22 oktober 2017, 17 km, zonnig 20 graden

Op het weerbericht zien we dat er nu veel regen valt in Spanje, maar hier is het al sinds augustus droog. We worden door de eigenaresse van Tio Pepe uitgezwaaid, nadat we er in de bar uitgebreid hadden ontbeten. Een “desayuno” voor €3,50, inclusief koffie en jus d’orange. Dat is een goed begin van de dag. Het was voor mij ook heel speciaal, want ik mocht zomaar een slaapzak lenen. Wat een gastvrijheid!

Dan volgt een lange rechte weg richting Villavente. Het heeft gevroren vannacht en het is goed dat ik een jasje heb gekocht.

De kaardebollen (in de zomer paars bloeiend) zijn uitgebloeid en geven een mooi silhouet bij de opkomende zon. Een kortdurend moment om even terug uit te kijken.

In Villavente is 1 bar na 10 km en daar zien we al onze mede pelgrims weer. Die zijn ook ongeveer net zonsopkomst vertrokken. Gezellig! Op dit moment zien we veel Duitsers, Canadezen en enkele Spanjaarden. Ik probeer Iberia te bereiken ivm mijn rugzak en krijg hulp van een Spanjaard. We voelen ons verbonden. Ook bij hem lukt het niet….te weinig bereik… Rustig wachten dan maar.

Het is zo mooi om te zien dat mede pelgrims samen een grote pijl leggen. Steentje voor steentje, waarbij elk steentje bijdraagt aan de pijl. “Ik heb een steen verlegd”… Dat liedje komt spontaan bij ons op. Zo voelt dat ook. Op weg naar Santiago, maak je veranderingen mee.

Hospital de Orbigo is bekend om de lange brug. Elke pelgrim op weg naar Santiago zal deze in zijn herinnering hebben. Ook deze pelgrims komen over de Camino brug. Zekerheden achterlaten, nieuwe wegen vinden, je eigen grenzen verkennen, wat is voor mij ok?? En wat niet meer?? We zijn pas 3 dagen onderweg en voelen het nu al.

Nog 4 km nu naar Villares de Orbigo, waar Christiene ons hartelijk ontvangt. Ik krijg kleding, zodat mijn eigen kleding in de was kan en ook een slaapzak. Zij zorgt zo voor elke pelgrim. Een gouden hart op de juiste plaats. Dankbaar zoeken we onze slaapplek op. Daarna is het tijd voor de borrel?.