19 december, 7 km de Kribkes route rondom Epen, 1 uur droog, daarna regen.
Voor deze donderdag was veel regen voorspeld en mede daardoor hadden we de planning aangepast. Bij de Smidse ligt een boek met alle wandel/fietsmogelijkheden van Visit Limburg. Een foto van de QR kode en hup, de GPX kode staat op je telefoon. We kozen voor de Kribkes route rondom Epen van 12 km. Op deze wegen waren we niet geweest. Het was droog toen we vertrokken, dus opgewekt gaan we op pad. Maar eerst de groepsfoto voor de deur van de Smidse.
In de beschrijving staat precies waar we de Kribkes vinden. In de eerste 5 km vinden we er al 7. Klein (20-20)tot wel 2 meter doorsnee.
We liepen naar Eperheide. Opnieuw een mooi stukje Limburg. Vooral over het Janhaags wegje met uitzicht over het dal naar Epen.
Boven aangekomen begint het na 1 uur wandelen toch erg hard te regenen. We gaan naar Schaapskooi Mergelland om nog een kerststal te vinden. We zien er ook een winkel met producten van schapenwol. En…..ze zetten koffie voor ons. Een zeer gastvrije plek. We kopen er o.a. wandelwol, schapenwollen sokken. Gerard laat even zien dat hij “tenensokken” heeft en dat het hem goed bevalt.
De regen blijft gestaag vallen.We kiezen unaniem voor de kortste weg naar Epen, dat is de verharde weg. En zo zijn onze wandeldagen voorbij.
We kijken terug op zeer geslaagde dagen. Om in zo korte tijd de ontspanning te ervaren, de stappen zetten en genieten van het Limburgse landschap en de gastvrijheid van de Smidse. We komen graag nog eens terug.
Bijzonder blij ben ik met de reacties. Lees bv deze van Walter.
Beste Mieke
Hoe bedank je iemand die drie dagen niet zomaar organiseert, maar met haar passie en aandacht een ervaring creëert? Alles klopt: de ontzorging, de vriendschap, het oog voor detail. Drie dagen waren weer meer dan een feest, een adempauze in het leven dat anders zo snel voorbijraast. Met je voeten in de modder trek je door het land, en je geniet ervan—dat zie je, dat voel je. Het is alsof je ons meeneemt in een wereld waar alles trager, echter, en bewuster wordt. Inspirerend, onwijs zelfs, een ontsnapping aan de haast. En dan nog jouw aandacht voor mijn boek—De Wolken Onder Mijn Voeten—dat betekent meer dan ik kan zeggen. Dankjewel, Mieke, voor alles wat je doet, en vooral voor hoe je het doet.
18 december, 18,5 km droog veel wind 12 graden. Van Epen naar Gulpen en terug
Het eerste deel gaat pittig bergop en bergaf. Direct naast de Smidse gaan we de asfaltweg omhoog en blijven tot aan de Eperheide stijgen.
Opnieuw een route naar Gulpen die ik niet ken. Een deel van Limburg over boerenerven. Het valt me op dat wandelaars gewoon over de erven van boeren mogen lopen. Meest drassige grasvelden, die behoorlijk ongelijk zijn. Als je hier loopt met de mooie uitzichten die bij iedere bocht veranderen, vergeet je zelfs dat het moeite kost. We ervaren het echt als vakantie.
We komen langs het Schweibergerbosch. Je vindt er wandelkaarten met alle mogelijkheden.
Onderste Bosch, De Molt, Schweibergerbosch, Wagelerbosch, Kruisbosch en Dunnenbos. Deze bossen zijn typische hellingbossen met bovenaan in de hellingen de soortenarmere biotopen met onder meer wintereik, ruwe berk, lijsterbes en hulst. In de kruidenlaag vind je hoofdzakelijk adelaarsvaren en blauwe bosbes. Lager op de helling groeit het rijkere eiken- haagbeukenbos met es, zoete kers, haagbeuk en hazelaar.
Niet ver daarna zien we Gulpen liggen. Fijn dat Jeanette de route leest. Een goede co-piloot. Van deze route is geen GPX. Ik heb wel de wandelkaart met de gekleurde paaltjes, zodat ik de route op de kaart kon volgen.
Natuurlijk gaan we even bij de Zwarte Ruiter pauzeren. Limburgse vlaai hoort erbij.
Vanaf Gulpen gaan we via Wittem terug naar Epen, met een bezoek aan het klooster. Een heel sfeervol klooster, met winkel en kloosterkerk met een bijzondere akoestiek. Ik heb er “Pilgrim” gezongen…. .
We zoeken de Geul op en gaan via Mechelen terug naar Epen. In de beschrijving staat zeer nat na Mechelen…..dat klopt. We gingen af en toe zo snel mogelijk lopen om naar niet weg te zakken……
Opnieuw een heerlijke wandeldag.
Onderstaand vind je het laatste verslag van Walter. Walter geeft binnenkort een boek uit: “Wolken onder je voeten”
Dag 3: Epen – Gulpen – Epen
We zijn met negen op pad, een kleurrijke karavaan tussen de palen die ons de weg wijzen. Bijna als Sneeuwwitje, maar zij moest het met slechts zeven dwergen doen. Wij zijn een bont gezelschap: wandelstokken tikken ritmisch op de grond, rugzakken wiegen als metronomen op onze schouders. Een zwerm kleurige stipjes die zich als vanzelf over het Limburgse winterlandschap strooit, zoekend, glijdend, lachend.
De ronde van 18 kilometer, van Epen naar Gulpen en terug, is geen wandeling meer. Het is een levensritueel. We hebben inmiddels de kunst van het skiën zonder ski’s geleerd – glijden, schuiven, evenwicht zoeken op de modderige hellingen die ons de ene keer omhoog sleuren, de andere keer in vrije val naar beneden duwen. Het landschap, dat glooit en golft als een deken, heeft ons volledig in de greep.
In Gulpen wachtte ons een beloning. De vlaai, rijk gevuld en zoet, smolt op onze tong. De koffie, al schuimend in onze gedachten, sprak van de Bourgondische ziel van deze streek. We leerden de kunst van het zitten: hoofd in de winterzon (met een infraroodstraler als moderne metgezel), een punt vlaai voor ons, de tijd stilgezet tot een zucht. De enige haast in Gulpen was die van de ober, en zelfs die leek te vertragen bij onze tafel.
Het leven is goed in het Brabantse land, onmiskenbaar, maar het leven in Limburg is een gedicht. Het gloeit en rijmt, het zingt en zweeft, met heuvels als strofen en taal als muziek. Hier wordt niet geleefd, hier wordt genóten – van vlaai en bier, van stilte en landschap, van een Bourgondisch bestaan dat nergens haast kent. In Limburg is het leven als een oude wijn: rijp, diep en vol van smaak. Je proeft het in de lucht, je voelt het in de stenen van eeuwenoude kerken en je hoort het in de klank van hun woorden – zachter, rijker, zonder haast. Het leven in Limburg is geen race, maar een wandeling door glooiend land, waar tijd buigt voor schoonheid.
Het klooster van Wittem ligt verscholen in de stilte van het Limburgse land. Hier heerst een zachtheid die je eerst ongemakkelijk maakt, alsof de moderne wereld aan de rand van deze stilte zijn adem inhoudt.
In de kleine boekenshop, waar de geur van oud papier zich vermengt met wierook, stoot Piet me aan. “Hier,” zegt hij, terwijl hij wijst naar een plank tussen boeken over pelgrimages en zielenrust, “leg je boek hier neer. Promotie, weet je wel.” Zijn ogen twinkelen. “Mensen die hier komen, zoeken wat jij hebt geschreven. Ze zoeken zichzelf, en daar help jij ze mee.” Tja Piet, bedankt.
