17 oktober, 20 km, eerst mist later zonnig 20 graden

“Ik sta even stil…..en dat is al een hele vooruitgang”.

Het is mooi om te horen en te merken, dat de Meseta het brengt. De behoefte in jezelf te keren en de stilte op te zoeken. Alleen op pad gaan, dat lijkt Jellie en Annet wel iets. Annet om in stilte haar eigen weg te zoeken, Jellie om in eigen tempo en in alle rust van de omgeving te genieten. Ook Johanna geeft het aan. Als je door de Meseta loopt, is het net of je je leven overziet, met pieken en dalen en voelt….”het was goed wat het me heeft gebracht”

Gisteren hadden we in Hornillos een mooie ervaring. Een restaurant (Greentree van Ierse eigenaresse) helemaal aan het eind van het dorp met live muziek en ook nog eens heerlijk vegetarisch eten. (Ook vlees gerechten….) Alle pelgrims die in Hornillos sliepen waren daar verzameld. We hadden het reuze naar de zin.

Daarvoor liepen we langs de kerk en er bleek op dat moment een pelgrimsmis net afgelopen te zijn. Ik loop nog terug en ontvang ook de zegen. Een mooi moment. De priester vroeg of ik kon zingen en samen hebben we “Ultreia” gezongen. Het klonk heel mooi volgens Johanna.

Deze ochtend gingen we in de mist op pad. Echt nog donker om 7.30 uur. Het duurde tot 8 uur voor er iets te zien was. Ligt golvend landschap met wolken en bergen in diverse blauw tinten.

Dan trekt de mist op en we zien……niets. oneindige vlakten, geen boom te zien, een weg die alleen maar rechtdoor lijkt te gaan.

Tot we plotseling dalen en bij Hontenas aankomen.

Een dorpje met een kerk en het lijkt wel uitsluitend bars en herbergen. Zoals vele dorpjes, leeft men duidelijk van de Camino.

Net als je Hontenas binnenkomt is er een soort iglo te zien. Nieuwsgierig als we zijn, kijken we of er een deur openstaat. En ja…

Als je in dat koepeltje kijkt, zie je deze mooie plafondschildering. We kijken onze ogen uit. Nemen de tijd om in alle rust deceetailscte bekijken.

Ook de kerk is open en geeft ons gelegenheid een kaarsje op te steken. Er klinkt zachte muziek. Johanna kiest een gele, om mensen in het zonnetje te zetten. Ik kies voor oranje en bid voor een vriendin en mijn moeder.

Ik kijk er ook goed naar het plafond. En wat zie ik in de medaillon….een gezicht. We zien het alleen op de foto. Met het blote oog was het te ver weg.

457 km naar Santiago. Je ziet op de lijn dat we al flink gevorderd zijn.

Na Hontenas volgt een prachtig pad door een dal. Evenwijdig aan de weg, maar die wordt aan het oog onttrokken.

In een fleurig lint, zie je de pelgrims op het kronkelende pad lopen. Een tijd lang vliegen vlinders met ons mee. In allerlei kleuren, wit, donker geel en blauw. Een oase van rust.

Aan het eind van het pad staat een bus te wachten. Het blijkt voor Duitse toeristen, die iedere keer een stukje lopen, op weg naar Santiago. Johanna denkt ook maar met de bus te gaan…..?

De laatste 10 km lopen we langs de weg langs de ruïne van San Anton. We gaan nog even kijken, hopen dat de vrijwilligers er zijn voor een kopje thee. Helaas, ze zijn er niet. Hier kunnen ook in oktober nog 12 pelgrims slapen. Geen electriciteit, geen licht, wel tegenwoordig een koude douche en een warme ontvangst.

De weg voert ons naar Castrojeriz, het dorpje dat aan de linkerkant van de berg ligt.

Dit is de kerk aan het begin van het dorp.

We slapen bij Albergue Rosalie aan het eind van het dorp. Voor € 10 met allemaal een eigen 1 persoonsbed. 🙂 Wat fijn!