23 oktober, 13 km van Cee naar Finistere, droog, licht bewolkt 17 graden. Yeah! We zijn op onze eindbestemming. En als toetje…..de zonsondergang. Wat een speciale dag.

Een prachtige etappe!

Ook Coby gaat haar laatste stappen zetten op deze mooie camino. Ook al zetten we kleine stapjes, de grote passen mogen er ook zijn.

We gaan om 8 uur de deur uit naar het centrum van Cee voor ons ontbijt. Cafe Central is al lekker vroeg open. Alle Spanjaarden gaan voor het werk naar een cafe voor een kopje koffie en/of tostadas. Wij kunnen er ook nog wel bij. Daarna lopen we naar de andere kant van het water. Ons hostel, Albergue Moreira, ligt aan het begin van Cee.

Daarna begint de klim en kunnen we algauw van het uitzicht genieten. Wat heerlijk dat we een droge dag hebben. En of zon erbij ook. We boffen!

Camino vriendinnen Coby en Karine.

In Corbucion begint het echte werk. Toch nog een stevige klim op een erg ongelijk pad. Ook een camino pad is lang niet altijd makkelijk…….gewoon beginnen en kijken of het lukt…..

Bij Alto San Roque kunnen we voor het eerst Finistere zien. Onder de boog door, aan het eind van de heuvel. THE WAY staat er bij. Mooi! Wijst naar links en dat staat voor de toekomst. “The Way” die we thuis voortzetten, ons levenspad, met de ervaringen die we van deze camino mee naar huis nemen.

Bij het strandje van Estorde hebben we een pauze. Alvast even met de voeten in het zand. Mijmerend over deze camino en wat het ons heeft gebracht. De golven van de zee, ze komen en gaan.

We lopen door Sardineiro. Gekleurde huizen, we lopen gelijk met de daken. Ernaast staat een huis met een kleine horreo.

We klimmen weer omhoog en gaan over een bospad. De varens inmiddels bruin gekleurd, de zon erbij geeft het een warme kleur. We ervaren onze laatste stappen. Er lijkt wel vertraging in te zitten.

Op weg naar het laatste strandje…..

Natuurlijk gaan we over het strand naar Finistere. Op blote voeten langs de vloedlijn. Hoe heerlijk is dat?

De zon komt er af en toe door. Het zonlicht vangen in het water. Ademloos kijk ik ernaar. Precies als de golf omslaat en de zon erop nog te zien is.

Dan zijn we er. Aan het einde van het strand zijn we weer bij elkaar. “Onze camino is volbracht”. Op een kruispunt van ons leven. Hoe gaan we vanaf hier verder? Met alle ervaringen van de camino in ons hart. Onze camino thuis wacht op ons……

We halen onze Finistaella op. Deze keer bij de algemene herberg. Een mooi kleurig document voor ieder die van Santiago naar Finistere is gelopen.

We gaan om 18 uur naar de vuurtoren. Tapas en een wijntje erbij. We gaan onze camino feestelijk afsluiten. Precies bij deze pelgrim schijnt de zon over de heuvel.

Trots dat we 200 km gelopen hebben gaan we naar de 0,00 paal. Alle meters gezet, je eigen voeten, pijntjes doorstaan en doorgezet. Van harte gefeliciteerd toppers. Ik ben trots op jullie.

En ja, we krijgen de zonsondergang te zien.

Dag Finistere, tot volgend jaar.

22 oktober 15 km van Logoso naar Cee, mist, later regen, 16 graden. Wij volgen de rode lijn die naar Finistere gaat.

Na het ontbijt gaan we iets voor 9 uur de deur uit. Het wordt pas om 9 uur licht! In het donker is het op bospaden lastig.

We blijven voorlopig op hoogte. Door de mist zien we niet zoveel. We moeten ook goed kijken voor de Camino wegwijzers.

De rechte bomen van de eucalyptus zijn ook nog eens precies na elkaar geplant. De wereld wordt kleiner met mist en geeft ruimte voor de innerlijke weg.

We komen bij een informatie centrum over de keuze Finistere/Muxia. Bij die grote schoenen willen Joke en ik wel kijken of het past. Finistere…….we komen eraan.

Iets verder komen we bij de splitsing. Linksaf is naar Finistere. We moeten er naartoe lopen om te lezen wat er op staat.

Onze pauze is gepland bij een kerkje Ermida de Nosa Senora das Neves. We kunnen er wat schrijven in het gedachtenis boek.

We worden geraakt door deze tekst…..

Als je op een berg staat, met de regen in je gezicht. Je voelt je diep gelukkig en je koestert je in het licht. Dan is dat de herinnering in een schaduwrijk dal, die alle pijn en verdriet weer helen zal. 😘

Mijmerend gaan we verder. De mist maakt plaats voor af en toe een bui…..en dan weer mist. De voorgangers lossen zomaar op in de mist, om even later weer zichtbaar te worden.

