PR2 MCQ – Caminho das Caldas – Picota (Wandelroute Caldas-Picota) | Monchique – 15 km
Rondwandeling van 18 km, vertrekkend vanuit Caldas de Monchique. Een duik in het koele en groene landschap van de bergen, passeert dicht bij Picota. Wij hebben 15 km gerealiseerd en zijn eerder gestopt.
Wakker worden in VilaFoia is naar buiten kijken hoe de zon opkomt. Een rode gloed, warm geel? Iedere morgen is het genieten!
Vandaag is het alweer de laatste dag van de wandelingen in de Algarve. Deze keer gingen we naar Caldas, een dorpje bekend om warmwater bronnen, die helaas niet toegankelijk zijn, ze zijn in prive bezit of onderdeel van een hotel. Het dorpje is mooi om doorheen te wandelen, zeker om de leuke waterstroom te zien.
Daarna beginnen we aan de lange klim veelal over de verharde weg. Het is een stevige klim met ook weer uitzicht op het stuwmeer.
Het laatste deel naar de top ging over kleine paadjes en ook over prive terrein. (Verboden maar Hikers welkom). We vinden het allemaal wel een uitdaging.
Dichtbij de Picota top gaan we naar beneden en zien Monchique liggen.
Via een mooi bospad gaan we helemaal naar beneden. We zien erg mooie grote paddestoelen met duidelijke lamellen.
De route loopt niet helemaal naar het centrum en we kiezen er unaniem voor het 2e deel terug naar Caldas ook te doen. Het is nog vroeg en we hadden geen idee hoe de afdaling naar Caldas zou zijn.
Wat verder is het een hele stijle daling, heel smal pad met diepe stapstenen. Monica vindt zo een pad heerlijk, ik doe het heel beheerst en krijg hulp van Eveline. Het blijft goed opletten. Uiteindelijk blijken we zo een pad een uitdaging te vinden en zijn trots dat het lukt.
Intussen is het wat later dan we gewend waren en de afstand die we nog zouden moeten doen was 5 km. We dachten het laatste deel af te snijden. Dat bleek langs een hele drukke weg. Geen goed idee….. We nemen contact op met VilaFoia en onze chauffeur Bernardo komt ons daar ophalen. In de zon en uit de wind is het er heerlijke vertoeven….
We kijken terug op heerlijke wandeldagen in de Algarve. Mooie natuur , warme vriendschap met fijne gesprekken, zorg voor elkaar. We hebben het goed gehad samen. Dank je wel hiervoor. Ook voor mij weer een fantastische herinnering erbij.
Rondwandelingen in de buurt van Monchique, 5 dagen Via Algarviana, een aanloop route op de Via Algarviana en gisteren een etappe van de Fishermen’s trail. We zijn erg blij met de prima verzorging van het team van VilaFoia. Zij hebben onze wandel vakantie onvergetelijk gemaakt. Prima kok Amy, gastheer Henk, onze chauffeurs en alle medewerkers. Onze hartelijke dank!
26 november, 18 km zonnig 18 graden Ruta Vicentina van Aljezur naar Arrifana
Een speciaal uitstapje
Visserspad info van site Ruta Vicentina
Dit deel tussen Aljezur en Arrifana loopt langs het strand van Monte Clérigo en de mythische Ponta da Atalaia. In een land waar legendes uit de tijd van de verovering van Portugal op de Moren nog steeds in de lucht hangen, is deze wandeling een authentieke reis door de tijd.
Op het smalle pad langs de kust is de duinvegetatie de moeite waard om te bekijken, die aromatische struiken omvat (zoals tijm, struikachtige evergreen, rozemarijn, mirte en lavendel), medicinale en eetbare planten (zoals wilde asperges, roze zonneroosjes, vampierbekers, Portugese kraaiheide, Pterospartum tridentatum ) en endemische en zeldzame planten (zoals Cistus palhinhae , Thymus camphoratus of Linaria Ficalhoana ).
Het plan was om van Marmeleta naar Aljezur te wandelen. Els opperde kunnen we ons niet wat verder laten afzetten, zodat we naar de kust kunnen lopen. Dat bleek niet te kunnen. Die route loopt helemaal door de natuur. Ik kreeg een idee dan een etappe van het fishermen’s trail te bewandelen. Daar vond ik een GPX track van en we hebben aan onze chauffeur gevraagd of het mogelijk was.
HET WAS EEN FANTASTISCHE ERVARING!
Aljezur ligt nog wat boven de zee. We moesten eerst nog wat omhoog klimmen.
De zee ligt nog 8 km van Aljezur, we lopen eerst door dennen en eucalyptus landschappen.
Dan zien we de monding van de rivier. De Ribeira de Aljezur. Daar helemaal aan het eind begint de oceaan.
Hier dachten we over het strand te kunnen. Die trap gaat alleen naar het uitzichtpunt.
Bij een volgend strandje gaan we er wel overheen.
We klimmen aan de andere kant van het strandje door het dorp Monte Clerigo weer omhoog.
Daarna lopen we km’s hoog boven de zee met enorme rotsen. Heel gaaf om de golven tegen de rotsen uiteen te zien spatten.
Steeds opnieuw een ander strandje, diep beneden ons. We kijken de ogen uit.
Heel mooi zijn de vetplanten met de rode punten. In het voorjaar vol met bloemen.
Als we zouden fantaseren over een ideale pauze plaats zou het dit wel eens kunnen zijn. Uitzicht, uit de wind, in de zon…..
Het laatste gedeelte is door een duingebied, door het losse zand, iets verder van de zee. Ook erg mooi!
