15 november, 14,5 km, heel veel onweer en regen van Vaqueiras naar Cachopo……tenminste, dat was de bedoeling. Door overstroomde waters liep het anders.

We hebben vandaag een jarige in ons midden. Ans, van harte gefeliciteerd. Tijdens het ontbijt zingen we haar toe.

Het regent nu en dan hard, nu en dan wat minder. De poncho’s blijven steeds aan en uit gaan. Het valt nog mee, het is goed te doen.

We zien bloeiende cactussen, olijven met veel regendruppels. En we zien overweldigende mooie natuur.

Toen kwamen we aan de eerste uitdaging. Diepe plassen, een stroompje dat plotseling een grote stroom met water was geworden. We hielpen elkaar om er zo droog mogelijk over heen te komen.

Het begon steeds meer te onweren en we besloten in Casas Baixas te gaan schuilen. Niemand te zien, we zien een piepklein plekje om te schuilen. Net genoeg voor 8.

Het onweer houdt maar niet op. We tellen tussen de donder en de bliksem. Het is niet te dichtbij. Het lijkt tussen de bergen op en neer te gaan.

Onderstaand verslag is van Elly. Zij ging met Leo, Hinke en Annemiek verder.

Toen de regen en het onweer begonnen af te nemen besloten we met 4- en de tocht verder te vervolgen. De anderen gingen met de taxi naar ons overnachtingsadres.
Zonder dat we het wisten begon het echte avontuur. Water kwam overal vandaan en stroomde naar het laagste punt. Niet als een kalm stroompje maar als een wilde watermassa. Niet alleen naast de paden maar ook over onze route 😱
We zagen wijnranken en olijfbomen in het water ipv ernaast.

We moesten klimmen, klauteren en springen, tot onze enkels door het water waden om onze weg te vervolgen. Uiteindelijk hebben we de alternatieve route op topo gps gevolgd naar de weg. Dit pad liep hoger dan het pad van de route waardoor we het laatste stuk zonder problemen konden bewandelen. De taxi haalde ons op (met dank aan Mieke) en zo kwamen we voldaan en vol verhalen aan bij het hotel waar we de komende twee nachten verblijven.

We stonden te wachten op de schuilplek en toen kwam er toch iemand naar ons toe. Mogen we even binnen schuilen vraag ik? Dat kon, we kwamen in een opberg ruimte met allerlei materialen. Blij dat we toch even uit de wind konden staan. We waren inmiddels heel koud geworden.

Gelukkig kwam de taxi sneller dan verwacht. Het was even droog, maar het zag er zeer dreigend uit.

We verblijven in Barranco do Velho, pension/restaurant Tio Bia voor 2 nachten met een voortreffelijk restaurant. Tussen Vaqueiras en Barranco is geen overnachtingsplaats te vinden. Morgen gaan we een klein stukje terug en gaan over de verharde weg naar Barranco. Het passeren van een rivier, wordt voor morgen nog afgeraden. We kijken terug op een wel heel bijzondere dag.