Mieke is in de kapel, haar stem vult de ruimte met het pelgrimslied van Enya. Het klinkt zoet en krachtig tegelijk, een echo van iets tijdloos. Haar zang raakt de stenen, raakt ons. Iedereen luistert, verstild. Misschien is dat waar dit alles om draait: je passie dragen, uitdragen, en in de echo’s anderen inspireren hetzelfde te doen.
We staan in de kapel, ieder in zijn eigen gedachten. Wat de een ervaart als goddelijk, voelt voor de ander als een diepe rust of een loutering. Misschien zien sommigen niets meer dan licht gebroken door glas-in-loodramen, een spel van kleur op eeuwenoude vloeren. Maar dat is genoeg. Want ook in dat licht zitten sterretjes, subtiele herinneringen aan een groter geheel.
Misschien is het dat wat deze plek biedt – een soort oneindigheid, gevangen in het moment. En wat we er ook mee doen, dat is aan ons. Voor de een is het een kans om los te laten, voor de ander een plek om opnieuw vast te houden. Maar ergens, hoog in de lucht, blijven die sterretjes hangen, als stille getuigen van alles wat wij hier beleven en ervaren.
Het klooster van Wittem: een plek waar verhalen beginnen, waar stemmen zoals die van Mieke opstijgen en nooit helemaal verdwijnen. Een plek waar boeken, woorden, en mensen elkaar vinden. En misschien, als je geluk hebt, ook jezelf.
Op de terugweg naar Epen bracht een afslag ons naar Café De Paardenstal in Mechelen, een tijdscapsule uit 1920 waar vijf oude mannen aan de bar zaten, hun Nokia’s luid rinkelend, alsof de jaren ‘90 nooit waren geëindigd. De ene ringtone nog harder dan de andere. Een zucht, een slok koffie, en dan pas, tergend langzaam, werd het toestel opgenomen. Het leek alsof de barman een wedstrijd met hen speelde: wie het eerst bezweek onder de tijd – de batterij van hun Nokia’s of de klanten zelf.
De muren van het café waren even spraakzaam als de klanten: verbleekte foto’s van naakte vrouwen op racefietsen. “Je kunt je dit toch niet meer voorstellen,” mompelde iemand. “Ondenkbaar in de huidige tijd.
De heuvels zongen hun eigen lied, een melodie die we niet verstonden, maar voelden. “Oe moe me noe?” vroeg iemand terwijl we bij een splitsing stonden, alsof de heuvels zelf het antwoord wisten op deze zin. Niemand antwoordde, en toch vonden we onze weg. Misschien was dat de les van de dag: niet alles hoeft opgelost te worden, soms is het voldoende om gewoon door te lopen.
We stappen verder, lachend om het geklauter, om de sneeuwloze ‘skihellingen’ die we met meer enthousiasme dan techniek trotseren. Negen stipjes op een grijs canvas, kleurige palen als onze gidsen. Wanneer we na 18 kilometer terugkeren naar Epen – het dorpje dat in dit verhaal haast als thuis voelt – hebben we niet alleen de heuvels beklommen, maar ook iets van Limburg meegekregen. Een ritme, een klank, een traagheid die ruimte schept.
Het etappedrankje van vandaag was een verrassend mengsel, zoals de wandeling zelf: licht, zwaar, vreemd en vertrouwd. En net toen we dachten dat de dag ons niets nieuws meer kon brengen, wisselden Mieke en Marianne een blik uit die alleen vriendinnen van een bepaalde leeftijd begrijpen. “Zullen we ff naar boven gaan?” stelde Mieke voor, en Marianne lachte alsof ze een geheim deelde. Een kamer voor een uurtje, “Op onze leeftijd is dat best kort,” grapten ze, en verdwenen terwijl wij onze drankjes opdronken. Tja, ook dat is een wandeling, maar dan anders.
Dit was mijn laatste bijdrage aan deze kroniek – een tocht die begon met stappen en eindigde in herinneringen die ons nog lang zullen dragen.
20 km, droog 12 graden, bewolkt. Van Epen door het Vijlenerbos richting Drielandenpunt, terug door België, golfbaan en tenslotte langs de Heijmans groeve en de zeer modderige paadjes langs de Geul.
We beginnen direct met een flinke klim via Camerig, langs camping Rozenhof en nog veel verder omhoog tot we op ongeveer gelijke hoogte door het Vijlenerbos wandelen.
Het bosgebied, dat in de volksmond meestal wordt aangeduid als de Vijlenerbossen, bestaat in werkelijkheid uit meerdere bossen. Deze maken deel uit van een groot aaneengesloten internationaal bosgebied, dat zich ook uitstrekt over Duitsland en België. Het Nederlandse deel beslaat ruim 600 hectare. Het verschil tussen het laagste en hoogste deel van het bos bedraagt meer dan 170 meter met als topper het Drielandenpunt (322,5 m. +NAP). Een hellingbos vol geschiedenis Hier leven al zo’n 5000 jaar mensen! De oudste zichtbare sporen zijn de prehistorische grafheuvels.
We maken na 3,5 km een ommetje naar het hele bekende cafe “Hijgend Hert”. Deze 2 extra km’s hebben we er wel voor over. Een heel sfeervol boscafe, ieder die Zuid Limburg bezoekt, gaat daar naar toe. Wij hadden wel zin in de Limburgse vlaai.
We verwelkomen vandaag Lydia die een dagje met ons meeloopt.
We gaan verder en de zeer modderige paden en weilanden zorgen ervoor dat we soms wat wegzakken, een ommetje moeten maken en het tempo terugzakt naar 3,5 km per uur.
Om 13 uur hadden we 8 km van de route afgelegd, +2 extra naar het Hijgend hert. We hadden nog 12 km van de route te doen en we hadden minder dan 3 uur voor het donker wordt. We kiezen ervoor om vlak voor de Vaalserberg niet die berg op te gaan, maar op de Gemmenicher weg rechtsaf te gaan. We hebben de prachtige panoramische weg met uitzicht over het dal en Gemmenich. Ik ben hier nog nooit geweest en het is zeker de moeite waard.
Regelmatig maken we een ommetje over een stijgende en dalend pad. Het is en blijft erg glibberig. We gaan over de golfbaan en vlak voor Sippenaeken gaan we in de richting van de Heijmans groeve.
Daar langs de Geul wacht ons nog een zeer natte verrassing. De modder paden zijn diep en kunnen er niet allemaal over heen komen. Voor sommigen kwam de modder zelfs in de schoenen. Wat doen we onszelf aan, zou onze familie zich afvragen. Ik heb er wel lol om. Ik hou wel van die “Mieke paadjes”
Het was een heerlijke dag!
Ook Walter heeft een verslag gemaakt: zie onderstaand.
Het hijgende hert en de zwaartekracht van het bestaan
Zwaartekracht is een smeerlap. Eerst trekt hij je haar naar beneden, dan je gezicht, en uiteindelijk je hele hebben en houwen. Zo loop je, vijftig plus, over paden waar je twintig jaar geleden nog fluitend overheen dartelde, alles strak in het vel. Tegenwoordig gaat alles wat trager, een schoorvoetend gevecht tegen de aarde die je uiteindelijk toch wel pakt. En vandaag, op die paden door het heuvelland, zat de zwaartekracht aan het roer.
Het begon bij het Hijgende Hert, een boscafé van de soort die je alleen in sprookjes tegenkomt. Een peperkoekenhuisje waar wij — gelukkig — níét in de oven belandden, al was het personeel vermoedelijk dicht bij die gedachte. Met koffie op — goed spul, niet van die dertien-in-een-dozijn automatenkwak — strompelden we verder. “Glibberen” zou een betere term zijn, want het pad was zo glad dat het leek alsof iemand het met margarine had ingesmeerd. We zakten een meter vooruit en twee centimeter omlaag, per stap.
