11 oktober, 20 km, van Herrerias naar Fonfria, bijna heel de dag droog, 13 graden

Herrerias ligt aan het begin van de klim naar O Cebreiro. We gaan van 705 naar 1300 meter in 8,3 km. Dat is erg pittig!

Frans vertrekt wat eerder, zodat hij echt op zijn tempo naar boven kan gaan. De anderen wachten tot ieder klaar is voor vertrek.

Eerst stijgen we over de weg, daarna gaan we een bospad in. Kan niet missen, waar je af moet slaan.

We verdelen de klim in 3-en eerst 215 meter stijgen tot La Faba, dan 230 meter naar Laguna de Castilla en dan nog 150 naar O Cebreiro. Daar rusten we uit, en ook eerder als het nodig is.

Het 2e deel is meer open en dan kunnen we de omgeving goed bekijken. We staan vaak even stil om te genieten. We hadden weer geluk. Het zou vanaf 9 uur regenen en we hadden de hele klim droog weer en zelfs af en toe zon. Prachtig!

Vlak voor O Cebreiro bereiken we een mijlpaal, we lopen Galicië binnen.

Daarna begint het erg hard te waaien. Zou het dan toch gaan regenen? Of juist niet, dat de wind de wolken wegblaast. We zijn blij dat we op tijd het best terug aangedaan hebben.  O Cebreiro is bekend om de mooie kerk en de huizen met de rieten daken.

En ook vanwege een legende. In de kerk rechts is een hoekje met de beker. Op het moment dat wij in de kerk waren, was er net een bus met touristen gestopt en het was ineens heel druk.

Deze tekst zag ik bij dit hoekje en het raakte me. Graag deel ik dit met de lezers.

Daarna gaan we een deel van de route naar Triacastela vervolgen. Lees dit overzicht van rechts naar links. Dat lijkt vrij glooiend. Er zitten pittige stukken tussen.

Bij vertrek van O Cebreiro blijven we op hoogte met regelmatig stijgen en dalen. Af en toe laat de zon wat meer van het landschap zien.

 

Eerst naar Alto San Roque met het standbeeld van de pelgrim. De dreigende lucht is de voorbode van toch nog regen.

Na Alto San Roque is Alto do Poio aan de beurt. Het pad is langs de grote weg, hoger of lager gelegen. We hebben geen last van het verkeer. Vlak voor Alto do Poio begint het toch nog te regenen. Daar waar we een laatste sterke stijging hebben. Op het eerste kaartje goed te zien. Ook omdat het aan het einde van de dag is, valt het erg tegen. We zijn blij dat we bij het cafe van albergue Del Puerto even kunnen rusten en schuilen. Een enorme plensbui. Helaas was Karin, die voorbij het cafe was gelopen erg nat geworden.

Na 4 km komen we bij de zeer gastvrije albergue El Reboreila aan. Deze keer hebben we 3 prive kamers. Dat is ook wel eens fijn. Samen praten we na over deze prachtige en zeer pittige wandeling.