11 maart, 22 km, zeer heet en zware dag

Had ik het gisteren over een zware dag….die van vandaag heeft het overtroffen. 8 km verder en bijna geen wind, waardoor het heel heet was. Zelfs in de ochtend was het al warm. “We krijgen het niet kado, zeiden we nog”. Om een idee te krijgen van de grote hoogte verschillen, zie overzicht.

Direct voorbij de herberg van Almogia begint de stijging. Ook hier is de route goed aangeduid. We hebben het idee dat er markeringen aan toegevoegd zijn.

Kleine paadjes volgen, omrand door paarse bloemen.

Het landschap is prachtig. Ik denk aan het lied “Zie mij daar nou lopen van Acda en de Munick”. Zo voelt dat. We vielen ons dankbaar dat we gezond zijn en hier kunnen zijn. Dat dan het weer nog ze heerlijk zomers is, dat vinden we mooi meegenomen.

Al vroeg merken we dat het heel hard gaat met onze voorraad water. Ik zeg hardop, dat zou toch mooi zijn als we iemand zien. Ik had het nog niet gezegd en er reed een auto langs. De eerste en enige van heel de dag. Ik stop de auto en vraag of hij water heeft. Bij mijn huis zegt de Engels man. Een stukje terug en mijn vrouw zal de poort voor je open doen. We nemen het water dankbaar aan.

Later zien we een heel klein meer, met tot onze verrassing….. kikkers. Nu al voorzichtig kwakend.

Na de Campanillas rivier komen we in het nationaal park van Sierra del Toeval. Een heel ander landschap. Meer open en minder olijf bomen en amandelbomen.

Verrassend mooie bloemen. Het lijkt op een kleine Iris.

Ja ….een heuse slang. Gelukkig is die dood.

De laatste km naar Villanueva de Conception geeft voor 2,5 km een hele zware stijging. Hele velden zijn geel gekleurd. Een lust voor het oog.

Vanochtend hadden we ingeschat dat het wel 16 uur zou worden. 8 uren onderweg, onder zware omstandigheden. Wat een toppers. Ik ben reuze trots op ons.

We slapen in de algemene herberg. Er zijn precies 8 bedden. We worden vergezeld door 2 Fransen en hiermee is de herberg vol. We hebben weer geluk….een bed gevonden ?.