25 november, zonnig 20 graden van Marmelete 18 km in de richting van Bensafrim.
Opnieuw een zeer zonnige dag vandaag. Vannacht had het flink geregend en toen we vanmorgen opstonden was het nog steeds aan het regenen. Onderweg zagen we een prachtige regenboog.
De weergoden zijn ons goed gezind. Na aankomst in Marmelete was het droog en de zon scheen al volop. Een nieuwe wandeldag ligt voor ons. Een eenvoudige wandeling vandaag met alleen in het begin een daling.
Marmelete is bekend om de Medronho vruchten. We hebben ze bijna dagelijks onderweg geplukt. Zo lekker! We lopen Marmelete uit en zien tegeltjes waar ze zijn uitgebeeld.
Als we terugkijken zien we Marmelete in het dal liggen.
Opnieuw een hele mooie glooiende route. Inmiddels zijn we zo gewend aan het stijgen en dalen dat we deze heuvels met veel gemak lopen. Ook realiseren we ons dat we boffen met het weer en dan het wandelen in november in de natuur van Zuid Portugal. We horen alleen onze voetstappen, een enkele vogel en soms het gezoem van vele bijen bij de bloesem van bepaalde bomen.
Ook zien we bloesem van de eucalyptus. Witte bloem met in het midden de eucalyptus vrucht. De jonge lichtgroene ovale bladeren, de bladeren van oudere bomen, die langwerpig en stug zijn en de afgebladderde stammen. Voor de natuur zijn eucalyptus bomen niet zo gunstig. Die nemen al het vocht op. Op dit moment zijn hier en daar projecten te zien, waar de eucalyptus bossen worden vervangen door pijnbomen en dennen.
Na een km of 9 komen we in Romeiras aan. Een van de zeldzame bars onderweg. De tijd heeft hier stil gestaan. We drinken er koffie en merken dat we veel meer moeten betalen dan degene die er altijd komen. We gunnen het ze en betalen wat ze vragen. Daar hangen de Chayote vruchten, die ook schaduw brengen. Ze kunnen worden gebruikt als aardappelen
Na Romeiro lopen we door een dal met een watertje ernaast, de Ribeira de Vagarosa. Er is niet veel water te zien. Ook niet bij een voormalig water “Albufeira de Baragem de Odeaxere”. Volgens de taxi chauffeur staat er al zeker 10 jaar geen water in. Op het laagste punt is alleen te zien dat er mogelijk een plas heeft gestaan.
Na 17,5 km is het einde van onze wandeldag bereikt. We wachten bij een brug op onze chauffeur, die ons weer naar Monchique terugbrengt.
Wat is dan fijner dan in de tuin van Vilafoia het etappe drankje te nuttigen?
Nog 3 wandeldagen te gaan en dan komen we bij Cabo San Vicente aan….