Donderdag 19 september 2024, van A Guarda naar Mougas, zon in de middag en 21 graden.
Na een ontbijtbuffet bij het hotel gingen we op pad. Het is nog fris maar we gaan ervan uit dat we het niet koud zullen krijgen. We lopen de stad uit en zien een stukje verder het beeld van Jacobus met een staf. Je ziet dat de foto nog wat gelig is door de bosbranden.
Deze tekst op de rugzak van een pelgrim vond ik wel mooi. Leuk om een praatje te maken onderweg
Vandaag lopen we een stukje van zee. Door de bomen kun je de zee nog zien. Praatjes maken we ook met elkaar.
Deze beschilderde steen lag op een plaats waar we even pauze hielden. Ik vind hem wel staan voor pieken en dalen die we allemaal kennen en ook voor de route van vandaag die meer topjes heeft dan gisteren.
Bij dit kerkje kunnen we binnen een stempel halen. Buiten zitten mannen zeedieren schoon te maken maar we begrijpen niet wat het zijn. Naam lijkt op kokkels maar we weten niet of die het zijn.
We lunchen een keer luxe met bijvoorbeeld een salade, een keer iets anders dan een broodje kaas.
De lucht is helderder geworden, gelukkig dat we niet meer in door brandlucht lopen.
Een mooi plekje om even te zitten onderweg. Er wordt ook nog even gezongen.
Deze ‘pelgrim’ zal Santiago nooit bereiken, wij hopen dat wij het wel gaan halen. Helaas heeft iemand zoveel last van haar knie dat het niet wijs was de laatste kilometers te lopen. Een taxi zorgt ervoor dat zij en degenen die haar ondersteunden bij Hostel turistiko Alguncheira kwamen. Hopelijk gaat het morgen beter.
Dag 6, woensdag 18 september 2024, van Praiha de Ancora naar A Guarda, zon achter brandlucht, 25 graden en 22 km
’s Morgens eerst ontbijten en lunch meenemen bij de bakker die Baukje gisteren gezien had en er erg goed uitzag. Tot onze teleurstelling was deze vandaag gesloten. Gelukkig was er op het plein vlakbij een bakker waar we terecht konden. Deze werkte met een automaat waarmee je betaald. Je stopt je geld erin en wat teveel is komt terug. Tot mijn verbazing hadden enkele mensen dit nog nooit ergens gezien.
Buiten op het plein zien we de zon met een rode gloed door de brandlucht die boven Portugal hangt hangen. Op diverse plaatsen in het midden en noorden van Portugal zijn brandhaarden en er gaat veel in de brand verloren, ook mensenlevens 😔 Wij lopen een aantal wandeldagen van de brandhaarden in het noorden vandaan.
Bijzonder hoe deze boom zich overeind houdt, ook nu is de zon niet goed te zien.
Er zijn heel veel pelgrims op pad. Een Portugees verbaasde zich over het aantal en ik ook, heb niet eerder zoveel mensen op deze route gezien.
We lopen vanmorgen in een behoorlijk tempo, het is niet zo warm en de zon brand niet. Misschien speelt dat mee. Hierdoor zullen we eerder bij de boot zijn die ons naar Spanje brengt.
Eerst een stukje door het bos waar de route niet doorheen loopt. We hoeven alleen maar het bospad te volgen om bij het water te komen.
Op het bootje vinden we het leuk dat we snel naar de overkant gebracht worden.
Daar aangekomen helpen we elkaar uit het bootje en op het strand zetten we de eerste stappen in Spanje.
Het is in Spanje een uur later waardoor we voor ons relatief vroeg lunchen op bankjes bij de zee. Daarna lopen we door bos waar bomen met schilderingen staan die je op sommige punten tot een gecombineerde tekening kunt maken.
Inmiddels zijn we langs de zee verder gelopen en ligt de groep een beetje uit elkaar. Ansje en Riekje hadden in het bos veel foto’s gemaakt en daarna nog van paarden die ze tegenkwamen. We wachten met enkele mensen bij deze rotonde om het laaste stuk naar ons hotel te lopen. De anderen lopen door omdat stilstaan/zitten niet zo fijn is voor ze. Toch duurt het niet lang of we zien de achterblijvers. Nadat we verdeeld over twee kamers onze spullen achterlaten lopen we samen naar een terras voor ons etappedrankje. Daarna gaan de liefhebbers lopen naar de top van Monte de Santa Tegra die op 328 meter boven zeeniveau ligt. Om de hoek van het hotel kunnen we via trappen naar boven. Al snel wordt het een stenen bergpad wat leuk in om naar boven te lopen maar naar beneden kunnen we dat later beter over de weg doen. Wanneer we voor de eerste keer de weg oversteken zijn de paden tussen de weg door makkelijker te lopen.
We stoppen even bij restanten van wat ooit een dorp was en Ansje wil wel weer naar beneden maar een stempel die boven te krijgen is brengt haar al gauw op andere gedachten waar ze later geen spijt van heeft.
Onder andere dit uitzicht, ook al is het niet helder maakt het de moeite waard. Wanneer we weer naar beneden lopen zien we al snel het treintje wat we aan kunnen houden en wat ons terug naar boven brengt. Daar mogen we lang genoeg wachten om nog even wat te drinken.
En daar zitten ze dan, vooraan in het treintje om naar beneden gebracht te worden. Dat scheelt veel traptreden lopen naar beneden. We hebben veel plezier onderweg en worden zowat voor de deur van het hotel afgezet. Snel opfrissen en iets warmer aantrekken zodat we kunnen gaan eten. Bij de haven vinden we een restaurant waar we weer heerlijk op zijn Spaans tapas eten.
Dag 5, dinsdag 17 september van Viano do Costela naar Vila Praiha de Ancora. 29 graden en 24km
Vanmorgen liepen er 4 wekkers tegelijk af wat een mooi geluid gaf met verschillende toontje. We waren al opgestaan en de telefoonbezitsters waren niet op de kamer. De brandlucht van branden rondom Porto drongen onze kamer in wat niet zo aangenaam was.
