15 maart, 19 km, zeer heet, 33 graden in de zon

Zoals we hadden afgesproken was onze chauffeur er klokslag om 8 uur. Plotseling moesten we haasten. Met het ontbijt, omdat het café pas om 7.30 uur open was. Afijn, broodjes gesmeerd om mee te nemen, en een kopje koffie of thee en dan snel vertrekken. Na 1/2 uur kwamen we in Encinas Reales aan om onze wandelt te starten. De hele dag geen horeca, dus ….zouden we het doen?!!!…. Een kopje koffie voor vertrek. Onder het motto, komt er een kans voorbij, die nemen we. Vandaag hebben we een pittige etappe te doen. Een zeer langdurige stijging, weliswaar niet veel, maar met de hitte zeer inspannend.

Volgens bovenstaand kaartje lijkt het of we meteen gaan dalen… …nee hoor, om het dorp uit te komen, hebben we meteen een forse stijging.

Een terugblik op het stadje Encinas Reales.

Het is glooiend en langzaam zakken we af naar de rivier. De temperatuur is dan al heel lekker. Nog wel het vest aan, maar verder in korte broek.

We passeren de Anzur rivier. Het water stroomt erover heen en is best diep. Ik ben blij dat we allemaal hoge schoenen hebben. We vragen ons af , hoe het zou moeten als het echt veel regent. Het is heel vreemd om door water te lopen. Op de een of andere manier denk je dat als je snel loopt minder kans hebt op natte voeten. Dat is nou juist gevaarlijk, want het is glad

Doet ze het wel of doet ze het niet…?

Jazeker deze toppers gaan allemaal naar de overkant.

We treffen de mooiste bloemen aan.

Zouden ze er de pelgrims mee bedoelen? Pas op voetgangers…? In een landschap met alleen olijfbomen vinden wij het wel gek.

De zon brandt ongenadig. De hele dag weer een strak blauwe lucht.

De aarde onder de bomen varieert, dan weer rood, dan weer bijna wit. Hier zie je mooi de verschillen.

De langdurige stijging vraagt veel van ons. In de eerste de beste schaduw strijken we neer. Misschien in water is alweer op. Er komt een auto langs, ik laat de auto stoppen. aqua? Nee dat heeft hij niet. Hij zegt wel “quopa” tegen mij. Dat compliment steek ik mooi in mijn zak. Even later houd ik weer een auto aan. Een 30-tiger schat ik. Ja, hij heeft wel water en geeft ons wat hij over heeft. Die laat ons een bewonderende blik zien…zo van”respect”. Dat snappen we. Het is bijna onmenselijk om met deze temperaturen hier te lopen.

4,5 km van de eindbestemming begint de industrie van Lucena. Hier is een bar te vinden. “Cerro Gordon”. Gastvrij worden we ontvangen en krijgen zomaar tapas erbij. En een portemonneetje met reclame. Kan niet missen bar. Na 15 km heb je er altijd zin in een pauze. Wil je iets eten, dan wat verder lopen. Er zijn diverse restaurants.

In de stad is het nog veel heter! De mimosa is in bloei en we genieten van deze geuren.

Als bescherming tegen de zon heeft GertJan een doek onder zijn pet. Dat helpt wel tegen de felle zon in de nek. Ook maar even nog een broekspijp laten zakken, de zon pakt vooral de kuiten hard aan en zo geef je even bescherming.

We slapen in pension Sara. Een klein familie pension met enkele kamers. Prima plek, tegen een leuke prijs …de hygiëne kan wat beter.

Na deze monster etappe, hebben we zeker het etappe drankje verdiend. Deze keer kies ik voor “Tinto de Verano”, rode wijn met Sprite en ijsblokjes. (een stevige borrel….ik voelde het meteen)