Dag 12: 24 september 2018, Pontevedra – Caldas de Reis (22 km)

Na een zweterige nacht, het is ook ’s nachts hier erg warm, gaan de eerste pelgrims al om 5.20 uur op stap. Wij vertrekken iets later dan normaal. We hebben geen haast en we hebben de wekker vanmorgen iets later gezet. Rond 8.00 uur verlaten we de albergue, buiten schemert het nog.

De weg vanuit Pontevedra gaat over een mooie brug. Het vroege ochtendlicht en de blauwe lucht die tijdens ons ontbijt is verschenen, geven deze brug een extra mooi aanzien.

We lopen vandaag een vrij makkelijke route, er zijn niet veel hoogteverschillen en de paden en wegen zijn gemakkelijk te belopen.

In het bos maken wij kennis met een vriendelijke man. Hij neemt alle tijd om met de elk van de dames en met de enige heer uit ons gezelschap te poseren. Ook José neemt graag even naast hem plaats.

De bewegwijzering is erg goed. Zelfs mensen die zeer bijziend zijn, zullen deze aanwijzing, met letters van ongeveer een meter hoog, niet kunnen missen.

We lopen vandaag weer met ons allen. In de groep is voldoende ruimte om als je wilt alleen te lopen en je eigen tempo aan te houden. Barbara en Nico lopen gevolgd door Martha vaak voorop. Marjon en José lopen regelmatig achteraan. Ikzelf dwarrel tussen de wandelaars door, soms loop ik vooraan, regelmatig in het midden en als de groep ver uit elkaar loopt, blijf ik in de achterhoede.

Regelmatig wachten we even op elkaar. Bijvoorbeeld op de plek waar wij samen pauzeren. Een pauze die we nemen om even wat te eten en om de voeten die tijdens deze warme dag wel erg verhit raken, even te laten wapperen.

Tijdens het lopen en tijdens de pauzes zijn al heel wat gesprekken gevoerd. Ter afwisseling zoeken we vandaag naar geo-caches en Pokémon. In bomen, achter vangrails en bij afstand-paaltjes blijkt langs de camino veel meer te vinden te zijn dan ik dacht?.

Leuk om ook vandaag weer mensen uit allerlei landen tegen te komen. We spreken Belgen, Polen, Ieren en opvallend veel mensen hit de VS. Deze met bloemen versierde mevrouw uit Nebraska spreken we tijdens een pauze. Ze blijkt als 16-jarig meisje als uitwisselingsstudent in Eindhoven te hebben ‘gewoond’. Ze herinnert zich van deze periode nog Philips, onze heerlijke hagelslag en het woordje ‘dag’.

Onderweg lopen wij tussen en onder de rijpe druiventrossen.

Martha (met op de achtergrond Barbara en Nico) laat zich deze druiven goed smaken.

Sommige stukken zijn best saai. Onze route lopen wij deels in de berm van de drukke en warme N-550. Zeker als er een vrachtwagen langskomt vliegt het droge zand om onze oren.

als er dan opeens op een onverhard pad een ijsco-man staat, laten we ons graag, tegen woekerprijzen, verleiden.

De laatste vijf kilometer van vandaag zijn zwaar. Het is bloedheet, er is soms weinig schaduw en de weg is war mij betreft een beetje saai. Ook dat hoort bij de camino. Gewoon doorlopen, voetje voor voetje, in de stroom en het ritme van de pelgrims die wij om ons heen ervaren.

Heel blij zijn wij als we rond 15.00 uur onze bestemming bereiken. Een heerlijk terrasje aan de rivier met in het vooruitzicht een thermaal voetenbad in het stadje dat bekend staat om de geneeskrachtige warm-waterbronnen.