De taxi was of niet bereikbaar of had geen auto voor zoveel mensen. Was handiger geweest als we gisteren meteen de taxi besproken hadden. Maar goed, dat was niet zo. Dapper begonnen we aan de trappen naar beneden maar na 30 treden en nog zo’n 630 te gaan besloten we over de weg te gaan lopen.
Na ontbijt bij de bakker en nog een stuk lopen door de stad bereiken we de kust. We lopen weer over vlonders en soms een grindpad. We vinden dit allemaal mooier lopen dan door dorpjes.
We lopen af en toe tussen of onder het groen
Na een tijd in de schaduw gelopen te hebben zien we ineens de zee weer. Ook zien we redelijk wat pelgrims, met sommigen maken we een praatje. Zoals met een Nederlandse die vanaf Lissabon loopt en een stukje de bus gepakt had. Haar wandelmaatjes mochten niet meer verder vanwege de branden.
Het watertje waar we langs lopen geeft aan dat we bijna aan de rand van de stad zijn. We zijn blij, het is weer mooi geweest voor vandaag.
Aan de overkant zitten de eersten te wachten op de laatsten met uitzicht op het hostel. Een paar dappere pelgrims gaan nog even de zee in maar zijn er snel weer uit. Het water is te koud.
We checken in, verdelen de bedden, douchen en doen de was en we gaan daarna naar de supermarkt en meteen daarna naar een restaurant waar ze ook vegetarische gerechten hebben. We hadden heerlijk gegeten en heerlijk langs de zee gelopen. Morgen gaan we naar Spanje en gaat ons avontuur verder.
Het ontbijt stond klaar voor ons en we konden er koffie of thee bijnemen. Iemand kreeg de eerste verrassing in de vorm van croissants, er gingen er verschillende naar haar.
Bijna uit je bed waaien was ook een verrassing vannacht. Wat hielp was de ramen sluiten. De harde wind hebben we niet meer gehad onderweg. Het weer was al lekker om nog even buiten te zitten.
Tot onze verrassing hadden we vandaag bergpaadjes in plaats van vlonders maar helaas ook veel asfalt. Dat is bij heel warm weer niet zo fijn
Een mooi verrassend pad over een riviertje
Het is iedere keer weer een verrassing als een kerk open is en dat daar dan een stempel ligt ook. Helaas was de inkt zowat op.
Wat een verrassing om deze hagedis te zien.
Deze ‘winkel’ was helemaal een verrassing. Je kon pakken wat je wou tegen een donativo. De koffie was mierzoet maar de schijfjes meloen waren heerlijk, net zoals de cake die we van de aardige man die de winkel beheerde kregen. Daarna kwam hij aan met rode en witte port en kleine bekertjes, ook voor ons.
Een verrassend doorkijkje met de zee in de verte.
De verrassend blauwe, heldere lucht.
Ook verrassend dat we zoveel klimwerk hadden vandaag na eerdere dagen op vlonders gelopen te hebben. En dat het vandaag zo warm was. Dat de mercado toch een markt blijkt te zijn terwijl we supermarkt dachten. En tot onze verrassing vonden we een restaurant dat een pelgrimsmenu aanbood, weliswaar pas om 7 uur maar het was al tegen half 7 en we konden er tot het eten kwam zitten en wat drinken. Ook een grote verrassing te lezen dat de cable car niet naar onze albergue gaat terwijl deze meerdere keren info stuurt over het gebruik van de cable car om zo bij de albergue te komen. Dat de ober een speciale manier van werken heeft verrast ons. Dat we voor een klein bedragje met de taxi naar boven kunnen verrast iedereen en weer in een mooi hostel slapen met uitzicht over de stad.
Zaterdag 14 september 2024, zon, 25 graden en 22km
Na een goede nachtrust, ontbijt, schulden aan elkaar afbetalen en met een spreuk en woord gaan we op pad, nu voor een hele dag camino lopen. We lopen op wandelschoenen maar hele slippers zijn toch gemakkelijk tijdens camino. Zowat om de hoek zit een klein winkeltje waar fruit en ook slippers gekocht worden. En al snel lopen we weer op vlonders langs de zee.
Er komt ook een stukje door Vila de Condo waar we een berichtje krijgen van ons overnachtingsadres bij Sandra met een foto en de vraag of iemand twee dingen heeft laten liggen. Ja, iemand van ons had niet alles meegenomen en Sandra zal ervoor zorgen dat het verstuurd gaat worden. Zo lief van haar.
In Vila do Condo willen we koffie/thee drinken en gelijk lunchen, deze heerlijke salade en soep voor andere liefhebbers smaken heerlijk. Wanneer we weer op pad gaan geef ik aan dat we toch iets meer moeten doorlopen omdat we anders wel heel laat in Aguçadoura zullen zijn. Ik schat nu in dat het zeker vijf uur zal gaan worden als we niet te vaak stilstaan.
Meestal zijn kerkjes dicht maar vandaag zijn er twee open. Bij een ervan kunnen we een stempel halen.
We praten veel met elkaar onderweg en leren iedereen steeds beter kennen. Er worden ook grapjes gemaakt zo nu en dan wat goed is voor de lachspieren. De andere spieren die volop gebruikt worden doen het nog goed bij iedereen. We lopen aardig door maar gunnen onszelf ook een ijsje. Het lijkt wel of je vier bolletjes krijgt als je er twee besteld en het is heerlijk.
Langs de zee liggen balen van een soort zeewier en liggen er hele stukken strand vol met wier wat waarschijnlijk ligt te drogen.
Portugees is echt een andere taal als Spaans maar we redden ons overal, wat meehelpt is dat er soms ook Engels gesproken wordt in Portugal. We kunnen Amsterdam in het Portugees lezen: Amesterdao. We zien hier dat de afstand naar Santiago nog maar 187 km is. Volgens mijn berekening is de totale afstand 284 km. Dat zou betekenen dat we er al bijna 100 gelopen hebben, nou… wij weten wel beter, of ik heb mij vergist maar daar komen we in Santiago dan wel achter.