In Arrifana vinden we een surf cafe. Buiten in de zon, nog warm genoeg. We ervaren het als zomer en dat voor eind november.
25 november zonnig 14 graden Marmelete Bensafirm deel 2 en 5 km verder naar Barao de Sao Joao
Onze chauffeur bracht ons naar het stuwmeer, Barragem da Bravura, waar we gisteren geëindigd waren. Het is nu opnieuw zonnig, door de stevige wind is het in de morgen wat fris.
Zo hoog boven het stuwmeer genieten we van het uitzicht voor we gaan dalen.
Als ik dan even terug omhoog kijk, zie ik deze lady’s tegen de straks blauwe lucht. Je ziet het onze dag kon niet meer stuk!!!
Aan de kant van onze route zijn afbeeldingen te zien in steen. Ze zijn helaas wat verweerd. Onderstaand is van de toelichting die hieronder de foto te vinden is. De bovenste zijn van de schaapherders, de onderste van de verwerking van kurk van de kurk eiken.
Hier worden de drie onafscheidelijke figuren van het herdersbestaan getoond: de herder, de hond en de kudde. In dit geval hebben we het over geiten van het ras Algarve, dat als bedreigde diersoort is geclassificeerd. Dit is een dier dat perfect is aangepast aan de omstandigheden in de arme gebieden van de Algarve en voornamelijk wordt gefokt voor de productie van vlees en kaas.
De onderste afbeeldingen tonen etnografische figuren uit de Algarve. In één daarvan zien we de vrouw die reiswiegen maakt van de vezels van een boom, de ander toont hoe met de hand de jurk van de kurkeiken wordt gehaald.
We lopen langs de oevers van de Ribeira de Sobrosa. Waar we de rivier moeten oversteken is het niet altijd mogelijk en zoeken we andere doorgangen. Meestal is Janita degene die zegt ik ga wel kijken. En ja, er komt altijd een oplossing.
Lunchpauze….
Afgelopen nacht had het flink wat geregend. Op de paden waren er grote plassen. We konden er net langs of door….zoals Constance en ik vaak kiezen. We zeggen tegen elkaar….er is altijd een weg.
Een eindje verder kwamen we langs kleurrijke druivenranken. Oranje en rode kleuren versieren ons pad.
Na 15 km komen we in Bensafrim aan. Daar hadden we pauze. Gezellig bij de markthallen.
We kiezen ervoor nog 5 km verder te gaan naar Barao de Sao de Joao. We hadden geen erg dat er ook een rood witte route naar Lagos gaat…. opletten dus. Helaas waren we al 1 km die richting op gelopen. Via GPX komen we weer op de goede route. Een mooie etappe langs de kurkeiken.
Iets na 16.30 uur kwamen we aan in Barao de Sao Joao en onze chauffeur kwam precies aanrijden.
Wat een heerlijke dag weer. Ons etappe drankje nuttigen we in VilaFoia. Altijd fijn om weer terug te zijn.
Lange route met gevarieerde landschappen: moestuinen, boomgaarden, kurk, dennenbossen en eucalyptussen. Een hoogtepunt is de passage bij de Barragem da Bravura.
Deze morgen hadden we niet verwacht dat het zou regenen. Wel hadden we voor de zekerheid onze regenkleding bij ons. In Marmelete hebben we die toch maar aangetrokken.😉
In Marmelete is een “Casa de Medronho”, een plaats waar de vruchten van de aardbeien boom worden verwerkt tot likeur.
Onderweg zien we weer vele aardbeien bomen, de ene volop in bloei, de ander vol met de kleurrijke vruchten. Daar snoepen we van!
We klimmen Marmelete uit. Door de bewolking met later regen een heel andere dag.
We verbazen ons over de vele kleuren groen op de hellingen.
De eerste 5 km blijven we op hoogte en we zien nog een glimp van de zee.
We zien onderweg cactus vruchten, bloeiende heide, kweeperen, een bloeiende roos. Af en toe is het even droog en kan ik ook nog wat foto’s maken.
Na 10 km komen we bij een bar aan. Het lijkt gesloten, maar we mogen er toch onder het afdak rusten en…..we kregen koffie! Die was echt lekker.
Het dal langs de Ribeira de Vagarosa heeft vele plantensoorten.
Dat kleine riviertje loopt naar een groot stuwmeer. Het water staat nog niet erg hoog. In deze omgeving hopen ze dat er komende periode meer regen gaat vallen. De regen van vandaag zorgt voor vele plassen op het pad.
Hier en daar moesten we van het pad afwijken. Iets naar links waren er stapstenen, waar we makkelijk over konden.
Na 18 km kwamen we bij de afgesproken picknick plaats uit. Net even droog met mooi uitzicht over het stuwmeer
Onze taxi was er om 15.15 uur en bracht ons terug naar VilaFoia. Eerst even gezellig het etappe drankje en daarna nog even in de Jacuzzi….. Een speciale ervaring in de regen.
Sector 11 – Monchique naar Marmelete – 14,80 km en 3 vanaf Vila Foia naar Monchique.
Het pad doorkruist het landschap van de Serra de Monchique, met zijn unieke rotsen en vegetatie. We passeerden naast Fóia (902m) en hellingen gecultiveerd op terrassen.
Na het zeer uitgebreide ontbijt gingen we op pad. De route van Monchique naar Marmelete is 14,8 km, dan kunnen de km’s van Vila Foia naar Monchique er nog bij. Vanaf Monchique is het gelijk fors klimmen, te beginnen in het stadje.
