23 oktober, 13 km van Cee naar Finistere, droog, licht bewolkt 17 graden. Yeah! We zijn op onze eindbestemming. En als toetje…..de zonsondergang. Wat een speciale dag.

Een prachtige etappe!

Ook Coby gaat haar laatste stappen zetten op deze mooie camino. Ook al zetten we kleine stapjes, de grote passen mogen er ook zijn.

We gaan om 8 uur de deur uit naar het centrum van Cee voor ons ontbijt. Cafe Central is al lekker vroeg open. Alle Spanjaarden gaan voor het werk naar een cafe voor een kopje koffie en/of tostadas. Wij kunnen er ook nog wel bij. Daarna lopen we naar de andere kant van het water. Ons hostel, Albergue Moreira, ligt aan het begin van Cee.

Daarna begint de klim en kunnen we algauw van het uitzicht genieten. Wat heerlijk dat we een droge dag hebben. En of zon erbij ook. We boffen!

Camino vriendinnen Coby en Karine.

In Corbucion begint het echte werk. Toch nog een stevige klim op een erg ongelijk pad. Ook een camino pad is lang niet altijd makkelijk…….gewoon beginnen en kijken of het lukt…..


Bij Alto San Roque kunnen we voor het eerst Finistere zien. Onder de boog door, aan het eind van de heuvel. THE WAY staat er bij. Mooi! Wijst naar links en dat staat voor de toekomst. “The Way” die we thuis voortzetten, ons levenspad, met de ervaringen die we van deze camino mee naar huis nemen.


Bij het strandje van Estorde hebben we een pauze. Alvast even met de voeten in het zand. Mijmerend over deze camino en wat het ons heeft gebracht. De golven van de zee, ze komen en gaan.

We lopen door Sardineiro. Gekleurde huizen, we lopen gelijk met de daken. Ernaast staat een huis met een kleine horreo.


We klimmen weer omhoog en gaan over een bospad. De varens inmiddels bruin gekleurd, de zon erbij geeft het een warme kleur. We ervaren onze laatste stappen. Er lijkt wel vertraging in te zitten.

Op weg naar het laatste strandje…..

Natuurlijk gaan we over het strand naar Finistere. Op blote voeten langs de vloedlijn. Hoe heerlijk is dat?

De zon komt er af en toe door. Het zonlicht vangen in het water. Ademloos kijk ik ernaar. Precies als de golf omslaat en de zon erop nog te zien is.

Dan zijn we er. Aan het einde van het strand zijn we weer bij elkaar. “Onze camino is volbracht”. Op een kruispunt van ons leven. Hoe gaan we vanaf hier verder? Met alle ervaringen van de camino in ons hart. Onze camino thuis wacht op ons……

We halen onze Finistaella op. Deze keer bij de algemene herberg. Een mooi kleurig document voor ieder die van Santiago naar Finistere is gelopen.

We gaan om 18 uur naar de vuurtoren. Tapas en een wijntje erbij. We gaan onze camino feestelijk afsluiten. Precies bij deze pelgrim schijnt de zon over de heuvel.

Trots dat we 200 km gelopen hebben gaan we naar de 0,00 paal. Alle meters gezet, je eigen voeten, pijntjes doorstaan en doorgezet. Van harte gefeliciteerd toppers. Ik ben trots op jullie.


En ja, we krijgen de zonsondergang te zien.





Dag Finistere, tot volgend jaar.























































































































































































































































Ons vliegtuig had gisteren 2 uur vertraging. In plaats van om 22.30 uur Portugese tijd was het 00.30 uur. Te druk op het vliegveld van Porto, we mochten niet opstijgen. Spannend was het of de taxi zou willen wachten. Dat wilde hij wel en hij vroeg van tevoren fooi. Alles was toch nog goed gekomen. Om 3 uur (!!) waren we eindelijk bij albergue Las Pallanas. En….om 8 uur wordt de bagage opgehaald, dus was het een hele korte nacht. Blij waren we met albergue Las Pallanas. De eerste gereserveerde albergue was plotseling dicht en bij Pallanes was nog plek. Vrolijk werden we vanmorgen uitgezwaaid.
We kiezen ervoor terug te gaan naar de brug met Spanje. Toch 2 km terug op de route, maar zo mooi om even naar Spanje te kijken, de grens op het midden van de brug.

Dat voelt als het vertrek punt van onze camino. De pijlen…..we vinden ze en zoeken ze. De pijl naar de weg naar binnen is er ook al bij. We krijgen de persoonlijke zegen van een non. Ze kijkt ieder diep aan en wenst ons bescherming op de weg. De weg naar binnen…? Ook dat voelt goed. We voelen het….de eerste dag en al zo bijzonder.
En ook de mooie doorkijkjes van het hoog gelegen centrum van Tui naar rivier de Minho. Het zijn momenten om even stil te staan.
Net Tui uit komen we bij een reuze pelgrim. Symbolisch voor de weg die we te gaan hebben. Van buiten naar binnen.
We gaan verder en lopen langs de rivier de Louro. Een mooi pad over oude bruggetjes.
Bij het monument “the old pilgrim” wachten we even op elkaar. Ook voor Marion een duidelijke richting.
Morgen gaan we naar Porrino en zullen ook langs de rivier gaan ipv het industrie gebied. Hier kiezen we dan naar links. Het wordt ook uitgelegd bij de kaart ernaast.
Als je naar Casa Alternativo wilt is het wel rechtdoor. Daar slapen is een camino ervaring die ik ieder gun.
Een hartverwarmende ontvangst van Dries, een etappe drankje met een beetje schaduw. Wat een fijn plekje.