De zwaartekracht won terrein. Vaals, met zijn drielandenpunt, haalden we net niet. Te veel hellingen, te veel zuurstoftekort, en uiteindelijk te veel zelfmedelijden. We staken de grens over naar Wallonië, waar alles net een beetje anders is en de chaos al snel zijn intrede deed.
Via een golfterrein — waar mannen normaal met te dure broeken hun ballen sloegen richting de eeuwigheid — belandden we op een camping van het soort waar hoop gestorven is en caravanzeilen de vlag halfstok hangen. Hier stonden stalen caravans in kaarsrechte rijen, alsof een overspannen ingenieur ze met een Belgische liniaal had neergezet. Voor de gezelligheid hadden ze een brandje buiten de camping gesticht, waar plastic afval in dikke, grijze wolken oploste. Een rookpluim die ons dwong gratis shag te roken. Even overwoog ik om een klapstoeltje uit te klappen en mee te doen — een vorm van solidariteit met de trieste schoonheid van het geheel.
We vervolgden onze weg langs de Geul. Hier had de regen de grond veranderd in een spons met persoonlijkheid. Bij elke stap werd je laars gegrepen door een kracht die leek te zeggen: “Blijf hier, niemand mist je toch.” Het geluid erbij was ronduit obsceen. Het zompige zuigen en smakken deed denken aan een verliefde tiener die voor het eerst tongdraait — veel te veel enthousiasme, veel te weinig techniek. Achteraf zeg je altijd dat het mooi was, maar op het moment zelf twijfel je aan alles.
Toch was het een feest. De natuur op zijn best, het land van de Belgen op zijn meest Belgische. Nergens anders zie je een rookpluim zo vredig over het golvende landschap zweven, nergens anders tref je een kerststal met beenloze wijzen en kleeft hoofdhaar als baart op Jozef. En wij, de zwaartekrachtverslagenen, liepen maar door. Want als je samen loopt, is verdwalen altijd iets minder erg.
16 december 11 km van Epen over het zuidelijke deel van de Panorama route, motregen
Zo in december vlak voor de kerst naar Limburg. Ik vind het heerlijk, lekker actief buiten en de spieren weer trainen. Het wordt de Panorama route vandaag en dan het zuidelijke deel
De Panorama route heeft veel hoogteverschillen en veel uitzicht. We treffen geen horeca onderweg. Voor deze 11 km is dat ook niet zo erg. (Ik heb een klein stukje niet opgenomen, vandaar het verschil met dit onderstaande overzicht.
We arriveren allemaal rond 12 uur en gaan om 13 uur op pad. Eerst naar Cotessen over de weg en dan meteen klimmen. We zijn op pad met Yvonne, Walter, Marianne, Gerard, Els, Jeannette, Piet en Hans.
Van Cotessen gaan we naar Camerig met de kenmerkende vakwerkhuisjes
Via een Stegelke gaan we de hoogstamboomgaard Bellet in om dan af te zakken naar de Heijmans groeve en de meanderende Geul. In dit jaargetijde met erg veel modder. Hier en daar lijkt het wel een glijbaan.
In de winter zijn de maretakken goed te zien. Bollen takken, die tussen de kale winter takken goed te zien zijn.
Via Kuttingen en de Terzieterbeek gaan we naar Het Bovenste Bos…..Ja! Dat is weer flink klimmen. Bovenaan krijgen we prachtig uitzicht in de richting van Epen.
Moe en heel voldaan komen we weer bij de Smidse aan.
Ook Walter beschrijft onze dag:
Aangekomen in Epen, het Limburgse Heuvelland uitgespreid als een deken van zachte glooiingen. December heeft het landschap overgenomen in tinten van grijs, maar niet zonder kleur, want het licht speelt met de nevel, alsof het zichzelf telkens opnieuw uitvindt. De modder kleeft aan de voeten, een trouwe reisgenoot, terwijl de paden zich kronkelen als gedachten die nergens direct heen hoeven. Dit is Limburg met zijn stegelkes, eigenzinnig als altijd. Alles gaat hier net even anders, een traag ritme dat je ongemerkt overneemt.
Het is een weerzien, van gezichten die ik kende en was vergeten, en van nieuwe mensen die aanvoelen als oude vrienden. Onder hen een paar Brabanders, hun zachte tongval als een echo van vroeger. Ook twee wandelmaatjes van de Primitivo zijn hier – hun gezichten brengt me even terug naar die ruwe paden in Spanje, waar de lucht helder was en de stilte dieper. Die herinnering, die stap voor stap herwonnen vrijheid, kleurt de ontmoeting. Hier lopen we weer, elk met een eigen verhaal, maar verbonden door die eenvoudige drang: vooruit, stap na stap.
Een hond verschijnt uit het niets, een gids zonder bestemming. Waar het dier thuishoort, blijft een raadsel, maar hij leidt ons door modderige sporen, over gras en stille wegen. Even raken we de grens met België, bijna achteloos, alsof die er toevallig ligt. Toch is ze zichtbaar, een dunne lijn die het landschap verandert. Een rij bomen, kaarsrecht geplant, markeert het verschil. Ze staan daar al generaties, wachters van een grens die ooit belangrijk was, maar nu vooral symbolisch lijkt.
Hier en daar een hek, scheefgezakt, met roestplekken die verhalen van vroeger lijken te fluisteren. Of een stroompje, kronkelend en eigenwijs, dat de grens doorkruist alsof het zich van niets aantrekt. De stilte aan deze kant is anders dan aan de overkant, subtiel maar onmiskenbaar. Terwijl we verder lopen, voel ik hoe die grens zich langzaam oplost, opgenomen in het grotere verhaal van aarde en lucht, van paden en stappen.
De tocht zelf is een reis naar binnen. Terwijl de spieren zich warm werken en het nat van de schoenen onvermijdelijk wordt, glijden gedachten als wolken voorbij. De lach van een oude bekende doet me denken aan thuis, aan wat het betekent om vertrouwde stemmen weer te horen. Maar er is ook die stilte. Hier, in Limburg, echoot de eenvoud na.
Om zeven uur wacht het diner, Limburgse stijl. Het belooft warmte en verzadiging, maar mijn hoofd is nog vol van de tocht. De dag was een feest van herinnering en verbinding – met de mensen, het landschap, en iets wat misschien wel mezelf is. Limburg, met zijn paden vol voetstappen, draagt meer dan alleen de last van wandelaars. Het draagt verhalen, gedachten, en momenten die ergens blijven hangen, zelfs als je verder gaat.
En dat was de laatste dag van onze Ardennen trip. Zeer mooi, en ook zeer zwaar! Zie vooral de hellings %, die tot 40% gaan…..
Informatie van de website Eislektrail
Tijdens de laatste etappe van het Escapardenne Eislecktrail is het volop genieten van de prachtigste stukken Ardennen. Er zitten een paar korte stevige klimmen tussen voor we het eindpunt het toeristische stadje La Roche en Ardenne bereiken. Bijna volledig onverharde paden met uitzichten onderweg over de Ourthevallei. Zeker bij de start vanaf Le Herou.
We besluiten dan ook bij Le Herou te starten, waardoor de etappe 18 km ipv de geplande 15 km werd. Dit is nog een deel van de zwarte route, die we gisteren waren gestart.
Het is het deel dat rondom de kronkelende Ourthe gaat.
We dalen eerst af naar de Ourthe en dan begint de lange klim van 250 naar 400 meter langs spectaculaire rotspartijen. Het vergt een grote concentratie. Steeds opnieuw een plek voor je voeten zoeken en zeker weten dat je stevig staat. De snelle klimmers konden een foto maken toen ze veilig boven waren.
We lopen ook stukken over een pad meteen langs de rivier. Soms zelfs ook door het water omdat de hoger gelegen rotsen veel moeilijker waren.