Verrassend zijn de piepkleine steegjes, waar we ongemerkt snel stijgen.
We kijken al direct over de stad uit.
Info van de site Via Algarviana:
Dan gaat u het bos in. Hier gaat u verder naar het Convento de Nossa Senhora do Desterro (Onze-Lieve-Vrouwe-van-de-Ballingschapklooster), een van de bekendste erfgoederen van deze stad.Het klooster is verlaten en verkeert in vrij slechte staat waardoor een bezoek om veiligheidsredenen wordt afgeraden.
We denken dat het klooster gesloten is als we erlangs komen. Even later komt er toch een man naar buiten, die ons van harte uitnodigt om te komen kijken. Het klopt wel….binnen is het in slechte staat. Wat echt gevaarlijk is heeft hij afgezet, daar mogen we niet komen. We vinden het bijzonder om er binnen te kijken. We kopen wat natuurlijke luchtjes. Ik heb voor mezelf eucalyptus olie gekocht.
Daarna gaan we over oneffen paadjes verder omhoog, bijna naar de Foia top. Tot de hoogte van 840 meter.
We zien de Foia top liggen en gaan net voor deze top rechtsaf.
Net voorbij de afslag ligt nog water op het pad. Geen probleem, onze schoenen worden amper nat.
Zo hoog kijken we hier naar de westzijde met uitzicht op zee in de richting van Aljezur.
We blijven geruime tijd op hoogte en vinden een heel ander landschap, met terrassen en veeteelt. We zien er koeien en Iberico varkens.
Info van de site Via Algarviana: Landbouwterrassen zijn de meest voorkomende akkers in (hellende) berggebieden. Er worden dan smalle bouwgrondplateaus gebouwd die trapsgewijs langs de helling liggen en ondersteund worden door stenen muren, in dit geval grotendeels van nefelinisch syeniet. Dit is duidelijk werk van menselijke hand waardoor het natuurlijke landschap jarenlang verandert. Dit was echter nodig om de plek aan te passen aan de behoeften van de plaatselijke bevolking. Tegenwoordig vormen deze terrassen een waardevol historisch, cultureel en landbouwerfgoed.
We zien onderweg vele nesten van de dennen processierupsen. Alsof het enorme spinnenwebben zijn. Ik schat wel 20 cm lang en 10 doorsnee.
Bij Madrinha is een windmolen park te zien. Met deze diep blauwe lucht is ook een windmolen park mooi om te zien. Daarachter is de zee aan de zuidzijde van Zuid Portugal te zien. Onder de windmolens door gaan we dalen.
Door een dicht eucalyptus bos gaan we naar Marmelete.
Rond 16 uur zijn we in Marmelete. Als we dan nog net uit de wind in de zon kunnen zitten, voor ons etappe drankje……
En zo is ook deze dag weer voorbij. We worden opgehaald en gaan weer terug naar VilaFoia. In 25 minuten zijn we terug. Morgen gaan we in Marmelete verder.
22 november Silves Monchique deel 2, 10 km zonnig 13 graden
Vandaag staat de wandeling naar de Picota top op het programma.
In de hal van Vila Foia zien we het dagprogramma. Leuk dat de Portugese medewerkers eraan toegevoegd hebben: “Blijf vooral glimlachen”. Doet me goed….
In de beschrijving van de site Via Algarviana staat dat een deel is afgesloten en dat daar gevaarlijke honden zijn. Er was een alternatief aangeboden, voor een groot deel aan de kant van een grote weg. We werden weggebracht naar het beginpunt, dat hadden we verplaatst naar het begin van de grote klim. En die is meteen heel pittig!!! Ik schat zeker 15%.
Zou dat al het hoogste punt zijn, daar waar die mast is te zien? Nog lange niet. De klim duurt echt 5 km en 500 meter omhoog. Steeds hoger en hoger met regelmatig uitzicht op het meer. We staan ook regelmatig even stil om uit te blazen en van de omgeving te genieten.
Onderweg zien we de eucalyptus in bloei, gelijk met de nog grijze eucalyptus vruchten.
Zo klimmen we steeds hoger.
Tot we daar dan echt de Picota top zien.
T.i. van de site Via Algarviana: De 774 m hoge Cerro da Picota (Picotaheuvel) is het tweede hoogste punt van de Algarve en een van de steilste punten van het Serra de Monchique (Monchiquegebergte). Hier kunt u genieten van een adembenemend panoramisch uitzicht over de streek. Deze helling is een van de weinige plekken waar u nog autochtone vegetatie van het Monchiquegebergte kunt zien. Het subvulkanische eruptieve massief van syeniet (foiaiet) is uniek in Portugal.
Dat laatste stuk gaat over grote rotsen omhoog.
Eveline, Els en Constance klimmen nog hoger. Het waait hard, daarboven beweegt het zelfs.
Tata, dat voelt echt wel als hoogtepunt! Trots op onszelf, dat we dit zonder meer volhouden. Vergelijkbaar met de Primitivo hoor ik zeggen…..dat is ook zo.
Daarna gaan we aan de andere kant naar beneden. Waar ik het vorig jaar nog bijna niet durfde, ging het deze keer makkelijker. We gaan het avontuur aan.
Avontuur gelukt! We kunnen dat.
Door het bos dalen we naar Monchique.
Deze prachtige dag sluiten we af met een etappe drankje op een terrasje in Monchique.