We komen net voor 5 uur bij ons overnachtinsadres wat inhoud dat we goed doorgelopen hebben. Het hostel is een goede plek voor ons, we slapen wel veelal boven en zijn over drie kamers verdeeld. Na ons opgefrist te hebben en de was gedaan is gaan we een etappedrankje doen. Ook vanavond weer een mooie zonsondergang waar degene die hier voorbij vliegt misschien ook van geniet. Het avondeten wordt in twee groepjes gegeten omdat het erg vol is en ze niet twee tafels aan elkaar kunnen zetten. Bijzonder is dat er aan iedere tafel hetzelfde besteld wordt, bij de ene is vis het hoofdgerecht en bij de ander gingen ze voor vegetarisch. Iedereen heeft heerlijk gegeten en we gaan morgen direct lopen om bij een barretje te ontbijten. Schijnbaar gaat het nog warmer worden dan vandaag. Wordt goed smeren met zonnebrandcrème morgen en proberen op tijd op pad te gaan.
Vrijdag 13 september 2024, zon en 25 graden, route 16 km.
Gisteren net voor 12 uur ’s nachts aangekomen in Porto. We waren extra vroeg op Schiphol zodat we ruim de tijd hadden elkaar te leren kennen. Die tijd werd wel heel ruim, de vlucht had meer dan twee uur vertraging waardoor het vliegtuig pas om half 10 de lucht in ging. De taxichauffeur stond ons op de luchthaven van Porto op te wachten en bracht ons naar De Central House Porto Ribeira waar we een kamer hadden met 4 stapelbedden en eigen badkamer. Iedereen was moe maar 3 mensen gingen toch nog even naar het terrasje om de hoek aan de Douro. Een stukje op het blog schrijven zat er toen niet meer in.
De wekker stond om 7 uur en in Porto is het een uur eerder dan in Nederland. Om 6 uur hoorde ik iemand zeggen, dames het is tijd om op te staan, nee hoor het is pas 7 uur. Twee minuten later zei iemand anders, we moeten opstaan het is al 7 uur geweest, nee hoor het is 6 uur. Er moeten nog wat telefoons of horloges verzet worden.
Een paar minuten na 8 uur nam de blauwe auto de bagage mee. Direct daarna gingen we beneden ontbijten. Een uitgebreid buffet stond daar klaar, heerlijk.
We verlaten het hostel, lopen langs de Douro en omhoog via smalle straatjes met heel veel trappen naar de Kathedraal.
Daar aangekomen zien we veel studenten. De tweede en derde jaars verwelkomen de nieuwe studenten waarbij er over en weer cadeaus gegeven worden.
We bezoeken de Kathedraal en Sao Bento, het trein- en metrostation waar in tegels de geschiedenis van Portugal afgebeeld is. Dan langs een zaakje voor lunch en met bus 500 naar de Mercado waar onze camino gaat beginnen. Was leuk om Porto even bezocht te hebben maar iedereen is blij dat we de drukte van vele groepen toeristen achter ons kunnen laten.
We lopen een prachtige route, over veel vlonders langs de zee. We praten veel en lopen meestal niet ver uit elkaar. Pauze en lunch in de weinige schaduw die we vinden en later een kopje koffie of thee op een mooi terras, daar hebben we wel zin in.
We zijn allemaal blij als we bij pension Sandra zijn en de 2-persoonskamers zijn een luxe voor ons pelgrims. We nemen ruim de tijd om ons op te frissen en enkele dames gaan de zee in, nou… tot hun knieën. Het moest wel veilig blijven. Om half 8 gingen degenen die zin hadden naar de zonsondergang kijken en anderen die al aan een portje gezeten hadden sloegen over.
Na de mooie zonsondergang gingen we eten in de cafetaria van ons pension. We kregen vis, friet en salade waarna we allemaal vermoeid maar voldaan naar onze kamers gingen.
Wij wilden dat wel eens meemaken. Op het dak van de kathedraal lopen, de toren beklimmen en dan uitzicht hebben over de stad. We hadden er niet bij stil gestaan dat het dak schuine stenen heeft en ook niet dat er over de nok zouden moeten klimmen. We vonden het fantastisch om mee te maken. Hieronder wat foto’s van de excursie.
Informatie:
De kathedraal is 97 m lang en 22 m hoog. De toren is 76 meter hoog. Het zuidportaal is in romaanse stijl, het westportaal is barok en de noordkant neoclassicistisch en het heeft een gotische kloostergang. De kathedraal is gebouwd tussen 997 en het jaar 1211. Sinds 1985 is het op de wereld erfgoederen lijst te vinden.
De Botafumeiro is een circa 1,50 m groot, 53 kilo zwaar, wierookvat gemaakt door de goudsmid José Losada in 1851. Hij wordt op hoogtijdagen door het dwarsschip heen en weer gezwaaid aan touwen die onder de viering zijn opgehangen. Zie verslag van gisteren.
Natuurlijk sluiten we ook deze dag af met het etappe drankje. Net uit de wind op het pleintje bij de kathedraal.
We kijken terug op een enerverende camino, een lach, een traan, er zijn voor elkaar. Het saamhorigheidsgevoel wat elke camino zo mooi maakt. Een camino voor altijd in ons hart
11 juni, 17 km, bewolkt 20 graden van Areal naar Santiago
Yeah, we zijn er! 280 km verder, ons einddoel bereikt. Van harte gefeliciteerd met jullie prestatie. Ik ben reuze trots op Henny, Ellen, Ria, Marijke, Monica en mezelf…
Iedere keer opnieuw een uitdaging, zal het ons lukken, kloppen de afstanden, zijn de overnachtingen ok en is het vervoer van onze rugzakken goed geregeld..? Het blijft naast de uitdaging ook altijd spannend. Ieder kan geblesseerd raken of en keer vallen en ook weer opstaan en door…..Wij hebben het opnieuw samen gedaan. Al die stappen gezet, jezelf overwonnen, fysiek en/of mentaal.
Als je zo een prettig onderkomen hebt in een Hostal, helpt dat om goed uitgerust op pad te gaan. We waren zeer blij met pension rural Areal. Gisteren een menu in de tuin, vanmorgen werd voor ons ontbijt gezorgd. Met de vriendelijke gastvrouw en heer gaf dat ons het goede gevoel van gastvrijheid.