Spectaculair! Voor alle wandelaars, wauh! Wat goed dat jullie dit kunnen. Zeker voor degene die voor het eerst zo in deze omstandigheden klimt en daalt. Zo kronkelen we zeker 10 km langs of hoog boven de Ourthe. Tussen de inspanningen door nemen we ook pauze. Wat denk je van een lunch pauze aan de rand van de Ourthe op een steen, zomaar ervaren wat de stilte, het kabbelende water en de natuur met je doet.
Dit gaat zo door tot we bij Berismenil zijn aangekomen. Inmiddels is het warm en onze water voorraad is op. Wat mooi is het dat je dan ergens aanbelt en zomaar je watervoorraad kunt aanvullen. Hier lopen we over een hoogvlakte met mooie uitzichten.
We zien aan het einde van die hoogvlakte een dal, daar gaan we naar toe. We realiseren ons dat we erg boffen met het weer. Het is droog en een zeer aangename temperatuur.
Tot onze grote verrassing treffen we op 5 km voor La Roche en Ardenne een terras aan en ze zijn nog open ook. Dat doen we echt! Zo heerlijk om even te zitten, goed uit te rusten voor we aan die laatste km’s beginnen. Die ervaren we als redelijk eenvoudig. Het stijgt en daalt nog steeds, de toppen zijn minder steil. We gaan doorgaans dalen.
Dan zien we in het dal La Roche en Ardenne liggen.
Trots zijn we als we beneden zijn. Onze Eislecktrail zit er op.
Goed gedaan! Gefeliciteerd met deze monster prestatie voor Suzanne, Anneke, Jeannette, Ada, Ria, Janna en Leo. Natuurlijk ook voor Johan, Eddy en Marleen, die waren wat eerder in La Roche. Ik bewonder jullie doorzettingsvermogen en moed om door te gaan. Steeds opnieuw al die stappen zetten en iedere keer opnieuw de volgende heuvel trotseren.
We hebben een geweldige week ervaren. Met veel gezelligheid en een perfecte verzorging van Ans en Cees, met het ontbijt maaltijd en ontvangst met het etappe drankje. Dank je wel voor alles!
Een fantastisch mooie en zware etappe! Een deel van de etappe van Houffalize naar Nadrin met 1416 hoogtemeters.
Algemene beschrijving van de Eislektrail:
Tussen Houffalize en Nadrin zoekt Escapardenne Eislek Trail de meest wilde trajecten langs de rivier Ourthe op. Soms wandel je vlak naast de rivier, dan weer zoekt het pad het plateau boven de ingesneden vallei op, zoals bij Bonnerue of nabij Engreux. Afwisseling troef dus en je wandelt haast nonstop over onverharde paden. Onderweg passeer je ook de samenvloeiing van de twee Ourthes en kom je langs het stuwmeer van Nisramont. Kort voor Nadrin kom je in de buurt van het bijzonder pittoreske gehucht Ollomont.
We zijn ook deze morgen weer weggebracht naar Bonnerue, en de auto:s staan alweer bij het eindpunt. Een goed begin. Deze plek van Bonnerue ligt op 450 meter….
We dalen direct af naar de Ourthe. Meteen een stevige afdaling naar ongeveer 350 meter over kleine onverharde zigzag paden. Haarspeldbochten voor de wandelaars.
En zo we gedaald zijn gaan we ook weer omhoog. Die ervaren we als de eerste pittige klim van de dag. We hebben regelmatig pauze en zien bij de eerste pauzeplaats dat we pas 3 km hebben afgelegd in 1 uur.
Het is heel afwisselend. Dan weer hoger gelegen langs een heuvelrug, dan weer terug langs de Ourthe. Een zeer smal pad, waarbij we steeds over boomwortels en bomen klimmen.Net voorbij Engreux gaan we de Ourthe over.
Het Belvedère aux deux Ourthes heeft een prachtig uitzicht. Vandaag zien we meer wandelaars. Hier is ook een rondwandeling te zien.
Vlak daarna komen we bij een keuze punt. De zware zwarte route met kans op uitglijden of de makkelijke rode route. We kiezen de zwarte route, het is droog weer en we verwachten geen gladde stenen.
Het zijn hele smalle paden rechts de heuvel, links de afgrond. We concentreren ons om niet te vallen. We stappen ook over grote stenen en proberen goed onze weg te zoeken. Als het echt niet lukt gaan zitten helpt bij mij ook.
We passeren ook het stuwmeer van Nisramon. Tot mijn verrassing vinden we daar een open restaurant, tijd voor een onderbreking en om de water voorraad bij te vullen.
Niet ver daarna beginnen we aan een laatste zware klim, waar geen einde aan lijkt te komen. We worden opgewacht door de snelle klimmers…… Daarna gaan we over de velden naar Ollemont. Op onderste foto helemaal op de horizon.
We rijden naar ons adres in Burre en worden weer van harte verwelkomd. Intussen wordt onze maaltijd voorbereid.
Zo zijn onze wandeldagen…..Slapen, wandelen en bij thuiskomst relaxen en verwend worden. Wat willen we nog meer?
Op de eerste plaats willen we Ans en Cees alvast bedanken. Zij verzorgen ons met het ontbijt, boodschappen en een warme maaltijd. We worden echt verwend. Daardoor kunnen we op en top van de wandelingen genieten.
Een nieuwe uitdaging: de mooie Eislektrail in de Ardennen.
Escapardenne Eislek Trail loopt over 106 km van Kautenbach naar La-Roche-en-Ardenne door een schitterend deel van de Ardennen. Een langeafstandspad dat het Groothertogdom Luxemburg verbindt met de Waalse provincie Luxemburg, in 2012 ontstaan. Grensoverschrijdend dus en niet alleen letterlijk! Dit is het eerste wandelpad in de Benelux dat werd ontworpen volgens de strenge Europese normen voor een ‘Leading Quality Trail’.
Wij doen de laatste 50 km, van Tavigny naar La Roche en Ardenne, verdeeld over 3 dagen, vandaag naar Bonnerue.
Route die prima is gemarkeerd met een blauw golfje. Dit is de eerste markering, die we bij Tavigny zien.
We zijn erg blij met het vervoer, we zitten op 50 km van de route en het is bijna 1 uur rijden van onze accommodatie in Burre. Dank aan Cees, Johan, Leo en Eddy die ons naar het beginpunt brengen en dan ook nog de auto’s bij het eindpunt neerzetten. Intussen wachten we rustig. We gebruikten de tijd om de GPX track te downloaden.
Het eerste deel naar Houffalize is nog vrij vlak, het doet ons denken aan de lichte heuvels van midden Limburg. We denken nog “3 schoentjes”? Dat valt dan wel mee. Wegen langs de velden en door de bossen.
Dan komt de afdaling naar Houffalize, daar begint het een beetje op een moeilijkheidsgraad te lijken. Ongelijke stenen af en toe met modder.
Na Houffalize begint het echt. Een stijging van 14 %, we starten gewoon en als je naar aanpast aan wat voor jou mogelijk is, lukt het echt.
Al gauw zien we Houffalize diep onder ons liggen. Het gaat echt en je bent zo boven.
We lopen door de bossen. O.a. Dennenbossen met daaronder mossen die bijna lichtgevend zijn. Steeds sterk stijgend en dalend, over ongelijke paden. Het blijft goed opletten.
Op Topo GPS zien we dat we nog ongeveer 2 km te doen hebben. Dan komt plotseling een afslag naar rechts. Wel een hele hoge berg! Even denk ik, kan ik dat wel? Gewoon eraan beginnen en de eventuele beren nog niet op je pad zetten. Ik zie wel hoe het gaat. En ja, boven voelt het…yes het lukt. Toch maar even naar 390 meter hoog.
We komen het bos bijna uit en worden overvallen door hevige windvlagen met regen. Toch nog even de regenkleding aan en hopen dat we droog blijven.
We komen bij het eindpunt van deze etappe. Bonnerue. Daar staan de auto’s en er blijkt 1,3 km verder een restaurant open voor een kopje thee.