Via Algarviana GR 13 Sector 10 – Silves naar Monchique – 32,10 km, het eerste deel is 17 km
Wat een service van Henk en Michel van VilaFoia. Dagelijks worden we gebracht naar het beginpunt en weer terug opgehaald bij het eindpunt. Vandaag gaan we starten met de Via Algarviana vanaf Silves. Het zonnetje lacht ons opnieuw tegemoet.
Info van de site Via Algarviana: Van daaruit gaat u langs citrusboomgaarden (Silves is niet voor niets de Sinaasappelhoofdstad) richting het Serra de Monchique (Monchiquegebergte). Al snel komen we in een bergachtige omgeving waar het reliëf behoorlijk grillig is en waar het landschap voornamelijk bestaat uit grote zonneroosvelden en eucalyptus- en dennenbossen.
We lopen het stadje uit en vrijwel direct daarna zien we de eerste heuvel voor ons liggen.
Janita en Karin zijn al boven.
Monica komt er ook aan. Goed opletten over die kleine kiezeltjes.
Zoals je op het hoogteprofiel kunt zien, het gaat op en neer. Pittige, en korte stijgingen en direct daarna weer omlaag.
Het blijft goed opletten. Bij een splitsing staat meestal een paaltje met de rood/wit/tekens, of een kruis, daar moet je niet in. Ik hou de wandelaars in de gaten en plotseling was ik er een paar kwijt. Locatie delen lukt niet, er was onvoldoende bereik. Bellen…dat lukt gelukkig wel. Ik zag ze niet. Dan maar afspreken om te fluiten en te roepen. Hehe, we zagen elkaar en hebben ons zo weer bij de groep gevoegd.
Als we wat lager zijn, krijgen we toch nog te maken met plassen en we moesten ook een riviertje over steken. Dat ging net, de schoenen hoefden niet uit. We vroegen ons wel af, hoe dat vorige week zou zijn met de vele regen.
Na diverse hellingen en dalingen nadert de Via Algarviana de Ribeira de Odelouca, de belangrijkste waterstroom van deze regio. Een opvallend groen deel met heel veel verschillende planten.
In de heuvels zagen we plotseling reeën. Heel stil bleven zij en ook wij even staan.
De laatste km’s waren vlak, langs de Ribeira de Odelouca.
We hadden ingeschat rond 16.15 uur terug te zijn op de afgesproken plaats. En ja hoor Sergio kwam ons al tegemoet rijden.
Hij liet ons een mooie route zien langs de Picota berg met adembenemend uitzicht.
Daar gaan we morgen meer van zien…. We zien ernaar uit
PR3 MCQ – Trilho da Fóia (Wandelroute Fóia) | Monchique – 11 km vanaf VilaFoia. Rondwandeling van 6,8 km
We kiezen voor de lus tegen de wijzers van de klok in. Dit is de aanbevolen richting. Opnieuw een zeer mooie dag, wat betreft natuur, uitzicht en een strak blauwe lucht. Na een zeer goed ontbijt in VilaFoia vertrekken we vandaag direct bij het hotel.
Een voortdurende stijging, zowel om op de route te komen, als de route zelf. We lopen eerst aan de zuidkant van de heuvel met steeds uitzicht op zee. Met een zilverkleurige gloed.
De rondwandelingen zijn allemaal gemarkeerd met rood/geel.
Om van het zuidelijke deel van de helling naar het noordelijke deel te gaan. Is het opnieuw klimmen.
Aan de noordzijde zien we terras landbouw. Deze “socalos”, of terrasvormige percelen, zijn aangelegd op steile hellingen om de door regenwater veroorzaakte erosie onder controle te houden. Er groeien sinaasappelbomen, kersenbomen, perzikbomen en kastanjebomen. Deze landbouwterrassen worden ook als weides gebruikt voor geiten en koeien..Een heel ander landschap.
Dan komen we bij de Foia top. Altijd even leuk om ook echt naar het hoogste punt te gaan ….De een wat hoger dan de ander.
Fóia t.i. van de site Via Algarviana Dit is met 902 m het hoogste punt van de Algarve. Bij het op het zuiden gerichte uitkijkpunt kunt u het land zien dat zich tot aan de kust uitstrekt. In het landschap vallen steenhopen op, die ook wel blokkenchaos worden genoemd. Dit zijn typische structuren van gebieden waar massieve rotsen overheersen, zoals syeniet, graniet e.d.
Het is er prachtig. Steeds de zilveren kleur van de zee. Dat is het…..elk moment verrast zijn door wat je ziet en het ten volle in je opnemen.
Her restaurant is open. Her waait hard, daarboven uit de wind is het heerlijk! We nemen de tijd. De hele weg hadden we gezelschap van een hond. Die bleef overal wachten.
Terug naar beneden is heel steil! De zigzagbochten op het overzicht laten zien dat we recht over de hoogte lijnen gaan. Hieronder lijkt het net of we de berg afvallen….dat is niet zo hoor. We zijn allemaal veilig beneden gekomen.😉
Eerst over een smal pad met aan weerszijden hoge varens. Geen makkelijk pad.
Later werd het pad wat breder voor het bij de weg uitkwam. Een klein stukje verder was een restaurant, helaas was die gesloten. Wel mochten we er even zitten. We voelen dat we echt boffen. Vorige week was het 4 dagen stromende regen.
Dan is het niet ver meer naar VilaFoia. Er is nog zeker 1 uur zon in de tuin en uit de wind hebben we hier ons etappe drankje. Wat een fantastische dag!!!!
