3 juni 2017, 24 km, Vilafranca = Cardunuela, mist later regen.

We werden gisteren verlegen van de accommodatie van het restaurant van San Anton Abad. Heel sjiek en ook super vriendelijk personeel. Dat verdienen we als pelgrim.

Volgens de weersvoorspelling zou het vanochtend regenen. Dat viel mee, er was alleen mist toen we vertrokken voor de grote stijging van 200 meter naar 1100 meter. Dat viel niet mee….Carmen en Annet zetten hun beste beentje voor.

We staan even stil bij het monument A los Caldos. Pelgrims laten daar een steentje achter ter gedachtenis aan iets of iemand.

De bosweg naar San Juan de Ortega is vanaf het monument 8,6 km. Alleen maar rechtdoor. Niet ver van San Juan is een rustplek. Vaak kun je hier koffie of thee kopen. Nu waren we vast te vroeg en liepen maar door.

Eindelijk houdt het bospad op en zien we in de verte San Juan de Ortega liggen.

Dan gaan we op weg naar Atapuerca. Een volgende klim, opnieuw naar 1080 meter. Het regent, maar we hebben geluk bij de echte klim naar de top is het droog.

Vlak voor de afdaling is een labyrint gelegd door de pelgrims. Ooit was er een mee begonnen en nu wordt het steeds groter. Als je daar bent voel je de verbondenheid met alle pelgrims. Ook dat hart laat dat voelen. Uit alle landen, uit alle standen. Hier weet je alle pelgrims zijn gelijk.

De afdaling naar Cardunuela is spectaculair. De zon laat zich heel even zien.

Het was weer een mooie etappe, maar zwaar. 3 keer een grote stijging, de afstand (24 km) en de regen. Deze toppers hebben het weer geflikt. Super. We slapen in herberg Via Minera. Een kamertje van 4 bij 2, geen plek voor de rugzak, wel een eigen douche. Ook dat is Camino. Je weet echt niet altijd waar je slaapt en hoe de kamer zal zijn. Een pelgrim klaagt niet….die is tevreden met zijn bed. Wij ook!!