Deze 1e dag van de Eislektrail zit er op. Thuis in Burre staat ons etappe drankje en de lekkere hapjes alweer klaar.
15 juli, 15 km 27 graden zon van Maissin naar Redu.
Een glooiende wandeling door de bossen en langs de Lesse. We oefenen vast wat hoogteverschillen. Deze hoogteverschillen voelen als makkelijk te doen. Op onderstaand kaartje zie je dat het tussen 280 en 350 meter is. Dan gaan we morgen voor het echte werk de Eislektrail.
Op deze maandag morgen is het heel rustig. Het eerste deel is over landwegen. We lopen door de heuvels, het hooi is geoogst en ligt op rollen te drogen. Het is nog lekker fris, en warm genoeg voor de zomerkleren.
Al gauw gaan we door de bossen. Heel afwisselend, dennenbossen. Het vroege ochtend licht geeft nog mooie lange schaduwen. Hoe verder we naar de Lesse dalen, hoe meer modder. Het is al wat droger geworden en de tractoren hebben diepe groeven gemaakt.
We gaan door naar het boekendorp Redu. Open landschap met zicht op de kerk van Redu. Vandaag verwelkomen we ook Johan, die gisteravond is aangekomen.
In Redu hebben we even pauze. We zien wat actie bij een restaurant en vragen of hij al open is voor koffie. Nog niet zegt hij, maar voor ons wil hij wel open gaan.👍 We voelen ons verwend.
Na Redu lopen we zeker 4 km over een pad met de Lesse onder ons. Ook hier vandaag vrijwel geen mensen. Deze route begon met een “rode ruit” als aanwijzing, later een blauw vierkant. We moeten de route goed lezen en een GPX track is onmisbaar.
We wisselen steeds af met wie we lopen. Samen of in gedachten alleen. Als je wandelt heb je zoveel ruimte voor die mooie gesprekken of gewoon met jezelf, genietend van de mooie natuur.
We komen weer in Maissin aan. Dan nog 20 minuten rijden naar Burre. Wat staat er voor ons klaar? Heerlijke tapas. 😃😃 Een biertje erbij en onze dag is weer compleet. Vandaag in de schaduw, de patio is net te heet. We hebben het goed met zijn allen.
15 juli , 23 half bewolkt 10 km van Burre naar Mirwart
Vandaag de eerste dag dat we op pad zijn in de Ardennen. Vanmorgen om 8.45 uur vertrokken en om 11.30 in de Belgische Ardennen, Wallonië. Op onderstaande kaart ligt Burre bij Nr 4.
Vandaag maken we vanaf ons verblijf een rondwandeling van Burre naar Mirwart. Morgen van Maissin naar Redu en dan 3 wandeldagen van de Eislektrail.
Mooi om aan het stijgen en dalen te wennen. We beginnen met 10 % stijging. Een uitdaging? Zeker wel, maar we zagen boven pas dat het 10% was, en eigenlijk denk je dan: hè???
Dat was heel pittig. We zijn op weg met Ria, Ada, Janna, Anneke, Marleen, Leo, Suzanne en Jeannette. Eddie is net niet te zien, die staat achter Ada.
Het is meteen een omgeving met mooie vergezichten.
Eerst even langs het spoor, onder een tunnel door, door het bos en vele plassen die we prima kunnen passeren. 😉
Dan dalen we af naar het riviertje La Lomme. We zijn dan ongeveer 1,5 uur onderweg en zien bij La Lomme bankjes, een picknick tafel en…..plaats voor ons. We rusten er wat en gaan daarna weer klimmen.
In ons verblijf worden we hartelijk ontvangen door Ans en Cees met hapjes en het etappe drankje. We voelen ons verwend met deze speciale ontvangst.
En wat boffen we weer met het weer!!! Zo maar weer een week met volgens de voorspellingen zomerweer. We gaan ervan genieten.
26 juni 26 km, zeer heet en benauwd van Vaals naar Gulpen met 2 serieuze toppen. De Vaalserberg op 322 meter, de hoogste berg van Nederland en het Eyserbos
We vertrekken vanaf Gulpen met de bus naar Vaals en gaan direct beginnen met de klim. We vinden het wel spannend, de hoogste berg van Nederland. Op onderstaande kaart te zuiden van Vaals.
Door het bos klimmen we omhoog, we vonden het allemaal erg meevallen en komen toch gemakkelijk boven. Eigenlijk is het een 4 landen punt geweest. Ook neutraal Moresnet maakte, naast België, Nederland en Duitsland deel uit van het 4 landen punt. Moresnet, maar 344 ha groot . Beide landen wilden dat kostbare gebied, vanwege zinkwinning aan hun land toevoegen. In 1830 heeft België zich losgemaakt van Nederland en is het gebied toegewezen aan België.
Na het 3 landen punt gaan we met een kleine omweg door de Vijlenerbossen langs restaurant het Hijgend Hert. De Dutch Mountain Trail gaat hier ook over velden van de boeren of langs de rand van het bos met het mooie uitzicht.
Het Hijgend Hert is een van horeca gelegenheden die wel min of meer op de route liggen. Een speciale plek midden in het bos en we worden er gastvrij ontvangen voor een stukje Limburgse vlaai of soep. (Voor mij een alcoholvrije Radler…)
Bij Rott wordt de afdaling ingezet. Niet alleen dalingen, maar ook stijgingen vinden we op ons pad. Op het eerste hoogteprofiel is dat goed te zien.
Bij Wahlwiller is ook horeca open. We hebben er dan inmiddels 20 km opzitten en we hebben echt behoefte aan pauze. De hitte komt echt aan. We stoppen regelmatig en inmiddels is het al 15.30 uur. Ook nemen we een kijkje in de kerk en zien mooie beeltenissen van kunstenaar Aad de Haas.
En dan daarna….op weg naar de 2e top van vandaag. De Eyserberg op 197 meter.
Door de hekjes van de “route de vin” de wijngaarden, erg mooi om te zien.
Het is echt heel pittig! De hoogtelijnen liggen dicht op elkaar. We zijn al aan het einde van de dag en de laatste km’s ervaren we altijd als zwaar. En dan nog van 20 naar 26……we doen het uiteindelijk met 5-en. Zeer voldaan komen we boven.
Daarna dalen we af naar Gulpen. Een mooi paadje met ook nog eens heel veel water en modder van de Gulp.
We ploeteren door en zijn uiteindelijk pas na 18 uur binnen. Pffff een hele zware dag, die we ook hebben gehaald. Toppers!!!
28 juni, 17 km, half bewolkt 22 graden, van Eijsden naar Maastricht
En dat was de laatste dag van onze Dutch Mountain Trail, van Eijsden naar Maastricht met als hoogte punt, de Observant.Op deze kaart de blauwe lijn.
We starten met de laatste km’s vanaf ons hotel Le Bonheur langs het kasteel van Eijsden. Wat een verschil met de afgelopen dagen. Een prima wandel temperatuur van 20 graden. Het is nog bewolkt als we vertrekken.
De route is aan de westkant van de Maas, dit betekent dat we met de pont overvaren. De eerste pont vertrekt om 10 uur. We zijn ruim op tijd en zien er 3 anderen die ook de Dutch Mountain Trail lopen.
Aan de overkant van de Maas is het een vlak stuk naar de sluizen. Een mooie omgeving. We zien regelmatig een glimp van de Maas.
We zien ernaar uit om de laatste berg te beklimmen. D’n Observant: De meest westelijke top van de Seven Summits is net als de meest oostelijke top geen natuurlijke berg, maar een afval- berg. Hij is gemaakt van de deklagen van de Sint Pietersberg, die voor de mergelwinning voor een groot deel werd afgegraven, en in de jaren vijftig beplant. De naam komt van het Franciscaanse Observantenklooster dat vroeger op de Sint Pietersberg lag.
