14 oktober 2016, 18 km, zonnig, koel 2- 20 graden

Wat een hartelijkheid in albergue Tio Pepe. Gisteren hebben we een heerlijk pelgrimsmenu gekregen. Echte zelfgemaakte groentensoep en gehaktballetjes voor mij. En een moot Merluza voor de anderen. Mmmm! Ieder genoot ervan. Vanochtend werden we vrolijk uitgezwaaid.

De laatste dag vandaag dat het vlak is. Vanaf morgen na Astorga kunnen we ons hart weer ophalen. En het vreemde gevoel is dat we zin hebben in de bergen. Ons lichaam is gewend aan de km en de vermoeidheid van de eerste weken is alweer vergeten.

Zo hebben we veel tijd voor fijne gesprekken en voor het verwerken van de dingen waar je mee bezig bent. Oog voor de details onderweg, zoals een hartje van rozebottels of schoenen over elektriciteitsdraden. Hoe zijn die daar gekomen, vraag je je af….??

In de ochtend is het een koude wind en zo kraakhelder…dat zie je in Nederland zelden.

We passeren Hospital de Orbigo, waar een van de langste bruggen te vinden is.

In de parochiele herberg mogen we een kijkje nemen in de de tuin met de levensboom. Een kunstwerk, indrukwekkend mooi.

We nemen nog even pauze in Hospital de Orbigo voor we de laatste km afleggen naar Villares de Orbigo. Hier vinden we de fijne herberg Pablo en Belen, direct aan het dorpsplein. We worden hartelijk verwelkomd door Christien, de belgische eigenaresse. Daarna als eerste…onze borrel, deze keer direct voor de herberg.