Het moeilijkste deel komt nog. 2,5 km dalen en dan 300 meter dalen. We voelen onze knieën. Voor sommigen is het net te doen. Aan het eind zien we de zee van Cee. Een grijze massa met flinke golven. Mooi om te zien. De lucht heeft bijna dezelfde kleur.

Zonder dat we het hadden afgesproken treffen we elkaar bij het eerste cafe. Delen de verhalen en vandaag ook de emoties.

Nog een dag te gaan en dan komen we op onze eindbestemming Finistere. We zijn benieuwd wat deze dag ons brengt…..We hopen op een mooie zonsondergang.

21 oktober, 10 km Van Monte Aro naar Logoso, prima wandelweer, een klein beetje regen, 16 graden. Een deel van de etappe naar Olveiroa en door naar Logoso.

Hier in Galicië is het de vraag: klopt de weersvoorspelling of kijken we gewoon naar buiten? De weersvoorspelling was in de ochtend droog weer en in de middag regen. We gingen de deur uit en het bleek toch te regenen. Ach ja, het is altijd weer….

De afdaling van Monte Aro naar Olveiroa gaat door een natuurgebied en ook langs 100 eeuwenoude grafheuvels. De meesten zijn niet te zien.

Info:

Necropolis Pedras Miúdas (Kleine Stenen)

In het noordwesten van het schiereiland vond megalithisme plaats van 4500 tot 3000 v.Chr.; deze collectieve grafmonumenten variëren in grootte, maar vertonen gemeenschappelijke structurele kenmerken. Ze omvatten dolmens, een stenen grafkamer met al dan niet een gang; deze hebben ook een stenen omheining die kan bestaan uit een ring die de grafheuvel omringt of de hele structuur kan  bedekken; het graf is ook volledig ingesloten in de grond. Ze werden gebouwd om duidelijk zichtbaar te zijn in het landschap.

Tegen het einde van de 3e eeuw v.Chr. werden deze bouwwerken kleiner, nauwelijks zichtbaar in het landschap, en maakten plaats voor individuele begrafenissen in kisten, en bleven bestaan tot 2500 v.Chr.

Tegenwoordig zijn er nog 100-den grafheuvels in deze omgeving.

Het is donker weer we zien alleen de contouren van de bomen. Af en toe kleurt de lucht wat roze en we zien zelfs een streepje blauw.

In Olveiroa hebben we pauze in cafe Loncha. Uiteindelijk hadden we het allemaal gevonden😉

Dan gaan we beginnen aan de klim naar O Logoso. Een pad ter hoogte van windmolens en ver beneden ons Rio Xallas. Eerst de brug over.

We klimmen tot we bij albergue Logoso zijn. Daar staat Marion al  te wachten.

Even later is Marleen er ook.

20 oktober, 19 km van A Pena naar Monte Aro, motregen of een flinke bui, 16 graden

Het was voor ons een flinke etappe! Zeker als je onderstaand hoogteprofiel hebt gezien. Zo hebben we het gevoeld. Zeker die laatste klim en daling

Gisteren bij albergue Alto do Pena hadden we een “communal meal”, gezellig aan tafel met alle pelgrims. Ik denk dat we met ongeveer 30 pelgrims waren. En het leuke is, die zien we vandaag ook onderweg.

Christina heeft haar schilderspullen meegenomen en nodigt ons uit om mee te doen. Zo heeft Marijke gisteren een schilderij gemaakt op een glazen steen.

We hadden goede hoop dat we een redelijk droge dag zouden hebben. Dat was uit de weersvoorspelling gebleken. Het begon gelijk al met motregen, dus de regenkleding ging zeker aan. Het was net licht genoeg toen we vertrokken.

Vandaag was het Camino pad meer open met steeds wisselende vergezichten.

Onze hoop was gericht op een pauze bij Vilaserio. Daar was alles dicht. We gingen 7 km verder en kwamen bij Casa Pepe in Maronas. Blij dat we daar even droog konden bijkomen. Een broodje met kaas en tomaat is hier een half stokbrood😉. Dat gaat er bij mij wel in.

We hadden geluk. Daarna was het een paar uur droog. We lopen over steeds stijgende veldwegen. De omgeving is erg mooi!

Het voelt wel als eer om hier onze camino stappen te zetten. Ook dankbaar dat we dit nog steeds kunnen.

Dan komt die ene wel hele steile berg. Moeten we hier echt op? Ja! En als we hier boven zijn kunnen we gaan dalen

We kijken uit over Rio Xallas, die uitloopt in een groot meer.

Vandaag verblijven we in Lagos, herberg Monte Aro bijna aan het einde van de daling. Nog 3 wandeldagen naar Finistere. Morgen naar O Logoso.

19 oktober van Negreira naar A Pena, 10 km, het eerste deel van de route naar Olveiroa, regen 17 graden.

Vandaag, zondag, vinden we geen cafe open waar we kunnen ontbijten. Geen probleem🤔. We gaan terug naar de herberg San Jose. De deur staat er open. En plotseling, vanalles uit de rugzakken en we hebben gedeeld wat we bij ons hadden. Dat voelt als pelgrim zijn. Er is altijd een oplossing en zo hebben we elkaar kunnen helpen. Die had kaasjes, die had brood, die had een banaan. En zo hadden we genoeg om op pad te gaan.

