30 mei 2017, Logrono – Ventosa, 19 km droog half bewolkt 22 graden

“Buena suerta” zegt een Spanjaard deze ochtend vroeg tegen ons. Zelf had hij de Camino lichtjes in zijn ogen toen hij dat zei. Dan realiseer je je weer eens dat dat niet vanzelfsprekend is. We hebben in deze 10 wandeldagen te maken gehad met spierpijn, blaren, oude blessures aan een voet, die weer opspeelt, pijnen en pijntjes aan de benen, een val van een bed, een val over een boomstronk, verkoudheid… Nou reken er maar op…. Geen camino zonder pijn. En toch, deze kanjers, zetten door en zo hebben we al meer dan 180 km afgelegd. Elke stap telt, en zo gaat het ons vast lukken.

We hadden vandaag meer van die kleine geluksmomentjes, zoals de ontmoeting van de pelgrim met de ezel.

Het duurt wel even voor we Logrono uit zijn. De lange weg wordt in een tunnel mooi uitgebeeld….nog ver weg, maar we zijn op weg. Ellen laat het mooi zien.

Dan gaan we door een park om verder van de stad te komen. We zien een biddende torenvalk, zwanen met jong, een eekhoorntje. Je ziet het de zintuigen staan open om deze dieren te zien.

Aan het meer “de la Grajera” hebben we een korte koffiestop.

En niet zo ver daarna ontmoeten we de man die er ook al in 2009 was (voor de lezers, mijn eerste Camino). Een ontmoeting om vast te houden, dingen die je van je Camino niet vergeet.

Klazien krijgt hier ook een Santiago schelp. Ieder van ons heeft er nu een. Ze is er erg blij mee.

We lopen nu in de Rioja streek. Paden door de wijngaarden, in enkele weken zijn de ranken flink gegroeid. Hier is het nog steeds heuvelachtig met mooie vergezichten.

Navarette zien we al van verre liggen. Zoals de meeste plaatsen hier, op een heuvel. Dat is weer klimmen geblazen. Voor sommigen pijnlijk voor de kuiten en knieën!

Hier de opgravingen van het oude pelgrims hospitaal.

Het laatste stuk naar Ventosa loopt vlak langs de snelweg. In Ventosa slapen we in herberg San Saturnino. Fijne ontvangst, met rustgevende muziek, een tuin, een kamer voor 6 personen. We hebben het goed samen!