Augustus 2015

Belevenissen van een pelgrim, vanuit het pelgrimsburo

Hoe zal dat gaan? Als vrijwilliger werken op het pelgrimsburo, het “Oficina del Peregrino? Vol goede moed ga ik naar Santiago.

Het is vreemd in Santiago te zijn en geen pelgrims tegen te komen, die je hebt ontmoet tijdens je camino. Wel sta je dan ook open voor contacten en in de bus spreek ik een oma van 75 jaar die haar kleinkind (+/- 14 jaar schat ik) Santiago en Finistere laat zien. Zo, denk ik, dat zaadje voor de camino is geplant.

Verloren loop ik de eerste dag een beetje rond. Aan het eind van de middag ga ik op de afgesproken tijd naar het pelgrimsburo en wordt verwelkomd door een andere vrijwilliger. Kennelijk hadden ze nog niet op me gerekend, want er was niemand die tijd voor me had. Er staat dan ook een hele lange rij voor het buro te wachten. Ik begrijp dat de medewerkers geen tijd hebben. Op dat moment is de wachttijd zeker 2 uur.

 

 

 

Er zijn zo ongeveer 6 vaste medewerkers en er wordt gewerkt met ook 4 vrijwilligers. Het is nog augustus en dagelijks komen er meer dan 1000 mensen een “Compostela”halen. Vrijwilligers komen uit alle landen, ook Marie-Louise uit Nederland die 1 week samen met me werkt. De vrijwilligers werken van 10.00 – 15.00 uur of van 15.00 uur tot 20.00 uur.

De eerste dag begin is om 10.00 uur. Ik neem het werk heel serieus, omdat ik weet wat voor een belangrijk moment dit is voor de aankomende pelgrims om de “Compostela”in ontvangst te nemen. Het is ontzettend druk. De pelgrims wachten, geduldig, wel 3 uur in de rij. Geen tijd voor een persoonlijk gesprek, wel zie ik de stralende ogen en die krijgen ze van mij terug, met een welgemeende felicitatie.

Tot mijn verrassing  kiezen de meeste pelgrims voor de “spirituele reden”. Dat is een van de vragen die je aan de pelgrims stelt. (In het Frans, Duits, Spaans, Engels of Nederlands) Wat was de reden van je camino? Misschien is de reden om spiritueel te kiezen, omdat de Compostela er anders uit ziet? Of toch………….? Zoals een vrouw van ongeveer mijn leeftijd (57), die na enig aarzelen zegt: “Doe toch maar spiritueel”. Ik zie aan haar ogen dat ze het meent. Ze zegt dat het haar iets heeft gebracht en dat ze voelt dat ze nu al veranderd is. Ze is zichtbaar dankbaar met mijn felicitaties.

Een man wilde de lange rij omzeilen, omdat hij zijn vliegtuig moet halen. Slaapt in het Parador. Ik overleg met de baas en die zegt: “vraag zijn ticket”. Die had hij niet bij zich en is ook niet terug gekomen. De vraag is dan: klopt zijn verhaal niet of had hij echt geen tijd? Ik weet het niet en wil ook niet oordelen.

Veel Spanjaarden lopen hun camino vanaf Sarria. De laatste 100 km van de camino francais. Een extra check of ze 2 stempels per dag hebben. Als vrijwilliger kun je daar niet echt over oordelen, omdat je alle plaatsjes niet kent. Of een dame op leeftijd die niet wist welke camino ze liep (ze was met iemand mee gelopen). Er stond Lugo op; in totaal 130 km. Dat kan in 5 dagen. Voor mij blijft:”ga uit van vertrouwen en oordeel niet”. En of ik alles ga vragen aan de baas? Daar heeft hij het veel te druk voor.

Dit vrijwilligerswerk op het pelgrimsburo kost mij heel veel energie. Toch blijf ik bij mijn besluit echt aandacht te geven aan elke pelgrim die bij mij aankomt. Ik kijk ze aan en geef ze een hand met oprechte felicitaties. De vaste medewerkers doen dat niet en werken als automaten. De gegevens worden al in de computer gezet terwijl de pelgrims nog voor hun staan. Ze werken dan ook minstens 2 keer zo snel als ik. Hier probeer ik me niets van aan te trekken en blijf het op mijn manier doen.  Wat een mooie ervaringen:

Een oma van 59 die met haar kleinzoon van 10 op pad is geweest. Wat een ervaring voor een 10-jarige om een camino te lopen. Zo een stralende ogen, wat een tevredenheid en geluksgevoel straal hij uit. Wat neemt hij er maar een klein stukje van mee op de rest van zijn leven. Een camino vergeet je nooit.

Een Nederlandse jongeman van 21, die zegt dat het de beste beslissing tot nu toe was in zijn leven.  Ik ben onder de indruk van zijn uitspraak. Zo: (groot) ouders, neem je kleinkind mee op camino. Of: dat zouden veel meer jonge mensen uit Nederland moeten doen. Voor de spaanse jongelui is het heel gewoon. Ze mogen dat op hun CV zetten……

Een vrouw van tegen de 40 die binnenkomt en totaal overstuur is. Haar pelgrimspaspoort verloren in Monte de Gozo. Een spaanse vaste medewerker begrijpt het en deze mevrouw krijgt toch haar Compostela.

