21 november, 15 km, half bewolkt 20 graden, 2e deel van Messines naar Silves

Na een rit van 1 uur komen we weer bij de picknickplaats van het stuwmeer aan en gaan naar de Funcho dam.

T.i.:

In het stroomgebied van de Arade werden twee dammen gebouwd, dicht bij elkaar: de Funcho-dam,  en de Arade -dam .  Deze twee reservoirs hebben op dit moment vrijwel uitsluitend het doel water te leveren voor gebruik in de landbouw. Ze maakten de verspreiding mogelijk van citrusboomgaarden, die zich niet langer alleen op vruchtbaar, vlak land bevonden, maar werden verbouwd op de hellingen van kalkstenen heuvels, gestructureerd in terrassen, ter vervanging van droge boomgaarden, ooit de ‘koningen’ van de economie van de Algarve. Dit is één van de redenen waarom de ecologische waarde van dit gebied is afgenomen, met verlies aan biodiversiteit tot gevolg.

Het is een indrukwekkende stuwmuur, hier moeten we omheen lopen.

Dan begint de klim van 2 km! Het zwaarste stuk van de route.

De Via Algarviana loopt verder langs Ribeira do Arade en gaat het binnenland van de berg in.

We kwamen 1 wandelaar tegen, die ons waarschuwde voor een diepe plas, meer dan enkel diep. We konden er gewoon omheen en vonden het echt niet lastig. We hadden een veel moeilijker traject verwacht.

We klimmen naar het hoogste punt van deze etappe en komen op 244 meter hoogte uit. We kunnen er 360 graden om ons heen kijken.

Het blijft goed opletten! Staat er een kruis bij een afslag of de rood witte streep. Je kijkt er zo overheen. Hier in dit gebied valt het bereik van internet weg en kunnen we elkaar niet altijd bereiken. We doen het dan met roepen en fluitsignalen. Ik ben blij dat later ieder weer bij elkaar is. We volgen een vallei met eucalyptus bomen.

Vlak voor Silves zien we op de top een oude windmolen. Daar loopt ook een pad naar toe, die slaan we maar over…..😉

Volgens het boekje zouden we dan een rivier over moeten steken. De Ribeira do Enxerim. Hier hadden we verwacht door het water te moeten waden, er lag een nieuwe weg en we hebben er geen rivier gezien. Wel zien we de contreien van het kasteel van Silves.

We worden verrast door een bloeiende boom. Het blijkt een zijde boom te zijn.

Vlak bij het kasteel vinden we een terras op het eindpunt van de etappe. Daar proosten we op.

Dit was alvast een mooie oefening voor de bergen naar Monchique. Hier komen we over 2 dagen aan.

20 november, zonnig 20 graden, 15 km van San Bartholomeu richting Silves. De etappe naar Silves is 30 km, we splitsen de etappe in 2-en.

De 9e etappe van de Via Algarviana begint in het centrum van het dorp São Bartolomeu de Messines, naast de hoofdkerk . We gaan ernaar binnen om een kaarsje aan te steken. Hoe mooi blauw is de lucht! Dat belooft weer een prachtige dag te worden .

T.i.

De bouw van deze kerk dateert uit het eerste kwartaal van de 16e eeuw.
De gevel, die een prachtige veranda (1716) heeft, vertoont een onmiskenbaar landschappelijk effect, vanwege een combinatie van verschillende materialen (kalk en zandsteen uit Silves)

We passeren diverse byzondere bomen. Waaronder een groep eucalyptus bomen en een Indische sering. (Met dank aan Marion)

We komen dichter bij de bergen en het landschap verandert.

Eerst komen we bij Ribeiro do Arade aan. De Via Algarviana volgt deze rivier. Een onverhard pad dat erg mooi is. We zien landschappen van de riviervallei en haar zijrivieren. Je kunt zien dat het water nog steeds erg laag staat. Als ik het zo inschat nog zeker 1 meter zou erbij kunnen.

Tegen de hellingen zien we dennenbomen. Zo keurig op een rijtje, die zijn daar vast geplant.

Ook deze met een grijs paarse gloed vonden we heel bijzonder. Elly heeft gevonden: Acacia Baleyana.

Als je denkt aan een lunchplek en je vindt er zo een in de stralende zon…meer heb je als wandelaar toch niet nodig?

Bij een picknick plaats dichtbij de stuwdam worden we opgehaald door Henk van Vilafoia in Monchique. Hier verblijven we 7 nachten en zullen dagelijks worden gehaald en gebracht naar het volgende deel van de Via Algarviana. Wat een fantastisch verblijf! Het etappe drankje nuttigen we in het restaurant.

19 november, 20 km, van Alte naar San Bartelomeu, meest zonnig 20 graden. Hemelsbreed is het misschien 10 km, wij gaan zowel ten noorden als ten zuiden van de A2 door de prachtige Algarve. Zo komen we makkelijk aan 20 km.

Vanaf Hotel Alte zitten we meteen op de route. Wel ging de mevrouw van de receptie de achterpoort voor ons openen.

In Perna Seca wordt de route een smal pad. De vegetatie wordt dikker en we komen al snel bij een beekje dat rijk is aan riviervegetatie, met essen en oleanders.

Het pad is hier en daar een lastige daling, waarbij we elkaar helpen.

Na het oversteken van de rivier komen we bij het dorp Torre aan met de witte huizen.

Onderweg zien vele bomen met rijpe sinaasappelen, echt door de zon gekleurd.  Ze blijken heel lekker te zijn en Annemiek plukt er een.

Na 2 uur wandelen hebben we er 8 km opzitten en hebben dan behoefte aan pauze. Een paar stenen en onze stoelen staan klaar. Vlak daarna is de enige plaats met horeca bij een tankstation. Hier verkopen ze ook koffie.

Vrij snel daarna klimmen we over een zeer ongelijk pad naar boven. Het voelt als zeer oud, alsof er een kar met paarden over zou gaan.

Een van de hoogtepunten van deze sector is de passage langs de oevers van Ribeiro Meirinho. 

Een erg mooi pad.