Vorig jaar hadden we met de groep de route gevolgd volgens de GPX track. Omdat ik nu wist dat het met een groep niet te doen is om over steile paden met handen en voeten naar boven te klimmen, had ik nu gekozen om via de haarspeldbochten naar boven te klimmen.
Dennis en Leo gaan het avontuur wel aan en zijn trots dat ze het hebben kunnen doen.
We hebben vandaag een “lady lijn”. We zijn ook boven aangekomen. En wel op precies dezelfde tijd. Stevig stijgende brede paden, dat is ons gelukt.
Na de Observant dalen we af en hebben onze welverdiende pauze bij restaurant den Observant. Over het terrein van de Enci klimmen we naar het eindpunt van het Pieterpad. Met een schitterend uitzicht over de terreinen van de Enci. Ik vond die vele treden zeer zwaar.
Daarna dalen we af naar de Maas. Maastricht is op de achtergrond al goed te zien. Ik schat nog een km of 4.
We kijken terug op een heel bijzondere Dutch Mountain Trail. De eerste week zomerweer, in de avond buiten eten. Maar ook ploeteren in de vele modder. Veel meer dan in het noorden van Nederland. Ontdekken dat de paden van de Dutch Mountain Trail niet allemaal makkelijk zijn. Losse stenen, keien die lang niet allemaal even groot zijn. De passen, die je terplekke aanpast. Wat kan wel, wat kan net niet. Steeds opnieuw vooruitzien waar je de eerste stap kunt zetten.Ondervinden dat het klimmen kan, dat we genoeg voorbereid zijn. Elkaar helpen, moe en zeer voldaan zijn.. We hebben het allemaal kunnen doen. Van harte gefeliciteerd met deze bijzondere prestatie Dennis, Leo, Ingrid, Nettie, Arien, Ria. Stuk voor stuk toppers. We hebben allemaal onze grenzen verlegd. We mogen er trots op zijn!
27 juni, 18,5 km,heet weer 29 graden, van Slenaken naar Eijsden
Een route met een “summit” Kattenroth op 209 meter en daarna, minstens zo pittig naar de hoogte van de Snauwenberg.
Opnieuw met warm weer, voor ons gevoel warmer dan gisteren. We gingen met de bus van Gulpen naar Slenaken en om 9.15 zijn we gestart. Slenaken ligt laag en we starten meteen met klimmen. We gaan snel naar het Belgische deel van de Dutch Mountain Trail. Regelmatig komen we de oude grenspalen tegen.
Onderweg leidt de route ons door natuurgebied Broekbos. Hiervoor gaan we eerst flink dalen en binnen 500 meter weer flink omhoog. We zijn tenslotte op de Dutch Mountain Trail en nemen ook die hoogte meters mee.
We hebben de hele route gecheckt of er ergens horeca zou zijn. We konden niets vinden. Wat blij kun je dan zijn als je onderweg een bloemenwinkel in Sint Martens Voeren ziet met het bord voor de deur ” open voor koffie en vlaai”. Blijken ze ook nog eens net open te zijn. Natuurlijk stoppen we daar.
Direct daarna beginnen we aan de top van vandaag Kattenroth. Vanaf Sint Martens Voeren direct over de hoogtelijnen naar boven. Met natuurlijk weer mooi vergezichten.
Na deze heuvel steken we een weiland over. Zomaar over het erf van de boer. Als je goed kijkt zie je aan de overkant het volgende stegelke liggen. Daar moeten we naartoe. De wandelaars die ons zijn voorgegaan hebben het pad voor ons gemaakt.
Ten westen van Mheer gaan we onderaan een heuvelrug in de richting van Eijsden. Met uitzicht over het dal. Hier zie je goed dat het heiig is. Onderweg vinden we boomstammen voor een korte pauze.
Dat kwam heel goed uit, vlak daarna volgde een heel smal pad met heel veel keien en hier en daar veel modder. Een km of wat ploeteren door de stenen massa. Langzaam wordt het terrein meer open en gaan we over een hoogvlakte met uitzicht op de Maas naar Eijsden.
De laatste loodjes zijn ook vandaag het zwaarst. Geen beschutting meer van de bossen. Open terrein en ja, in de loop van de dag wordt het steeds warmer. Bij ons hotel in Eijsden worden we gastvrij ontvangen. Hotel Le Bonheur heeft de biertjes en fris koud staan. Ook deze dag hebben we het etappe drankje verdiend.
25 juni, 18 km zeer zonnig 28 graden, van Gulpen naar Slenaken
Het ontbijt was later dan verwacht en er stond 25 km op het wandelplan van Vaals naar Gulpen. Vandaag wilden we op tijd terug zijn en daardoor hebben we het plan veranderend. We zijn vanmorgen vanaf Gulpen vertrokken en naar Slenaken gewandeld. De blauwe lijn met maar liefst 2 toppen. De Gulpenerberg op 157 en de Hakkenberg op 257 meter.
En zoals je op het overzicht ziet, alleen maar stijgen dalen. We hebben het vandaag minder zwaar ervaren dan gisteren. Waarschijnlijk omdat we het meeste van de bagage in Gulpen konden achterlaten.
Vanaf Gulpen gaan we direct de Gulpenerberg op. Met trapjes deze keer, en nog erg fit. We waren zo boven. Het Maria beeld torent hoog boven Gulpen uit.
We volgen de bosrand tot aan de Eperheide, volop bloemen op de terreinen van Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer. Zon en bloemen, vogels die volop fluiten. We vinden dit echt een zomer gevoel. Smalle paadjes, bijna alles over onverharde paden. Weilanden die we oversteken in de hoeken van het veld stegelkes. Dat zijn draaihekken en tegelijk scheidingen van de erven. Intussen stijgen en dalen we en zien mooie vergezichten.
Op naar Eperheide met het Gerardus restaurant met uitzicht over het dal. Wel even van de route af, maar omdat dit de enige horeca is, die dichtbij de route zit, kiezen we er toch voor. We hebben er dan al 10 km opzitten, hebben dorst en ook al trek in soep of Limburgse vlaai. Daarna gaan we de Hakkenberg beklimmen.
Helemaal door het bovenste bos, de modder zorgt ervoor dat we steeds rechts en links van het pad een paadje zoeken. Zelf vind ik het fijn om dan mijn wandelstokken te gebruiken om niet uit te glijden. Bij het hoogste punt zijn we opnieuw trots dat het ons is gelukt. Hier vind je ook de grenspaal tussen, Nederland, België en Duitsland.
De naam Hakkenberg komt van het hakken van hout in het Bovenste Bos. Het pad uit Terziet heet het Hakkenbergerpad.
We dalen af naar De Gulp. Een prachtig deel van de route. Je ziet hier goed dat het water flinke stukken van de wal heeft afgenomen. Via een bruggetje komen we bij het straatje I gen Treut uit.
Vooral door het bos gaan we naar het plaatsje Nurop. Daar gaan we van de route af, nog 2 km verder zijn we bij de bushalte om naar Gulpen te gaan. Tijd voor het welverdiende etappe drankje!
24 juni, 20 km, warm zomerweer 25 graden, van Kerkrade centrum naar Vaals
Een bijzonder mooie etappe met als 2e “summit” de Schneeberg op 257 meter
Dat betekent niet dat we ervoor geen heuvels ervaren. Het stijgt en daalt eigenlijk de hele dag. En zoals je op onderstaande overzicht goed kunt zien, het stijgt bijna ongemerkt. Vals plat heet dat. Dan merk je bijna niet dat je stijgt, alleen als je achterom kijkt.
We realiseren ons dat we wat het weer betreft bijzonder veel mazzel hebben. Tot nu toe heel veel regen en wat krijgen wij deze week……? Zomerweer. Een genot om door het Limburgse landschap te wandelen.
