Dag 7: 19 september 2018, Guarda – Mougas (19 km)

Als ik vanmorgen naar buiten ga, is het nog erg donker. Veel donkerder dan de afgelopen dagen om deze tijd. Heb ik de wekker per ongeluk een uur te vroeg gezet?

Voor de zekerheid check ik de tijd op mijn telefoon. En pas dan realiseer ik mij dat we gisteren toen wij de grens met Spanje over gingen, een uur vooruit in de tijd zijn gegaan. Het is in Spanje pas rond 8 uur licht.

Gelukkig kunnen we vandaag ook niet vroeg ontbijten. Als we vertrekken schijnt de zon achter de bergen. Wij lopen in de schaduw van die bergen, met uitzicht op de prachtige Galicische kust.

De route vandaag is simpel, rechtdoor naar het noorden. Soms langs de zee en door de groene strook langs de kust.

Waarbij opvallend veel verschroeide bomen zijn te zien.

En regelmatig lopen we op een brede voetgangersstrook langs wegnummer

PO 552.

Er is vandaag niet veel horeca onderweg. Fijn dat een lokale onderneemster vlakbij haar huis een soort keet heeft neergezet waar we versnaperingen kunnen krijgen. Een toilet is niet beschikbaar. Maar als je moet, moet je: achter een aantal afvalcontainers is een klein stukje groen beschikbaar. En zoals je zult begrijpen: uit privacy-overwegingen heb ik daarvan geen foto gemaakt.

Het dorpje Oia ligt 7 km verderop. Een prettig, sfeervol dorpje gelegen aan de oceaan.

Een mooie plek voor onze lunchpauze.

Een plek waar we door de plaatselijke bevolking goed in het oog worden gehouden.

In het centrum van het dorp staat een groot klooster.

Een klooster waarbij de toegangspoort mij nieuwsgierig maakt. Helaas blijft deze gesloten voor pelgrims.

Na de lunchpauze hebben wij nog 7 km te gaan. We lopen in de volke zon, er is nauwelijks enige wind. We merken dat de warmte het lopen zwaarder maakt. Afleiding vinden we in de verse bramen die we rechtstreeks vanaf de struik tot ons nemen. En afleiding vinden we in de gesprekken met elkaar en in de mooie nog steeds bloeiende omgeving onderweg.

Als wij rond drie uur bij de albergue aankomen, word ik eerst weg gestuurd. De albergue is vol, er is geen plek meer in de herberg. Het aantal pelgrims op deze weg is vandaag een stuk groter dan er slaapplaatsen zijn.

Maar mijn naam blijkt deuren te openen: ‘ah jij bent Irene, kom binnen ik heb je al verwacht’.

Het inchecken gaat vervolgens rap en nadat de stempels in de pelgrimspaspoorten zijn gezet worden we naar de slaapzaal gebracht. Tenminste dat is wat ik denk. Tot mijn verrassing worden we doorgeleid naar een naastgelegen pension waar wij de beschikking krijgen over drie twee-persoonskamers met elk een eigen badkamer. Een pension met een uitzicht om van te dromen.

We genieten volop van het tot nog toe bijzonder comfortabele pelgrimsleven. Met in het vooruitzicht een dag waarop ook wij zonder vooraf slaapplaatsen te hebben gereserveerd op weg zullen gaan. Want ook wij willen deze reis wel eens ervaren wat het met je doet als je niet zeker bent van een slaapplek op je beoogde bestemming.

Best spannend, morgen….