4 september 2017

We hebben een dag sneller gelopen dan gepland en dan komt een dagje Finistere in zicht. Een dagje “zee-gevierd”? Met een 6 persoons taxi (Pepe van taxi 68) gaan we naar Cee om de laatste etappe naar Finistere te stappen. Het is erg mistig als we in Cee aankomen. Eerst flink klimmen door een smal pad vanaf Corbution. De mist is veranderd in regendruppels en in regenkleding stappen we over de stapstenen naar boven.

Geen mooie uitzichten, maar het intieme van pelgrims in de mist. In de mist keer je makkelijker naar binnen en ik geniet van de stilte.

Ook steeds treffen we de Columbiaanse Nathalie op ons pad. Zo ook vandaag.

Bij Playa de Estorga hebben we even pauze, met restaurant, omgeven door palmbomen.

Cora vindt zelf haar Jacobsschelp. Verdiend Cora, ook jij bent een prima loper, die ook tegenslagen weet te overwinnen.

Vlak voor Playa Langosteiro ligt nog een mini strandje verstopt. Na het oversteken van de grote weg gaan we ver naar beneden, om datzelfde stuk weer te klimmen.

Wat is het heerlijk om met blote voeten de laatste km over Playa Langosteiro te lopen. 3 km over het strand. Ook Bertine geniet er zichtbaar van. De golven bereiken makkelijk het strand. Het is vloed en we moeten soms opzij springen.

Josephine kiest het vlonder pad. Dat loopt evenwijdig, en is bijna net zo ver. Aan het einde van het strand komt ze weer bij ons.

Bij aankomst in Finistere gaan we op Spaanse tijden eten. Het is 15 uur als we er aankomen. We eten hier vissoep. Rijk gevuld met schelpdieren en moten vis. Heerlijk!

Op naar de paal 0,00 km. Dat voelt speciaal….helemaal geen km meer te doen?

Het is alsof we oudjaar vieren. We sluiten wat af om met nieuwe energie, nieuwe plannen opnieuw te starten.

Een onvergetelijke avond. We hebben tapas bij ons, en een flesje wijn. Hiervoor kregen we plastic bekertjes van een bewoner, toen we op pad waren naar de vuurtoren.

Door de mist van vandaag was het de vraag, krijgen we een mooie zonsondergang?

De koperen schoen wordt nog in een zilver licht gezet.

We waren er om 20.00 uur en zien met de minuut het licht en het uitzicht veranderen.

We zagen de mist opkomen vanuit het oosten. Die vormde een warme deken, toen de zon onderging. Ongelofelijk mooi. We waren ontroerd van dit mooie moment.

Inmiddels was de mist in het oosten opgetrokken en daar was de lucht roze, met wolken over de bergen en een volle maan. Een kippenvel moment.

Deze bijzondere afsluiting van onze Camino was een dag met een gouden randje. Ik neem het mee in mijn hart. En nu……? Op weg terug naar het leven van alledag, met deze ervaringen in je nieuwe rugzak.?

“Even stilstaan is de beste vooruitgang”.