12 maart, 19 km, veel zon 25 graden

Vandaag is het de uitdaging van een zware daling. 400 meter dalen in 2 km. Voor de lezers die zich deze camino herinneren, de plaats waar Ada eind 2017 haar enkel brak op de berg. Dus extra spannend voor Ada, voor mij, vanwege mijn hoogtevrees en voor de anderen die nog nooit zo een fantastische daling hebben meegemaakt.

Villanueva ligt hoog. Dat hebben we gisteren de laatste km ervaren. Als je dan vanuit het dal waar je vandaag komt, een bak met mist ziet, waar de zon nog net niet boven komt, dan ben je vergeten dat je die zware stijging hebt gedaan.

In 10 km stijgen we bijna 400 meter. In de verte de grote rotsen,die zo kenmerkend zijn voor deze omgeving. De Del Torcal bergen.

Langzaam stijgen we naar de grote hoogte van 1000 meter. Steeds staan we even stil om uit te rusten, jassen uit te doen en nog even terug te kijken. Kadootjes van de dag, met zo een mooi uitzicht.

Ook zien we de eerste klaprozen in het vroege ochtendlicht. De haartjes op de stelen goed zichtbaar.

Die kleine weg, die door het landschap slingert is de weg die wij gaan lopen. Het is er stil, je hoort geen weg. Alleen onze voetstappen, vogels en verder niets. We genieten ook van deze stilte.

Soms snijden we een stuk van de weg af. Wel op de route, maar die brengt ons over de veldwegen. We zien af en toe plassen. Kennelijk is het nog niet heel lang zo een mooi weer.

Na 2 uur hebben we behoefte aan pauze. We zijn dan nog lange niet bij de top. Die komt als we dit punt naderen. In het midden, tussen de rotsen is een stenig, smal pad die we gaan nemen.

Het uitzichtspunt: Mirador de la Escaleruela.

Nog even energie verzamelen, voor we aan de afdaling beginnen. Zodat we niet tijdens de daling moeten stoppen.

We doen het erg voorzichtig. Ik merk zelf dat ik mijn hoogtevrees grotendeels heb overwonnen. (Ik denk tijdens mijn grote wandeling in Frankrijk, op weg naar Col de Somport) Het pad slingert met haarspeld bochten naar beneden.

Beneden gekomen blijkt het nog ruim 5 km te zijn.

Bij een splitsing kies ik de foute weg. Gert Jan blijft wachten. Ada en ik komen terug om vervolgens bij de splitsing rechts aan te houden. Het staat ook in de beschrijving, maar de pijl gaf de andere kant aan.

Daar is het kasteel van Antequera.

Het eerste terras in Antequera is voor ons. Dat etappe drankje is verdiend.

Hier in Antequera is ook een algemene herberg. Volgens informatie op internet met maar 6 bedden. De 2 Fransen vertrekken om 6.30, en dat betekent dat wij er niet bij kunnen. Via booking.com hebben we nu een appartement kunnen vinden. Lekker met echte handdoeken en geen stapelbed. Dat voelt weer als luxe?. Wij hebben het verdiend. Het ligt pal op de route, zodat we morgen makkelijk kunnen vertrekken.