12 april, 25 km, eerst regen, later zwaar bewolkt, 13 graden, Bert – Arfeuilles

Bij de familie Charpin ben ik echt niets tekort gekomen. Dat was een soort “vrienden van de fiets” adresje. Gewoon een bed in een kleine slaapkamer en de douche en badkamer delen. Vanochtend kreeg ik zelfs gekookte eitjes mee en Yves had voor mij een brood geregeld bij het plaatselijke brooddepot. Kortom… Alles wat een pelgrim nodig heeft.

Dat ik dit verslag de titel “eten…” meegeef, komt omdat ik in Arfeuilles in een gite d’etappe slaap en ik in mijn boek had gelezen dat hier een restaurant en een winkel zou zijn…. Beiden gesloten. Wat nu?(Gite d’etappe is een pelgrimsherberg, met stapelbedden en voorzieningen) Ik kan echt niet zonder eten, na een intensieve wandeldag. De mevrouw van Acqueil stuurde me naar de bakker en gelukkig hadden ze daar voor mij een aardappel quiche. Ik kreeg een kopje sla en zo was mijn maaltijd weer compleet. Gelukkig.

Om 7.45 uur ging ik de deur uit voor de lange etappe van 25 km. In de regen startte ik. Niet erg! De druppels kletteren op mijn paraplu en de luchten zijn bijna zwart. Dit geeft een mooi effect op het dorp Bert. Ik moest direct klimmen. Daar bij het witte huis bovenin de foto, daar kwam ik vandaan.

Ik kan merken dat ik in de bergen ben. Het Massief Centraal. Na de eerste klim blijf ik geruime tijd ongeveer op dezelfde hoogte. Ik kan alle kanten uitkijken.

De route van Bert naar Arfeuilles is over de kortste route al 25 km. De gestippelderoute is dat. Meer dan genoeg voor mij, hier in de heuvels met rugzak. Onderaan het kaartje zijn de hoogte verschillen. Arfeuilles ligt op ongeveer 400 meter hoogte.

Het is een prachtige etappe. Alleen een klein stukje langs een drukke weg. Verder alleen rustige boerenweggetjes en paadjes. Je ziet dat het geruime tijd naar beneden gaat. Ik liep op een hoogte over een heuvel heen.

Er is iedere dag wel iets wat me raakt. Vandaag was dit mooie kruis onderweg. Van smeedijzer gemaakt en juist op dat moment een blauwe lucht. Hier dichtbij was een kerkje, hier had ik een kaarsje willen aansteken voor mijn vriendin, van wie de zwager is overleden. Het was gesloten, maar mijn gedachten waren bij hen.

Maar ook dit beeld van 2 paarden. Hier heb ik even bij stilgestaan. Beiden leggen ze hun hoofd op elkaars flank. Wat troostrijk!

Of deze….het zijn toch echt fans van me. Ik was net een spoor overgestoken en liep zo over het terrein van de boer naar een volgend weggetje.