Verbinding 11: Alferce naar Monchique. Het blijft goed opletten…..we volgden rood /geel en hadden in het begin niet de goede route. Verdwaald waren we niet. Els merkte op dat we niet op de GPX track van de route liepen en precies op dat moment zagen we een doorsteek. Een schitterend smal pad door een natuurgebied. Nieuwe wegen vinden. Het pad ontstaat als jij het gelopen hebt. Dat is de extra lus naar het noorden. Toch wel 4 km meer.
Info van de site: Via Algarviana: Een grotendeels bospad, met kurkeiken, pijnbomen, kastanjebomen en eiken verspreid langs de hellingen.
We liepen Alfarce uit en kwamen langs deze muurschilderingen en een tableau met de heilige van de kerk, San Romao
Daarna bleven we te lang op de weg lopen, ik vroeg me al af of dat de bedoeling was. Maar ja, we volgden wel geel/rood. De rotsen aan de andere kant van de weg torenden hoog boven ons uit.
Het pad wat we vinden was erg mooi. Zo kwamen we terug op de route. Het valt ons op dat de bomen zo groen zijn. De kurkeiken, de olijfbomen, die blijven ook groen.
De paden zijn lang niet altijd makkelijk. Veel onverhard, met hier en daar stapstenen en ook prikkelplanten.
We klimmen hoger en hoger. Met prachtige uitzichten over de Montes de Monchique.
Daarna is er een zware afdaling in de richting van Monchique.
Net voor Monchique zijn er 2 mogelijkheden. Of over de weg of over een avontuurlijk paadje. Janita gaat het uitproberen en zei ons: dat kan wel…. Ik verzamel mijn moed en doorzettingsvermogen en met de hulp van de anderen lukt het mij ook. We drinken wat in Monchique en daarna? We gaan te voet , 2,5 km stijgen naar VilaFoia.
18 november Alferce PR 9 Entre Vale y Castelo, tussen dal en kasteel, 18 graden, 13 km
Het heuvelachtige landschap van de route van 7,2 km van de PR 9 biedt prachtige uitzichten vanaf de toppen, in contrast met de groene en gemarkeerde valleien. Vanaf deze route kunt u gemakkelijk de ruïnes van het islamitische kasteel van Alferce bereiken. Dat hebben we gedaan dat is 2 km extra en we hebben de spectaculaire brug over de Barranco 2x getrotseerd. Dat is ook 3 km extra.
Her groene puntje op deze kaart is het dorpje Alferce
Vanmorgen kwam de zon al snel over de horizon. Hier lijkt het net of het licht plotseling aangaat. Vanaf het balkon is het warme ochtend licht prachtig! De basten van de kurkeiken goudbruin gekleurd. Wauw wat is het genieten.
Nu dan de beloofde groepsfoto: vlnr Janita, Eveline, Els, Mieke, Monica, Constance en Karin.
We vertrekken naar Alfarce waar de wandeling begint. Hier laat de route het dorp achter zich en wordt omzoomd door kurkeiken (Quercus suber), aardbeibomen (Arbutus unedo), boomhei (Erica arborea) en andere struikgewassen.
En daar in de verte zien we steeds een randje van de zee.
De bomen kleuren rood van de aardbeien boom. Zo van de bomen plukken, verrukkelijk!!!
Halverwege komen we de aanduiding van de archeologische site van de kasteelheuvel van Alferce tegen, die op ongeveer 1 km afstand ligt (2 km heen en terug). Gelegen op de top van een 488 meter hoge heuvel aan de oostelijke rand van het Monchiquegebergte. Op de top van de kasteelheuvel van Alferce liggen de ruïnes van een islamitisch fort (hisn), dat in de IXe eeuw na Christus tijdens het emiraal-omyad tijdperk zou zijn gebouwd.
Dit is echt de moeite van het klimmen waard!
Her uitzicht is adembenemend over het hele Monchique gebergte.
We komen hoog boven een rivier Barranco de Demo uit. Hier is een een lange trap aangelegd om zo verkort naar Alferce te gaan. Hoort niet bij de route, maar dit avontuur wilden we toch zeker aangaan. Met….in het midden een wiebelbrug. Deze lus doen we erbij.
Met 220 traptreden omhoog en daarna gaan we niet naar Alfarce, maar rechts om af te dalen naar de rivier. Ook in de beschrijving staat…..het kan zijn dat de schoenen uit moeten. Dat was ook zo! Maar liefs tot 2x toe. Gelukkig was er de helpende hand van Eveline. Els en Monica gingen over de route rechtdoor door het water, daar waren minder stenen. Dat ging ook goed.
Daarna klimmen we 1,5 km omhoog met weer 180 meter te stijgen. Voortdurend meer dan 10 %. Zo kwamen we voor de 2e keer bij de trappen uit.
De rivier over en dan nog een stuk verder stijgen.
In Alferce worden we weer met de taxi opgehaald en naar VilaFoia gebracht. Wat denk je van na een vermoeiende wandeling in de Jacuzzi? We weten het wel dat is zeer ontspannend! Intussen zakt de zon achter de heuvel het licht is goudgeel. We genieten!
Bij VilaFoia verblijven is pure verwennerij! Iedere dag wordt er voor ons gekookt door Amy. Met zoveel liefde bereid. Een warm onthaal.
Vilafoia is een accommodatie in Monchique. In de Algarve, het uiterste zuiden van Portugal. Ten noorden van Portimao. Fantastische omgeving en erg mooi hotel.
We gaan delen van de Via Algarviana bewandelen, 2 aanlooproutes naar de Via Algarviana. Een van Alferce naar Monchique en een van Marmelete naar Aljezur. We laten ons ook verrassen met een aantal rondwandelingen.
