6 juni, 24 km, licht bewolkt 20 graden, San Bol – San Nicolas
Bijna 3 maanden van huis nu. Steeds verder weg en het lijkt ook of ik steeds verder van mijn familie en vrienden ben. Ik realiseer me dat dat voor de thuisblijvers nu lastig is. Waar is Mieke??? Daar duurt 3 a 4 maanden erg lang en voor mij is het stap voor stap verder. Ik denk niet in tijd. Het voelt als: ik denk niet aan problemen uit het verleden, niet aan toekomstige dingen, alleen aan de dagelijkse dingen….wandelen, eten, drinken, slapen en dat iedere dag weer. Thuiskomen, weet ik uit ervaring….dat is lastig voor mij. Dat duurt wel enkele weken voor ik weer aan het normale leven gewend ben en verder ga. Met de verdieping en verrijking die deze Camino me brengt. Vandaag dan ook voor mijn liefste vrienden en familieleden een bloemetje. Ik ben jullie echt niet vergeten en draag je in mijn hart mee.
In San Bol kunnen 12 mensen slapen en als je dat een keer mee wilt maken, je kunt gewoon reserveren. Helemaal in de stilte van de Meseta. Met zijn allen aan een grote ronde tafel. Normaal gezien vindt er dan verbroedering plaats. Nu waren er 6 fransen, die geen Engels spreken en het gezellig met elkaar hadden. We voelden ons een beetje verloren. Zo zie je maar, je weet nooit wat het wordt. Ik zag erg tegen de nacht op want in de middag waren er 2 verschrikkelijk aan het snurken. En…wat was het? Rustig. Zo weer wat geleerd. Niet te snel oordelen. In de ochtend vertrek ik met zonsopkomst.
Meseta….ik kom er aan… Velden vol gewassen, klaprozen langs de kant. De eindeloosheid van de wegen, die nergens naar toe lijken te gaan.
Of toch wel? Na 5 km kom ik Hontanas binnen. Onverwacht duikt ook dit dorp op. Net in de zon gelegen. Het is tijd om te ontbijten. In San Bol is geen ontbijt inbegrepen.
Na Hontenas is een prachtige veldweg door een dal. Wederom omgeven met rode, witte, blauwe en paarse bloemen. Wat geniet ik van die kleuren.
Langs een grotere weg kom ik aan bij de ruïnes van San Anton, waar ook een herberg is gevestigd, geen elektriciteit, geen warm water, een geweldige sfeer. De mensen zijn aan het schoonmaken, maar ik word aller hartelijks ontvangen met een camino smile. Ik weet dat van vorige keren en graag ga ik daar heen. Dat geeft me energie, zodat ik ook kan opladen. Ze wijzen me op jonge uilen, die nog niet kunnen vliegen. Bij het weggaan, tref ik een jonge Duitse vrouw aan met enorme blaren. Ik kan haar helpen en zo werd dit een mooi moment.
4 km verder ligt Castrojeriz. Het dorp op de heuvel gebouwd, dat je al van verre ziet liggen. Het is zo een super wandelweer. Net 10 graden, maar wat een heldere lucht en mooie kleuren.
Na Castrojeriz stijg je van 800 naar 900 meter in iets meer dan een km. De Alto Mostelares. Dus bijna 10%. Dat is heftig! Ook die zie je al van verre liggen. Dat kleine lichte pad dat naar linksboven gaat. Ik wordt overstroomd door geluksgevoel. Net of mijn hart een sprongetje maakt.
Terugkijkend is Castrojeriz erg ver weg.
Dat is het in de Meseta. Bijna geen bergen en als er een ligt ga je er recht over heen. Dus ook weer terug. Dat gaat in 18%…..Daarna een veldweg van 3,5 km.
Ook vandaag ga ik naar een herberg met maar 12 plekken. Hier kun je niet reserveren. Het is albergue San Nicolas. Voor mij was er een plekje, toen ik om 14 uur aankwam. Ook voor Johanna en Ana, die gisteren in San Bol waren. We mogen binnen. Het is slapen in de kerk, in een stapelbed. Daar ben ik erg blij mee.
Met een beetje fantasie, zie je door de lichtinval een Jacobus met staf…….Deze uitleg kreeg ik van de hospitalero….
