Dag 6: Vila Praia de Ancora – Monte Thecla – Guarda (17 km en 500 hoogtemeters)

Het lopen en ervaren van de camino geeft al snel een band. Tijdens het gemoedelijke ontbijt in de keuken van het guesthouse waar wij vannacht hebben geslapen voelen wij met elkaar een familieband. De een zet koffie, de ander dekt de tafel en de derde wast de boek weer af. De een is direct wakker en heeft volop praatjes, de ander wordt de rust gegund om langzaam wakker te worden.

Rond 8 uur vertrekken wij in de mist richting het noorden. De temperatuur is aangenaam, de paden egaal en zonder hoogteverschil en het tempo ligt hoog. We hebben genoten van de Portugeese gastvrijheid en vriendelijkheid en we kijken er naar uit om kennis te maken met Spanje.

Via de steegjes van het kustplaatsje Caminha lopen we naar de grens.

Nog even in Portugal.

En dan met de boot op weg naar Spanje.

In Spanje worden we welkom geheten met het eerste afstandspaaltje. Nog 165 km lopen tot Santiago.

Omdat de route die wij vandaag lopen niet lang is, is er de mogelijkheid om Mont Thecla te beklimmen. Dit is een heuvel van 341 meter hoog, gelegen op een schiereiland. Op deze heuvel is een Romeins Hillfort uit het begin van de jaartelling is opgegraven.

Na enige twijfel beslist iedereen om met elkaar deze vrij steile heuvel te gaan beklimmen. Wat een bikkels zijn de mensen uit deze groep!

De heuvel ligt buiten de camino en niet helemaal duidelijk is waar we naar boven kunnen gaan. En juist die onduidelijkheid spreekt Niko aan. Als echte padvinder bekijkt hij alle mogelijke alternatieven op zijn telefoon en op de kaart. En na aankomst in Spanje loopt hij voorop om ter plekje de mogelijkheden om een eigen weg te vinden te onderzoeken.

Via alternatieve paden langs mooie uitzichtpunten klimmen wij elk in zijn/haar eigen tempo heel rustig omhoog.

Op de heuvel worden we verast door een prachtige plek waar de muur die de grens van het Romeinse rijk aangeeft nog te zien is. En bij de muur zien we de fundamenten van de vele huisjes waar de meer dan 3000 Romeinen hier hebben gewoond.

Tijdens de lunchpauze ervaren we hoe snel blauwe lucht en dikke mist plaats kunnen maken voor elkaar. Als een stoplicht zo snel kan de mist binnenkomen en weer verdwijnen.

Martha, Marion en Niko lopen met elkaar nog verder naar het kruis op de top. Voor Marion een bijzondere ervaring, deze berg draagt haar naam.

Na de lunch leidt Niko ons de berg weer af. Hij heeft een mooie PR-route naar onze eindbestemming gevonden en met een strikje heeft hij het punt gemarkeerd waar wij het gebaande pad af moeten gaan.

Met kleine stappen dalen wij door heide en langs rotsen af naar Guarda. Een prachtig pad dat door de mist een extra mystieke dimensie heeft.

En als dan blijkt dat ons hostel aan een privé-baai ligt, een baai waar een aantal van ons heerlijk gaan zwemmen, weten we het zeker. ‘Het was een hele klim, maar wat een uitzicht en wat een ervaring. De wereld ligt aan je voeten en alle dingen waar je je eerst druk om maakte lijken nietige stipjes achter je’. (Bron: Pelgrimeer-kaart, de berg).