We zijn op pad met Constance, Monica, Eveliene, Els, Karin, Janita en ik. Groepsfoto volgt….
We hadden een ochtend vlucht vanaf Eindhoven. En zo waren we op tijd in Faro. Daar was al een taxi op ons aan het wachten om ons naar VilaFoia te brengen.
Prachtige kamers allemaal met uitzicht over het dal. Op de horizon is de zee te zien.
Een aantal gaan of even naar of richting Monchique. Precies toen we de deur uitgingen, begon het te regenen. En….we zien de regenboog. Zo mooi! Helemaal compleet van het ene dal naar het andere dal.
“One day over the rainbow”…..make your dreams come true.
23 oktober, 13 km van Cee naar Finistere, droog, licht bewolkt 17 graden. Yeah! We zijn op onze eindbestemming. En als toetje…..de zonsondergang. Wat een speciale dag.
Een prachtige etappe!
Ook Coby gaat haar laatste stappen zetten op deze mooie camino. Ook al zetten we kleine stapjes, de grote passen mogen er ook zijn.
We gaan om 8 uur de deur uit naar het centrum van Cee voor ons ontbijt. Cafe Central is al lekker vroeg open. Alle Spanjaarden gaan voor het werk naar een cafe voor een kopje koffie en/of tostadas. Wij kunnen er ook nog wel bij. Daarna lopen we naar de andere kant van het water. Ons hostel, Albergue Moreira, ligt aan het begin van Cee.
Daarna begint de klim en kunnen we algauw van het uitzicht genieten. Wat heerlijk dat we een droge dag hebben. En of zon erbij ook. We boffen!
Camino vriendinnen Coby en Karine.
In Corbucion begint het echte werk. Toch nog een stevige klim op een erg ongelijk pad. Ook een camino pad is lang niet altijd makkelijk…….gewoon beginnen en kijken of het lukt…..
Bij Alto San Roque kunnen we voor het eerst Finistere zien. Onder de boog door, aan het eind van de heuvel. THE WAY staat er bij. Mooi! Wijst naar links en dat staat voor de toekomst. “The Way” die we thuis voortzetten, ons levenspad, met de ervaringen die we van deze camino mee naar huis nemen.
Bij het strandje van Estorde hebben we een pauze. Alvast even met de voeten in het zand. Mijmerend over deze camino en wat het ons heeft gebracht. De golven van de zee, ze komen en gaan.
We lopen door Sardineiro. Gekleurde huizen, we lopen gelijk met de daken. Ernaast staat een huis met een kleine horreo.
We klimmen weer omhoog en gaan over een bospad. De varens inmiddels bruin gekleurd, de zon erbij geeft het een warme kleur. We ervaren onze laatste stappen. Er lijkt wel vertraging in te zitten.
Op weg naar het laatste strandje…..
Natuurlijk gaan we over het strand naar Finistere. Op blote voeten langs de vloedlijn. Hoe heerlijk is dat?
De zon komt er af en toe door. Het zonlicht vangen in het water. Ademloos kijk ik ernaar. Precies als de golf omslaat en de zon erop nog te zien is.
Dan zijn we er. Aan het einde van het strand zijn we weer bij elkaar. “Onze camino is volbracht”. Op een kruispunt van ons leven. Hoe gaan we vanaf hier verder? Met alle ervaringen van de camino in ons hart. Onze camino thuis wacht op ons……
We halen onze Finistaella op. Deze keer bij de algemene herberg. Een mooi kleurig document voor ieder die van Santiago naar Finistere is gelopen.
We gaan om 18 uur naar de vuurtoren. Tapas en een wijntje erbij. We gaan onze camino feestelijk afsluiten. Precies bij deze pelgrim schijnt de zon over de heuvel.
Trots dat we 200 km gelopen hebben gaan we naar de 0,00 paal. Alle meters gezet, je eigen voeten, pijntjes doorstaan en doorgezet. Van harte gefeliciteerd toppers. Ik ben trots op jullie.
22 oktober 15 km van Logoso naar Cee, mist, later regen, 16 graden. Wij volgen de rode lijn die naar Finistere gaat.
Na het ontbijt gaan we iets voor 9 uur de deur uit. Het wordt pas om 9 uur licht! In het donker is het op bospaden lastig.
We blijven voorlopig op hoogte. Door de mist zien we niet zoveel. We moeten ook goed kijken voor de Camino wegwijzers.
De rechte bomen van de eucalyptus zijn ook nog eens precies na elkaar geplant. De wereld wordt kleiner met mist en geeft ruimte voor de innerlijke weg.
We komen bij een informatie centrum over de keuze Finistere/Muxia. Bij die grote schoenen willen Joke en ik wel kijken of het past. Finistere…….we komen eraan.
Zie je wel, ze passen 😉
Iets verder komen we bij de splitsing. Linksaf is naar Finistere. We moeten er naartoe lopen om te lezen wat er op staat.
Onze pauze is gepland bij een kerkje Ermida de Nosa Senora das Neves. We kunnen er wat schrijven in het gedachtenis boek.
We worden geraakt door deze tekst…..
Als je op een berg staat, met de regen in je gezicht. Je voelt je diep gelukkig en je koestert je in het licht. Dan is dat de herinnering in een schaduwrijk dal, die alle pijn en verdriet weer helen zal. 😘
Mijmerend gaan we verder. De mist maakt plaats voor af en toe een bui…..en dan weer mist. De voorgangers lossen zomaar op in de mist, om even later weer zichtbaar te worden.
