22 mei 2017, Orrison – Rochevaux 18 km prachtig weer 25 graden

De meest uitdagende etappe vandaag, met een stijging van 650 meter en een daling van 500 meter. Deze laatste in 5 km en ik moet je zeggen dat is erg zwaar!

Wat een verschil met vorig jaar, toen we door de mist onze weg moesten zoeken. Nu was het al direct helder, toen we van Orrison vertrokken.

We voelen ons nu al een fijne groep. Ieder geniet op zijn manier. We helpen elkaar waar nodig. “Ik heb 5 engeltjes bij me” hoorde ik. En “Wat voel ik me dankbaar dat ik dat op mijn 70ste nog mag doen” . Koesteren hoor ik zeggen…”Oude reus, wat ben ik blij met je”, Wat mij heel goed deed was de dankbaarheid van mede pelgrims uit Zweden, toen ik ze hielp met hun rugzak. Het zijn zo van die kleine dingen die ons als pelgrim dankbaar maken.

Na ongeveer 7 stevige km klimmen vinden we zomaar een busje waar je koffie, eieren, bananen e.d. kunt kopen. Onze eerste pauze, we waren al 2 uur onderweg. We lezen daar dat het nog 1 km flink stijgen is, en daarna 5 km plat. Die 5 km plat hebben we niet gezien hoor, het bleef maar stijgen.

Zo zie goed dat het stijgt, Carmen, Johan, Annet, Klazien en Ellen tegen de blauwe lucht. Zo mooi om te zien!

Regelmatig staan we even uit te blazen. Zodra je spieren beginnen te trillen is dat heel belangrijk.

De daling is vooral over een stenig bospad. Heel goed opletten. Steil en met losse steentjes. Ondanks dat ik stokken gebruik is dat ook voor mijn knieën zwaar.

We vragen ons op een moment af …hoe ver zou het nog zijn. Het bleek 750 meter. Dat valt mee. En weldra zien we ook het klooster van Ronchesvalle. We zijn er! Deze monster etappe gehaald.

De herberg wordt gerund door Nederlandse vrijwilligers. We worden hartelijk ontvangen. Ik word begroet met: ” hè Mieke, we hadden je al verwacht”. Leuk he? Simon had ons al aangekondigd.