Een regendag vandaag! Bakken regen. Voor ieder de test: is mijn regenkleding voldoende en zijn mijn schoenen waterdicht?

Bij de poort van Negreira kunnen we overdekt nog even een foto maken met onze fleurige regenkleding.

Het is een prachtig voortdurend stijgend pad door de bossen. De geuren van de eucalyptus verwelkomen ons. Na 4 km waren we in Zas, waar we zelfs een koffietentje aantroffen. We moesten wel overdekt buiten zitten en er was geen wc🤔. Ach de koffie was lekker……

Met mijn paraplu erbij vond ik het heerlijk lopen. Mijn kleding is niet nat geworden.

Verder hadden we geen pauze. En dat terwijl het pittig was, omdat we alleen maar stijging hadden. Chapeau wandelaars! En het leuke? Bijna ieder is op eigen tempo haar weg gaan vinden. Vertrouwen krijgen dat je het wel zult vinden. Dat er altijd wel een aanwijzing zal zijn. Zo groeit je vertrouwen dat je het ook alleen kunt. Toppers!

We waren er al rond de middag. Gelijk een broodje tortilla français en ieders verhalen delen. En de kleren? De meesten waren toch behoorlijk nat en waren blij dat ze alvast iets droogs konden aantrekken. Een aantal schoenen bleken ook niet waterdicht, of, zoals bij mij, misschien van boven af binnen geregend. Nu zitten er kranten in en worden ze gedroogd.

Ook een mooie camino dag vandaag!

18 oktober van Ventosa naar Negreira, 12 km, half bewolkt 24 graden

Op onderstaande kaart net voor die stijging, via Augapeseda naar Negreira

Wat een fantastisch verblijf bij Casa de Boi. Een herberg om naar terug te verlangen. Prima stapelbedden, een heerlijke maaltijd, zeer gastvrije ontvangst en dan ook nog ontbijten voor we op pad gaan. De zon is nog net niet boven de horizon als we vertrekken.

We beginnen met een daling over de weg. Dat best even makkelijk. Het is nog maar 12 graden, ik ben blij dat ik mijn vest aan heb.

De velden zijn nog bedekt met een randje nevel. Prachtig om te zien.

Daarna beginnen we aan de klim. Een pad door het bos met warme herfstkleuren.

Gisteren hadden Marijke en Marleen steentjes geschilderd. Wat leuk om die van Marijke onderweg tegen te komen.

Vandaag is het hoogte punt Ponte Maceira. Ponte Maceira, het kleine maar grote paradijs van de pelgrimsroute naar Fisterra-Muxia, is een van de meest unieke historische locaties in Galicië en alle pelgrimsroutes naar Santiago.

We lopen er wat rond, ook onder de bruggen, en klimmen op de stenen.

Over de brug gaan we ook naar de watermolen.

We naderen Negreira.

En dan is het tijd voor ons etappe drankje.

Nog 5 wandeldagen te gaan en we blijven hopen op droog weer. De voorspellingen laten veel regen zien……

17 oktober, 10 km van Santiago naar Ventosa, zonnig 24 graden

De Camino is ten einde, de nieuwe weg ligt voor ons. We gaan verder op de Camino weg van ons leven, te beginnen naar Finistere. Met dank aan Marleen, die dit heeft gefotografeerd. (Een detail van de kathedraal)Alpha en Omega.

We zijn vandaag begonnen op de route naar het westen, Finistere. Einde van de wereld. We gaan het ervaren, stap voor stap, 90 km verder. Vandaag de eerste 10. We ervaren meer hoogteverschillen dan bij de Portugues. Niet zo lang stijgen/dalen maar wel veelvuldig. De grote stijging van deze route komt morgen.

We begonnen onze dag met de ontmoeting met onze Amerikaanse. We kwamen haar iedere dag tegen en steeds zei ze met luide stem:”amazing”! We lachen er inmiddels om……..

De route begint op praza Obreido. Langs het Parador rechtdoor. Afdalen naar de rivier en gelijk de natuur in.

Boven aangekomen kunnen we nog net de kathedraal zien. We lopen naar het westen, terugkijkend is dan tegenlicht.

De paden zijn door de eucalyptus bossen, de geuren komen ons tegemoet. De vruchten van de eucalyptus liggen op de grond. Wat een weldadige rust op deze prachtige camino paden. Zonlicht verlicht de inmiddels bruine varens.

Na 7 km zijn we bij de bar Os Arcos. Voor ons een prima plek om te lunchen.

Daarna nog 2 km te gaan door de Galicische velden, rustige wegen, bospaden.

We logeren in Casa de Boi. Heel rustig gelegen. In de schaduw in de tuin hebben we het etappe drankje. Een heel relaxte dag.

Deze vonden we in de herberg: Leef elk moment, lach elke dag, heb altijd lief.

Dit nemen we straks mee naar huis…….