31 augustus, 24 km zonnig 24 graden.Een ervaring om nooit te vergeten. Slapen in de algemene herberg van Marinhas. Met 20 op een kamer van 6 – 4, veel snurkers, voor het eerst in een lakenzak, een nieuwe wandelstok mee in bed en enorme slappe lach. En ik….ik heb goed geslapen ?, dankzij de oordoppen.

Om 7 uur waren we al in een nabijgelegen café aan het ontbijt. Handig, want ook precies daar waar de bagage wordt opgehaald voor het transport. We vinden het fijn er gebruik van te maken en op dit traject wordt het uitstekend verzorgd door Tui transport. Het wordt een dag door het binnenland met heuvels.Het was vandaag ook een dag met vele dorpjes en evenzovele kerken. Allemaal van die mooie witte kerken en we konden ook bij veel kerken binnenkijken.We hebben een hele snelle groep, Ellie, Aly, Cora, Marion en Loes. Zij gaan voorop en we hebben dan afgesproken dat zij ongeveer na 1 uur en 3 kwartier wachten om te pauzeren. Wij zijn er dan een kwartier later en zo ontmoeten we elkaar ook tijdens de wandeling.Mia, Tiny, Monique en ik lopen wat minder snel. Een buurtbewoner wijst ons de prachtige Jacobus bij zijn uitrit. We zien daar citroenen hangen….dat denken we. Het zijn vruchten die niet rijp zijn. Tiny loopt mee en we krijgen peren en pruimen. We voelen ons de koning te rijk.Het zijn vandaag ook van die bospaden, met wanden die helemaal uitgesleten zijn. Holle wegen, zoals we die van Limburg kennen. Erg mooi.De Camino Portugues, de kustroute, kent van die mooie stenen, waar de route ingegraveerd staat. Mensen laten daar hun steentje achter of andere dingen die ze dierbaar zijn. Ellie laat er een oorbel achter met een schelp. Er ligt een klein kruisje bij. Je voelt hier zelfs dat het met liefde voor de Camino is neergelegd.Wat heel leuk is, we zien onderweg de pelgrims die we ook in de algemene herberg tegen kwamen. We maken een praatje en zien de andere pelgrims genieten. Zoals dat Belgische meisje, die ik ook heb mogen helpen met jaar rugzak. En moeder en dochter uit Brazilië. Samen op pad. Moeder zei: ik voel me zo gelukkig. Dat straalde van hun gezichten af.De paadjes zijn later grote stapstenen die stijgen en dalen. De varens zijn al bruin gekleurd en dat doet ons al een beetje aan de herfst denkenWe dalen af naar een rivier met waterval en een lange brug.De aanmoediging van de dag “go further” is voor Mia. Het is warm en we moeten erg wennen aan de heuvels. We komen er wel!Na deze grote stijging zien we. Viana de Castelo liggen. Aan de monding van Rio Lima.Hier is het echt nog maar een klein stukje. Deze zware dag zit er weer bijna op. De brug over en daar zitten de anderen op ons te wachten.En…..we treden vandaag in. ?…….In een klooster van de Caramelieten. Sao Joao de Cruz. Dat is speciaal! We hebben een 3 persoons kamer, met eigen douche en toilet. Vele pelgrims hebben er ook een plekje, maar dan op een matje op de grond. We boffen!