Een afwisselende route vandaag. Of de smalle paadjes tussen het groen, of landbouwwegen alsof we op vlak terrein door Nederland liepen. Met als verschil de sinaasappel bomen in plaats van appelbomen

Ook zien we bloeiende narcissen en schitterende Irissen.

We zien San Bartholomeu in de verte liggen. We logeren in het Bartholomeus guesthouse, precies aan de route en in het centrum.

18 november, 19,8 km zonnig, 20 graden

We keken naar buiten en zagen de zon opkomen vanaf onze slaapkamer van Casa de Mae. Eerst wat mistig, later een strak blauwe lucht. De zon lacht ons tegemoet. Een goed begin van de dag

Dat is wel iets om in de gaten te houden. De etappe is 16,2 km, we sliepen 1,4 km van de route en ook nu weer 1,4 km in hotel Alte. Verder dan het centrum, wel op de route van morgen.

Vlak na vertrek uit Salir zien we water raderen en diepe putten met water reservoirs. Zo kan de bevolking hier toch landbouw bedrijven, de aarde wordt zo nodig van water voorzien.

Het is wederom een heel gevarieerde route. We komen later door het lokaal beschermde landschap van Rocha da Pena op 479 meter hoog met vele plantensoorten. We zien veel bloeiende rozemarijn, sinaasappelbomen, granaatappel bomen bloeiende cactussen.

Het is erg rustig op deze route. We komen zelden iemand tegen. Vandaag een dame uit Zwitserland, die 6 weken vrij had voor ze aan haar nieuwe job begon. Ze liep tegengesteld. Later kwamen 3 Portugezen op ons pad, die wilden in 1 week aan het eindpunt zijn. Wij hebben na vandaag nog 9 wandelwagen voor de boeg en hebben er inmiddels 7 opzitten. We voelen ons in het ritme van een wandeldag thuis. De spierpijnen zijn weg, we kunnen goed uitrusten en we genieten volop.

In Benafim hebben we na 10 km pauze, we merken dat er hier leven in de brouwerij is. Mensen aan het werk, scholen….en voor het eerst sinds vertrek een mogelijkheid om cash te halen. Na het cafe was mijn geld helemaal op.😉🤔

We lopen verder naar het noorden door Barrocal Algarvio met de droge boomgaarden. We bereiken Ribeira do Freixo. Hier konden we voorzichtig oversteken. Hinke was er als eerste en helpt de anderen met droge voeten over te komen.

Daar is het laagste punt en dan begint de lange klim.  Het is een pittige klim.

We gaan door het stadje Alte en hebben daar alvast het etappe drankje.

Tja, en als we dan nog ruim 1 km 100 meter moeten klimmen is dat echt niet makkelijk.

We logeren in het schitterend gelegen Alte hotel.

17 november 16 km van Barranco do Velho naar Salir

Alweer de 6e etappe van de Via Algarviana.

Hier gaan we van de bergen van de Algarve naar de Barrocal, door kurkeiken- en aardbeiboombossen naar droge boomgaarden.

Na het vertrek uit Barrenco blijken we vooral op de hoogte van ongeveer 500 meter te blijven. Het is een bergrug met naar alle kanten uitzichten.

Vandaag hebben we gelukkig weer droog weer, wel nog meest bewolkt. Door de wijdse uitzichten is het lichtspel van de wolken goed te zien. Precies daar waar de zonnestralen de grond raken, licht het een beetje op.

We passeren de windmolen van Faranhão of Eira de Agosto , waar we zouden kunnen genieten van het panoramische uitzicht, dat reikt van de bergen tot aan de kust. De windmolen zien we al van verre liggen. Door de bewolking zien we de zuidkust niet.

We dalen vervolgens af naar Carrascalinho , langs een zeer bosrijk en aangenaam ravijn. Een zeer pittige daling van zeker 10 %.  We zien er veel kurkeiken, aardbeien bomen, bloeiende heide en ook bloeiende rozemarijn.

Als we beneden zijn krijgen we de uitdaging om een rivier te passeren, de Ribeira do Rio Seco. Eerst kunnen we er nog overheen springen, later wordt de uitdaging groter en sommigen gaan met blote voeten door het water.

Dit vinden we meevallen!

Het laatste deel naar Salir, zijn ommuurde paden, langs amandelbomen en ook citrusbomen, de sinaasappels vragen bijna om geplukt te worden. Een genot om er te mogen lopen.

We komen in Salir aan en er is eindelijk een geldautomaat. We denken dat we er kunnen pinnen. Dat blijkt niet zo te zijn. 🤔 We hebben bijna geen contanten meer. De Portugezen willen het liefst alles   contant, daar hadden we geen rekening mee gehouden. Vlak erbij vinden we een bar voor ons etappe drankje.

Hier in Salir is op zondagavond geen restaurant open…..we vinden een restaurant waar we eten kunnen bestellen. Dat komen ze straks brengen. Casa de Mae ligt buiten het dorp en het zou een flinke klim zijn. We boffen maar weer. 😉

16 november, 14 km van Feitera naar Barranco do Velho, droog en bewolkt 17 graden.

Omdat het zo verschrikkelijk veel had geregend wilden we vandaag een alternatief voor de route lopen. De groene route is de Via Algarviana, de rode hebben wij bewandeld.

Onderstaand is de beschrijving van de oorspronkelijke route.

In de 5e sector wacht u een spectaculair landschap, maar ook een van de meest veeleisende en moeilijke dagen van deze reis. Je loopt midden in Serra do Mú of Caldeirão , met een zeer bochtig en ruig terrein. De beklimmingen brengen je naar toppen waar je onvergetelijke panoramische uitzichten hebt en waar je van de gelegenheid gebruik wilt maken om diep adem te halen. De afdalingen volgen groene valleien en waterstromen.

We zouden de Ribeira de Odelette moeten oversteken en die is alleen begaanbaar als er niet teveel water staat. Dat doen we dan ook niet.

We laten ons naar Feitera brengen en starten met de wandeling. Omdat het over de weg is letten we veel op de details, zoals de kurkeiken, en de paddestoelen. Op de kurkeiken staat een kode, waarop je ziet wanneer ze de  laatste kurk hebben geoogst.