Het moeilijkste deel komt nog. 2,5 km dalen en dan 300 meter dalen. We voelen onze knieën. Voor sommigen is het net te doen. Aan het eind zien we de zee van Cee. Een grijze massa met flinke golven. Mooi om te zien. De lucht heeft bijna dezelfde kleur.
Zonder dat we het hadden afgesproken treffen we elkaar bij het eerste cafe. Delen de verhalen en vandaag ook de emoties.
Nog een dag te gaan en dan komen we op onze eindbestemming Finistere. We zijn benieuwd wat deze dag ons brengt…..We hopen op een mooie zonsondergang.
21 oktober, 10 km Van Monte Aro naar Logoso, prima wandelweer, een klein beetje regen, 16 graden. Een deel van de etappe naar Olveiroa en door naar Logoso.
Hier in Galicië is het de vraag: klopt de weersvoorspelling of kijken we gewoon naar buiten? De weersvoorspelling was in de ochtend droog weer en in de middag regen. We gingen de deur uit en het bleek toch te regenen. Ach ja, het is altijd weer….
De afdaling van Monte Aro naar Olveiroa gaat door een natuurgebied en ook langs 100 eeuwenoude grafheuvels. De meesten zijn niet te zien.
Info:
Necropolis Pedras Miúdas (Kleine Stenen)
In het noordwesten van het schiereiland vond megalithisme plaats van 4500 tot 3000 v.Chr.; deze collectieve grafmonumenten variëren in grootte, maar vertonen gemeenschappelijke structurele kenmerken. Ze omvatten dolmens, een stenen grafkamer met al dan niet een gang; deze hebben ook een stenen omheining die kan bestaan uit een ring die de grafheuvel omringt of de hele structuur kan bedekken; het graf is ook volledig ingesloten in de grond. Ze werden gebouwd om duidelijk zichtbaar te zijn in het landschap.
Tegen het einde van de 3e eeuw v.Chr. werden deze bouwwerken kleiner, nauwelijks zichtbaar in het landschap, en maakten plaats voor individuele begrafenissen in kisten, en bleven bestaan tot 2500 v.Chr.
Tegenwoordig zijn er nog 100-den grafheuvels in deze omgeving.
Het is donker weer we zien alleen de contouren van de bomen. Af en toe kleurt de lucht wat roze en we zien zelfs een streepje blauw.
In Olveiroa hebben we pauze in cafe Loncha. Uiteindelijk hadden we het allemaal gevonden😉
Dan gaan we beginnen aan de klim naar O Logoso. Een pad ter hoogte van windmolens en ver beneden ons Rio Xallas. Eerst de brug over.
We klimmen tot we bij albergue Logoso zijn. Daar staat Marion al te wachten.
20 oktober, 19 km van A Pena naar Monte Aro, motregen of een flinke bui, 16 graden
Het was voor ons een flinke etappe! Zeker als je onderstaand hoogteprofiel hebt gezien. Zo hebben we het gevoeld. Zeker die laatste klim en daling
Gisteren bij albergue Alto do Pena hadden we een “communal meal”, gezellig aan tafel met alle pelgrims. Ik denk dat we met ongeveer 30 pelgrims waren. En het leuke is, die zien we vandaag ook onderweg.
Christina heeft haar schilderspullen meegenomen en nodigt ons uit om mee te doen. Zo heeft Marijke gisteren een schilderij gemaakt op een glazen steen.
We hadden goede hoop dat we een redelijk droge dag zouden hebben. Dat was uit de weersvoorspelling gebleken. Het begon gelijk al met motregen, dus de regenkleding ging zeker aan. Het was net licht genoeg toen we vertrokken.
Vandaag was het Camino pad meer open met steeds wisselende vergezichten.
Onze hoop was gericht op een pauze bij Vilaserio. Daar was alles dicht. We gingen 7 km verder en kwamen bij Casa Pepe in Maronas. Blij dat we daar even droog konden bijkomen. Een broodje met kaas en tomaat is hier een half stokbrood😉. Dat gaat er bij mij wel in.
We hadden geluk. Daarna was het een paar uur droog. We lopen over steeds stijgende veldwegen. De omgeving is erg mooi!
Het voelt wel als eer om hier onze camino stappen te zetten. Ook dankbaar dat we dit nog steeds kunnen.
Dan komt die ene wel hele steile berg. Moeten we hier echt op? Ja! En als we hier boven zijn kunnen we gaan dalen
We kijken uit over Rio Xallas, die uitloopt in een groot meer.
Vandaag verblijven we in Lagos, herberg Monte Aro bijna aan het einde van de daling. Nog 3 wandeldagen naar Finistere. Morgen naar O Logoso.
19 oktober van Negreira naar A Pena, 10 km, het eerste deel van de route naar Olveiroa, regen 17 graden.
Vandaag, zondag, vinden we geen cafe open waar we kunnen ontbijten. Geen probleem🤔. We gaan terug naar de herberg San Jose. De deur staat er open. En plotseling, vanalles uit de rugzakken en we hebben gedeeld wat we bij ons hadden. Dat voelt als pelgrim zijn. Er is altijd een oplossing en zo hebben we elkaar kunnen helpen. Die had kaasjes, die had brood, die had een banaan. En zo hadden we genoeg om op pad te gaan.
Een regendag vandaag! Bakken regen. Voor ieder de test: is mijn regenkleding voldoende en zijn mijn schoenen waterdicht?
Bij de poort van Negreira kunnen we overdekt nog even een foto maken met onze fleurige regenkleding.
