4 november, 27 km, motregen later regen, 14 graden

Het zijn de laatste dagen van onze Camino. Dan denk je wat brengt het mij. Een voorbeeldje….ik ga meer voor mezelf kiezen en vaker nee zeggen. In een gesprek met een Engelsman: “ik ben zo blij, ik voel voor het eerst sinds jaren mijn lijf weer. Ik ga beter voor mezelf zorgen en meer balans tussen privé en werk brengen”. Of: ik ben echt blij met mezelf. Hier twijfel ik niet meer over. Vandaag was het een regendag en regen zorgt ervoor dat we meer naar binnen gaan. Niet naar buiten of de natuur gericht, maar je eigen stappen, die je allemaal zet. Vandaag de etappe van Palas de Rei naar Ribadiso. Een stevige etappe door de afstand en het voortdurende stijgen en dalen. Het lijkt op de kaart niet veel, maar de hoogtemeters zijn er echt. In het donker vertrokken we uit Palas de Rei. De straat glimmend van de regen van afgelopen nacht.

Niet ver na Palas de Rei zie je deze Horreo’s. Hier zie je goed wat het is. Stevige palen met overhangende stenen, zodat muizen niet op de palen kunnen klimmen. Erboven planken met ventilatie, zodat granen of maïs goed kunnen drogen. De meeste hebben ook een kruis op het dak. Hiermee vragen de sterk gelovige Spanjaarden bescherming voor de oogst.

De geuren van de eucalyptus bomen komen ons tegemoet. Dit zijn de stammen van deze bomen. De basten eraf gebladerd, de vruchten liggen op de grond. Die geuren, samen met de geur van het natte bos zijn heerlijk. Daarbij de verkleurde varens maken zo een dag als deze compleet.

Oude brug bij Furelos.

Dan kom je Melide binnen. Melide is bekend om pulpo, die deze man van een rest graag laat proeven. We halen onze neus op en moeten er niet aan denken. Zelf ben ik weleens naar het beste pulpo restaurant (Ezequiel) van Melide gegaan en vond het heus erg lekker…..Het schijnt te maken te hebben met hoe het wordt klaargemaakt.

Veel wasplaatsen zijn niet meer in gebruik. Hier was toevallig een mevrouw haar kleren aan het wassen. Zeep erop, borstel eroverheen en spoelen maar, met het schone regenwater. Ik vraag dan altijd of ik een foto mag maken en meestal vinden ze het goed.

Zou er zoveel regen gevallen zijn dat we niet meer over de grote stapstenen kunnen. Zoals altijd gaan we voor de uitdaging en gaan het proberen. Op deze kaart de rode lijn. Is het er overstroomd? Dan moeten we terug.

Er zijn vele paddestoelen te zien. Hele groepen en heksenkringen. De paddestoelen glimmend van het water. Mooi hè?

Gelukkig…we kunnen over de stapstenen en komen droog aan de overkant.

Inmiddels is de motregen overgegaan in stevige regen. We komen de brug van Ribadiso over en komen nog redelijk droog bij herberg Los Caminantes aan. Blij dat we er zijn. 27 km in de heuvels is voor mij ver genoeg.

Gelukkig hebben we de plaats van de herberg nog kunnen ruilen voor 2 2 persoonskamers. Meer warmte en schonere omgeving, maken het voor de vermoeide pelgrim net comfortabeler. Na zoveel inspanningen zeker verdiend!