Langs de weg vinden we het toch maar saai. Als we een afslag naar “Barranco” zien, gaan we kijken hoever we komen. Blijkt dat precies daar een plaatselijke wandelclub te zijn die een rondwandeling van/naar Montas Novas heeft georganiseerd. Dat is leuk! We stijgen en dalen door het mooie landschap. De vrijwilligers staan langs de kant en delen fruit, water en snaps uit.

Dat is vlak voor een plek waar we nooit door zouden kunnen. Wat denk je? Er staat een auto klaar met laadbak en we mogen zomaar meerijden, samen met de wandelaars van de plaatselijke club .We hebben er veel plezier mee.

Fijn dat de plaatselijke bevolking de route heeft uitgezet. Die weten waar je het water kunt passeren. Een eind verder hebben ze pallets over het water gelegd, zodat we over het water kunnen in plaats van erdoor.

De eerste keer dat we een bar onderweg treffen, en dat is in Montes Noves. We kunnen met de jas aan net buiten zitten. Bij de bar verkopen ze “pastel de natas” een Portugese lekkernij met een soort custard pudding.

Dan is het nog 5 km over de weg naar Barranco. Onderweg smullen we van medronho (madrones), vruchten die worden gebruikt voor alcohol. Je hebt vele kg’s nodig om 1 liter drank ervan te maken.

Een andere wandeldag, zeker een om ook te onthouden…..

Morgen pakken we de Via Algarviana op naar Salir. We hopen dat we zonder wateroverlast door kunnen.

15 november, 14,5 km, heel veel onweer en regen van Vaqueiras naar Cachopo……tenminste, dat was de bedoeling. Door overstroomde waters liep het anders.

We hebben vandaag een jarige in ons midden. Ans, van harte gefeliciteerd. Tijdens het ontbijt zingen we haar toe.

Het regent nu en dan hard, nu en dan wat minder. De poncho’s blijven steeds aan en uit gaan. Het valt nog mee, het is goed te doen.

We zien bloeiende cactussen, olijven met veel regendruppels. En we zien overweldigende mooie natuur.

Toen kwamen we aan de eerste uitdaging. Diepe plassen, een stroompje dat plotseling een grote stroom met water was geworden. We hielpen elkaar om er zo droog mogelijk over heen te komen.

Het begon steeds meer te onweren en we besloten in Casas Baixas te gaan schuilen. Niemand te zien, we zien een piepklein plekje om te schuilen. Net genoeg voor 8.

Het onweer houdt maar niet op. We tellen tussen de donder en de bliksem. Het is niet te dichtbij. Het lijkt tussen de bergen op en neer te gaan.

Onderstaand verslag is van Elly. Zij ging met Leo, Hinke en Annemiek verder.

Toen de regen en het onweer begonnen af te nemen besloten we met 4- en de tocht verder te vervolgen. De anderen gingen met de taxi naar ons overnachtingsadres.
Zonder dat we het wisten begon het echte avontuur. Water kwam overal vandaan en stroomde naar het laagste punt. Niet als een kalm stroompje maar als een wilde watermassa. Niet alleen naast de paden maar ook over onze route 😱
We zagen wijnranken en olijfbomen in het water ipv ernaast.

We moesten klimmen, klauteren en springen, tot onze enkels door het water waden om onze weg te vervolgen. Uiteindelijk hebben we de alternatieve route op topo gps gevolgd naar de weg. Dit pad liep hoger dan het pad van de route waardoor we het laatste stuk zonder problemen konden bewandelen. De taxi haalde ons op (met dank aan Mieke) en zo kwamen we voldaan en vol verhalen aan bij het hotel waar we de komende twee nachten verblijven.

We stonden te wachten op de schuilplek en toen kwam er toch iemand naar ons toe. Mogen we even binnen schuilen vraag ik? Dat kon, we kwamen in een opberg ruimte met allerlei materialen. Blij dat we toch even uit de wind konden staan. We waren inmiddels heel koud geworden.

Gelukkig kwam de taxi sneller dan verwacht. Het was even droog, maar het zag er zeer dreigend uit.

We verblijven in Barranco do Velho, pension/restaurant Tio Bia voor 2 nachten met een voortreffelijk restaurant. Tussen Vaqueiras en Barranco is geen overnachtingsplaats te vinden. Morgen gaan we een klein stukje terug en gaan over de verharde weg naar Barranco. Het passeren van een rivier, wordt voor morgen nog afgeraden. We kijken terug op een wel heel bijzondere dag.

14 november, 24 km, heel veel buien 17 graden, van Furnazinhas naar Vaqueiras.

Dat wisten we wel dat het zeer waarschijnlijk een dag met buien zou worden. Vanmorgen zaten we aan een zeer rijk, uitgebreid ontbijt in de serre en we zagen dan ook vette druppels in het zwembad plonzen. We gaan wat later weg, de eerste bui bij het zwembad achter latend.

Opgewekt gaan we op pad. Een nieuwe dag ligt voor ons

De route was er een met een flinke oefening in voortdurend stijgen en dalen. Niet heel lang omhoog en ook niet zo steil, goed te doen,  onze spieren voelen het wel. Er wordt gewandeld…..😉

Omdat ons verblijf, Varandas do Vale in Furnozinhas 1 km van de route ligt, komt er ook zomaar een km bij. 22,9 was de etappe, totaal werd het 23,9 km. Eerst over een avontuurlijk paadje dat van de accommodatie naar het dorp liep.

Ook in de nacht had het al geregend. Het was lang geleden. Het nog groene Algarve wat afgestoft. Het groen is nog dieper groen geworden. We vinden het erg mooi.

Ook vandaag moesten we een riviertje oversteken. De Barranco de Maria Galega. Waar was dat dan? Ik kon het me niet herinneren. Met het terugkijken van de foto’s moet het hier geweest zijn.

We zien vandaag een  bloeiende Prunus en ook bloeiende amandelbomen. Iets verderop lammetjes. Heel gek om dat in dit seizoen te zien. Voor mij voelt het als voorjaar.

Intussen glijden de km’s onder onze voeten. Af en toe is het ook weer even droog en kunnen we wat meer van de omgeving zien.