Het was wel speciaal om in een klooster kamer te logeren. Er was bijna niemand en dan lijken die gangen echt heel lang. Allemaal met uitzicht op de kerk. De kamers zijn op het binnenplein gericht. Op het plein waren tot diep in de nacht feesters, die naarmate het later was, steeds luider gingen praten. Ik heb uiteindelijk het raam maar dicht gedaan. Zeker lang genoeg geslapen, voor mij gingen om 21.30 uur de luiken dicht.😉
Vanaf de abdij Rolduc gaan we op pad. We hebben een zeer uitgebreid ontbijtbuffet en daardoor voldoende energie om te starten. We hebben er zin in om de volgende berg te ontmoeten.
Eerst 2 km terug naar de route. Even een weg zoeken die ook langs een supermarkt gaat. Helaas was de enige horeca onderweg dicht op maandag. We kochten er gelijk wat spullen voor de lunch. Daarna komen we snel bij de Anstelerbeek aan. Nog heerlijk koel door de schaduw, de zon komt net over de heuvel en laat de stralen door de bomen komen. Hier en daar is het pad langs het water smal en helpen we elkaar om over de boomwortels te klimmen. We verwonderen ons over de kracht van de natuur. Een boom is gedeeltelijk omgevallen, tegen gehouden door een andere boom, we kunnen er onder door lopen en er komen toch nieuwe bladeren aan.
Daarna komen we op meer open veld. Vaak een smal pad over het erf van een boer of langs een bosrand. Er ligt hier en daar veel water. Onder een tunnel bv. We wachten zelfs om een auto te laten passeren.
Indrukwekkend zijn de Draken tanden bij Vetschau. Ter informatie: Draken tanden:
Een overgebleven stukje van de Westwall (of Siegfriedlinie bij de geallieerden), een Duitse verdedigingslinie die vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebouwd en meer dan 630 km lang is tussen Kleef, aan de Nederlandse grens, tot aan de Zwitserse grens. Behalve bunkers, mitrailleursnesten, prikkeldraadversperringen en mijnenvelden, waren er ook betonnen tankversperringen, die ook wel drakentanden genoemd worden.
We gaan door naar Orsbach, waar restaurant Belle Vue is gevestigd. Gesloten, maar wij voelen ons vrij toch even te rusten met dat prachtige uitzicht over het dal tussen Orsbach en Vaals.
Direct daarna begint de klim naar de Schneeberg. Op dit overzicht zie je dat je met de hoogte lijn meeloopt en pas vlak voor de top een korte klim hebt. Hoe donkerder de achtergrond, hoe hoger je bent.
Deze toppers doen het allemaal. Summit 2 gehaald. Ook al kost dat veel moeite, we zetten door. We zien ook veel korenveld en onderweg, met hier en daar een klaproos.
Dan dalen we af naar Vaals. Een weg met haarspeldbochten heeft dalingen van 10%. Die doe we niet….we gaan over een wandelpad naar de Grens straat en vervolgens naar de bushalte.
Een gastvrije ontvangst volgt bij Herberg de Zwarte Ruiter. Etappe drankje op het terras. We hebben het goed samen.
Morgen gaan we met de bus terug naar Vaals en lopen dan naar Gulpen.
We gaan op pad voor de Dutch Mountain Trail. Zie onderstaande overzicht. We beginnen bij station Eygelshoven en gaan in 6 dagen naar Maastricht. De route staat weliswaar aangemerkt als 100 km, daar zijn de afstanden van/naar de overnachtingen niet meegeteld.
Dag 1: van Eygelshoven naar Kerkrade en overnachten in abdij Rolduc
Dag 2: van abdij Rolduc naar Vaals
Dag 3: van Vaals naar Gulpen
Dag 4: van Gulpen naar Slenaken
Dag 5: van Slenaken naar Eysden
Dag 6: van Eysden naar Maastricht
We gaan op pad met Arien, Ingrid, Ria, Mieke, Dennis, Leo en Nettie
Vandaag op deze eerste dag hebben we 15 km gelopen, met een berg: de Wilhelmina berg. Een top van 273 meter.
Direct na station Eygelshoven gaan we de natuur in. Hier in de omgeving is het erg druk met geparkeerd auto’s, waarschijnlijk allemaal voor het Pinkpop festival in Landgraaf. We horen in de verte de muziek, wij vinden het heerlijk om in de rust van de natuur te zijn.
We blijven vooral in de bossen, de paden stijgen en dalen.
Vlak voor de Wilhelmina berg zit een heel steil stuk met wegglijdende stenen. Je hebt bijna geen houvast, met elkaar helpen komen we er doorheen. Een passerende jonge dame hielp ons ook een stukje. Hier op dit overzicht zie je goed hoe we het steile stuk moeten beklimmen.
Bovenop hebben we uitzicht over de omgeving en Pinkpop. Een hele uitdaging om er te komen. We genieten ervan en tegelijkertijd willen we voorzichtig zijn.
Na de Wilhelmina berg hebben we een prachtige horeca gelegenheid, hotel de Winselerhof, hier voelen we ons erg welkom. Wat dacht je van onze eerste Limburgse vlaai.
Ook na deze pauze is het erg mooi. We komen door parken, o.a door de Amstel vallei. Met bruggetjes, stegelkes en, door de vele regen, heel veel groen en ook modder paadjes. We lopen dapper door de modder en passeren hoge boomstronken die zomaar over het pad liggen.
Onze wandeling eindigt vandaag bij Kerkrade centrum. Vlak voor de overnachtingsplek vinden we een cafe voor het etappe drankje. Verdiend,! We hebben ervaren wat klimmen is.
We overnachten in Abdij Rolduc, nog 2 km van de route. We gaan door een grote poort en ervaren de stilte van het klooster.
9 april, 17,4 km, 10 graden veel wind, droog. Van Groesbeek naar Nijmegen
Ook deze dag is er een met volop hoogteverschillen, zelfs meer dan gisteren. Zo hebben we de oude Zevenheuvelenweg getrotseerd en de Duivelsberg.
Na een uitgebreid ontbijt en een goede nachtrust gaan we uitgerust starten met een nieuwe wandeldag.
Aanzienlijk kouder vandaag met een temperatuur verschil van 10 graden. Om te wandelen prima, net te koud voor de zomerkleren. We hebben stijgende en dalende paden langs open velden. Net een stukje van de boer, tussen prikkeldraad, en met mooie uitzichten. Bomen in bloei groen dat in alle kleurschakeringen aan de bomen komt.
Hier op de ns wandeling is het heel goed opletten. Dan weer volgen we het Pieterpad, dan weer het grote rivieren pad, ook rood wit. Vooral op de Duivelsberg is het belangrijk de route goed te lezen of de GPX tracks te volgen.
Dan komen we bij de Duivelsberg. Voortdurend echte kuitenbijters. De ene trap of heuvel ben je nog niet af, of er ligt een nieuwe voor je. We kunnen het allemaal……
De Duivelsberg is tot 1949 Duits bezit geweest. Door grenscorrecties werd het gebied bij Nederland getrokken. Waar de naam vandaan komt? Er zou op de top een offerplaats voor heksen hebben gelegen…..
Via Ubbergen en Berg en Dal komen we aan de oostzijde van Nijmegen. We lopen hoog en hebben zicht op de Ooijpolder en de Waalbrug.
Zo gaan we op weg naar de Barbarossa ruïne en de prachtige Sint Nicolaas kapel. Een enthousiaste vrijwilliger vertelt ons over het ontstaan van de kapel. We hadden niet verwacht dat hij zoveel details zou vertellen…. uiteindelijk heb ik gevraagd hoe lang het zou duren en was het zo afgelopen…..
We lopen door naar de Stevenskerk en gaan daar voor ons etappe drankje. Deze heerlijke dagen zitten erop.
2 dagen die zijn omgevlogen. In ontspanning al die km’s en heuvels bewandeld. We kijken er met veel plezier op terug.