De route van vandaag was 17 km. Ongeveer 10 km na Padron gestart, zie onderstaand kaartje, vanaf Areal.
Het was een geleidelijke stijging. Over een grote afstand vals plat omhoog. Uiteindelijk ga je dat toch voelen. We lopen door een bos. Het is vrij rustig, alle pelgrims zijn vast voor ons vertrokken. Het pad is niet altijd makkelijk. Ongelijke stenen, boomwortels….net als in het echte leven is het niet altijd makkelijk.
Bij Milladoiro hebben we de laatste pauze. Veel pelgrims doen dat, voor ze doorlopen naar Santiago. Speciaal voor deze finale dag hebben we allemaal ons roze t shirt aangedaan. We krijgen vele enthousiaste reacties.
5 km voor Santiago zien we voor het eerst de torens van de kathedraal. We zijn er bijna, dat gevoel komt ook, ja, het gaat ons lukken.
Onderweg komen we ook een pelgrim tegen, die echt nog even de voeten moet laten rusten 😉
We dalen af naar de stad, dat hoort er ook bij. In de drukte komen we aanen we gaan naar het plein. Niet over de korste weg, want we willen samen door de poort aankomen. We gaan hand in hand zingend het plein op en vieren dat we er zijn.
We gaan de Compostela halen en aan mij de eer om de Compostela’s uit te reiken. Even aandacht voor ieder die op zijn manier al die km’s heeft afgelegd. Of het nu de eerste keer is dat je in Santiago aankomt of voor misschien de 5e keer, het blijft altijd bijzonder. We realiseren ons dat we het kunnen, dat onze voeten ons hebben gebracht naar onze bestemming. Stap voor stap en er gewoon aan beginnen. Dat vraagt soms moed om steeds weer op te staan en opnieuw te beginnen. Het mooiste van alles vind ik het samen volbrengen, voor elkaar zorgen, steunen en delen.
In het buro van de Compostela’s vind je ook “de Huiskamer” waar we heel hartelijk worden ontvangen door de vrijwilligers.
We besluiten in de avond om 19.30 uur naar de pelgrims mis te gaan. Fijn als afsluiting van deze enerverende dag. Een rustpunt. De kerk was helemaal vol. We zaten aan de zijkant. Volgens een bericht op Facebook zou de Botafumeiro niet voor 10 juli gaan. Wat teleurgesteld gaan we er zitten. Plotseling zien we mannen in rode pakken naar voren komen. Er komt geroezemoes in de kerk. Zou het dan toch?….. Yes! We zitten precies op de goede plek. De Botafumeiro komt precies over onze hoofden. We zijn er ontroerd van.
Onze dag is al zo vol met mooie ervaringen. We gaan ook nog naar de gezellige muziek, die om 22 uur begint. Op het plein voor de kathedraal. En na zonsondergang naar een heel bijzondere schaduw
Dank je wel Santiago voor al het moois dat je voor ons brengt!
10 juni, 17 km, 23 graden van Vilanova de Arousa met de boot naar Pontesecures en daarna via Padron naar Esclavitude en Areal
De dag begon heel vroeg vandaag…we moesten om 7 uur bij de boot zijn. Ik had een foldertje gevonden met een telefoon nummer van een boot. Die bel ik en we krijgen de boot van 7 uur toegewezen.
Dat vinden we niet erg. We zijn gewend om vroeg op te staan.
Dan komt de boottocht van ruim 2 uur over de Rio Ulla.
Een speciale vaartocht die ook als camino geldt omdat het herinnert aan de legende dat Jacobus met een bootje naar Padron is gebracht. Onderweg zien we ook speciale kruizen. We waren erg blij dat we binnen mochten zitten. Op het dek was het echt erg koud. Op het moment dat we er langs gingen, ben ik heel even naar buiten gegaan. Op de boot kunnen naar onze schatting meer dan 100 mensen. Zeker de helft waren Portugezen en die begonnen in de kajuit o.a het Portugese volkslied te zingen. Het was een erg leuke sfeer.
De boot meert aan in Pontesecures en in 3 km zijn we in Padron. De meesten van deze vroege boot gaan vandaag naar Santiago. We nemen uitgebreid de tijd om Padron te bezoeken. Bij Padron hoort de legende dat het bootje van Jakobus er is aangekomen. Op diverse afbeeldingen is te zien dat te zien. Ook vind je in de kerk de Meerpaal waar het bootje aan vastgemaakt zou zijn
We klimmen ook de berg naar Santiguano del monte, een kleine kapel die met vele trappen te bereiken is.
Deze ervaringen en kennis van de legende van Padron zijn voldoende om de Pedronia te krijgen. Die gaan we bij de tourist office ophalen. Ieder neemt het trots in ontvangst. De mevrouw neemt alle tijd op onze namen goed te verwerken.
Daarna gaan we op pad naar A Esclavitude. Eerst een stuk langs de drukke weg, later over veldwegen. Vlak voor Esclavitude komen we weer bij de drukke N550 uit.
Dan is het nog maar 4 km naar onze bestemming. Deze keer een prachtig pension dat ik via Booking heb gevonden.Pension Rural Areal. Wat een heerlijke plek. Een tuin met waslijnen, schaduw onder de druivenbladeren, een etappe drankje en….er wordt voor ons gekookt. We hoeven niet meer de deur uit. Hoe fijn is dat?
9 juni, 22 graden, half bewolkt 25 km van Armenteira naar Vilanova de Arousa
Na de stevige klim van gisteren is het nu een stevige daling.
Vooral het eerste deel is de daling zeer zwaar. Het is een van de allermooiste delen van een camino. De afdaling vanaf Armenteira. Op onderstaand overzicht het groene gedeelte.
Sprookjesachtig,met watervallen, onwerkelijk, intens genieten en ervaren “dat ik hier nu kan lopen” Het is bijna onbeschrijfelijk. De nederzettingen die we hier zien, de molens…..
Na Barrantes volgt een vrij vlak stuk langs de rivier. Nog steeds erg mooi met opnieuw watervallen.