We hadden al even pauze gehad, we zaten net en het begon weer te regenen. Hier op de Via Algarviana is geen enkele voorziening. We kiezen een randje aan de kant van het pad, een vuilniszak of zitmatje en ons stoeltje is klaar. Soms ging het erg hard plenzen en wat fijn……we hebben precies een afdakje in een dorpje bij een voordeur.

Later was het droog en we zochten een plekje om te rusten. Een ouder echtpaar was thuis, we mochten wel even op hun stoep pauzeren. We krijgen zelfs een snaps, die doen we toch maar niet. We hebben nog km’s te gaan.

In Vaqueiras vinden we een bar met winkeltje langs de weg. We hebben in geen 2 dagen winkeltjes gezien, inmiddels is al onze proviand op. Veel hebben ze niet. Ik neem er een pak crackers mee. Andere kopen yoghurt en repen. Dat is wel nodig. Het lunchpakket was een klein broodje. Daar kunnen we niet op lopen. We vinden dat we het etappe drankje verdiend hebben.

We hebben een slaapplaats in Casa d’Aldeia. Net genoeg kamers voor ons. Helaas was er door onvoorziene omstandigheden maar 1 persoonskamer ipv 2. We krijgen een 3 persoonskamer. Ook goed!! In het restaurant wordt heerlijk voor ons gekookt. Een stoofpot met aardappelen, vlees en erwten met worstelen. Ook een menu met vis, aardappelen en broccoli. Het smaakte ons goed

“the poncho must go on” wij laten ons niet uit het veld slaan….

13 november, 17 km, zonnig 17 graden van Balurcos naar Furnozinhas

Vandaag zouden we een rivier moeten oversteken, die volgens de beschrijving een avontuur zou zijn….We hebben het geprobeerd, dat zie je waar de rode lijn niet doorloopt…. Het loopt anders

Een mooie route met vergezichten, langs de randen van de heuvels, met de olijfbomen en hier en daar ook dennenbossen. Daarna dalen we af naar de Ribeira da Foupana.

We gaan onder een enorm viaduct door met een snelweg eroverheen. Steeds verder zakken we af naar de rivier.

Kruip door /sluip door proberen we de weg te vinden. We geven niet zo gauw op, maar vinden het toch te riskant om door het water te waden. De stenen zijn glad en niet iedereen durfde het. Dus we kiezen ervoor terug te gaan.

Later proberen we toch nog een dam te maken. Stenen verzamelen, doorgeven en neerplonzen.

Dan terug naar de snelweg, om er te komen moesten we onder een hek doorkruipen, tegen een talud omhoog klimmen op handen en voeten en tenslotte over een heel smal pad langs de snelweg, hoog boven de rivier. Ook dat was niet voor iedereen een optie en we gaan hier spitsen. Met 5 gingen de dappere dodo’s op pad.

Fijn om te zien dat we zo goed voor elkaar zorgen. In Corte Velho vinden ze nog een bar open. Die eerst helemaal niet te vinden was. Een piepklein barretje met een bijna tandeloze barman en petten die zeker 20 jaar niet waren afgestoft. Water voor thee wordt in een pannetje gekookt, voor € 1, wat wil je nog meer. Met veel plezier denken ze eraan terug.

De anderen gaan terug naar Parreiras. We kijken of er een alternatief is, dat zou op dat moment nog 12 km zijn. Dat vinden we te ver en we besluiten de taxi van gisteren te bellen. Wel meer dan 1 uur wachten, en dan gaan we toch op pad. We laten ons na Corte Velha afzetten en lopen zo toch nog het laatste stukje.

Het toeval wil dat we bijna gelijk aankomen. De ene groep over Furnozinhas, de andere eerder van de route af en bijna rechtdoor. De mevrouw van de accommodatie was al naar ons tegemoet gekomen.

Even van de route af ligt onze prachtige accommodatie, Varandas do Vale. Met een zwembad voor de deur en plaats voor 5 personen. 3 worden gehaald en gebracht naar een andere accommodatie. We eten straks hier, wat een gastvrije ontvangst.

Een zeer avontuurlijke dag!

12 november, 19 km, 23 graden zon, van Alcoutim naar Corte Tabeliao en met de taxi naar Balurcos

Prachtig! Een eerste kennismaking met het zuiden van Portugal. De eerste heuvels, de eerste dag van de Via Algarviana. En dat allemaal onder een strak blauwe lucht, zodat we even de grijze november luchten achter ons kunnen laten. We hebben ervan genoten. Het voelt als hoogzomer!

We volgen eerst de grens met Spanje langs de rivier Guadiana.

Eerst gingen we terug naar Alcoutim, om boodschappen te doen voor de lunch. Na 8 km is er horeca, maar of we daar wat te eten konden krijgen was niet duidelijk. De winkel ging om 9 uur open. We wachten geduldig langs de rivier Guadiana. Met een strak blauwe lucht en al een heerlijke temperatuur vinden we dat helemaal niet erg.

Na Alcoutim klimmen we al wat omhoog. De rivier nog naast ons, maar in de diepte.

We zien kurkeiken, olijfbomen en citrusvruchten onder het voortdurend glooiende landschap.

Bij Afonso Vicente hebben we boven op een heuvel pauze. Er is een beetje wind, zodat we het net niet te warm vinden.

Daarna gingen we naar een rivier. Ribeira dos Cadavais. Volgens mijn boekje, waar we mogelijk door het water zouden moeten waden…..ik dacht dat het hier misschien ook zo geregend had als in Zuid Spanje. Het lijkt er niet op. Er rest een klein stroompje. We worden er niet eens nat van.😉

Ten slotte klimmen we naar het dorpje Corte Tabeliao. Voor de eerste dag vind ik 19 km voldoende. Ik had een taxi geregeld die eerst de bagage ophaalde en ons daarna in Corte Tabeliao ophaalde. Een mooie dag ligt achter ons.

We overnachten in Balurcos in Casa do Vale des Hortas. Iets buiten het dorp. Vanavond is het 15 minuten lopen naar het restaurant. Dat is goed te doen. Voor het etappe drankje hoeven we niet de deur uit. De gastheer en mevrouw halen de biertjes uit de koelkast en een heerlijke fles wijn.

11 november 2024

We gaan op pad voor een nieuw avontuur! De Via Algarviana. Op onderstaande kaart is het de blauwe lijn die vanaf de grens van Spanje door de heuvel van de Algarve naar Cabo San Vicente gaat.

