4 september, 13 km, bewolkt en motregen, later zon

“Wat ik thuis laat is meegenomen”……en vandaag is het “wat ik zelf niet hoef te dragen, is meegenomen”.

Ik ben bijzonder trots op alles dames, dat ze bewust kiezen voor bagagevervoer. Ze houden goed rekening met wat ze kunnen om nog meer te kunnen genieten van het prachtige Galicië. Jacobus begeleidt ons….

Na de daling van gisteren is nu weer een flinke stijging naar 700 meter.

Wat een nacht gisteren! Kermis voor de deur, tot laat muziek en een slaapruimte waar de hele avond en nacht pelgrims door moeten. De muziek hoorde ik goed, ook net oordoppen, maar van de rest heb ik niet zo veel gemerkt. Alleen de slechte slapers onder ons, zijn de hele nacht wakker geweest. Wat voel ik me dankbaar dat ik doorgaans goed slaap. In de ochtend gaan we in een bar D’Gusta ontbijten. Net naast de herberg Villa Martin. Een nieuwe zaak, die zeer zeker de moeite waard is om te ontbijten.

Daarna gaan we in Portomarin terug naar de rivier bedding. Hier staat na veel regen ook water, nu is alleen modder te zien en de randen die het water heeft gevormd.

Het is somber weer en het begint te motregenen. De stijging is over een mooi bospad.

Spontaan ontstaan gedenktekens. Deze komt rommelig over er zijn er ook,waar je ziet dat er met emoties stenen zijn neergelegd.

Veel pelgrims leggen er eentje bij, en staan er even bij stil.

Waar ik vandaag door geraakt werd is deze verbrande boom met een blank, haast ongeschonden hart. Ik denk meteen aan het lied van mijn koor: “o schoonheid uw verbrand gezicht”.

Het sombere weer geeft andere, bijna mysterieuze vergezichten. De heuvels die verder weg zijn, worden minder grijs en worden haast hetzelfde als de lucht. We kijken en zien steeds wat anders. We voelen ons dankbaar dat we hier lopen.

Bij de bar Gonzar is het een drukte van gaan en komende pelgrims. Na Portomarin de eerste bar na 8 km. Daar stopt iedereen wel. We ontmoeten er Heather, een Canadese die met veel moeite deze heuvels trotseert. Ze doet het en komt ook steeds boven. We hebben er bewondering voor, want we snappen dat het haar moeite kost. Ze zegt me dat ze het zo fijn vindt me te ontmoeten, ze voelt zich aangemoedigd en ze krijgt er energie van. Zo ….wat een mooi compliment. Ik word er blij van.

Dan volgt nog een flinke stijging naar de vroegere nederzetting Castro de Major. Een erg mooi deel. De motregen is verandert in echte regen en zo komen de poncho’s uit de tassen

Na deze zware klim vinden we dat we het goed gedaan hebben. Proost, op deze geweldige dag.