakt en pas je tempo zodanig aan dat je het vol kunt houden.

Hier komt voor vandaag de laatste grote heuvel. Ada en Gert Jan voorop, daarna Elly. Die zijn in kleine stipjes te zien tegen de heuvel.

Boven op de berg leggen we een steentje neer. Vorig jaar meegenomen op de Caminita del Rey en bedoeld om het deze keer achter te laten. Deze steen is voor onze medewandelaars van toen, Irma, Johanna en Tineke. Jullie zijn in onze gedachten.

Zowel het weer, als de omgeving verandert. De heuvels maken plaats voor eindeloze boomgaarden met olijven. Ook zien we schapen, koeien en boerenbedrijven. De melk wordt met een grote vrachtwagen gehaald.

We spreken de boer die bij de schapen hoort. Er is die dag een lammetje geboren. Ik vraag of dat in de winter kan? Ja hoor zegt hij. Het belangrijkste is dat moeder schaap zich over haar ontfermt.

We helpen elkaar waar het nodig is. Zo krijg ik een handje om op te staan. Wat fijn om te ervaren dat we er voor elkaar zijn.

De laatste 5 km gaan over een weg rechtdoor. In de verste verte geen huizen te zien. Licht stijgend en met een forse tegenwind. Ik moet bij sterke wind altijd denken aan het lied “hoe sterk is de eenzame fietser”. Zo voelt het ook. Het is echt tegen de wind in knokken.

Waar blijft Alcaracejos nu? We kijken op Maps.me en het zou dichtbij moeten zijn. Na de heuvel komt de stad plotseling tevoorschijn. Nog 1 km de stad in, dan zijn we er.

We slapen in hostel las 3 Jotas een beetje verder de stad in. Als we aanbellen is er eerst niemand. Dan in de bar tegenover, eerst maar even ons etappedrankje. Proost! Dag 4 zit erop.