Reisbeschrijving:

11 februari, 21 km, beetje regen, 14 graden Cabo de San Vicente

Yeah, we zijn er! Van harte gefeliciteerd Hinke, Elle, Pauline, Marion, Ted, Irene. Na de fantastische Via Algarviana hebben we Cabo San Vicente gehaald.

En …we hebben ook vandaag een jarige in ons midden. Irene is de gelukkige. We zingen en feliciteren haar van harte.

De laatste etappe was zo goed als vlak, inmiddels ervaren we het als eenvoudig. We waren gestart in Raposeira, een klein deel van de een na laatste etappe.

Tot aan Vila do Bispo is het nog een beetje heuvelachtig. We realiseren ons dat het de laatste dag is en nemen het nog goed in ons op. Langzaam zetten we onze laatste stappen in de prachtige natuur van dit deel van de Algarve. Zoals een slakje die langzaam haar terrein verkent.

Na Vila do Bispo zijn het vooral rechte paden. Wel door een natuur terrein, waar we de bloemen zien ontspruiten. Af en toe druppelt het, en ook als we pauze hebben in de natuur doen we onze regenkleding aan. 1x passeren we een watertje. Hinke zoekt het pad en vertelt mij hoe ik erover kan gaan.

De laatste 3 km zien we in de verte de zee. We zijn er bijna. De vuurtoren komt in zicht. Ook al weten we: het gaat over het onderweg zijn, ons doel bereiken, telt ook mee. Onze voeten hebben ons toch zover gebracht. 200 km zit er op. Hoeveel stappen zouden dat zijn? Ik schat toch wel 230.000….(?)

Precies als we er zijn, komt de zon even door. Het voelt als beloning van deze dag.

Ons laatste etappe sluiten we af bij het restaurant die bij Cabo de San Vicente staat. Wat een mooi moment.

Op weg naar huis…..we danken ook heel hartelijk alle medewerkers van Vila Foia voor de heel plezierige gastvrijheid. Het voelt als thuiskomen.

Tot slot, van Irene, een gedicht.

Kind van de zon.

Waar ter wereld je leven begon je bent en blijft een kind van de zon Jouw zon, met z’n ontelbare stralen waar je al je levensenergie uit mag halen.

Stralen van onbeperkte beweeglijkheid die je de mogelijkheid bieden tot spontane creativiteit Andere stralen van pure warmte en licht die je laten kijken naar één ieders gezicht.

En komen er weleens wolken langs gedreven zie ze als promotiekansen voor je leven Want elke wolk, hoe groot of hoe klein zal je ten diepste de ruimte geven voor meer zonneschijn

Jouw zonneschijn, die van hart tot hart zal gaan zal krachtig schijnen wanneer je de vreugde ervaart om je bestaan Gebundeld met alle zonnetjes van deze aarde zal er iets moois ontstaan, iets van onschatbare waarde.

10 februari, 21 km, droog veel wind 13 graden, deel Bensafrim naar Vila do Bispo

De etappe van Bensafrim naar Vila do Bispo is  30 km lang. We starten daarom in Barao de Sao Joao, 6 km na Bensafrim en wandelen naar Raposeira, dan is het nog 4 km te gaan naar Vila do Bispo. Die doen we er morgen bij.

Het was een mooie start deze morgen. Een klein uurtje in het busje en na aankomst het kleine dorpscafe opzoeken van Barao de Sao Joao. De plaatselijke bevolking zit er al, sommigen zelfs in de ochtend met een biertje of wijntje. Het dorp is bekend door de vele nationaliteiten die er wonen, vaak kunstenaars en dat zie je in het dorp terug.

We beginnen direct met een klim en komen in het bos ten noordwesten van het dorp. De “Perimetro Florestal”, vol met parasoldennen.

Het is een zeer mooie etappe. De heuvels en dalen volgen elkaar voordurend op. We zien vele tinten groen in dit mooie glooiende landschap. Een van de hoogtepunten is het Vinha Velhadal, een vruchtbaar landbouw gebied.

Later komen we op een zeer uitgestrekt plateau en het Lagoa de Budens (Budensmeer). Een wetland gebied met in het vogeltrek seizoen vele vogels.

Hier aan de kant van dit natuurgebied vinden we een plekje uit de wind. Tijd voor de pauze….

Na het passeren van de grote weg, de Estrada National 125, komen we in een natuurpark Alentejano. Verrassend mooi met ineens weer forse stijgingen. Op het hoogste punt kunnen we net de zee zien!

Intussen is het steeds harder gaan waaien. (Windkracht 5 a 6) Hier en daar moeten we oppassen dat we niet omver waaien.

In deze vroege voorjaars maand februari zien we toch al enkele bloemen. Met dank aan Marion. Die heeft de naam ervan op kunnen zoeken. We kunnen ons voorstellen dat het hier de komende maanden een kleurenpracht zal worden.

Deze fantastische wandeldag sluiten we af in een cafeetje in Raposeira. Morgen de laatste dag ……

9 februari, 16,5 km zeer mistig en koud

Voor vandaag stond rondwandeling nummer 5 in de planning. De Cascatas genaamd, watervallen.

Eigenlijk 2 rondjes vanaf de Foia top, langs 3 watervallen. Omdat het erg mistig en koud was, kiezen we ervoor om na de lunch de kortste weg naar Monchique te nemen. Dat is het deel helemaal naar beneden. Te voet gaan we daarna naar Vilafoia. Nog 3 km extra.

Op 900 meter hoogte is het zo mistig dat we bijna geen hand voor ogen zien. Ook nu is GPX track onmisbaar. Er lag een boomstam over het pad. Marion gaat eronder door. De anderen proberen een hoger pad. We zien Marion niet. We roepen naar elkaar om zeker te zijn dat iemand niet verloren loopt. Wel zien we dat het prachtige paden zijn. De vormen van de bomen, de vele mossen, zoals gewei mos, baard mos, bekertjes mos en ook al bloeiende Mimosa. De geuren van die boom en ook de eucalyptus komen met vochtig weer extra naar voren.

