3 oktober, 18 km, zonnig, 20 graden

Om deze etappe te mogen en kunnen lopen in dit zonnige weer is een van de mooiste Camino kadootjes die je kunt bedenken. We voelen ons dankbaar en zijn zo ongelooflijk trots op ons zelf. Het wordt verteld….dit is de zwaarste etappe. Dat klopt. Eerst meer dan 10 km stijgen, dan 6 km dalen. Beiden meer dan 10%. Van tevoren zeiden we tegen elkaar, kunnen we dit? Ik zei als je deze etappe kunt lopen, dan kun je de rest ook. Wat blijkt, het is ons gelukt. Wel allemaal erg blij dat we er zijn.

In Orrison wordt voor ons gekookt. Het welbekende menu, kip met een aardappel schotel met doperwten en worteltjes. Heerlijk!!! We genieten er met zijn ongeveer 40 pelgrims van. De meeste pelgrims gaan rechtstreeks naar Saint Jean Pied de Port. Dat vind ik voor de eerste dag echt teveel, en daarom kies ik voor Orrison die we gisteren al na 8 km bereikten.

En dan worden we zo verrast met de zonsopkomst. Geweldig. Ik krijg spontaan het grote geluksgevoel….

Daar gaan we voor de eerste meters.

Het is zo mooi dat we er stil van worden. Ook door de inspanningen, maar het lukt ons op rustig tempo door te lopen met kleine pasjes. Terugkijkend zien we Orrison liggen.

Immens! Een met de natuur komen hier 3 andere pelgrims naar boven.

Kim uit Japan staat precies daar zijn schoenen te strikken. Hij verstaat geen woord Engels, maar met handen en voeten maak ik hem duidelijk dat ik de foto naar hem wil sturen. Ik gebruik mijn camera en kan de foto’s zonder kabeltje naar mijn telefoon sturen.

Hiervoor moesten we even van het pad om naar dit Maria beeld te lopen.

Johanna geniet met volle teugen….

Kristel en Annet zijn vandaag vaak samen op pad en hadden even gewacht bij een caravan. Daar kun je koffie, thee, eieren, brood en andere versnaperingen vinden. Voor ons was het na ongeveer 2 uur lopen.

De stijging gaat nog veel verder. Het is boven de boomgrens. Je kunt oneindig ver kijken.

Ik wachtte hier op Johanna. Niet wetende dat er 2 pelgrims voor waren. Zo geeft het wel een heel mooi effect en diepte. Je voelt gewoon dat ze hard werken om boven te komen.

Dan gaan we naar beneden. Duidelijk staat links af. Het was een hele zware afdaling door het bos. Kun je je voorstellen een keienpad, met een daling van meer dan 10%

Connie en Jellie hebben een hoog tempo en zijn er al om 13 uur. Wij komen om 14.45 uur bij de herberg aan. Gelegen in het dal, het is een verbouwd klooster.

In deze herberg zijn Nederlandse vrijwilligers. We worden met open armen ontvangen. Een welgemeende felicitatie.

Vandaag zijn we heel moe en we vinden dat we het etappedrankje eerst hebben verdiend voor we gaan douchen. Kleren wassen komt later wel…