In een klein kerkje in Pontearnelas ontmoeten we vrijwilligers die voor ons een stempel zetten. We steken er een kaarsje aan voor onze dierbaren en er krijgen een tekst mee over de symbolen van de camino. Een voorbeeld is natuurlijk de pijl. Als we geen pijl zien weten we de richting niet. Hoe voelen we ons als we niet weten waar naar toe? Ons leven is net een Camino. Soms voelen we ons verloren en kunnen we de weg niet vinden. Welke pijlen volg jij? Mooi om tijdens het wandelen bij stil te staan.
Het pad naar de zee, is vooral landelijk. We zien vele wijngaarden. De groene ranken groeien weelderig. Erg mooi om te zien.
Eindelijk zien we de zee. Met deze lange afstand denken we steeds bij een bocht,nu komt die, de zee…..Het geeft een beetje motivatie om door te gaan. Na de bocht zien we ook Vilanova de Arousa liggen. Het bewolkte weer maakt plaats voor de zon. Wat is het er mooi!
De brug over en dan zijn er er echt. Deze kanjers hebben de monster etappe volbracht. Ik ben reuze trots op ieder. Hoe je het ook doet, het is altijd goed.
Het was opnieuw een hele mooie Camino dag met allemaal hoogtepunten…..
8 juni, 22 km, bijna droog 23 graden van Pontevedra naar Armenteira
We zijn op de spirituele route. Vandaag met de grote klim naar het klooster van Armenteira, morgen de afdaling naar Vilanova de Arousa en maandag met de boot naar Padron.
Gisteren in Pontevedra zijn we alvast begonnen met ons spirituele deel. We gingen naar de pelgrims mis en tot mijn verrassing werd ik gevraagd om de 2e lezing in het Engels voor te lezen. Daarna mochten alle pelgrims naar voren komen voor een foto. Dat was heel speciaal.
In onze herberg Nacama hebben we geen ontbijt en dat betekent dat we gewoon op pad gaan en kijken wat open is. Niet veel! We hadden geluk en iemand wees ons het enige cafe dat open was. Daarna gaan we de stad uit over de gerenoveerde brug. Het oude deel is behouden, de nieuwe weg ligt er bovenop. Aan de zijkant zie je de Santiago schelpen.
Na 3 km gaan we over op de spirituele route. Ik heb maar even het hoogteprofiel uit het boekje van John Brierley gekopieerd. Je ziet een flinke berg, van wel 460 meter.
We klimmen en dalen gestaag naar Campano. Kleine paadjes tussen de varens, een heerlijk geurend eucalyptus bos, kleine dorpjes tegen de heuvel geplakt.
Combarro is overspoeld met toeristen. Het is dan ook een plaats, die bekend staat om de vele horreo’s op het strand. Het is op dat moment zwaar bewolkt en er vallen wat druppels.
Ja…….en dan is het zover we gaan beginnen aan de grote klim naar Armenteira met onderweg een “Mirador” een uitzichtpunt. Miradoro Loreiro. Na de steilste klim hebben we een pauze bij een bushokje.
We krijgen ook nog grote moeilijke stenen op ons pad. Hier kunnen we alvast een beetje oefenen voor morgen. Voor ieder is het te doen, of we krijgen hulp van onze beste klimmer Ria.
Dan, toch nog plotseling, zien we de parasols van een bar. We komen vanaf een hoog pad en worden vol enthousiasme ontvangen. We hebben deze etappe met succes afgerond.
Een bijzondere ervaring is de pelgrimszegen in het klooster. We worden toegezongen door ongeveer 10 nonnen, de jongste is misschien 30. Een intense sfeer. We kregen de zegen in het Engels. Dat begrijpen we, en het grijpt ons aan.
KLOOSTER VAN ARMENTEIRA
Zegen voor de pelgrim
*Moge het licht en de liefde van God uw stappen zegenen en leiden.
Mogen de wegen zich verheffen om je te ontmoeten.
*Moge je je hart openen voor stilte. En bewaar met dankbaarheid de vreugdevolle herinnering aan de goede dingen die je bent tegengekomen.
*Moge God je in zijn handen dragen naar de armen van St. James in Santiago.
*En dat je vol licht en vreugde terug mag gaan naar je huis.
7 juni, 22 km van Redondela naar Pontevedra, zonnig 34 (!!!) graden.
Gisteren konden we het bijna niet geloven dat het zo warm zou kunnen worden. Heel Spanje lijdt onder een hittegolf, de wind draait naar het oosten en….ook in Galicië is het zo warm. Dat betekent voor ons vroeger dan we gewend zijn en om 7 uur lopen.
Zo je op dit hoogteprofiel kunt zien, met 2 serieuze heuvels. De Alto de Lomba voor Arcade en de Alto de Canicouva na Arcade. Totaal 444 meter stijgen en ongeveer evenveel dalen.
Voor ons is het echt wennen. Bij de kustroute zijn er wel klimmetjes, maar die zijn veel korter. Dapper klimmen we omhoog.
Leuk hier onderweg zijn de kraampjes. Voor een stempel of een klein souveniertje
De route voor Arcade is helemaal veranderd. Kwam je eerst ruim voor Arcade bij een hele drukke weg uit, nu was de route over de heuvel gelegd en komen we via een oude weg Arcade binnen. Het uitzicht is prachtig en de paden lopen door de bossen.
We merken wel dat er nu veel meer pelgrims onderweg zijn. Na Redondela loopt de kustroute gelijk met de Camino Portugues door het binnenland. We zien vele jongeren onderweg. Wat een ervaring ook voor hen om zo jong al een camino mee te maken. We ontbijten in Arcade en gaan dan over de Ponte San Poio. Een heel herkenbaar punt en bij vele die de Camino Portugues hebben gelopen een foto momentje.
Dan begint de klim naar de volgende hoogte. Eerst langs de horreo’s. Daar zien we ook oude markeringen van steen.
Het klimmen gaat over een sterk stijgende pad met grote stapstenen. Nu het droog is, geven deze stenen mooie trapjes. We kunnen ons echt voorstellen hoeveel pelgrims er lopen.