Dan komen we bij de waterval van Penedo do Buraco. Is dat alles denken we? Een klein mini stroompje …..maar goed het is en blijft een waterval.

Soms, heel even zien we wat meer van de omgeving en van elkaar. Zoals ook aan de noordelijke kant van de Foia berg de boerderijen met de terrassen en de fraai bloeiende heide.

We kijken even of het cafe bij Foia open zou zijn. Volgens internet open, we komen eraan en het blijkt gesloten. We vinden een plekje op de grond en genieten zo van de wolken die nu heel vlakbij lijken. We treffen heel even een klein beetje zon.

Wat doen we vragen we ons af? Door de wind, mist en kou wisten we het. De kortste weg naar Monchique. We dalen af. Meer dan 400 meter in 4 km. Goed voor de been spieren, en hard werken voor de knieën….

Als we in Monchique zijn is het tijd voor ons etappe drankje. Voor de meesten koffie tijd met wat lekkers. En dat is een verstandige keuze, als je nog 3 km omhoog moet klimmen….

Nog 2 dagen van de Via Algarviana te gaan. Zaterdag komen we bij ons eindpunt aan. Cabo de Sao Vicente, we komen eraan!

8 februari, 21 km, bewolkt, beetje regen, 14 graden Bensafrim

Gisteren waren we 10 km voorbij Marmelete gekomen en zo bleef er voor vandaag 21 km van de etappe naar Bensafirm over. Toch nog weer in totaal 854 hoogtemeters, waarbij uiteindelijk 191 meter daling.

In de nacht had het flink geregend en vandaag liepen we in het dal, Vale de Lobo en langs de rivier, Ribeira de Vagarosa. Verschillende keren moesten we deze rivier zonder brug oversteken. Tja, hoe gaat dat? Pauline was onze “padvinder” en liep voorop om een paadje te zoeken. Tot 2 keer toe lukt het haar. We zijn haar trouwe “volgers”. De roze lijn op onderstaande foto is de route, de rode lijn hoe we zijn gelopen. De eerste waterovergang was niet te doen. Te diep. Dan zouden we zeker de schoenen uit moeten. Tussen de bramenstruiken en andere prikstruiken door zoeken we onze weg. Even checken of we de goede richting gaan en bij de route in de buurt blijven. Door het struikgewas staan zeker geen aanwijzingen. En ja we komen bij de 2e mogelijkheid aan om het water te passeren. We kunnen er net door.

We passeren het stuwmeer Barragem de Bravura. Een erg mooi gelegen stuwmeer aan de vallei de Lobo. Van dat stuwmeer zien we niet zoveel. Het ligt diep beneden ons.

Later zien we ook waar de mensen van leefden. Uitgebeeld op tegelwerken. Hier worden de drie onafscheidelijke figuren van de herders getoond: de herder, de hond en de kudde. In dit geval verwijzen we naar geiten van het Algarve-ras, geclassificeerd als een bedreigde diersoort. Dit is een dier dat perfect is aangepast aan de omstandigheden van de arme gebieden van de Algarve en voornamelijk wordt gefokt om vlees en kaas te produceren. In deze streek zijn er nog steeds mensen die zich inzetten voor deze activiteit.

Een stukje verder zien we ook druivenstruiken. We voelen hier het voorjaar. Bij de druiven is het nog niet te zien, die zijn in hun wintertooi, met de mooie vormen, zonder de bladeren. Steeds opnieuw moeten we ook plassen passeren. Dat lukt wel, langs de randen is er net plaats genoeg.

Als we er bijna zijn, komt de zon nog even tevoorschijn. Net 3 km voor het einde, nemen we nog even een pauze.

Op naar Bensafirm. We vinden een cafeetje met allerlei lekkernijen. Chocolade met de vruchten van de Johannesbroodboom en met vijgen. We nemen het ervan…… Deze wandeldag zit er weer op.

Deze wandeling in een zin samengevat: we zoeken onze weg door het water😉…..

7 februari, 22 km, half bewolkt 15 graden Marmelete deel Bensafrim

De etappe van Monchique naar Marmelete gaat over de top van Foia. Daar waren we gisteren en we kiezen dan ook voor de start op de Foia top. Dan is het nog 11 km naar Marmelete en zo konden we nog 10 km van de etappe naar Bensafirm wandelen. Dus deel etappe 11 en deel etappe 12.

Om 9.15 uur waren we al op de top van de Foia berg (834 meter hoogte) om te starten met de wandeling. Het vroege ochtend licht is strijklicht, warm en het betovert de omgeving. Meteen op de weg lopen de koeien en een eindje verder zelfs een varken. Een loslopend varken heb ik nog niet gezien…..

Bij de daling naar Marmelete hebben we vooral uitzicht op het westen, aan onze linkerhand de bergen, aan de rechterhand uitzicht. Het is erg mooi! Ook nu zien we weer de terras bebouwing voor de landbouw.

We lopen ook vlak onder de immense windmolens door. Een prima plek om deze windenergie op te wekken. Als we er vlak onderdoor lopen, realiseren we ons dat ze wel heel groot zijn.

Het laatste deel naar Marmelete is vooral door de eucalyptus bossen.  Marmelete is een klein dorpje, alles concentreert zich om die ene snackbar/restaurant. De lokale bevolking is daar allemaal. Wat een drukte voor de 3 medewerkers. We eten er een kopje soep met bonen en koolbladeren. Deze worden met veel liefde grootgebracht. Zoals Marion dit prachtig op de foto heeft gezet.

Uit een raam was een meneer paddestoelen aan het schoonmaken. We maken er een praatje voor we langs de kleurrijke huizen Marmelete verlaten.

Marmelete ligt op 400 meter hoogte en we dalen verder naar 125 meter hoogte. Een doorgaans dalend breed pad door de bossen.

We komen aan een doorgaande weg. Daar vinden we een cafeetje (??) met enkele stoelen. Gewoonlijk zijn ze niet open maar wij mogen wel wat drinken. We krijgen uitleg over hondje Picolo/Picola. Een hondje met 2 geslachten….. De mevrouw in haar boerenschort deed erg haar best om alles goed uit te leggen en aan te wijzen. Ook liet ze ons 2 vruchten zien. Susu zei ze, het lijkt op aardappel.

