Dag 8: 20 september 2018, Mougas – A Ramallosa (17 km)

Het is nog donker als wij allemaal klaar zijn met ons ontbijt (bestaande uit oploskoffie en een voorverpakt cakeje). Met twee zaklampen en met behulp van enige straatverlichting beslissen we om de duisternis te trotseren

We lopen in het donker vrij dicht bij elkaar, zo voelen wij ons veiliger en zien we met elkaar datgene wat gezien moet worden: de gele pijlen, hondenpoep en oneffenheden op de grond.

Langzamerhand wordt het licht en wordt de wereld groter. En wat volgt is een pad over een in de mist hangende berg waarbij de natuur door de geur, de uitzichten en de vogelgeluiden ons doet verstillen.

Barbara, Martha en Nico lopen voorop.

Rond half elf komt de zon boven de berg uit. De mist lost dan snel op. We genieten, zoals je aan José en Marion kunt zien, van het lopen door de ontwakende natuur.

De afdaling eindigt in het stadje met de naam Baiona. Daar worden we welkom geheten door een bijzondere kapel. Een kapel zoals ik die nog niet eerder heb gezien.

We passeren ook een prachtige villa. Martha voelt zich er direct thuis.

Het centrum van bet stadje ligt aan een monding van een rivier. Op het grote plein bezoeken we twee Romaanse kerken. Kerken die zich van binnen zowel sober als rijk tonen.

Tijdens het wandelen hebben wij steeds meer contact met andere pelgrims. José loopt zoals je op deze foto ziet een stukje samen met vier mensen uit Colorado. Deze vier mensen zijn speciaal vanuit de VS naar Europa gevlogen om een week samen de camino te gaan lopen.

Eerder dan verwacht zijn wij bij de brug die vlakbij het klooster ligt waar wij vannacht hopen te kunnen slapen.

Rustig lopen we vervolgens de laatste 500 meter naar deze albergue. Ik vind het toch wel een beetje spannend, zal er plek voor ons zijn? In mijn hoofd is plan B en plan C al voorbereid. De rest van de groep heeft daar gelukkig geen last van.

Vlak voordat we de poort naar het klooster naderen, horen we snelle voetstappen dichterbij komen. Drie pelgrima’s hebben de race ingezet, zij willen voor ons in de rij voor de bedden gaan staan.

En bij het klooster aangekomen gunnen wij het hen van harte dat zij hun rugzakken vooraan in de rij zetten. En tot mijn vreugde constateer ik dat plan B en plan C niet ten uitvoer hoeven te worden gebracht: wij zijn nummer 4 tot en met 10 in de rij voor de hier beschikbare 40 slaapplekken.

Na 1,5 uur wachten in de kloostertuin, mogen we twee aan twee inchecken. Na registratie van ons paspoort en na ondertekening van een formulier krijgt elk van ons een bed toegewezen. Best een formeel moment.

Elk van ons heeft vandaag, voor zover gewenst, een eigen kamer. Een kamer met een opgemaakt bed, handdoek, wastafel en bureautje. Wat een luxe valt ons toch ten deel!

En na zo’n dag, die in het donker begon, hebben wij voldoende redenen om op een terras aan de riviermonding met elkaar een toast uit te brengen op ons tot nog toe erg voorspoedige pelgrimsleven.