Vlak voor Pontevedra volgen we de alternatieve route langs de rivier onder de bomen, in de schaduw. Inmiddels is het al heel warm en we komen zo ongemerkt in Pontevedra.
Het allerlaatste deel is onder een viaduct door met graffiti. We vinden die erg Santiago……we komen er aan!
6 juni, 18 km, droog 25 graden, van Ramalossa naar Vigo en Redondela.
Omdat Vigo een hele grote stad is, ga ik gewoonlijk bovenlangs Vigo. Nu was de voorkeur langs de kust en dat lijkt me ook wel de moeite waard om te proberen. We hebben nu de oranje lijn gevolgd. Dus vanaf het klooster niet meteen de heuvels in, maar terug naar de kust.
Na de nacht in het klooster, Paso Pias, durven we toch weer naar buiten te komen.😉Ze hebben daar prima basic kamers, we hebben 1 a 2 persoonskamers, met een tafel, stoel, bed. En een ruimte om te zitten,” sala de estar”. Meer hebben we als pelgrims niet nodig.
De eerste blik op Rio Vigo is verrassende. De vroege ochtend geeft zacht licht over het rimpelloze water. Er is bijna geen wind. Nigran spiegelt in het water.
Het Camino pad loopt echt niet alleen langs de zee, zie de kaart, we snijden de hoekjes af en stijgen dan over de hoger gelegen delen. Iedere keer opnieuw komen we weer bij het strand uit. Meestal goed begaanbaar. Soms ook een lastige afstap naar het strand. We helpen elkaar als het nodig is. Voor mij was de stap te diep en en ik maar gaan zitten.
Sommige strandjes zijn verrassend mooi. We staan er dan graag even stil.
Dichter bij Vigo wordt het anders. De huizen met tuinen zijn tot aan het strand gebouwd ende pelgrims lopen aan de andere zijde. Vaak over verharde oude wegen. Voor een eilandje voor de kust van Vigo is zelfs een speciale brug gemaakt
In Vigo gaan we met 2 bussen naar Redondela. Handig is dan het gebruik van de app Rome2rio. Waar je ook bent, je vindt de oplossing om van a naar b te komen. Het scheelt ons misschien wel 3 uur door de stad lopen.
We gaan eten in mijn favoriete restaurant Casa Consejo. Net na de algemene herberg. In de middag kun je er terecht voor een pelgrims menu. Vanavond is het a la carte….Ook prima.
In Redondela logeren we in Casa de Herba, vlak bij de bushalte. Onze bagage is er ook. Topsantiago regelt het uitstekend. We zetten de bagage voor 8 uur klaar, en die is op de plaats van bestemming voor 15 uur. De weersvoorspelling morgen is meer dan 30 graden. We gaan dan ook morgen om 7 uur vertrekken. Ontbijten doen we na 2 uur.
5 juni, 19 km, 20 graden bewolkt van Mougas naar Ramalossa
Ook de herberg van Mougas ligt aan zee. Zou er een zonsondergang komen? De zon gaat hier om 22.00 uur onder, we wachten af. Intussen zijn we aan het kaarten tot Ellen zei….de zon is nu een prachtige rode bol. We gaan dus naar buiten en ja….de gratis voorstelling is van start.
Via een klein pad kun je naar de rotsen aan zee. Wel goede schoenen aantrekken. Dat is een speciale ervaring om van de ene naar de andere rots te gaan.
Deze morgen was het bewolkt. Ongemerkt gaan de kleuren van de zee over in de kleuren van de lucht.
Vandaag gaan we klimmen! Waar de route de punt bij de zee overslaat, gaan we over de heuvel, camino Portela op 130 meter. Ook daarna stijgen we flink als we over de heuvels Baiona passeren.
In Mougas is geen ontbijt te krijgen. We gingen eerst 15 minuten lopen om bij een restaurant van een camping, O Muino (molen) te ontbijten.
Daarna zien we de vuurtoren, faro Silleiro steeds dichterbij komen. Eerst een klein stipje aan de horizon, later steeds wat groter. De Camino gaat steeds van en naar zee. Dat betekent daar ook al, klimmen en dalen. We vinden het veel mooier dan langs de weg en kiezen dan voor 1 of 2 km meer. De afstand is niet groot vandaag. Volgens het boekje 16, wij komen op 19 uit.
Vlakbij de vuurtoren gaan we klimmen.
Tot onze grote verrassing zien we na deze heuvel een plekje voor koffie. Dat gaan we zeker doen, het komt zomaar voorbij en we hebben ook wel behoefte aan een pauze.
Baiona is een grote stad. De route wordt over een oude, hooggelegen weg geleid. Baiona ligt zowat aan Nigran. Vanuit de hoogte kijken we op de steden en op de oceaan.
We komen bij de oude romaanse brug van de 13e eeuw aan. Bijna bij ons eindpunt van vandaag .
We hebben plek in het klooster Paso Pias. Wij gaan opnieuw voor 1 dag intreden……Voor wie wil een 1 persoonskamer of een 2 persoonskamer. Voor dezelfde prijs, en wat kiezen wij?
Morgen gaan we naar Vigo. We kiezen voor de kust. Het is tenslotte de “kustroute”.
4 juni, 20 km van A Guarda naar Mougas, 28 graden, zonnig en drukkend warm
Vandaag de eerste dag echt in Spanje. Bom Camino wordt buen camino. Obrigada wordt gracias. Voor ons ook een verschil, was het in Portugal vooral vlak over vlonders, hier in Spanje zijn er vlak langs de kust rotsen en is glooiend. Niet veel, zoals je kunt zien aan de route met daaronder het hoogte profiel.
Gisteren zijn we bij een fantastisch restaurant gaan eten. Porto Guardes genaamd. Toen we van het bootje afstapten wist de Spanjaard het ons aan te bevelen. Kennelijk wisten alle pelgrims dat, en ook de Spanjaarden zelf stonden in de rij te wachten op hun beurt. Wij kozen voor diverse tapas, als inktvis, salade en “Piemientos de Padron”. Heerlijk! Daar hadden we wel 10 minuten lopen van ons hotel (Vila de Guarda) voor over. Een zeer goed hotel, waar we 2 4 persoonskamer hadden met ook nog een zeer uitgebreid ontbijtbuffet.
