9 november, 20 km, 4-13 graden zonnig

Een van de uitdagingen van een Camino is: hoe krijg je je was droog. We zijn er creatief mee, zeker als er een airco/verwarming is. Hoe vind je een plaats voor je lijntje? Deze keer van de knop van de kast naar de knop van het raam. Je kunt ook altijd iets verzinnen met je wandelstokken.

De etappe van vandaag kent nog meer uitdagingen. De plaats waar we naar toe gaan heeft geen hostel. Wel een algemene herberg. Groot genoeg er kunnen wel 20 mensen slapen. Zou het er warm genoeg zijn? Kan de bagage worden afgeleverd? Nou…ik kan je zeggen. De bagage is keurig bij het café afgeleverd, de herberg is bijzonder schoon en het is er ook nog eens warm. Ik weet het weer…geen beren op de weg zetten die er nog niet zijn. Er komt altijd wel een oplossing.

De etappe vandaag gaat door een echt desolaat landschap. Magalace is onze eerste bestemming.

Eindeloos golvend terrein. Er groeit niets. Een pad zover we kunnen kijken.

Het dorp Magacela ligt bovenop de berg die voor ons ligt. Verder geen berg te zien. De Mozarabe stuurt ons er precies overheen.

In de ochtend waait het bijna niet. Met de zon erbij hebben we een heerlijk beschut plekje voor onze eerste pauze.

We stijgen maar liefst 100 meter in 2 km. We voelen het goed als we langs de kerk omhoog klimmen.

Na onze klim worden we beloond. Er is een bar open. Het is er warm binnen en we eten een stukje tortilla espagnol. We vinden het ook fijn om in de natuur te pauzeren, maar even een stoel om uit te rusten, daar worden we heel blij van.

Het uitzicht over de vlakte is adembenemend mooi. Omgeploegde velden geven net een andere kleur aan het landschap.

Altijd even goed opletten als we een dorp verlaten. Hier vinden we weer onze vertrouwde richting wijzer. Ook bij het vertrek uit Campanario was het lastig. De pijlen allang kwijt toen we naar ons pension gingen. Ook maps.me geeft geen juiste weg. De juiste richting vinden we door de tekst te lezen. De stad uit richting station. Daar vind je de borden weer.

En dat is dan de herberg van La Haba. Zeker aan te raden! De gastvrije Désiré wijst ons de weg naar een heel goed restaurant (bar Donoso), waar we om 16 uur nog konden gaan eten. Ze had zelfs even voor ons gebeld. Anders wordt het 20.30 uur en dat vinden we een beetje erg laat.

In de bar ertegenover staat onze bagage te wachten en nuttigen we ons etappedrankje . Proost!!!