Jouw prachtige mesetafoto’svan de klaprozen doen mij denken aan mijn eigen camino van 2002 ook vanuit Nederland. Ook toen was het thuiskomen en weer wennen heel moeilijk, ik heb nog een hele tijd het dagritme vast kunnen houden met smorgens vroeg een kleine wandeling om de ochtend lucht te kunnen ruiken.
Maar gelukkig ben je nog niet aangekomen en zijn de meeste dagen nog een caminofeestje. Vier het pelgrimsleven nog maar even ?
Wat een mooie fotos van een mooi gebied!
Dag Mieke,
Ik wil je even laten weten dat ik je nog steeds volg. Je blog is heel herkenbaar. Niet alleen de foto’s, maar ook de teksten.
‘Ik denk niet in tijd,’ schreef je vandaag.
Ik had hetzelfde gevoel toen ik van Alkmaar naar Santiago liep. Het was alsof ik bezig was aan een reis zonder begin en zonder eind.
Buen camino
André
Kan me voorstellen dat je er tegenop ziet om weer terug te gaan naar het gewone leven. Maar geniet van het heden want je bent nog niet thuis. Geniet nog maar
Ik volg je elke dag. Fijn om je te volgen. En nu de meseta. Volg ok met extra belangstelling. Ooit uit tijdsoverwegingen overgeslagen. Kijken of we nog eenkeer uit Burgos gaan lopen om dat toch te doen. De foto’s van vandaag zijn overtuigend.
Groetjes weer van mij en Hetty
Wat een pracht aan klaprozen, die stonden 3 weken geleden nog niet in bloei.
Indien je lang loopt klappen ze voor jou?
Heel leuk deze foto’s te zien, het staat nog vers in mijn geheugen.
Mieke je bent een kanjer. We blijven je volgen tot Santiago. Weer zulke mooie foto’s. Dikke knuf uit Alphen
Wat een ontzettend mooie foto’s vandaag
Die prachtige velden vol klaprozen
Ik zou zo alleen daarvoor nog eens in juni terugwillen, want in april begin mei dit niet gezien
Wel in San Anton overnacht bij nachtvorst
Heeeeel bijzonder!
Dank je dat we zo prachtig mee mogen genieten
Je mag trots zijn zo lang ” alleen “op pad!!!
Dank je wel Mieke voor de bloemen!!!! Door je blog iedere dag te lezen , blijf je toch dichtbij. En de foto’s vertellen de rest van het verhaal…….is genieten voor mij.
Hou vol, het gaat heel goed en in juli praten we gewoon verder.
Liefs, Agatha
Hallo Mieke. Even laten weten dat ik je elke dag volg. Dank je wel voor alle mooie foto’s en verslagen. Ja Mieke wat ben je al lang van huis. Geniet er nog maar van. Wat ben je een Kanjer! !veel wandelplezier nog. Lieve groet Roza
Lieve Mieke, zei jij niet een keer dat “thuiskomen” bij jezelf ligt….ach, dan ben jij al lang thuis!
Wat een prachtige velden…..en ……ik heb deze velden ook hier gezien!! Bij het Bossche ziekenhuis , zomaar langs de weg, zag ik van de week zulke mooie klaprozen, margrietjes en korenbloemen….zo mooi, dat ik nu maar besluit om jou dat stukje achterna te lopen!!!
Je hebt nog weken voor je, Mieke!! Heerlijk!!
Lieve Mieke, k reageer niet altijd op je mooie verhalen, maar weet dat ik elke dag aan je denk en mij in mijn hart heb gesloten. Veel mooie woorden van jou. Maken mij ook sterk. Bedankt voor de mooie bloemen.
Liefs Ans,Cees en Julia
Lieve Mieke wat laat je ons toch genieten .. prachtige bloemen stuur je , mooie vergezichten , die foto met je schaduw precies in het pad, wouw !!! En dan het verslag elke dag. En om te zien dat je zelf ook geniet . Tis ook een cadeautje voor ons, ogen dicht en een stukje met je meelopen. Nee je bent niet alleen . Mooie dag weer morgen ..
niet denken in tijd ik kan het niet eens en ik ben dan maar een paar weken onderweg. Lekker is dat he. Geniet weer van je tocht