Vanaf het hoger gelegen A Guarda dalen we af naar de zee. Het blijft maar doorgaan met de prachtige vergezichten en stralend zonnig weer. Wij krijgen er geen genoeg van.
Nog 161 km te gaan staat er op deze km paal. Die zien we hier in Galicië ook. Op deze plek denken we, dit is toch niet de goede richting? Ja toch wel! We gaan met haarspeldbochten naar beneden.
De route lijkt helemaal langs een drukke weg te lopen. Dat is alleen af en toe. Steeds dalen we af naar zee om een wandelpad langs de kust te hebben.
De heuvels zijn net of ze uit de zee verrijzen. Vandaag hoeven we de heuvels nog niet op. Dat komt morgen, als we naar Ramalosso gaan.
Na 13 km komen we in Oia aan. Een dorp met een grote kerk en terrassen aan het water. Het is inmiddels al 12 uur en we konden er ook iets eten. Waarom niet? Het doet zich voor, we hebben trek en enkelen hadden geen brood voor de lunch bij zich. Hoe willen we het hebben? We voelen ons verwend en nemen het ervan.😉.
Na de lunch is het nog 7 km. We blijven vooral dicht bij zee. Het stijgt en daalt steeds een klein beetje.
We zien zelfs hagedissen. Het lukt Henny deze foto te maken. Dat valt niet mee, die zijn zo weg.
Rond 15.15 zijn bij albergue Aguncheiro. We hebben er een apartement en een 2 persoonskamer. Natuurlijk hebben we eerst ons etappe drankje.
3 juni, 20 km, 26 graden zonnig van Vila Praia de Ancora naar A Guarda
We zijn in Spanje!
Met opnieuw een zonnige dag voor de boeg gaan we om 7.30 uur de deur uit voor het ontbijt. De bakker op de hoek verkoopt ook koffie/thee, we kunnen er zitten en dan zomaar een vers broodje met kaas.
We hebben kaartjes gekocht voor de taxi boot. Zo gaan we zo dicht mogelijk langs de kust naar de landtong ten westen van Caminha. De Ferry vaart niet en de mevrouw van ons hostel heeft deze water taxi aanbevolen. Het is een mooi stuk, ook weer over vlonders.
Vlak voor het water gaan we door een klein bosgebied. De Camino pijlen wijzen rechtsaf. We gaan er rechtdoor, direct naar het strand.
Wat een ervaring! In enkele minuten ben je in Spanje en we landen op het strand. Even wat extra gas, zodat we met droge voeten kunnen uitstappen.
We krijgen hulp met uitstappen. De mannen zijn zo galant😉😉.
Het voelt als echte mijlpaal. Spanje bereikt. We hebben er veel lol om, zeker omdat een Spanjaard ons kwam helpen met uitstappen. Die wilde ook wel DE foto maken.
Vanaf het strand volgen we de westkust om zo A Guarda binnen te komen. Het is nog vroeg, te vroeg voor een biertje. Wel kiezen we een terrasje
Ja…..en dan gaan we in de middag de Monte Tegra beklimmen. Het is toch echt 310 meter stijgen in 2 km. Wie durft? We gaan ervoor en klimmen gestaag omhoog. Ook dit ervaren we als hoogtepunt van de dag.
Ook de opgravingen zijn interessant om te zien. Uit de 4e voor Christus leefden daar 3000-5000 mensen. Dit kun je je toch niet voorstellen?
Intussen klimmen we nog hoger. Zo hoog dat we de Rio Minho nog zien, de oceaan, Portugal en Spanje.
Deze klim voelt ook voor mij als een mijlpaal. Vorig jaar september niet verwacht dat ik dat opnieuw zou kunnen. Ben er best trots op.
Morgen gaan we verder langs de Spaanse kust naar het noorden, Mougas is onze bestemming.
2 juni, 21 km, heel zonnig 28 graden van Viana do Castelo naar Vila Praia de Ancora
Het zou alweer een hete dag worden en daarom gaan we vroeg de deur uit. Op deze zondagmorgen om 7.30 uur, niet weten of en waar we zouden kunnen ontbijten. Dat was wel het geval, een hotel met een bakkerij en terras… We boffen. Het is al erg lekker weer en dan gaat een ontbijtje buiten er wel in. Daarna gaan we op pad.
Dat was gezien de temperatuur voor ons duidelijk. Direct langs de kust, dat is de oranje lijn.
Op weg naar de kust zien we een mooie kerk, een vuurtoren en bovenop de berg een kasteel, daar komt de naam Viana do Castelo vandaan.
De kust hier is met rotsen. De stranden komen pas later. We zien de golven tegen de rotsen kletteren. De zee verveeld nooit, uren kunnen we er naar kijken en luisteren.
Bij Fort R de Fontes gaan we natuurlijk even kijken. Die staat wat hoger en we lezen dat dit fort was om Portugal te beschermen tegen aanvallen van zee. Wij klimmen naar boven. Deze 6 dappere dames durven dat wel.
Na een km of 9 zijn we toe aan koffie. De eerste de beste bar kozen we uit, bij Carreco. Dat gold voor alle pelgrims. Ieder die op weg was, stopte daar. Leuk! We komen steeds dezelfde pelgrims tegen. Het wordt ak een beetje Camino familie.
Vlak na Carreco kwamen we een man tegen die ons op het hart drukte om over een smal paadje langs de kust te gaan. Dat zou na een rood vierkant zijn..
Dat gaan we doen. Op onderstaande kaart zie je kleine stippellijnen. Dat zouden we niet zo gauw doen, omdat je niet weet waar zo een pad uitkomt. En het is niet de route.
We vinden het prachtig. We moesten alleen die rechte toren in de gaten houden.
Alweer zo een mooi moment wanneer je bij een volgend strandje terecht komt.
Zo was het ook, toen we een plekje zochten voor de lunch. We komen precies bij een kiezelstrand uit. Een beter lunch plekje kunnen we ons niet voorstellen.