Morgen gaan we de etappe naar Bensafirm afronden.

6 februari, 10, 8 km, van Vila Foia naar de Foia top

Vila Foia ligt al erg hoog en nu gingen we maar liefst 400 meter verder omhoog. Kun je voorstellen, kleine paden, die maar hoger en hoger gaan. Boven ook uitzicht naar het noorden en dat nog steeds met fantastische weersomstandigheden.😉

We hebben een jarige in ons midden. We feliciteren Pauline van harte met haar verjaardag. En dat op zo een mooie dag als deze.

Ongeveer 2 km klimmen voor we op de rondwandeling van 7 km aankomen. Daarna volgen prachtige paden met uitzicht over zee. Er lijkt een deken van mist over de zee te liggen. Ook zien we de top van gisteren. Die ligt aan de overkant van het dal, de Picota top.

We zien ook dat hier terrassen voor akkerbouw zijn aangelegd met aan de randen stenen muren. Hierdoor is het landschap voortdurend anders.

Een stevige klim, zeker als je onderweg wat verloren bent en 2x die klim gaat doen. We wachten geduldig en zijn blij dat de sjaal weer is gevonden. En topper Marion dat gewoon even doet…

We leren steeds beter om in te schatten hoe steil een helling is. Hoe dichter de hoogtelijnen, hoe steiler. En ook of je op hoogte blijft lopen, dat zie je als je de hoogtelijnen volgt. Uiteindelijk komen we bij een top en kijken uit naar het noorden. We lopen als het ware om de berg heen.

Bij de top is een leuke winkel met allerlei toeristische dingen uit Portugal. Ook is er een leuk terras bij een foodtruck. Op deze maandag is het gesloten. Wel maken we even gebruik van de stoelen. Een wijds uitzicht ligt voor ons. We kunnen ons wel een slechtere maandag voorstellen. Het is wederom zo genieten!

Ook de daling is zwaar. Gewicht in de hakken houden en zorgen dat je eigen gewicht niet voor je knieën komt. Even oefenen, en dan blijkt het goed te lukken. We waren erg verrast dat we langs een restaurant kwamen, die op deze maandag wel open was. Alvast tijd voor het etappe drankje.

Daarna is het nog 2 km dalen naar Vilafoia. Dat kunnen we!

De zon gaat hier in Zuid Portugal rond 18 uur onder. Vandaag met een oranje rode kleurenpracht.

5 februari, 19 km zonnig 18 graden Silves Monchique

Deze etappe is maar liefst 31 km en staat als zeer zwaar in het boekje. Ook al hebben we alleen de laatste 19 km gedaan, ook wij hebben het als zeer intensief ervaren. Geen idee hoe Topo GPS de hoogtemeters heeft gemeten. Er staat 3575 meter!

En zo werden wij deze morgen gewekt.

De route was ook heel avontuurlijk. Volgens de beschrijving van de Via Algarviana zou een deel tussen 21 en 22 km (van de oorspronkelijke etappe) illegaal afgesloten zijn. Voor de zekerheid had ik ook het alternatief gedownload. Wat blijkt….zover zijn we niet gekomen. We moesten diverse keren het water van een rivier, Ribeira de Monchique, oversteken. Het water was te hoog, we konden er niet door. Hinke, Marion en Irene waren toch overgestoken en hadden natte voeten gekregen. We zouden nog 2x het water moeten oversteken en na goed overleg besloten we toch terug te gaan om de alternatieve route op te pikken. Toch 2 km terug.

Daarna begint de 10 km lange klim naar de Picota berg. Het 2e hoogste punt van de Algarve op 774 meter hoogte. Omdat we de alternatieve route hadden gekozen, was het ook 3 km langs een drukke, stijgende weg met haarspeldbochten. De omgeving blijft indrukwekkend, wij zijn op dat moment nog niet moe. Na de drukke weg nemen we even pauze. Inmiddels is het na 12 uur. Dat hebben we na onze avonturen wel verdiend

Daarna begint een heel steil stuk met veel losse stenen. We zitten dan pas op 300 meter. We hebben nog bijna 500 meter te stijgen.Als we hoger komen hebben we uitzicht over een groot meer, Barragem de Odelouca.

We komen langs een verlaten dorpje Corte Grande, geen mens te zien. Iets hoger zien we een bewoond huis. Daar vragen we wat water. Een hond bewaakt het huis goed, we durfden niet verder te gaan.

Nog verder naar de top. We lopen er als het ware omheen. Tot onze verrassing gingen we eerst weer iets omlaag om daarna via steile grote stenen omhoog te klauteren.

Tatata…..dan zijn we er. Deze top hebben we bereikt. Enkelen klimmen nog wat verder om de trap omhoog. 360 graden om je heen kunnen kijken. Het voelt zo vrij als een vogeltje. Moe en voldaan dat we hier toch maar zijn gekomen.

We helpen elkaar om daarna weer naar beneden te klauteren. Nog 400 meter dalen in 5 km. Vooral direct bij de top waren het lastige stapstenen.

Een zeer voldane dag. In Monchique genieten we alvast van ons etappe drankje bij cafe da Vila. We delen onze foto’s en de liefhebbers nemen er wat frietjes bij…….

4 februari, 17 km, zonnig 18 graden Monchique rondwandeling Trilho do Moinhos

Vandaag is de rondwandeling naar de molens gepland. Een route van 10 km, met de heen en terugweg erbij naar Vilafoia komt het op 17 km. Een prachtige route met heel veel hoogteverschillen.

Kennelijk wennen we erg snel aan de hoogteverschillen. Ieder ervaart het als een hele relaxte dag. We waren om 9 uur de deur uit en dalen af naar Monchique. Ik dacht nog, we kiezen de kortste route……het werd de mooiste route naar Monchique, toch 2 km langer. Ik ben altijd wel in voor een ander plan, en ja, het is ook veel mooier over de rustige paden.

Deze relaxte dag starten we met koffie in de zon, goed idee omdat er vandaag geen horeca onderweg is.

