21 juli, 14,6 km, droog tot einde wandeling, van Echternach naar Mullerthal over route 2

Route 2 is de allermooiste en die bewaren we voor het laatst. En ook de zwaarste route en dat merken we.

Het begint direct met een lange steile klim, zodat we Echternach vanuit de hoogte kunnen zien.

Daar is een mooie “liegebank” waar we bijna allemaal op kunnen.

We stijgen nog verder en hebben mooie bospaden.

Niet ver van Echternach komen we bij een van de hoogtepunten van de trail, de Wollefschlucht. T.i.

De steile rotswanden van de tot 40 meter diepe Wollefschlucht bestaan uit Luxemburgse zandsteen (li2). Terwijl de zandsteen het Erelchenplateau vormt, bestaat het onderste deel van de helling naar de rivier de Sûre uit kleiachtige mergel, kleisteen en is bedekt met verweerd hellinggesteente.

De Wollefschlucht werd gevormd door een grote aardverschuiving. Deze massabeweging werd actief doordat de rivier de Sûre delen van de lagere helling erodeerde en tegelijkertijd extra zandsteenpuin zwaar op de bovenste helling drukte. Grondwater werkte als een smeermiddel en vergemakkelijkte zo de beweging. Aan de rand van het plateau hellen de zandsteenblokken naar beneden richting de vallei, stoppen ze schuin of kantelen ze. Op de lagere helling vormden zich veel heuvels.

We wanen ons in sprookjes land. Om elke hoek opnieuw andere rotspartijen. We hebben ogen tekort om alles in ons op te nemen.

Bij het labyrint lopen we tussen smalle rotsspleten. Wij kunnen er goed doorheen.

Er zijn hangbruggen naast de rotsen, omdat er anders geen plek zou zijn voor een wandelpad. De Chipkopass. In de naastgelegen rotsen zijn ster mannetjes gemaakt. Alle wandelaars leggen er een steentje bij.

Daarna komen we bij Heullee aan. T.i.

De “Huel Lee”  zijn kunstmatige grotten in het Luxemburgse Zand-steen. De cirkelvormige markeringen op de rotswanden zijn overblijfselen uit de tijd dat hier molenstenen werden gewonnen. Dit gebeurde voornamelijk in de middeleeuwen, maar het vermoeden bestaat dat de grotten ook in de Romeinse tijd als priorij werden gebruikt.

Om een molensteen te winnen, werd eerst een cirkel op de rots getekend en vervolgens werd de cirkelvorm beiteld totdat de molensteen de gewenste dikte had. Vervolgens werd achter de molensteen een groef uitgehouwen, waarin droge houten wiggen werden gedreven. Door water toe te voegen, zwol het hout langzaam op en ontstond er zo’n sterke druk dat de molensteen van de rots brak.

Het gaat een beetje regenen en we gaan dan ook even terug de grot in….niet lang het waren maar een paar druppeltjes.

We hebben pauze in Berdorf en gaan daarna verder.

De passerelle is een volgend punt waar we met verbazing naar kijken.

O.a. de Binzeltschleff is een smalle doorgang. Wat mooi als je er een klein beetje licht kunt vangen.

 

Het is hard werken vandaag. De ene trap omhoog is nog niet afgelopen of de volgende ligt alweer klaar.

Her begint harder te waaien en het wordt erg donker. We pakken alvast de regenjassen. Uiteindelijk hebben we die tot Mullerthal niet nodig. Op de parkeerplaats voor het restaurant valt het er met bakken uit. We gaan dan ook binnen zitten voor het etappe drankje.