Santiago ligt achter ons. Vanmorgen werden wij om 7.00 uur gewekt door het gelui van de klokken in de oude binnenstad. Het was net Kerst. Genoten hebben wij van het heerlijke en uitgebreide ontbijt. Fijn als je mag nemen, zoveel als wilt en dan ook nog van alles wat.
Helaas moesten wij afscheid nemen van een van ons. Zij is ons dierbaar geworden. Maar haar lichaam en ook de arts zeiden dat het genoeg geweest is. Inmiddels is zij met het vliegtuig onderweg naar Nederland. Zij kreeg een Vip behandeling. Hulde voor Eurocross.
Onze voettocht ging vandaag van Santiago naar Negreira, een afstand van 21 km.
Maar o, de klimmeters naar 275 m waren zo zwaar. Ondertussen was het ook nog begonnen met regenen. Weliswaar niet zwaar, maar toch voldoende om nat te worden. Temperatuur 18 C. voelde als aangenaam.
Bij ons vertrek vanmorgen lazen wij een toepasselijk pelgrimsgedicht
‘Eenvoudig voortgaan’.
Eenvoudig voortgaan; de weg nemen
zoals die komt
met z’n voors en tegens;
je oog helder als een lamp
die je lijf verlicht.
Doen wat ter hand is.
Antwoorden geven als die er zijn.
En intussen voelen
de tik van je stok
niet teveel omzien
– een enkele keer soms
want de weg gaat dwars door je hart –
niet te veel omzien,
en niet te veel ook vooruit.
Eenvoudig voortgaan als je kunt,
En als je niet kunt, niet meer kunt, wachten;
of uitrusten bij een vriend, als die er is.
En als die er niet is, toch wachten;
dan maar alleen,
wachten tot het weer gaat.
Frans Andriessen
Buen Camino