Het is een prachtig voortdurend stijgend pad door de bossen. De geuren van de eucalyptus verwelkomen ons. Na 4 km waren we in Zas, waar we zelfs een koffietentje aantroffen. We moesten wel overdekt buiten zitten en er was geen wc🤔. Ach de koffie was lekker……
Met mijn paraplu erbij vond ik het heerlijk lopen. Mijn kleding is niet nat geworden.
Verder hadden we geen pauze. En dat terwijl het pittig was, omdat we alleen maar stijging hadden. Chapeau wandelaars! En het leuke? Bijna ieder is op eigen tempo haar weg gaan vinden. Vertrouwen krijgen dat je het wel zult vinden. Dat er altijd wel een aanwijzing zal zijn. Zo groeit je vertrouwen dat je het ook alleen kunt. Toppers!
We waren er al rond de middag. Gelijk een broodje tortilla français en ieders verhalen delen. En de kleren? De meesten waren toch behoorlijk nat en waren blij dat ze alvast iets droogs konden aantrekken. Een aantal schoenen bleken ook niet waterdicht, of, zoals bij mij, misschien van boven af binnen geregend. Nu zitten er kranten in en worden ze gedroogd.
18 oktober van Ventosa naar Negreira, 12 km, half bewolkt 24 graden
Op onderstaande kaart net voor die stijging, via Augapeseda naar Negreira
Wat een fantastisch verblijf bij Casa de Boi. Een herberg om naar terug te verlangen. Prima stapelbedden, een heerlijke maaltijd, zeer gastvrije ontvangst en dan ook nog ontbijten voor we op pad gaan. De zon is nog net niet boven de horizon als we vertrekken.
We beginnen met een daling over de weg. Dat best even makkelijk. Het is nog maar 12 graden, ik ben blij dat ik mijn vest aan heb.
De velden zijn nog bedekt met een randje nevel. Prachtig om te zien.
Daarna beginnen we aan de klim. Een pad door het bos met warme herfstkleuren.
Gisteren hadden Marijke en Marleen steentjes geschilderd. Wat leuk om die van Marijke onderweg tegen te komen.
Vandaag is het hoogte punt Ponte Maceira. Ponte Maceira, het kleine maar grote paradijs van de pelgrimsroute naar Fisterra-Muxia, is een van de meest unieke historische locaties in Galicië en alle pelgrimsroutes naar Santiago.
We lopen er wat rond, ook onder de bruggen, en klimmen op de stenen.
Over de brug gaan we ook naar de watermolen.
We naderen Negreira.
En dan is het tijd voor ons etappe drankje.
Nog 5 wandeldagen te gaan en we blijven hopen op droog weer. De voorspellingen laten veel regen zien……
17 oktober, 10 km van Santiago naar Ventosa, zonnig 24 graden
De Camino is ten einde, de nieuwe weg ligt voor ons. We gaan verder op de Camino weg van ons leven, te beginnen naar Finistere. Met dank aan Marleen, die dit heeft gefotografeerd. (Een detail van de kathedraal)Alpha en Omega.
We zijn vandaag begonnen op de route naar het westen, Finistere. Einde van de wereld. We gaan het ervaren, stap voor stap, 90 km verder. Vandaag de eerste 10. We ervaren meer hoogteverschillen dan bij de Portugues. Niet zo lang stijgen/dalen maar wel veelvuldig. De grote stijging van deze route komt morgen.
We begonnen onze dag met de ontmoeting met onze Amerikaanse. We kwamen haar iedere dag tegen en steeds zei ze met luide stem:”amazing”! We lachen er inmiddels om……..
De route begint op praza Obreido. Langs het Parador rechtdoor. Afdalen naar de rivier en gelijk de natuur in.
Boven aangekomen kunnen we nog net de kathedraal zien. We lopen naar het westen, terugkijkend is dan tegenlicht.
De paden zijn door de eucalyptus bossen, de geuren komen ons tegemoet. De vruchten van de eucalyptus liggen op de grond. Wat een weldadige rust op deze prachtige camino paden. Zonlicht verlicht de inmiddels bruine varens.
Na 7 km zijn we bij de bar Os Arcos. Voor ons een prima plek om te lunchen.
Daarna nog 2 km te gaan door de Galicische velden, rustige wegen, bospaden.
We logeren in Casa de Boi. Heel rustig gelegen. In de schaduw in de tuin hebben we het etappe drankje. Een heel relaxte dag.
Deze vonden we in de herberg: Leef elk moment, lach elke dag, heb altijd lief.
Een dagje Santiago is voor ieder wat wils. Shoppen, naar het park excursie op het dak van de kathedraal, samen de dag afsluiten met een pelgrimsmenu.
Christina en ik gaan om te beginnen naar de Engelstalige mis, verzorgd door een priester uit Phillipijnen. We zingen en bidden voor elkaar, voor wereldvrede en voor ieders intenties. Amazing Grace gezongen. Voor mij een intense start van de dag.
Daarna gingen we lunchen in het park. Aan het begin van het park staan de 2 Maria’s. Een beeld van 2 recalcitrante dames. Zij kleedden zich bont en stonden bekend om het feit dat ze de studenten verleidden.
Vanaf het park heb je schitterend uitzicht over de stad, met als meest opvallend de kathedraal. Zie hoeveel verschillende bouwstijlen de torens van de kathedraal hebben.
Met dit stralende weer is een excursie op het dak van de kathedraal geweldig. Wat een uitzichten. Onze gids vertelde ook in het Engels.
Zo een vrije dag in Santiago is zo voorbij. Met een beetje weemoed gaan we 17 oktober verder op weg naar Fistere.