Dan is het nog 3 km en zien we Vila Praia de Ancora dichterbij komen. Nog een klein ommetje, de Camino pijlen wijzen rechtdoor, volgens de GPX track zouden we over het strand gaan. Later zagen we dat er toch een brug ligt over Rio Ancora, waarschijnlijk had dat wel gelukt.
We vinden ons hostel aan het einde van de boulevard. Hostel D’Avenida met een terrasje ernaast. Ook deze fantastische wandeldag zit er weer op.
1 juni, 22 km, zonnig 30 (!!!) graden van Marinhas naar Viana do Castelo
Vandaag was het de dag van de keuze. Gaan we direct naar de kust of van Marinhas het binnenland in? We kiezen voor het binnenland. Op onderstaand overzicht de rode lijn. We waren van plan daarna de oranje lijn te nemen. We waren bij het punt waar de camino’s samenkomen, en wat denk je….niet gemarkeerd. Daardoor blijven we vooral in het hete binnenland.
Dat betekent ook…..de eerste heuvels. Iets in het binnenland merk je dat direct. Niet heel hoog, maar toch voortdurend klimmen en dalen.
We zien dat de camino hier ook leeft. In elk dorp zien we beelden van Jacobus, van de route en van Portugal. De meesten pas recentelijk geplaatst.
Deze onderstaande is van 2010. Toen is deze camino verder ontwikkeld. Inmiddels is dit een monumentje waar pelgrims een steentje of iets anders achterlaten. Een soort eerbetoon voor alle pelgrims die er eerder waren.
Er zitten ook lastige stukken tussen. Ongelijke stenen, boomwortels, gladde stenen, diepe stappen. We krijgen vandaag echt meer te doen dan de dagen over de vlonders langs de kust. En extra voorzichtig zijn voor vermoeide knieën.
Het mooiste deel vandaag is als je plotseling bij de waterval komt. Zelfs fietsers komen hier overheen. Die we zien gaan ook maar lopen. Ik snap dat heel goed, ik wil er ook niet stil staan.
Daarna blijft het maar stijgen. We gaan naar een monument. Bij die kerk is ook nog een trap van 180 treden. Henny, Ria, Marijke gaan daar echt boven. Pff ik ben blij dat ik er even rust. Bij die foto van Ria en Marijke, zie je wel goed hoe mooi het hier is. We vinden deze binnenland route erg mooi!
Het duurt nog flink wat km’s voor we de grote brug van Viana do Castelo zien. Die brug is de Eifelbrug. Met de inmiddels hoge temperaturen zijn we blij dat we er zijn. Stiekem stijgt de temperatuur verder naar 26-30 graden.
Vandaag mogen we “intreden”. We zijn te gast in het klooster van de Karmelieten Albergue Sao Joao da Cruz. We boffen enorm. We krijgen een kamer met 6 persoonsbedden voor ons zelf. Dat was even spannend, want je kunt er niet reserveren. Onze bagage was er al gebracht, toen ik belde, hebben ze die kamer voor ons bewaard.
Natuurlijk gaan we voor het etappe drankje. Niet ver! De buren van het klooster zijn een cafe, daar hebben we onszelf verwend met een koud biertje, water of tonic.
Om 18 uur gaan we naar de mis in het klooster. Er wordt op deze zaterdagavond gezongen en er is gitaarspel. Na de mis krijgen we de zegen en speciaal voor ons zingen ze nog een lied. Het was weer een mooie dag.
31 mei, 25 graden, 20 km van Agucadoura naar Marinhas
Aan de vele lijnen naar Esposende en daarna naar Marinhas, zie je dat er keuze mogelijkheden zijn. Na Orbitur kun je langs de kust blijven, over de oranje lijn of het binnenland. Wij kiezen vandaag de kust.
Nog een klein toetje van gisteren avond. Ons hostel, albergue de Agucadoura ligt aan zee en precies toen we terugkwamen van het restaurant ging de zon onder met een prachtige oranje rode gloed. Ook andere pelgrims zaten er op een muurtje naar te kijken. In stilte……het is altijd een magisch moment, het afscheid van de dag.
Vanmorgen is het opnieuw zonnig. Het nog zachte ochtend strijk licht straalt over het strand. We hadden een cafe gevonden voor ons ontbijt, en een supermarkt die open was. De eerste km’s gaan we weer langs het strand, de vlonders glijden onder onze voeten.
We zijn verrast, ligt daar een dolfijn (?) op het droge? Monica en Ria gaan kijken. Ze nemen voor de zekerheid een stok mee. Helaas blijkt die dood te zijn, zijn lijf was al aangevreten en helemaal opgeblazen.
Er lijken gloednieuwe vlonders aangelegd. Die vlonders lopen langs landbouw gebieden. De Camino heeft nu een iets andere route dan de GPX track. We komen langs die gebouw en Ellen ziet “open” we lopen even terug en ja hoor. Die meneer uit Peru ging net open voor een kopje koffie. Dat doen we toch? We voelen ons erg welkom. Steeds zijn we verbaasd dat dat maar €1,50 of nog minder kost.
We lopen door de toeristische stad Apulia. Kennelijk moet je hier zijn voor de visrestaurantjes. De mensen stonden er in de rij te wachten. Wij nemen even een extra pauze met nog een kopje koffie. Aan de overkant zien we “Santiago” aangegeven. De Camino leeft hier langs de Portugese kust. Er zijn vele accommodaties bijgekomen en ook overal heb je speciale stempels voor in ons paspoort met de schelp erbij
Voor Esposende gaan we een brug over. Dit is over Rio Cavado. Hier zien we grote door gevallen stukken land. Het is net eb als we er langs gaan.
En wat denk je van deze grote pijl op de weg? Jazeker dat is echt de goede richting naar Santiago……
Weldra komen we door de stad Esposende. De vele winkeltjes zijn aantrekkelijk om heel even wat te kopen. Daar hebben we ook de laatste stop voor we aan de laatste 4 km beginnen.
Marinhas ligt net meer landinwaarts. We voelen gelijk meer warmte. Alleen precies aan zee is de verkoelende zeewind. Bij de kerk vinden we een cafe voor ons etappe drankje. We slapen in het prachtige nieuwe hostel Costa Selvagem.
