8 mei, 17 km, bewolkt 13 gradenVakantie of pelgrim?In de albergue van Acebo La Casa del Perigrino voelt het als vakantie. Weliswaar in een slaapzaal met 4 stapelbedden, maar een overheerlijk menu en een zeer uitgebreid ontbijtbuffet. Of is het zo dat we ons dat een keer gunnen, na 30 wandeldagen. Wat het ook is…..vandaag waren we er weer klaar voor.

Gisteren avond hadden we nog een onverwachte zonsondergang. Ook al lagen we op bed, we wilden nog wel even gaan kijken. Een donkere lucht met net een opening voor de zon, die het landschap verlicht.

Na de zware afdaling van gisteren naar Acebo, volgt er vandaag een naar Molinaseca. Eerst even over de weg. Het is inmiddels droog en er waait een frisse wind. We boffen. De voorspelde regen is vanochtend gevallen. De nevel trekt op en we hebben zicht op de bergen.

Kort daarna is een pad naar Riego de Ambros. Helemaal omzoomd met witte brem.

En paarse lavendel. Net als gisteren een lust voor het oog. “Als ik kon toveren…..” Dan zou ik dat vandaag voor iedereen geven om even net als wij zo intens te genieten.

In Riego de Ambros is het kerkje open. We kunnen er een echte kaars aansteken en we krijgen een stempel. Mijn kaarsje is vandaag voor mijn vriendin Marion en Hendriene, die wel een steuntje kunnen gebruiken.

Het pad naar Molinaseca staat in het boekje als zwaar met een uitroepteken. Kunnen en willen we dat na de regen van vannacht? We durven het aan! Ook Ineke, vandaag alleen op pad was, heeft dit pad gekozen.Niet alleen met bloemen, maar ook met bomen met bijzondere vormen. Ik zie daar van alles in…..

Deze boom knoest lijkt me de weg te wijzen.

Plotseling is er ineens een hond… Deze hond loopt met zijn baas ook de Camino en draagt zelf zijn water en eten. Zo te zien heeft deze hond het goed naar de zin. (Mirjam wat minder, die schrok zich een hoedje)

Dat was de daling van 9 km. Wat een toppers. Zo kwamen we in Molinaseca aan.

Het laatste stuk naar Ponferada gaat langs de weg. We kiezen de kortste en komen zo nog net met wat regen in Ponferada aan.

Deze keer slapen we in de albergue Municipal. Dat wilden we ook weleens meemaken. Naast de herberg staat dit op een gebouw.

“No changes, no butterflies” . Daar ga ik nog eens over nadenken.