Zon, weinig wind, 32 graden en 23 kilometer

Na een nacht met weinig slaap voor een aantal van ons zaten we toch opgewekt aan het ontbijt. Sandra verzorgde ons goed, net als gisterenavond bleef ze vragen of we nog meer wilden. Terwijl wij ontbeten maakte ze voor iedereen een broodje klaar voor de lunch. Onderweg is een supermarkt waar we nog wat kunnen kopen. Na afscheid genomen te hebben van de aardige mensen van Café Sandra begon onze route langs de zee. Een halve dag nog en dan gaan we het binnenland in.

De vlonders zijn fijn om over te lopen maar je moet op blijven letten voor ongelijke stukken. Dat werd wel duidelijk toen iemand haar knie kapot viel. Toevallig net achter een strandtent waar we voor verzorging terecht konden. Een jongeman gebruikte een flesje ontsmettingsmiddel om de wond schoon te maken. Heel fijn dat dit zo gebeurde. We gaan weer op pad en werden al snel geroepen. Bleek dat iemand haar drinkfles had laten staan.

Net voor Vila do Condo maakten we van de schaduw gebruik om even wat te drinken en daarna liepen we samen naar het centrum.

In het centrum was het markt op het plein waar vorig jaar een barretje zat voor pelgrims. Er werd een hoedje gekocht op de markt, altijd handig voor als je je eigen hoedje ergens achterlaat op deze camino.

Daarna gaan we in een klein barretje koffie drinken. Met onze binenkomst wordt de verdeling mannen en vrouwen in de bar wat beter. We nemen de route langs het romeins aquaduct, deze werd gewaardeerd ondanks dat we bij elkaar moesten lopen en daardoor regelmatig moesten stoppen omdat ik deze route zelf gemaakt had en er dus geen gele pijlen waren. Het alternatief van een stuk langs een drukke weg met vrachtverkeer stond niemand aan.

Ik kijk goed op mijn telefoon maar let niet op waar ik loop. Na de zebra zijn kleine obstakels op de stoep welke ik niet zie en bijna struikel. Gelukkig val ik niet maar nog geen 200 meter verder ziet iemand anders de stoeprand niet en maakt deze persoon een val die ze al rollend op kon vangen. Gelukkig is alles oké met haar. Wat is dat toch vandaag met die gevallen vrouwen? ’s Avonds komen we erachter dat het vandaag vrijdag de dertiende is…

Het was vandaag zo warm dat het voor mij heel zwaar was. Ik kan mij niet herinneren ooit zo’n zware camino gelopen te hebben. Ook de anderen vonden het heel zwaar maar iedereen liep dapper door. Toen we allemaal zo ongeveer flauw van de honger, o nee, trek moet ik schrijven, waren en er nauwelijks een schaduwplek was stopten we voor een supermarkt waar schaduw was. Ik vroeg of het oké was dat we daar even gingen eten en drinken. Geen probleem en even later werden er twee stoelen buiten gebracht, gevolgd door een kinderstoel. Voor ons is alles welkom. Na gegeten te hebben gingen we in de winkel water en zoute koekjes kopen.

Op de foto hierboven lijkt het dat er een zwembad voor de deur ligt van de supermarkt. De telefoon heeft het er moeilijk mee vandaag met de hitte of zou het een spiritueel teken zijn? Voor degene onder ons die morgen een zwembad wil denk ik dat ze het met deze foto moet doen.

We zwoegen verder en zien wat later weer gele pijlen. Dat is fijn, kunnen we weer meer op ons eigen tempo lopen en spreken we af bij een halte te wachten op elkaar. Terwijl we daar op de laatste wachten zien we haar komen. Ze kijkt niet op of om, het zal toch niet dat ze ons straal voorbij loopt? Nee, net op tijd ziet ze ons en gaan we op zoek naar onze overnachting. We komen een Portugeese tegen die ons terugbrengt naar een winkel, een soort van Karwei, die we net voorbij liepen. We worden naar binnen gestuurd en de man achter de balie belt gelijk voor ons naar de eigenaresse die er zo aankomt. We wachten buiten in de schaduw en feliciteren elkaar met het behalen van deze etappe. De Karwei eigenaar komt naar buiten en brengt ons een grote fles water. Wat een aardige mensen hier in Rates. De eigenaresse laat ons zien waar we kunnen slapen. Het ziet er netjes uit maar de tweepersoonsbedden of de bank om op te slapen staan ons niet aan. Met een vertaalcomputer op de telefoon communiceren we en af en toe krijg ik haar zoon aan de lijn om in mijn gebrekkig spaans wat te verduidelijken. We kunnen uiteindelijk een grotere andere kamer erbij krijgen en twee dames willen het grootste tweepersoonsbed wel delen waardoor we allemaal toch stiekem blij zijn dat we niet verder hoeven voor het zoeken naar een andere slaapplaats. Douchen, wassen en dan ons etappedrankje bij een café-restaurant. Voor mij een cola om nog wat bij te komen. We zitten er lekker en besluiten daar ook te eten, pasta en salade, heerlijk. Er wordt veel gelachen om onze avonturen van vandaag.