8 april 2024, droog en veel zon 20 graden, van Cuijk naar Nijmegen
Deze 2 daagse NS wandeling is zeer geschikt om eens 2 dagen heuvels te oefenen en dat nog wel in de omgeving van Nijmegen. Vandaag met de heuvels over de Mookerheide en de Sint Jansberg.
Vanaf station Cuijk gaan we naar het veer en steken de Maas over. Met 7 wandelaars deze keer, vlnr Marion, Sylvia, Mieke, Marjo, Monica, Henny en Jeannette. Een mooie oefening voor de camino’s die komen gaan, de Portugues en de Primitivo. Met dit mooie weer……we hebben er zin in, laat die heuvels maar komen.
Na de pont komen we al snel bij de Mookerheide. Cuijk in de verte te zien. We zijn nog maar net onderweg of we ervaren al de rust. Op deze maandag zijn er bijna geen wandelaars onderweg. De Mookerheide, ligt op een uitloper van de Nijmeegse stuwwal, een heide terrein met ook veel brem.
Na de Mookerheide komen we bij de Sint Jansberg aan. De Sint Jansberg is een voormalig landgoed dat is bezaaid met helling bossen,omgeven door houtwallen. De hoogste punten zijn de Kiekberg (77 meter) en de Sint Maartensberg (66 meter) Op de zuidhelling zijn beekjes te vinden en hele hoge trappen.
Het ontluikende groen is een lust voor het oog. De beuken laten hun eerst bladeren zien. Die zijn nog zo mooi doorschijnend. De bramen beginnen en hier en daar treffen we ook nog modder paden. We komen langs een gletchertong uit de Ijstijd. We zien ook stenen uit die tijd liggen, de morenen.
Dan is het nog een stukje door de bossen voor we in Groesbeek zijn. We komen een jonge man tegen, die heel veel weet over de bevrijding in 1944 toen vele parachutisten er landden. (Market Garden) Daar op die hoge vlakte zijn informatie borden te vinden.
Ongeveer 2 km voor het eindpunt nemen we nog even pauze. Een boomstam geeft ons de gelegenheid even te gaan zitten. Wat heeft een wandelaar nog meer nodig? Een zitmatje of vuilniszak en je stoeltje staat voor je klaar
Na ruim 15 km komen we in Groesbeek aan. Wat een warme bad om dan ontvangen te worden door Tony en Andre met het etappe drankje en heerlijke versnaperingen. We voelen ons verwend.
21 februari, 20 km, meest droog, einde dag regen, 10 graden
Deze heerlijke dagen van het kustpad van Brielle naar Scheveningen zitten erop. Vanmorgen gingen we eerst naar Scheveningen met de taxi, om daarna terug te lopen naar Ter Heijde.
Eerst een stukje direct langs de kust van Scheveningen. Langs de kunstwerken van Scheveningen en als we terugkijken zien we de Scheveningse pier.
Bij de Scheveningse haven wacht deze reiger op een lekker hapje.
Na de stad wordt de route geleid door de bosjes van Poot en het Westduinpark. Heel verrassend, we zien de Sleedoorn in volle bloei. Het stijgt en daalt door de duinvalleien.
Ook vlak voor Kijkduin is het verrassend mooi. Smalle duinpaden met uitzicht op de vele hoogbouw van Kijkduin en de zee. Hier hebben we even pauze. Daarna gaan we door de parken van Loosduinen en Poeldijk. Te beginnen met een stevige klim op een lange trap..
De laatste km willen we nog even over het strand. De route makers van het kustpad hebben de mooiste paden meegenomen. En dat betekent zeker niet de korste weg van zuid naar noord. Op de strand is het net gaan regenen en dat valt niet mee met de harde tegenwind.
Wat is het dan heerlijk om onze wandeldagen af te sluiten met een etappe drankje bij het Coast Beach House, een strandtent ongeveer 1 km van het hotel waar onze auto’s staan.
Elly, Piet, Hans, Tiny, Els, Marjo, Joepke, Gerard en Patricks, dank jullie voor de gezellige dagen. Daar kunnen we met een goed gevoel op terug kijken. Volgend jaar gaan we voor het vervolg.
20 februari, 23 km, harde wind kracht 5 vooral in de rug😉
En dat is alweer de derde dag van ons kustpad. Vanaf Maasdijk naar Hoek van Holland en dan naar het noorden vooral over het strand. In Hoek van Holland start deel 2 van het Kustpad en gaat door tot Den Helder.
We hebben overnacht in Hoek van Holland en worden eerst door chauffeurs Elly, Piet en Gerard naar de vertrekplaats gebracht. Die rijden door naar ons eindpunt van vandaag het Fletcher Hotel van Ter Heijden. En als de chauffeurs dan worden teruggebracht is dat erg fijn! Zo konden we tegen 10 uur vertrekken.
De route van vandaag leidt ons door het Staelduinse bos. Een heel gevarieerd bos. We komen er veel wandelaars tegen, die ons waarschuwen voor hoog water. De kinderen hier hebben schoolvakantie en wat is voor hen heerlijker dan met laarzen aan door de diepe plassen te gaan. We vinden ze ook diep, maar vinden toch onze weg door de struiken. Een erg mooi bos. We zien ook bunkers, sneeuwklokjes en tot onze verbazing al bladeren aan de bomen en struiken komen.
We passeren een bord met “verboden toegang” vanwege bos werkzaamheden. Nou weet ik wel dat dat moet, maar we liepen door. We hoorden geen enkele machines……worden we aangehouden door boswachters die erop toezien dat wandelaars zich aan de wet houden. Tja…. Ik heb ze gelijk gegeven en hoopte dat ze geen boetes zouden geven. We komen er goed vanaf. Geen boetes…..ik heb wel moeten beloven het niet meer te doen.
Na Hoek van Holland was het de bedoeling om eerst een km of 3 door de duinen te gaan. Dat lukt ons niet. Het pad is volledig vol met water. We volgen eerst het fietspad en gaan daarna voor de laatste 5 km over het strand naar Ter Heijden. Precies wind in de rug, het zandstralen gaat langs ons heen. We krijgen het gelukkig niet in ons gezicht.
Even goed opletten waar we de duinen weer terug over moeten gaan. Na 6 km over het strand is ons hotel precies achter de duinen. Een heel afwisselende dag.
Morgen de laatste dag alweer, dan gaan we van Scheveningen terug naar Ter Heijden.
We verbleven midden in het centrum van Brielle. Dit betekent dat we de km door Brielle deze morgen hebben afgerond.
In Brielle stap je terug in de tijd. Een oud vestingstadje, met vele monumentale gebouwen. Sinds 1975 is Brielle aangewezen als monumentaal stadsgezicht. De vestingwerken zijn intact evenals 2 van de 4 stadspoorten. Gerard wilde wel even in de galg.
Brielle ligt aan het Brielse meer. Oorspronkelijk was het deonding van de Maas, met een belangrijke vaarverbinding met Rotterdam. De riviermonding slipte dicht en nu is het afgedamd en voor recreatie geschikt. Wij zijn vooral onder de indruk van de enorme bruggen en viaducten. Die zien we als we op weg naar Rozenburg gaan. Vanaf Rozenburg gaat er een gratis pont naar Maassluis.
Intussen genieten van de donkere luchten en zijn we blij dat het zo goed als droog is vandaag. Ook Maassluis heeft een heel sfeervol centrum. Na 13 km hebben we er pauze bij monsieur Paul. Maassluis heeft ook haventjes, in deze wintermaand is het er rustig.
Na de lunch gaan we door het sfeervolle Maasland. We zien al sneeuwklokjes en narcissen in bloei. Opnieuw vele watertjes en bruggen. Door de polder gaan we terug naar Maassluis West. Met veel modder en glibber partijen. Onze wandeldag zit erop. We kijken terug op een heerlijke dag! Dat verdient een etappe drankje.