Direct bij dit terras begint de route, is gemarkeerd met geel rood. Zo zijn alle rondwandelingen gemarkeerd, dus even goed opletten of we de juiste geel rode route hebben. Hier zijn de huizen vaak fleurig, zoals dit gele huis. Tussen deze fleurige huizen staat veel bouwval. De verf is afgebladderd, het onkruid heeft het huis overgenomen. Mooie karakteristieke deuren. Je voelt gewoon dat hier ook iemand heeft gewoond.

We stijgen over bospaden, tot we bij de oude molen aankomen. Moinhos do Poucochinho genaamd. De molen werd gebouwd om door weefsters vervaardigde weefsels te ontvetten. Later werd de molen graanmolen. Helaas was die nu gesloten. Vlak daarbij is een bushokje door een kunstenaar opgefleurd. Ik denk dat er zo nooit graffiti over heen geschilderd wordt.

Bij deze molen is een picknick plaats met een honderd jarige plataan, die op de monumentenlijst staat. We merken dat het weekend is. Veel Portugezen gaan een rondje rijden, uit eten of naar zo een picknick plaats.

De 2e klim is direct na de picknick plaats. Iets steiler deze keer. Hoger en hoger klimmen we en we hebben prachtige vergezichten. Ieder is goed voorbereid aan deze wandeldagen begonnen. Belangrijk om 20 km in de benen te hebben. De route is goed gemarkeerd. Een was niet zo goed te zien en degenen die voorop liepen hadden gehoopt dat wij de aanwijzing voorbij zouden lopen😉

Over een zeer smal bospad dalen we naar beneden. Met o.a. ook eucalyptus bomen. We vinden de vruchten in diverse stadia. De bloesem, jonge vruchten en die zeker een jaar oud zijn. Het zijn lastige stapstenen, goed kijken hoe we het beste naar beneden komen.

Deze rondwandeling brengt ons ook naar de ruïnes van Convento de Nosso. Een oud franciscanen klooster. Ontstaan door een belofte van Zeeman en, die na zwaar weer op zee hadden beloofd een kerk te bouwen op de eerste plaats die ze aan land zouden zien. We komen eraan en we krijgen zomaar een rondwandeling door de ruïnes van de abdij. Bijzonder! De man was oprecht blij met een broodje en een appel Daarna gaan we nog even uitrusten op een muurtje.

De laatste km dalen we verder af naar Monchique. Ons etappe drankje hebben we weer verdiend.

3 februari, 17 km, zonnig 18 graden naar Silves

De etappe van Messines naar Silves is 30 km. Ertussen is geen enkele plaats. We kiezen ervoor om halverwege te starten en komen door een paar kleine ommetjes uit op 17 km.

Een fantastische en ook hele pittige etappe. We starten bij het stuwmeer Barragem do Funcho. In het hydrografische bekken van Arade werden twee dammen gebouwd, dicht bij elkaar: de Funcho-dam , die een aanzienlijk deel van de route zal begeleiden, en de Arade- dam . Deze twee reservoirs hebben momenteel het bijna exclusieve doel om water te leveren voor gebruik in de landbouw. Ze zorgden voor de verspreiding van boomgaarden met citrusvruchten, die niet langer alleen op vruchtbare en vlakke grond lagen, maar ook werden verbouwd op de hellingen van de kalksteenheuvels, gestructureerd in terrassen, ter vervanging van de door regen gevoede boomgaarden, ooit “koningen” van de economie van de Algarve. Mede hierdoor is de ecologische waarde van dit gebied afgenomen, met verlies aan biodiversiteit.

Opnieuw een dag om in te lijsten. Het voelt meer als zomer dan februari. We zien zwaluwen, vlinders, bijen.

Het blijft goed opletten om de rood witte tekens te zien. Niet altijd is er een duidelijke hoek geplaatst om aan te geven dat we rechts of linksaf moeten. En soms gaan we er als vanzelf vanuit dat we bv over de brug bij het stuwmeer gaan. Dat bleek niet juist. De beloofde klim begint aan de rechterkant van het stuwmeer en wij waren aan de linkerkant begonnen. Geen probleem, even terug en de route zoeken met behulp van GPX. We zijn nog niet moe en genieten alleen maar van de omgeving. Ook al is het niet op de juiste route.

Hier en daar moeten we plassen met water passeren. We vragen ons af waar dat water vandaan komt. Het heeft in januari ook bijna niet geregend en we treffen het ook met onze wandeldagen. Op ons wandelpad ligt een dood wild zwijn. Akelig om te zien. We zagen ook dat het beest al was aangevreten.

Het was 2 km klimmen naar de top met een stijging van 200 meter. Toch 10%, niet gek dat we op de top na die stijging nog maar 5 km hadden afgelegd. Bovenop een berg met zo een uitzicht is een prima plek om te lunchen. We nemen het ervan.

Na de lunch waren we ook afgeweken van de route. Bij werkzaamheden waar de bomen op de weg lagen, hadden we niet gezien dat we rechtsaf moesten. Toevallig kijk ik op GPX en zie dat we afwijken van de route. We roepen naar de eerste wandelaars. Dat lukt niet om ze te bereiken. Een van hen heeft de telefoon aanstaan. Via whatsapp locatie delen, zie ik waar ze zijn en zeggen dat ze terug moeten. Zo fijn dat dat goed gaat! We volgen die weg en zien een enorme stijgende weg voor ons liggen. Het zal toch niet dat we die op moeten. We kijken alvast op de GPX. Het lijkt dat we die inderdaad op moeten. Kunnen we dat, vragen we ons af? We gaan het doen is het unanieme antwoord. Hoe of wat, we zien wel

En wat blijkt……net voor die berg gaan we toch links af. Op weg naar Silves. Opnieuw over een flinke waterplas. Deze keer met harde ondergrond. Dat lukt ons wel met wandelstokken en ook zonder lukt het enkelen er gemakkelijk over heen te komen.

Dan komt Silves echt in zicht. We zien het kasteel al liggen. Als we in Silves zijn zien we ook ooievaars. Na het kasteel en de naastgelegen kerk, zien we een terras in de zon. Daar hoeven we niet over na te denken. Een prima plek voor ons etappe drankje.

Wat een prachtige dag hebben we achter de rug. Na aankomst kunnen we gebruik maken van een jacuzzi……een weldaad voor de spieren.