Na werktijd ga ik even naar de “Huiskamer”. Hier worden Nederlandse en Belgische pelgrims ontvangen en hebben de mensen tijd voor je. Dick en Anneke nodigen me ook altijd uit voor een kopje koffie tijdens de pauze. En wie zitten daar? Nico en Joke. Nico is vertrokken uit Nederland en ik was uitgenodigd om erbij te zijn, toen Nico de zegen kreeg in zijn kerk. Een mooi moment. En Joke van Erp die een boek (Pad over de horizon) over haar camino heeft geschreven.  En daar is het dan: het pelgrimsgevoel! Koffie en thee verzorgt door Dick en Anneke, samen brood en fruit delen en verhalen over de camino vertellen. Weten dat iemand het pas echt begrijpt als hij zelf camino heeft gelopen.

Wat een blije mensen komen er binnen! Veel jonge mensen ook met van die stralende ogen. Weten dat camino je iets doet. Je zou willen weten: Wat? Ik noem dat altijd “de camino smile”. Wat is dat? Een diep gevoel van rust, tevredenheid, die zich uit in een stralende glimlach.

Een heel enthousiaste, blije man uit Reims. Helemaal van huis uit gelopen. Hij laat zien en voelen dat hij dankbaar en emotioneel is. Ik merk bij mezelf dat me dat goed doet.

Ook de volgende dagen blijft het heel druk. Nog steeds staan er om 9 uur in de ochtend al rijen te wachten. Ik probeer voor iedereen een momentje van blijdschap te tonen. Ik feliciteer, geef een hand en maak een praatje. De pelgrims vinden dit heel fijn!

Hoe beoordeel je een pelgrimspaspoort? Afstand, duur, stempels. Je krijgt er wel een beetje een gevoel bij. Als ik twijfel ga ik altijd op mijn gevoel af.

b.v

Een chique dame die in hostals en pensions heeft overnacht. Heeft een aantal dagen geen stempels…..maar komt wel van St. Jean Pied de Port. Ze kijkt in haar boek waar ze die nacht van ontbrekende stempels was…Ik vertrouw haar en geeft haar de “Compostela”.

2 dames uit Portugal met een 3^e paspoort. Ze kwamen op zondag aan en moesten dezelfde dag terug. De 3^e persoon moest op maandag weer werken. Ook op zondag was het heel druk en ze hadden geen tijd om in de rij te wachten. De 2 dames komen speciaal op maandag met de auto terug met 3 paspoorten. Dat mag niet, maar toch heb ik ze die 3^e Compostela gegeven. Later hoorde ik dat het een van de trucjes was om ook als je niet gelopen hebt een Compostela te bemachtigen. –Niet meer doen dus- (zeg ik tegen mezelf)

Een vrouw van rond de 30 met haar hond. Mag de naam van de hond ook op de Compostela? Ik denk na en voel………Waarom niet? Ach, alleen de dankbaarheid die mensen dan uiten, als ik even wat extra’s doe. Daar doe je het toch ook voor?

Een echtpaar, toeristen, die willen ook een stempel van de kathedraal. Ik geef er een op een memo velletje, die hij trots bij zijn paspoort bewaart. Ik denk niet dat het mag, maar (zo ben ik) niet alles vragen, gewoon je hart volgen.

Het zijn tenslotte de kleine dingen die het doen.

Een gezin van 4 personen: Vader (of opa) van 70, moeder van 50 en 2 jonge kinderen van 9 en 11. Wat zijn die trots! Helemaal vanaf Tui (camino Portugues) gelopen. Zij hadden geen officiële credential, wel een kaart met ruimte voor stempels. Tja……..die krijgen van mij toch ook een Compostela?

Een spaanse vrouw waar ik tegen zeg, dat ze zon in haar ogen heeft. Dat onthoud ik, zie ze. En ze gaat weg met een stralende lach.

3 mannen gelopen van Irun naar Ribadeo, zo een 600 km. Die wilden ook een Compostela. Dat kan niet, want je moet de laatste 100 km naar Santiago gelopen hebben. Daardoor dacht ik aan een “Certificate of Distance”, waarvan ik echt dacht dat het mocht. …….Niet dus. Voor deze ene keer werd het goed gekeurd. Niet wetende dat er 2 van zijn vrienden ook stonden te wachten en die een hoop stennis maakten omdat ze geen “Certificate of Distance”krijgen. Teleurgesteld en zeer boos verlieten ze het buro. Zo goed word je als vrijwilliger niet ingewerkt. Je krijgt maar 5 minuten begeleiding.

Een man komt alleen een stempel van de kathedraal halen. Hij heeft heel het stuk gelopen van Pamplona en is alles kwijt geraakt. Alles weg, inclusief gitaar. Hoort dat ik Nederlandse ben en ziet dat ik vrolijk ben. Hij begint spontaan te zingen: “Ik ben vandaag zo vrolijk”. Nou dat ben ik en dat wil ik voor alle pelgrims zijn. Positief en open iedereen ontvangen.

En wat denk je van de reactie van (een Koreaan?) toen hij zijn naam in de letters van zijn land mocht schrijven?

Na de laatste werkdag, loop ik 1 etappe naar Negreira. 22 km in de richting van Finistere. Kom ik een dame tegen en die vraagt me: Was je gisteren niet op het buro van de pelgrims? Ja, zei ik. En wat kreeg ik als reactie? Je moest eens weten, hoe goed me dat deed, toen je me een hand gaf. Wat is het leven toch eenvoudig, als je met zo een klein gebaar, zoveel goed doet……Emotioneel neem ik afscheid van haar.

Het was een mooie ervaring, daar op het pelgrimsburo. Toch heeft het me teveel energie gekost en heb ik ervoor gekozen om dit vrijwilligerswerk niet meer te doen. Teveel op kantoor achter de computer, te weinig tijd voor echt contact met de pelgrims. Wie weet ga ik als vrijwilliger in een herberg werken? Dat lijkt me ook een mooie uitdaging!